ต้องเข็มแข็ง

“ฝากขอบคุณนางแทนข้า…ข้าจะเก็บมันไว้อย่างดี” เว่ยจินกล่าวคำขอบคุณเบาๆ ขณะที่มองถุงหอมในมือ

“อย่าลืมว่าข้าและคนอื่นๆ รออยู่เบื้องหลังเจ้า ข้ารู้ว่าหากเจ้าไม่ยอมแพ้ วันหนึ่งจะต้องทำได้ ข้าจะปล่อยให้เจ้าพักผ่อน…ทุกคนหวังให้เจ้าแข็งแกร่งขึ้น และคำขอบคุณนี้เจ้าต้องพูดกับอี้เหยาด้วยตัวเจ้าเอง”

ฮองเฮาจิวฮัวพูดแล้วลุกขึ้นยืน

เมื่อฮองเฮาจิวฮัวเดินออกไปจากห้อง เว่ยจินก็จับถุงหอมในมือแน่นขึ้น ดวงตาของเว่ยจินทอดมองออกไปนอกหน้าต่างแล้วพูดพึมพำกับตัวเอง

“ข้าจะต้องทำให้สำเร็จ…เพื่อทุกคน เพื่อท่านพ่อ...และเพื่อความยุติธรรมที่สูญหายไป...” มองถุงหอมในมือ

ถุงหอมเล็กๆ ที่มีรอยเย็บเรียบร้อย ประดับด้วยเส้นด้ายสีทองบางเบา กลิ่นหอมของสมุนไพรจากถุงหอมทำให้เว่ยจินนึกถึงความอบอุ่น ความห่วงใยจากผู้คนที่ยังคงให้ความสำคัญกับเขาในช่วงเวลาที่ยากลำบาก หลายคนไม่เคยทอดทิ้ง

แต่ในขณะเดียวกัน เว่ยจินกลับรู้สึกถึงความเปล่าเปลี่ยวในใจ เพราะเขาเองก็ยังไม่สามารถเปิดใจรับความรู้สึกที่ลึกซึ้งจากคนที่ห่วงใยเขาได้

“อี้เหยา…เจ้าคงรู้ว่าใจของข้าไม่อาจเปิดรับได้ตอนนี้…แต่…ข้าจะไม่ลืมความห่วงใยของเจ้า” เว่ยจินพึมพำเบาๆ พลางยิ้มเศร้า