ตอนที่ 7.1 ข้ามีสิทธิ์ปฏิเสธหรือไม่

ตอนที่ 7

ข้ามีสิทธิ์ปฏิเสธหรือไม่

สายตาของสตรีทั้งสองปะทะกันกลางอากาศ ดั่งกับสงครามเย็นที่ไม่มีเสียงตวาดหรือด่าทอ แต่กลับเป็นความกดดันเสียยิ่งกว่าการใช้คำพูดรุนแรงเสียอีก

บ่าวไพร่ที่อยู่รอบข้างต่างเงียบกริบไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง ศึกแรกระหว่างแม่ผัวกับลูกสะใภ้จบลงโดยที่ไม่มีผู้ใดยอมถอยแม้แต่ก้าวเดียว

ฮูหยินใหญ่จ้องหน้าไป๋ลี่เซียนด้วยสายตาเย็นชา นางไม่พอใจที่หญิงสาวตรงหน้าตอบโต้ทุกคำพูดของตน ไม่มีความอ่อนน้อมหรือยำเกรงอย่างที่ควรจะเป็น ซึ่งแตกต่างจากทุกครั้งที่นางมาที่จวนแม่ทัพ

'ตั้งแต่นางฟื้นขึ้นมาจากความตาย นางก็เปลี่ยนไปอย่างที่บ่าวในจวนรายงานจริง ๆ'

แต่เพื่อรักษาภาพลักษณ์ของตนเอง ทำให้ฮูหยินใหญ่ทำได้เพียงแค่จิกสายตามองเธอเท่านั้น ก่อนจะสะบัดแขนเสื้ออย่างสง่างามแล้วก้าวตรงเข้าไปด้านในจวน

“ไปตามแม่ทัพมา”

นางไม่สนใจพระชายาผู้นี้อีกต่อไป หลังจากที่ออกคำสั่งเสียงเรียบ ทหารที่เฝ้าอยู่ด้านหน้าได้รับคำสั่งทันทีก่อนจะรีบเดินออกไป

ไป๋ลี่เซียนมองตามแผ่นหลังของฮูหยินใหญ่พลางยกยิ้มบาง ๆ นางรู้ดีว่าตัวเองกำลังสร้างความขุ่นเคืองให้กับอีกฝ่ายไม่น้อย แต่จะให้โอนอ่อนเหมือนลี่เซียนคนเก่านั่นคงไม่ใช่ทางเลือกของนาง

หญิงสาวยืดตัวขึ้นก่อนจะหมุนตัวเดินตามเข้าไปด้านในอย่างไม่รีบร้อน ถ้าฮูหยินใหญ่ต้องการพบหลงเยี่ยน เช่นนั้นนางก็ควรอยู่เป็นผู้ชมที่ดีด้วยใช่หรือไม่

'ข้าก็อยากรู้นัก ว่านางมาที่จวนอย่างเร่งรีบเช่นนี้เพื่อการใดกันแน่'

เมื่อฮูหยินใหญ่เดินเข้าไปในโถงหลักของจวนแม่ทัพ สีหน้าของนางยังคงสงบนิ่ง แต่แววตากลับฉายแววไม่พอใจอย่างชัดเจน แม่สามีนั่งลงบนเก้าอี้ตัวใหญ่ที่สุดราวกับแสดงถึงอำนาจก่อนจะปรายตามองลี่เซียนที่ยืนอยู่

“ข้าได้เลือกสตรีที่เหมาะสมให้มาเป็นอนุภรรยาหลงเยี่ยนนางหนึ่ง”

ฮูหยินใหญ่เอ่ยขึ้นแบบไม่อ้อมค้อม ทำให้ไป๋ลี่เซียนเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัยเล็กน้อย ก่อนจะนั่งลงฝั่งตรงข้ามโดยไม่แสดงอาการหวาดหวั่นแม้แต่น้อย 

“เช่นนั้นหรือเจ้าคะ”

นางยกถ้วยชาในมือขึ้นจิบพลางยิ้มบาง ๆ แต่กลับทำให้บรรยากาศเย็นเยียบขึ้นมาทันที

'หึ! เมียหนึ่ง เมียสอง เมียสาม เมียสี่ ยุคสมัยนี้ช่างโสมมยิ่ง'

“นางเป็นบุตรสาวของเสนาบดีกรมพิธีการ งดงาม สุภาพเรียบร้อย และที่สำคัญมีชาติตระกูลสูงศักดิ์”

ฮูหยินใหญ่มองลี่เซียนด้วยสายตาเย็นชา หากเป็นในยุคสมัยปัจจุบัน คำพูดและท่าทางนี้ก็คงเป็นการแบ่งชนชั้นแบบผู้ดีนั่นแหละนะ

“ต่างจากบางคนที่ไม่มีอะไรเลย”

ชัดเจน.. ไป๋ลี่เซียนหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะวางถ้วยชาลงที่โต๊ะพร้อมหันไปยิ้มให้ฮูหยินใหญ่ด้วยรอยยิ้มที่หวานที่สุด

“นางช่างเป็นสตรีที่เพียบพร้อมเสียจริง.. เพียงแต่ช่างเสียดาย ที่แม่ทัพของท่านไม่ได้เอ่ยปากขออนุภรรยาเอง นี่หมายความว่าท่านต้องการตัดสินใจแทนเขางั้นหรือเจ้าคะ”

ฮูหยินใหญ่ชะงักไปเล็กน้อย นางเลี้ยงลูกชายมากับมือมีหรือจะไม่รู้ว่าหลงเยี่ยนนั้นมีนิสัยเช่นไร หากเขาไม่เอ่ยปาก ต่อให้มีอะไรมาประเคนตรงหน้าก็ไม่เอา ยกเว้น.. การที่เขายอมรับสตรีไร้ประโยชน์เช่นไป๋ลี่เซียนเข้าจวน ไม่ใช่พระราชโองการจากฮ่องเต้ แต่คนอย่างหลงเยี่ยนกลับยอมรับนางเข้ามา

“ในฐานะมารดา ข้าย่อมต้องเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้เขา”

“เช่นนั้นหรือเจ้าคะ”

หญิงสาวทำท่าทางครุ่นคิดก่อนจะแสร้งหลบสายตาฮูหยินใหญ่เล็กน้อย

“ข้าเข้าใจว่าท่านหวังดี แต่ข้าเกรงว่าแม่ทัพหลงเยี่ยนคงไม่พอใจนักหากรู้ว่าเขาถูกบีบบังคับ ตามนิสัยของเขาแล้ว.. ต่อให้เป็นฮูหยินใหญ่ก็ไม่น่าจะปลอดภัยนะเจ้าคะ”

“เจ้า!”

ฮูหยินใหญ่กำพัดในมือแน่น นางไม่ได้คาดหวังว่าลี่เซียนจะตอบโต้กลับมาเช่นนี้ แต่ยังไม่ทันที่ทั้งสองจะได้ปะทะฝีปากกันไปมากกว่านี้ ก็เป็นจังหวะเดียวกับที่เสียงฝีเท้าดังขึ้นจากหน้าประตู เผยให้เห็นว่าแม่ทัพหลงเยี่ยนนั้นเดินเข้ามาพร้อมกับสีหน้าเคร่งขรึม

“ท่านแม่มาหาข้าด้วยเรื่องใดงั้นหรือขอรับ”

ไป๋ลี่เซียนเหลือบตามองเขาเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มจนแก้มปริตาหยีแล้วกล่าวเสียงหวาน

“ฮูหยินใหญ่กำลังจะหาภรรยาอีกคนให้แม่ทัพเจ้าค่ะ”