LOGINShare
ตอนที่ 7 งานเลี้ยงมาเฟียสุดหรู...กับแฟนมาเฟียสุดสวย!!!
Last Updated:
2025-04-21 21:47:14เวลา 19:00 น. - งานเลี้ยงมาเฟียที่ไม่ได้มาเล่นๆ
ฉันนั่งตัวเกร็งสุดชีวิตอยู่ใน รถหรูคันใหญ่ ที่กำลังพาฉันไปยังสถานที่จัดงานเลี้ยงของแก๊งคุโรซาวะ มือกำกระโปรงแน่นหัวใจกระหน่ำเต้นรัวราวกับกำลังจะเข้าสู่สนามรบ!
“โอ๊ยยย! ฉันตื่นเต้นจนจะเป็นลมแล้วเว้ย!!”
ฉันหันไป กรีดร้องใส่อัยย์ที่นั่งข้างๆ
เฮ้ย! ฉันเป็นเด็กเนิร์ดที่วันๆ เอาแต่เล่นเกมนะเว้ย!
ไม่เคยต้องไปออกงานใหญ่ขนาดนี้มาก่อน!!
นี่มันหนังมาเฟียชัดๆ!!! 😭
“อย่ามาทำเป็นเขินน่า~” อัยย์หัวเราะพลางสะกิดฉันเบาๆ
“แกก็ดูสวยเริ่ดสุดๆ ไปเลยนะมินาเอะ!”
ฉันก้มลงมองตัวเอง เดรสสีดำเข้ารูปที่อัยย์เลือกให้มันโคตรจะหรู ผ้าซาตินเนื้อดีแนบไปกับรูปร่างของฉันอย่างพอดีเป๊ะ เว้าหลังต่ำโชว์แผ่นหลังเนียนนิดๆ ให้ดูเซ็กซี่เบาๆ แต่ยังคงความหรูหรา
เส้นผมที่ปกติยุ่งเหยิงเพราะติดเกมทั้งคืน ตอนนี้ถูกเซ็ตเป็นลอนสวยเรียบหรู คลอเคลียไหล่บาง ต่างหูเพชรระยิบระยับเข้ากับสร้อยเส้นบางที่ช่วยขับให้ลำคอดูโดดเด่นยิ่งขึ้น
...ให้ตายเถอะ! นี่ฉันเองจริงๆ เรอะ!?
ฉันกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่—
“เอาล่ะ…”
เสียงเรียบนิ่งของคินที่นั่งเบาะหน้าดังขึ้น ก่อนที่เขาจะปรายตามองฉันผ่านกระจกมองหลัง
“ถึงแล้ว”
ฉันเงยหน้าขึ้นมองออกไปทางหน้าต่าง…
...แล้วแทบหายใจไม่ออกกับภาพตรงหน้า
“คฤหาสน์มาเฟีย!!!” 😱
ตึกสุดหรูขนาดใหญ่โตตระหง่านอยู่ตรงหน้า ประดับไฟระยิบระยับราวกับฉากในหนังฮอลลีวูด ถนนทางเข้างานมีรถหรูจอดเรียงกันเป็นแถว บรรยากาศมันโคตรหนังมาเฟียเต็มขั้น!!!
“เห้ยยย!! นี่มันงานเลี้ยงหรือ ‘ประชุมเจ้าพ่อมาเฟีย’ ฟะ!!?”อัยย์กระซิบถามฉัน
“ฉันก็ไม่รู้เว้ย!!”
แค่กวาดตามอง ฉันก็เห็น ผู้ชายในชุดสูทดำ เดินกันให้ควั่ก ลูกน้องมาเฟียเดินกันขวักไขว่ บอดี้การ์ดยืนเรียงรายเป็นแนวระเบียบ แค่เผลอขยับตัวผิดจังหวะ ฉันก็รู้สึกเหมือนจะโดนเลเซอร์สแกนจับผิดแล้ว!!! 😨
และแล้ว…
📢 “มิสเตอร์เรย์จิ คุโรซาวะ มาแล้วครับ!”
เสียงประกาศดังก้องไปทั่วงาน ฉันหันขวับไปมองทันที
…และภาพที่ฉันเห็นก็ทำให้ฉันเผลอกลั้นหายใจ
เรย์จิ คุโรซาวะ กำลังเดินเข้ามาหาฉัน
พระเจ้า…
เขาอยู่ใน สูทสีดำสุดหรู เนี๊ยบเป๊ะไร้ที่ติ เสื้อเชิ้ตด้านในปลดกระดุมเม็ดบนเผยให้เห็นลำคอแกร่งเล็กน้อย เพิ่มความลุ่มลึกอันตราย เรือนร่างสูงสง่าแผ่รังสีอำนาจออกมาจนทุกคนรอบข้างต้องเงียบกริบ
ทุกย่างก้าวของเขาสงบนิ่ง แต่ทรงพลัง ไม่ต่างจากราชาที่กำลังก้าวเข้าสู่สนามรบ
หล่อชิบหาย!!
หล่อวัวตายควายล้ม!!
มาเฟียบ้าอะไร หล่อขนาดนี้วะ!!! 😱🔥💀
ฉันยังคงช็อกอยู่กับความหล่อระดับทำลายล้างของเขา…
แต่สิ่งที่ทำให้ฉันชะงักไม่ใช่แค่ความหล่อของเขา…
…มันคือสายตาที่เขามองฉันต่างหาก!!! 😳💥
“……”
เรย์จิหยุดยืนตรงหน้าฉัน…
ดวงตาสีดำสนิทคมกริบของเขาจับจ้องฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า ราวกับกำลังจดจำทุกดีเทลของฉันในชุดนี้
บรรยากาศรอบตัวเงียบลงราวกับทั้งโลกถูกสโลว์โมชั่น…
ฉันไม่เคยเห็นเขามองฉันแบบนี้มาก่อน…
...เขามองฉันด้วยสายตาที่ลึกซึ้งและอันตราย ราวกับนักล่าที่กำลังจับจ้องเหยื่อของตัวเอง
หัวใจฉันกระตุกวูบ!!! 😳💥
“……มินาเอะ”
เสียงของเขาเบาแผ่ว แต่กลับทำให้ฉันรู้สึกเหมือนโลกกำลังสั่นสะเทือน
“หะ…หา?” ฉันเริ่มทำตัวไม่ถูก
“เธอ…”
เรย์จิเบือนหน้าหนีเล็กน้อย ริมฝีปากเขาเม้มแน่น สีหน้าเหมือนกำลังพยายามควบคุมอะไรบางอย่าง
“…สวยมาก”
“!!?!?” 😳
ฉันสะดุ้งเฮือกทันที เฮ้ย! ไอ้บ้านี่มันพูดอะไรออกมาฟะ!!?
“กะ…ก็แค่แต่งตัวนิดหน่อยเอง!” ฉันรีบพูดกลบเกลื่อน
“มันก็ต้องดูดีกว่าปกติอยู่แล้ว!”
“ไม่ใช่” เรย์จิส่ายหน้านิดๆ ก่อนจะโน้มตัวมากระซิบข้างหูฉัน
“เธอ…สวยจนฉันอยากจับเธอเก็บไว้ดูคนเดียว”
“!!!!!!!!!!” 😳💥💀🔥
เสียงหัวใจฉันเต้นแรงแทบจะหลุดออกจากอก!!
หูฉันอื้อไปหมด!!!
แก้มฉันร้อนฉ่าทันที!!! 😳
โอ๊ยยย!! ใครก็ได้ช่วยฉันที!!! 😱
แต่ก่อนที่ฉันจะเป็นลมเพราะความขรึมๆ โหดๆ คลั่งรักของไอ้มาเฟียบ้านี่…
📢 “อ๊ะ! คุณคินมากับสาวงามนี่นา!”
เสียงประกาศจากใครสักคนในงานดังขึ้น—
ฉันกับเรย์จิ หันไปมองพร้อมกันอย่างอัตโนมัติ
…และฉันก็ต้องอึ้งอีกครั้ง!!!
เพราะ—
‘คิน’ กำลังยืนมอง ‘อัยย์’ ด้วยสายตาอึ้งสุดชีวิต!!!
เฮ้ย!?!? นี่ฉันกำลังเห็นอะไรอยู่ฟะ!?
“…”
“……”
“อะไรของนายฟะ!?” อัยย์ขมวดคิ้ว จ้องมองคินด้วยสายตาไม่ไว้ใจสุดชีวิต
“หืม…”
คินกระแอมเบาๆ ก่อนจะยกมือดันกรอบแว่นขึ้นอย่างเชื่องช้า (เฮ้ยๆๆ! ทำไมจู่ๆ หมอนี่ถึงดูเกร็งๆ วะ!?) 😳
“ฉันแค่… แปลกใจ”
“แปลกใจอะไร?”
“เธอสวยกว่าที่คิด”
“เฮ้ยยยย!!!” 😳
ฉันแทบขำกลิ้งเมื่อเห็นอัยย์หน้าแดงเป็นลูกมะเขือเทศไปแล้ว!!! เห้ยๆๆ! หมอนี่มันพูดอะไรออกมาฟะ!!!? 😂🔥
อัยย์เด้งตัวแทบจะกระโดดถอยหลัง สายตาสับสนระคนตกใจสุดขีด ก่อนจะรีบกอดอกแล้วกระทืบเท้าใส่พื้นปั้กๆ!!
“หุบปากไปเลย!!” 😡
เสียงเธอแผดลั่นจนฉันแทบสะดุ้ง
“อย่ามาทำเป็นปากหวาน!”
“ฉันพูดจริง”
คินยิ้มบางๆ …
รอยยิ้มที่ทำให้อัยย์หน้าแดงยิ่งกว่าเดิม!!!
โอ๊ยยยย!!! ฉันจะตายเพราะความเขินแทนเพื่อนแล้วเว้ยยย!!!
ในขณะที่ฉันกำลังสับสนกับความคลั่งรัก (?) ของทุกคนรอบตัว…
“โฮ่ง!!” 🐶
“เฮ้ย!!” ฉันสะดุ้งสุดตัว
“เสียงอะไรฟะ!?”
“ไทกะ”
เสียงเรียบๆ ของเรย์จิดังขึ้น ก่อนที่ฉันจะเห็นเจ้าหมาชิบะอินุตัวแสบพุ่งตรงมาทางฉันเต็มสปีด!!!
“เห้ย!! มันอยู่ที่นี่ได้ไง!?” ฉันเบิกตากว้างสุดขีด!!!
“มันตามฉันมา” เรย์จิยักไหล่อย่างไม่เดือดร้อนสักนิด
“ไทกะมันเลือกเจ้าของเองน่ะ”
“หา!? แล้วฉันไปเป็นเจ้าของมันตั้งแต่เมื่อไหร่ฟะ!?”
หมับ!!!
ยังไม่ทันที่ฉันจะประมวลผลอะไรได้ เจ้าหมาตัวแสบก็กระโดดพรวดเข้ามาซุกอยู่ที่ขาฉัน ก่อนจะทำหน้าฟินสุดๆ 🐶✨
“ไอ้หมาบ้า!!! ทำไมแกติดฉันนักวะ!!!” 😱🔥
ฉันพยายามสะบัดมันออก แต่หมานรกนี่ดันเบียดตัวเข้ามาแนบกว่าเดิม แถมทำหน้าโคตรพอใจเหมือนจะประกาศให้โลกรู้ว่า ‘ฉันเลือกเธอแล้ว’ (?)
“หึ…”
เสียงหัวเราะเบาๆ ดังขึ้น ฉันเงยหน้าขึ้นมอง… และก็ต้องสะดุ้งหนักกว่าเดิม!!!
เรย์จิกำลังจ้องฉันอยู่ แต่ที่แย่ที่สุดคือ… เขาดูพอใจสุดๆ!!!
“มันก็เหมือนฉันนั่นแหละ”
“…”
เดี๋ยววว!!!
“เฮ้ย!! นายพูดอะไรออกมาฟะ!!” ฉันเถียงกลับไปทันที แต่หน้าแม่งร้อนฉ่า!!!
เรย์จิไม่ได้ตอบอะไร…
เขาเพียงแค่ยิ้มนิดๆ ก่อนจะโน้มตัวลงมาจับมือฉันไว้แน่น!!!
“มินาเอะ”
“หะ…หา?” ฉันกลืนน้ำลายเอื๊อก… มือที่ถูกกุมไว้ร้อนฉ่าจนแทบระเบิด!!!
เขาโน้มตัวเข้ามาใกล้… ดวงตาคมสีนิลจับจ้องฉันแน่วแน่
“จับมือฉันไว้ให้แน่น…”
“!!???”
“เพราะคืนนี้… เธอจะเป็น ‘ราชินีของฉัน’ ตลอดทั้งงาน”
“!!!!!!”
บึ้มมมมมมมมมมมม เสียงในสมองฉันระเบิดเรียบร้อย
โอ๊ยยยย!!! ฉันจะตายแล้วโว้ยยย!!! 😱🔥💥
Latest chapter
ช่วยด้วย แฟนฉันเป็นมาเฟีย ตอนที่ 50 ชีวิตหลังเสียงปืน...คือเสียงของหัวใจ
💘 คฤหาสน์คุโรซาวะ — หนึ่งปีหลังวันหมั้น☀️ เช้าที่แสนสงบเรย์จิ & มินาเอะ...ไม่ใช่คู่รักธรรมดา แต่คือ “ผู้สร้างสมดุลใหม่” ให้โลกใต้ดิน ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ เริ่มต้นจากเกมบังคับ กลายเป็นสงครามหัวใจ และจบด้วยคำสัญญา...ที่ไม่ต้องเปล่งเสียงอีกต่อไปทุกเช้า—เรย์จิจะชงกาแฟให้เธอก่อนที่เธอจะตื่น มินาเอะจะวางแท็บเล็ตไว้ข้างแก้วเขา พร้อมแผนที่ปรับให้เรียบร้อยพวกเขา...พูดน้อยลง แต่เข้าใจกันได้ด้วยการเหลือบตาเพียงครั้งเดียว มือที่เคยประสานเพื่อจับปืน วันนี้ประสานเพื่อ “จับหัวใจของกันและกัน”👑 มินาเอะ — ราชินีของโลกใต้ดิน“มาเฟียควีน” ไม่ใช่คำล้ออีกต่อไป เธอคือหัวหน้าฝ่ายกลยุทธ์หลักขององค์กร นั่งประจำเก้าอี้หัวโต๊ะขององค์กรคุโรซาวะที่เคยสงวนไว้ให้คนเดียวเท่านั้น...เรย์จิเธอสวมสูทเรียบหรู ส้นสูงเฉียบ แววตาคมแต่ยังเปล่งประกายแบบ ‘เนิร์ดตัวจริง’ ที่ใครก็ประมาทไม่ได้แต่วันนี้...เธอมีอำนาจต่อรองเหนือกว่ากระสุน เพราะมินาเอะรู้ว่า ศัตรูไม่ได้แพ้ด้วยปืน ...แต่มักแพ้ให้กับคำพูดที่เขาคิดว่าเราจะไม่กล้าพูด“เราไม่จำเป็นต้องรบกับทุกคนค่ะ ถ้าทำให้เขาอยากอยู่กับเรามากกว่ากลัวเรา”เสียงในห้องประชุมเงียบไป
ช่วยด้วย แฟนฉันเป็นมาเฟีย ตอนที่ 49 หมั้นไว้...ให้หัวใจรู้ว่าเธอคือของฉัน
📍 คฤหาสน์คุโรซาวะ – 6 เดือนหลังสงครามพระอาทิตย์ยามเย็นกำลังจะลับขอบฟ้า แสงสีทองอุ่น ๆ รินลงผ่านกระจกห้องโถงใหญ่ ทอดเงายาวลงบนพื้นไม้ขัดมันอย่างเงียบงาม ด้านหลังคฤหาสน์...สวนถูกเนรมิตขึ้นใหม่เพื่องานสำคัญที่สุด“พิธีหมั้นกลางแจ้ง”ที่ทุกคนร่วมกันเตรียม...เพื่อเธอคนเดียว ลานหญ้าถูกปูด้วยพรมทางเดินสีครีมอ่อน รายล้อมด้วยดอกกุหลาบขาวที่ปลูกลงดินจริงเรียงแถวละเมียดเส้นสายไม้โค้งเป็นซุ้มประดับผ้าโปร่ง และไฟ fairy light ที่เตรียมไว้ส่องเมื่อตะวันตกดิน ทุกอย่างถูกจัดวางด้วยความรัก...ไม่ใช่เพราะพิธี แต่เพราะคนที่ยืนอยู่ในพิธีนี้🎼 เครื่องดนตรีคลอเพลงคลาสสิกบรรเลงเบา ๆโน้ตแต่ละตัว...เรย์จิเคยเลือกมันเองจากร้านแผ่นเสียงเก่า ๆ กลางเมืองและที่ปลายเวที —ไทกะ เจ้าหมาชิบะอินุตัวแสบ ใส่โบว์สีงาช้าง-ทอง ยืนสง่าด้วยแท่นแหวนในปาก (หลังจากถูกมินาเอะ อัยย์ และทีมแม่บ้าน “ต่อรองด้วยขนม 7 แบบ” เกือบครึ่งวัน ถึงจะยอมถือ)...👰🏻♀️ มินาเอะ — ว่าที่เจ้าสาวอยู่ในชุดเดรสลูกไม้สีงาช้างที่แสนเรียบหรู แต่งดงามราวกับภาพฝัน ผมมัดครึ่งคลายลงมาเป็นลอนนุ่ม ประดับด้วยปิ่นเงินรูปผีเสื้อ ใบหน้ามีรอยยิ้มสั่นไหว — ไม่ใ
ช่วยด้วย แฟนฉันเป็นมาเฟีย ตอนที่ 48 หลังเงาควัน และก่อนรุ่งอรุณ
📍ด้านของซันหลังจากเหตุการณ์ล้อมศูนย์บัญชาการและการเผชิญหน้ากับเรย์จิที่โกดังร้าง ซันถูกปล่อยตัวกลับไป—ไม่ใช่เพราะเรย์จิอ่อนแอ แต่เพราะเขาตัดสินใจ ‘ให้ชีวิตกับความพ่ายแพ้’ มากกว่าความตายไม่กี่วันหลังจากนั้น...มีบางข่าวลือเล่าว่าเขาขึ้นเครื่องไปอิตาลีภายใต้ชื่อปลอม และกลับเข้าสู่วงการมาเฟียระดับนานาชาติ ในเงามืดไม่ได้ใช้ชื่อเดิมไม่ได้ประกาศตัวแต่ทุกเครือข่ายของมาเฟียในยุโรปเริ่มขยับอย่างเงียบ ๆ เหมือนเงาของใครบางคน...กลับมายืนอยู่หลังม่านอีกครั้งจนวันหนึ่ง...เงาก็หายไปไม่มีข่าวไม่มีสัญญาณไม่มีใครรู้ว่า ซันมีชีวิตอยู่ หรือหมดสิ้นจากโลกใบนี้ไปแล้ว“เรย์จิไม่ได้พูดถึงเขาอีกเลย…”แต่บางคืนที่ลมแรง...เขาจะยืนนิ่งอยู่ที่ระเบียงคฤหาสน์ สายตาจ้องไปที่เมืองไกล ๆ เหมือนรอคนที่ไม่มีวันกลับมาอีก🐕🐕🐕🐕🐕🐕ด้านมินาเอะเมื่อสงครามจบลง และคฤหาสน์กลับสู่ความสงบ มินาเอะเริ่มต้นเส้นทางใหม่ในฐานะคนของตระกูลคุโรซาวะอย่างแท้จริงเธอเข้าคอร์สฝึกฝนกับ แม่ของเรย์จิ — หญิงผู้เป็นดั่งเงาหลังอาณาจักร ระเบียบเข้ม สายตาคม บทเรียนโหดแบบ ‘หากเจอศัตรู เธอจะรอดในหนึ่งวินาทีหรือไม่?’แต่แน่นอน...มินาเอะไม่
ช่วยด้วย แฟนฉันเป็นมาเฟีย ตอนที่ 47 จุดจบของเพื่อน...จุดจบของสงคราม
เงาไฟสีส้มกะพริบจากโคมไฟสนามลมแรงพัดเส้นสายไฟโยกไปมา เสียง ครืด...ครืด... เหมือนเสียงถอนหายใจของสถานที่ที่เต็มไปด้วยซากสงครามกลิ่นสนิม โลหิต และควันดินปืน ตลบอบอวลในอากาศ ขมคอ...เหมือนความทรงจำที่ไม่สามารถกลืนลงหรือคายทิ้งได้เรย์จิ คุโรซาวะ ยืนอยู่ท่ามกลางเศษกำแพงที่พรุนจากกระสุน แสงกะพริบของไฟสะท้อนลงบนใบหน้าเปื้อนเลือดและเหงื่อมือขวาถือปืน กระบอกยังอุ่นจากการยิงก่อนหน้า เสื้อเชิ้ตสีดำมีรอยเลือดกระจายเป็นวง — ไม่รู้ว่าเป็นของใคร และอาจไม่สำคัญอีกแล้วแววตาเขา...เยือกเย็น ไม่ใช่เพราะไร้อารมณ์แต่เพราะ ต้องทำในสิ่งที่ไม่ควรต้องทำมากที่สุดในชีวิตไม่ไกล ซันยืนพิงเสาเหล็กที่หักโค้ง ใบหน้าซีด แต่ยังยิ้ม ผ้าพันแผลแน่นรอบแขนขวา รอยแตกที่ริมฝีปากยังมีเลือดไหลซึม แต่ดวงตา...ยังเต็มไปด้วยประกายกร้าวที่ไม่ยอมตาย“มาถึงตรงนี้ได้เร็วกว่าที่คิดนะ...เรย์จิ”“คิดจะมาส่งเพื่อนเก่าไปนรกด้วยตัวเองเลยหรือไง?”น้ำเสียงแหบพร่า แต่เจือด้วยรอยล้อเลียนที่แหลมคมจนแทงทะลุทุกเกราะเรย์จิไม่ตอบเขาก้าวเข้ามาทีละก้าว ทีละก้าว ที่เหมือนพาอดีตทุกเสี้ยววินาทีเดินกลับเข้ามาภาพเพื่อนร่วมสนามฝึกภาพคนที่เคยหันหลัง
ช่วยด้วย แฟนฉันเป็นมาเฟีย ตอนที่ 46 Endgame — รุกฆาตที่ไม่มีทางหนี
📍เวลา 06:02 น. — บริเวณโกดังหมายเลข 14, เขตท่าเรือร้างลมทะเลพัดกรูเข้ามาทางหน้าต่างเก่าเสียงคลื่นกระทบท่าเรือดังต่ำ ๆ คล้ายเสียงลมหายใจสุดท้ายของเมืองร้าง บนชั้นสองของโกดัง — ไม่มีใครอยู่ ยกเว้นเขาซันยืนพิงราวเหล็ก ฝ่ามือแตะหน้าต่างที่แตกเป็นรอย มองลงไปเบื้องล่าง — ลูกน้องกว่า 40 คนของเขา กำลังแทรกตัวเข้าตำแหน่งรอบเมืองอย่างเงียบเชียบ ราวกับ "ล้อมศูนย์บัญชาการไว้ในความเงียบ"เป้าหมายของเขา:ไม่ใช่ฆ่า ไม่ใช่เผา แต่คือ “ถล่มศูนย์กลาง” ให้ระบบคุโรซาวะล่มทั้งองค์กร — เหมือนการผลักโดมิโนตัวแรกให้พังตามเป็นเส้น“เริ่มเคลื่อนกำลังได้”เสียงของซันดังขึ้นผ่านวิทยุสื่อสาร น้ำเสียงสั้น หนัก และเด็ดขาด ทันใดนั้น...เงาเคลื่อนไหวของทีมซัน ก็ขยับพรึ่บพร้อมกันทั่วแผนแต่ในขณะเดียวกัน...📍ภายในห้องบัญชาการ – คฤหาสน์คุโรซาวะมินาเอะ ยืนอยู่หน้าหน้าจอหลัก ภาพแผนผังแสดงรูปแบบล้อมรอบของซันแบบชัดเจน —เส้นสีแดงกะพริบรายล้อมศูนย์กลางหลายคนอาจมองว่าเธอกำลังตกอยู่ในวงล้อม แต่แววตาของเธอ...กลับเยือกเย็น และคมเหมือนใบมีด“กับดักล้อมนอก...”“แต่ลืมว่าข้างใน...กำลังรออยู่”เธอแตะปลายนิ้วลงบนแท็บเล็ตเบา ๆ เส
ช่วยด้วย แฟนฉันเป็นมาเฟีย ตอนที่ 45 เกมของนาย...อยู่ในมือฉันแล้ว
📍ภายในห้องบัญชาการ – เวลา 05:16 น.แสงไฟบนเพดานสลัวลงอัตโนมัติเพื่อไม่รบกวนการทำงานของหน้าจอหลักจอมอนิเตอร์เรียงรายเต็มฝาผนังแสดงข้อมูลแบบ real-time ทั้งจากเส้นทางการขนส่ง โกดัง สัญญาณไวรัส และโค้ดที่เพิ่งถูกเจาะเสียงไซเรนเบา ๆ ยังดังเป็นคลื่นพื้นหลัง กดอารมณ์ในห้องให้ตึงเครียดทันใดนั้น—เสียงมือถือของเรย์จิดังขึ้น หน้าจอแสดง ‘สายตรงจากคิน’พร้อมรหัสภายในพิเศษ เขารับทันทีโดยไม่ต้องพูดคำทัก และเสียงจากปลายสายก็ดังขึ้นทันทีตามสไตล์เจ้าตัว“ได้ตัวแล้ว”“และหมอนั่นพูดทุกอย่างที่เราต้องรู้”เสียงห้าวต่ำของคินฟังนิ่ง แต่จริงจัง“ซันรู้ว่าเราวางกับดัก...แต่มันกำลังจะใช้กับดักนั่น ‘ล้อมพวกเราทั้งหมด’ แทน”ปลายนิ้วของเรย์จิเกร็งแน่นกับขอบโต๊ะไม้ เสียงเขาลดต่ำลงโดยอัตโนมัติ ราวกับแรงดึงดูดของคำที่ได้ยินกำลังหนักขึ้นเรื่อย ๆ“หมอนั่นมันคิดจะล่อเราหลงทิศ…”“แล้วปิดเกมในครั้งเดียว?”...แต่ก่อนที่เขาจะเอ่ยความคิดใด ๆ ต่อไปเสียงของใครบางคนก็ดังขึ้นจากด้านหลัง — ชัดเจน มั่นใจ แต่ทุ้มนุ่มแบบคนที่คิดเสร็จนานแล้ว แค่รอให้คนอื่นทันมินาเอะยืนพิงโต๊ะ มือหนึ่งถือแท็บเล็ต อีกมือไขว้หลัง ใบหน้าเรียบเฉย
You may also like
