LOGINราเชนทร์กำลังสับสน เพราะจู่ ๆ คุณหนูนรินทร์ก็โผล่มาแบบไม่ให้สุ้มเสียงก่อนจะทุ่มกระเป๋าใส่ราวกับไปโมโหใครมา และแทนที่จะเงยหน้ามาคุยกับเขากลับหันไปให้ความสนใจกับคุณกานต์แทนเสียอย่างนั้น
“คะ...คุณหนูนรินทร์ สวัสดีครับ มีอะไรให้ผมช่วยเหลือไหมครับ”
ซูเชฟผมหางม้าเอียงคอถามอย่างเขินอายที่คุณหนูคนสวยดันมาจ้องหน้ากันขนาดนี้ ส่วนราเชนทร์ที่สามารถแก้สถานการณ์ตรงหน้าได้จึงจับไหล่เล็กดึงหลังมาแนบอก ทำเอานรินทร์ที่กำลังใช้สมาธิจดจำลักษณะพ่อครัวคนนั้นเงยหน้าขึ้นมาจ้องว่าที่สามีอย่างตั้งคำถาม
“คุณหนูมาทำอะไรที่นี่เหรอครับ?”
“ผมแวะเอากระติกมาคืน”
“ขอบคุณครับ ล้างมาซะสะอาดเลย”
“แล้วก็คุณ...กานต์ชนก ใช่ไหมครับ”
เพราะไม่รู้จักหน้าค่าตามาก่อน นรินทร์จึงอ่านจากป้ายชื่อพลางลอบมองรอยกัดหลังคอของอีกฝ่าย ซึ่งเป็นเครื่องหมายของการมีคู่ผูกพันธะ ส่วนกานต์เจ้าของชื่อก็ปลื้มปริ่มในหัวใจ นาน ๆ ทีคุณหนูจะลงมาตรวจตราด้วยตัวเอง ได้ยินว่าเป็นคนสุขุมเยือกเย็นพูดน้อย แต่ไม่คิดว่าจะหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มขนาดนี้
“เรียกผมกานต์เฉย ๆ ก็ได้ครับ”
“ครับ ยินดี
“วิลเลี่ยม”“ครับคุณหนู”เลขาส่วนตัวขานรับขณะขับรถพาคุณหนูไปส่งที่บ้านตามเดิม สักพักแล้วที่ไอ้เชนทร์มันไม่ได้พาคุณหนูนรินทร์แว้นกลับด้วยกัน จนเข้าใกล้งานแต่งงานทั้งสองคนก็ยังมีความไม่ลงรอยกันอยู่ ไอ้เขาแม้จะเป็นเพื่อน แต่ก็ไม่อยากล้ำเส้นเรื่องผัว ๆ เมีย ๆ เสียด้วย ต่อให้จะเป็นคนเอาสัญญาไปเสนอกับมือก็ตาม“ขับไปบ้านหลักก่อนได้ไหม จากนั้นวิลเลี่ยมก็กลับได้เลยนะ”“คุณหนูจะไม่นอนเพนต์เฮาส์เหรอครับ?”“เดี๋ยวขับรถกลับเอง ไม่เป็นไร”“แต่คุณหนูทำงานมาทั้งวัน-”“วิลเลี่ยมก็ทำนี่ เอาเป็นว่าผมจัดการตัวเองได้”วิลเลี่ยมจำใจยอมรับ ผนวกกับนี่ก็ดึกมากแล้ว เขาต้องกลับไปนอนพักเอาแรง มิฉะนั้นจะตื่นมาทำงานไม่ไหว เอาเป็นว่าส่งข้อความบอกไอ้เชนทร์เอาไว้ก็แล้วกัน หากถึงเที่ยงคืนแล้วคุณหนูยังไม่ถึงที่หมายคงจับสังเกตได้บ้างนรินทร์ได้งีบหลับราวชั่วโมงนิด ๆ ก่อนจะขอตัวยกสัมภาระลงจากรถ และกล่าวลาเลขานุการส่วนตัว โอเมก้าร่างเล็กในชุดสีอ่อนเดินไปตามทางเดินแคบ ๆ ทอดนำสู่บ้านสองชั้นหลังย่อมหลังหนึ่ง ผ่านแปลงพืชผักสวนครัวที่รายล้อมรอบบ้าน เสียงแมลงกลางค
“คุณหนู ไม่ใช่ว่าจะมาตอนบ่ายเหรอครับ?”ราเชนทร์ที่ถึงคราวเวียนมาทำงานกะเช้าซึ่งรับผิดชอบตั้งแต่ช่วงสายถึงเย็น เขาตรวจตารางงานคุณหนูดูก่อนขับรถมาทำงาน เห็นว่าจะมีการสุ่มตรวจโรงแรม แต่เขาที่กึ่งเป็นคนในจึงทราบก่อน“ผมมาทานมื้อเที่ยงครับ”“เดี๋ยวผมไปเชิญเชฟใหญ่มาให้นะครับ”“คุณราเชนทร์ไม่มาทานด้วยกันเหรอครับ?”“ตอนเที่ยง ไม่มีพ่อครัวคนไหนทานข้าวได้หรอกนะครับ”ราเชนทร์กล่าวพร้อมรอยยิ้มก่อนจะขอตัวเดินเข้าทางหลักไปยังห้องทำงานเชฟใหญ่ นรินทร์ที่ขอเดินเข้ามาดูส่วนในจึงชวดคำขอไปโดยปริยาย เขาเองลืมไปเสียสนิทว่าเวลาที่พวกเขาพักคือเวลาทำงานของร้านอาหาร ไม่น่ามารบกวนเวลาคุณราเชนทร์เลยคุณหนูโอเมก้าค่อย ๆ เดินพลางพิจารณาหัวข้ออื่น นอกจากการมาชวนกินข้าวแล้ว เขาอยากรู้ว่าคุณราเชนทร์จะมีปฏิกิริยาอย่างไรกับชุดที่เขาใส่วันนี้ เพราะเมื่อย้อนกลับไปตั้งแต่ชุดสีฟ้าอ่อนตัวนั้น คุณราเชนทร์ก็มีท่าทีแปลกไปอย่างมีนัยสำคัญพอนำเรื่องนี้ไปถามวิลเลี่ยมโดยละเอียด จึงทราบว่า ที่คุณราเชนทร์หน้าแดง ไม่ใช่เพราะป่วยไข้ แต่มีที่มาจากอาการขวยเขิน จึงได้รับคำอธิบายเส
“คุณหนูทานยาแล้วอาการเป็นอย่างไรบ้างครับ?”“ตัวร้อนนิดหน่อยครับ”หลังจากได้รับยาแก้ฮีตตัวใหม่มา เมื่อทานจนหมดรอบไตรมาสนี้ก็ได้เวลาตรวจสุขภาพประจำปีพอดี คุณหมอจึงเดินทางมาที่บ้านเพื่อติดตามผลข้างเคียง และสอบถามความเป็นไปของสุขภาพในช่วงที่ผ่านมา ซึ่งไม่มีตรงไหนน่ากังวลเป็นพิเศษนัก“ผมขอเก็บเลือดสักครู่นะครับ”“ครับ”“จากการตรวจเลือดคราวก่อน ฮอร์โมนคุณหนูค่อนข้างต่ำ แต่ถ้ามีอาการตัวร้อนหรือครั่นเนื้อครั่นตัวตอนฮีต ก็สันนิษฐานได้ว่าร่างกายเริ่มกลับมาเป็นปกติแล้วนะครับ”นรินทร์ฟังนายแพทย์อธิบายไปก็เชื่อฟัง เจ้าตัวบอกว่าชุดยาที่ให้ทานไม่ได้มีเพียงยาแก้ฮีต แต่มียาปรับสมดุลฮอร์โมนด้วย ประกอบกับเขาอยู่ใกล้อัลฟ่ามาตลอด มันจึงเสริมกันและกันทำให้ทุกอย่างบรรเทาลงอย่างรวดเร็ว“แล้วนี่แฟนคุณหนูเขาไปไหนเหรอครับ ปกติจะมานั่งดูด้วย”นายแพทย์สูงอายุยิ้มหวานพลางเก็บตัวอย่างใส่กล่องเตรียมนำไปส่งแล็บ นอกจากตรวจสุขภาพประจำปี ก่อนหน้านั้นเขาก็แวะมาเป็นระยะเพื่อตรวจสุขภาพเบื้องต้น เอาไว้รายงานท่านประธานและรองประธาน ราเชนทร์คนนั้นมักเตรียมของเล็ก ๆ น้อย
“ราโชติ”“ผมราเชนทร์ครับ”เชฟหนุ่มโดนเรียกขึ้นมาห้องทำงานของท่านประธานรณภพ พร้อมด้วยคุณหนูนรินทร์และสุภาพสตรีอีกหนึ่งท่าน ซึ่งกำลังนั่งไขว่ห้างจิบกาแฟร้อนอยู่ แม้เจ้าหล่อนยังไม่ได้เปิดปากพูดอะไร แต่ด้วยลิปสติกสีแดงก่ำจึงทำให้รู้ว่าคงเป็นสาวมั่นพอตัว“เรียกผมมามีอะไรเหรอครับ?”“ฉันได้ยินมาว่านายใช้เส้นสายเข้ามาทำงาน-“คุณพ่ออย่าพูดเรื่องที่ผมแก้ไขไปแล้วซ้ำได้ไหมครับ นี่ไม่ใช่ละครน้ำเน่านะครับ”นรินทร์กล่าวฉะฉาน ตำหนิการกระทำของคุณพ่อที่น่าจะไปเลียนแบบมาจากซีรีส์น้ำเน่าในโทรศัพท์ ทั้งที่เขาบอกแล้วว่าคุณราเชนทร์เข้ามาอย่างถูกต้องก่อนได้รับตำแหน่งหัวหน้าเชฟประจำแผนก ก็ยื่นเอกสารต่อผู้ประเมินแล้วด้วยซ้ำ การสัมภาษณ์ทดลองงานก็ให้ซูเชฟเป็นคนประเมิน บิดาน่าจะรู้ดีกว่าใครแท้ ๆ“นรินทร์ ไม่เอาอย่าดุพ่อจ๋าอย่างนั้นสิจ๊ะ”“พี่รวี ก็พ่อเขา-“เอาเถอะ พ่อเขาก็เป็นแบบนี้แหละจ้ะ”พี่สาววางแก้วกาแฟ เดินมากอดน้องชายสุดที่รักที่ใกล้เป็นฝั่งเป็นฝาจนหน้ากลมจมไปกับหน้าอกอวบอั๋นแทบหายใจไม่ออกราเชนทร์มองสาว
ราเชนทร์ยังคงมาทำงานตามปกติ ถึงกระนั้นกลับรู้สึกได้ถึงบรรยากาศแปลกประหลาดที่รายล้อมรอบตัว โดยเฉพาะเหล่าเพื่อนร่วมงานจากสาขาอื่น อย่างเช่น ครัวขนมหวาน เป็นต้น“พี่ครับ ผมขอชื่อขนมที่ทำจากช็อกโกแลตอีกได้ไหมครับ? ไม่ต้องเป็นตอนนี้ก็-ไม่ทันจะพูดจบ พี่สาวที่เขาเคยสนทนาด้วยอย่างสนิทสนมกลับเมินเฉย เดินถอยเข้าครัวไม่พูดคุยกับเขาสักคำ รวมไปถึงพวกพนักงานตัวเล็กบางคนจากส่วนอื่น เช่น หัวหน้าพนักงานเสิร์ฟ พนักงานต้อนรับ หรือแม้แต่ฝ่ายบริหารบางคนที่เดินแวะมาเยี่ยมเยือนห้องจัดเลี้ยงอาหารฝรั่งเศสราเชนทร์เริ่มคิดว่านี่คือการบูลลีในที่ทำงานหรือไม่ แต่เมื่อเป็นเช่นนั้นทุกพฤติกรรมย่อมมีเหตุปัจจัย หากอยากกลั่นแกล้งเขา ต้องเอาอย่างไอ้รุ่นพี่ติณณ์ที่ตะโกนด่าเขาดังลั่นอาคารตั้งแต่วันแรกที่มาเหยียบพื้นโรงแรม ไม่ใช่จู่ ๆ จะมาทำตัวแปลกไปแบบนี้“Rémy, qu'est-ce que tu en penses? Est-ce que je me suis fait détester?” เรมี่ นายคิดว่าไง ฉันโดนเกลียดเข้าให้แล้วเหรอ?“Je ne crois pas, non.” ไม่น่าใช่นะครับเพราะเขามาอยู่ในตำแหน่งปัวส์ซงนิเอร์แล้ว ดังนั้นไอ้เด็กเรมี่จึงถูก
CW: มีการกล่าวถึงเนื้อหาโจ่งแจ้งทางเพศ(Anal sex, Bare breaking, Clothed sex, Vanilla)“อะ...อึก...อ๊าง! อื้อ!!”“อา... นอกรอบแบบนี้รินทร์จะว่าอะไรรึเปล่าครับ?”“อื้อ...อ๊า!”“แปลว่าอะไรเหรอครับ หือ?”เชฟหนุ่มเจ้าของสถานที่ตั้งคำถามโอเมก้าที่เอาแต่ร้องครวญครางไม่เป็นศัพท์ แม้ตนเองจะเป็นสาเหตุให้คนเบื้องล่างพูดเป็นคำออกมาไม่ได้ก็ตาม โดยเดี๋ยวนี้รินทร์เริ่มคุ้นชินกับการมีสัมพันธ์มากขึ้น หรือจะบอกว่าของเขามันเข้าไปบ่อยจนรูรักขยายดี แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุใดเขาล้วนชอบมันทั้งสิ้นราเชนทร์ยิ่งคิดยิ่งส่งสายตาจับจ้องท่าทางอันน่ารักน่าชังของคุณหนูร่างบาง การสวมเสื้อผ้าราคาแพงมานอนบนฟูกเก่า ๆ ทำไมถึงได้ชวนเร้าใจแบบนี้นะ“อึก! อื้อ!...อ๊ะ”นรินทร์ในชุดเรียบง่ายอ่อนหวานอย่างโอเมก้านอนศิโรราบ พลางคิดถึงเรี่ยวแรงที่ผู้ชายคนนี้มี คราวก่อนที่ทำไป รอยจูบรอยขบกัดตามตัวยังรู้สึกคันยิบอยู่เล







