อี้เหยา

ไป๋ฮวาเงยหน้าขึ้นจากสมุดวาดภาพ พู่กันยังค้างกลางอากาศ ก่อนที่รอยยิ้มเจ้าเล่ห์จะประดับใบหน้า

"โอ๊ะ...เจ้ากบน้อยของข้า เหตุใดถึงมานั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดเยี่ยงนี้เล่า?"

เสียงใสนั้นดังขึ้นพร้อมกับดวงตาเป็นประกายยียวน ไป๋อวี้ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ชะงัก ก่อนจะขมวดคิ้วมุ่นหนักยิ่งกว่าเดิม

“กบอะไรกัน ข้าเป็นบุรุษรูปงามนะพี่สาว”

“ฮึรูปงามก็มิใช่ว่าจะไม่กลายเป็นกบได้เสียเมื่อไร” ไป๋ฮวาหัวเราะเบาๆ

ไป๋ฮวายิ้มเศร้าๆ พอเห็นพี่สาวหัวเราะ เขาก็ถอนใจ ยกมือปิดหน้าตัวเอง

“ข้า...ข้าเพียงแค่... ข้าเสียใจที่พูดไม่ดีใส่นางเท่านั้นเองพี่เรียกข้าว่ากบน้อยจนเกือบลืมเรื่องในใจข้าไปเลย” เสียงเขาเบาลง

“ถึงวันที่เจ้ากบของข้ากลายร่างเป็นเจ้าชายไงเล่า แต่ก่อนอื่น เจ้าควรขอโทษหญิงสาวผู้นั้นอย่างจริงใจ...ไม่ใช่ด้วยความรู้สึกผิด แต่ด้วยความเคารพในตัวนาง”

ไป๋อวี้พยักหน้าช้าๆ

“ดีมาก เจ้ากบของข้า” ไป๋ฮวาแกล้งลูบหัวน้องชายด้วยมือเย็นๆ ของตนไป๋อวี้สะดุ้งจนแทบกลิ้งตกระเบียง

“พี่สาวเลิกเรียกข้าแบบนี้เสียที”

“ไม่ล่ะ ข้าชอบคำนี้นี่นา”

ความกังวลในใจของทั้งสองดูจะจางไปเล็กน้อย…เพราะแม้โลกภายนอกจะซับซ้อนเพียงใด แต่ระหว่างฝาแฝดนี้ ยังม