ห่วงใย

เสียงของเฉิงอู๋อ๋องหนักแน่นและคงความจริงจังที่ดังก้องอยู่ในห้องอันเงียบสงัด

เว่ยจิน เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเฉิงอู๋อ๋อง ในแววตาของเขามีทั้งความเศร้า ความโกรธแค้นและความเจ็บปวด แต่นั่นยังมีความรู้สึกซาบซึ้งและมุ่งมั่นรวมอยู่ด้วย

"ข้า...ข้าเว่ยจินจะไปกับท่านอ๋อง..." เว่ยจินพูดด้วยเสียงที่หนักแน่น แต่กลับมีรอยแผลในน้ำเสียงที่ไม่อาจปิดบังได้

เฉิงอู๋อ๋อง หยุดนิ่งไปก่อนจะเดินไปใกล้ เว่ยจินมากขึ้น เขาหยุดอยู่ข้างๆ และมองตรงไปที่ดวงตาของเว่ยจิน

"เจ้าต้องเข้มแข็ง" คำพูดของเฉิงอู๋อ๋องออกมาอย่างหนักแน่น เขาจ้องไปที่ดวงตาของเว่ยจินด้วยความเข้าใจอย่างลึกซึ้ง "ข้าเข้าใจความเจ็บปวดของเจ้า และข้าก็รู้ว่าการสูญเสียคนที่รักมันเจ็บปวดแค่ไหน...แต่ทุกอย่างจะเบาบางลงเมื่อถึงเวลา"

"แต่ท่านต้องเข้าใจว่า การทวงแค้นไม่ใช่แค่เรื่องของการชำระแค้นเพียงอย่างเดียวข้าต้องฟัฝ่าความเจ็บปวดแสนสาหัสนี้ไปให้ได้..." เฉิงอู๋อ๋องเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะพูดต่อ

"มันคือการยืนยันว่าเจ้าสามารถยืนหยัดได้...แม้ในยามที่เจ็บปวดที่สุด เว่ยจินฟังขาเราทุกคนยังยืนข้างเจ้าให้ผ่านมันไป"

เว่ยจินยิ้มบางๆ ด้วยความเหนื่อยหน่ายจา