ตัวประกอบที่ไร้ค่า

ส่วนคนที่ได้เจอก่อนตายและมอบความเมตตาจัดพิธีส่งวิญญาณให้เป็นครั้งสุดท้าย คือพระเอกของนิยายเรื่องนั้นที่กลับมาจากสนามรบหลังเสร็จศึกสงคราม และไม่ใช่ใครอื่นแต่เป็นอดีตสามีที่ความจำเสื่อมจำเธอไม่ได้และเริ่มต้นใหม่กับนางเอกอย่างมีความสุข 

 "เฮ่อ…" สวี่ซือเหยาถอนหายใจ เหยียดขาออกบนที่นอนหนานุ่ม ไม่รู้ว่าควรรู้สึกอย่างไรกับอดีตสามีที่สูญเสียความทรงจำลืมเธอกับลูกไปหมดสิ้น ขณะที่เธอจดจำได้ทุกอย่างและตายอย่างน่าสังเวท แต่นั่นเป็นเรื่องอดีตเพราะเธอตายแล้วคงกลับไปแก้ไขหรือแก้ตัวใหม่ไม่ได้ แม้อยากจะกล่าวขอบคุณพี่ชาย แต่ตะโกนให้ตายเขาก็คงไม่ได้ยิน

 มีหรือไม่นะ วิธีที่จะส่งความในใจกลับไปหา...

 สิ่งที่ติดค้างในใจเธอมากที่สุดตอนนี้ คือการที่เธอเข้าใจผิดพี่ชาย ตั้งแต่เขาจากไปจวบจนเธอตายก็ไม่มีโอกาสได้พบหน้าอีกเลย

 สวี่ซือเหยาดำเนินชีวิตปกติต่อไป แต่เนื้อหาของนิยายเรื่องนั้นยังติดค้างอยู่ในใจจวบจนวาระสุดท้ายของชีวิต...

 

 กลิ่นเหม็นอับที่โชยคลุ้งจมูกเหมือนอยู่ในโรงเตี๊ยมราคาถูก ทำให้สวี่ซือเหยาข่มตานอนต่อไม่ไหว อีกทั้งเสียงโวยวายหลาย ๆ เสียงที่เอ่ยโต้คารมกันอยู่นี้ก็หนวกหูเกินจะหลับลง

 "ลากนางออกมา ทำงามหน้าเช่นไรถึงได้มาเกลือกกลั้วกับคนไม่รู้หัวนอนปลายเท้าเช่นนี้!"

 "ใจเย็นก่อนเถอะเจ้าค่ะท่านพี่ เดี๋ยวซือเหยาจะตกใจเอานะเจ้าคะ" คล้ายเป็นเสียงแม่เลี้ยงที่ไม่ได้ยินมานานหลายสิบปี นี่นางฝันถึงเรื่องราวเก่า ๆ อย่างนั้นหรือ

 จะฝันสักทีก็ให้เป็นเรื่องสำราญใจอย่างการได้พบหน้าพี่ชายฝาแฝดอีกครา หรือเป็นภาพฝันในจินตนาการที่ไม่ได้เสียลูกและสามีไปยังดีเสียกว่า

 ทว่าความฝันก็ไม่ปล่อยให้หญิงสาวใช้ความคิดได้นานนัก

 "นี่ข้าก็ใจเย็นที่สุดแล้ว เจ้าดูเสียสิ เลี้ยงเสียข้าวสุกจริง ๆ ทำตัวสตรีกร้านโลกมากกกอดบุรุษที่ไม่ได้แต่งงานด้วยเสียได้!" เสียงของท่านพ่อจากชาติก่อน ช่างชัดเจนเหมือนพึ่งได้ยินผ่านมาเมื่อวาน

 "ลากนางออกมา!" เขาสั่งเสียงกร้าว

 เป็นตอนนี้เองที่สวี่ซือเหยารู้สึกตัว แขนเธอถูกบ่าวหญิงสองคนช่วยกันฉุดกระชากให้ลุกขึ้นและลากกลับไปที่จวน สวี่ซือเหยารู้สึกมึนงงจนเอ่ยอันใดไม่ออก นี่นางเห็นภาพลวงตาหรือนี่เป็นความฝันกันแน่ ทำไมทุกอย่างยังอยู่เหมือนเดิมยันกระเบื้องหลังคาที่แตกออกมุมหนึ่ง แม้จะผ่านกาลเวลาไปนานแต่สิ่งที่ยังติดค้างอยู่ในใจกลับจดจำรายละเอียดได้ดี สวี่ซือเหยาถูกผลักให้คุกเข่าลงกลางห้อง สวมเสื้อผ้าไม่เรียบร้อยและผมเผ้าไม่ได้จัดทรงให้เข้าที่ ความเจ็บแสบที่เข่ากระแทกลงพื้นเมื่อครู่นี้ทำให้นางตื่นเต็มตา

 อา…ข้าเข้าใจแล้ว

 หากไม่มีประสบการณ์ที่ได้อ่านหนังสือหลากหลายมาก่อนหน้านี้ล่ะก็ เธอคงสติแตกเป็นแน่ สวี่ซือเหยานั่งนิ่งไม่พูดจายามบิดากล่าวโทษ

 "คิดอะไรอยู่ถึงได้ไปเอาผู้ชายแบบนั้นมาเป็นสามี!"

 ตัวนางถูกวางยาปลุกกำหนัด ในห้องนั้นก่อนหน้านี้ก็มีแต่กำยานจากหอนางโลมจุดไว้ทุกมุมห้อง แต่พอเช้ามาก็ถูกเก็บออกไปหมด เรื่องที่ดูออกได้อย่างชัดเจนขนาดนี้ แต่ทำไมตอนนั้นนางถึงโง่เง่าเชื่อคำสตรีผู้นั้นไปได้กัน

 "ไม่คิดจะพูดอะไรหน่อยหรือไง ทำขายหน้ามาถึงข้าขนาดนี้แล้ว!" 

 บุรุษที่ให้ความสำคัญกับบรรดาศักดิ์มีสิทธิ์อันชอบอะไรมาเรียกร้องทวงถามจากบุตรีที่ไม่เคยเหลียวแล แม้แต่บุตรชายแท้ ๆ ยังขับไล่ไสส่งออกไปได้ แม้สวี่ซือเหยาจะก้มหน้าลงต่ำเหมือนนอบน้อมและยอมรับความผิด แต่ภายใต้เงาหน้าที่ไม่มีใครเห็นนั้น ดวงตาคู่งามกลับมีประกายแน่วแน่

 นางปล่อยให้เรื่องดำเนินไปอย่างที่ควรเป็น อย่างน้อยก็จนกว่าจะโดนไล่ออกจากบ้านที่มีแต่งูพิษคอยแว้งกัดนี่

 "เอานางไปขังไว้ที่หอบรรพชน!" 

 สวี่ซือเหยาถูกบ่าวลากไปอย่างไม่ให้เกียรติอีกเช่นเคย ประตูปิดสนิทพร้อมเสียงลงกลอนจากด้านนอกทำให้นางผ่อนคลายลงมาก ที่หอบรรพชนนี้มีแต่นางเพียงลำพัง ไม่ต้องมีสายตาคู่ไหนจ้องมองจับผิดตลอดเวลา สวี่ซือเหยาจึงได้ใช้เวลานี้ทบทวนกับตัวเองเพราะมันผ่านมาร่วมสองชาติด้วยกันทำให้นางหลงลืมเรื่องราวบางอย่างไปบ้าง มีเพียงเรื่องของพี่ชายที่ยังติดค้างอยู่ภายในใจ จึงทำให้นางจดจำได้ไม่ลืมแม้จะหมดลมหายใจจากชาติก่อนก็ตาม 

 ในช่วงเวลาเดียวกันนี้ พี่ชายฝาแฝดของนางถูกใส่ร้ายและถูกขับไล่ออกจากตระกูลไป โดยผู้วางแผนอยู่เบื้องหลังก็คือฮูหยินรองที่อดีตนางเคยเชื่อใจนักหนา กระทั่งถูกเป่าหูจนตามืดบอดก็ยังไม่รู้ตัว พาลนึกเกลียดพี่ชายของตนไปด้วยตัวนางช่างโง่เขลาเสียจริงให้คนอื่นจูงจมูกมาตั้งหนึ่งชาติภพ