มุมห้องถัดจากเตียงนอนขนาดใหญ่แบบที่คนสามคนขึ้นไปนอนกลิ้งได้โดยที่ไม่ต้องเบียดกัน
ตู้ไม้แบบบิ้วอินเปิดแง้มไว้นิดหน่อย แสดงว่าคนที่เข้ามาเก็บเสื้อผ้าของเธอไป เปิดทิ้งไว้ให้เธอมองเห็น
ทิชาเลยเดินไปดูใกล้ๆ เธอย่นจมูกเมื่อมองเห็นบรรดาชุดเดรสสีสวยที่แขวนไว้เต็มราว มีแบบให้เลือกหลายแบบ ทั้งสั้นและยาวปะปนกัน หญิงสาวย่นจมูก ค่อนว่าแม็กซิมัสเบาๆ “โถ่! คงมีสาวๆ แวะมาเปลี่ยนเสื้อผ้าบ่อยละซี!” ปลายนิ้วเล็กๆ ยื่นออกไปคีบชายชุดหนึ่ง ในหลายๆ ชุดที่แขวนเต็มตู้ออกมาดู
ป้ายราคายังห้อยอยู่ ชุดเหล่านี้เป็นของใหม่ แถมยังแพงจนจับไม่ลง
ทิชาจิ้มลงบนป้ายนั้น ยกป้ายบอกราคาขึ้นมาเกือบติดลูกนัยน์ตา เพื่อดูราคาที่ป้าย ตัวเลขมันเยอะเกินไปไหม?
สาวตัวเล็กเบ้ปาก ชุดพวกนี้สวยก็จริง แต่สำหรับเธอมันไม่เ
แม็กซิมัสเกือบแหกปากร้อง แต่คาร์ลเอื้อมมือมากระตุกมือของมหาเศรษฐีหนุ่มไว้เสียก่อน เขาส่ายหน้าช้าๆ ขยิบตาให้แม็กซิมัส ปัญหาใหญ่ที่ควรแก้ คือการทำห้องน้ำโทรมๆ นั่นให้ใช้ได้ก่อนเที่ยง ไม่อย่างนั้น เจ้านายคงไม่มีวันยอมเดินเข้าไปในพื้นที่สกปรกนั่นอย่างแน่นอน และดูเหมือนเสือจะเข้าใจ...มันเป็นห้องสุขาที่ถูกสร้างขึ้นลวกๆ ไม่ใคร่มีสมาชิกในบ้านได้ใช้งาน นอกจากคนผ่านไปผ่านมา “ลุงครับ...คุณเขาเสนอจะซ่อมห้องสุขาให้ ลุงว่ายังไงครับ” เสือเกริ่นเพื่อไม่ให้เป็นการละลาบละล้วงเกินไป “เอางั้นเหรอ...” “ครับ ลุงชมมีคนรู้จักที่เป็นช่างไหมครับ ลุงจัดการได้เลย เรื่องค่าแรงและวัสดุไม่ต้องกังวล เดี๋ยวผมจัดการให้” เสือยิ้มแป้น เมื่อเจ้าของบ้านเห็นด้วย แต่ก่อนที่จะเจรจาอะ
“คุณแม็ก มาทำอะไรที่นี่ครับ” ระหว่างพักท้องรอให้อาหารย่อยเสือเลยเรียบๆ เคียงๆ ถาม “มาตามเมีย!” มหาเศรษฐีหนุ่มเอ่ยหน้าตาย คำถามต่อไปของหนุ่มเจ้าถิ่นจึงฟังดูตื่นเต้นนิดหน่อย “ใครกันครับ?” คาร์ลเป็นคนตอบแทนเจ้านาย “คุณทิชาครับ เจ้านายกับคุณผู้หญิงมีปัญหาไม่เข้าใจกันนิดหน่อย เธอเลยหนีกลับมา” เสืออ้าปากค้าง...ทิชาคือลูกหลานของชุมชนที่แต่ละคนในที่นี้แห่ชื่นชม ไม่เพียงกลับมาพร้อมกับความสำเร็จในวิชาชีพที่ร่ำเรียนมา ทิชายังคว้าได้ตัวพ่อของอเมริกากลับมาด้วย ถึงเสือจะเป็นแค่นักศึกษาในวิทยาลัย’ ของจังหวัด แต่เสือเรียน คณะวิทยาการจัดการ สาขาธุรกิจระหว่างประเทศ ดังนั้นเขาเลยจำเป็นต้องเรียนรู้ภาษาของต่างชาติ เพราะเรื่องการสื่อสารสำคัญสำหรับนักธุรกิจ โจนส์ คือตระกูลดัง
“แบบนี้สวยแล้วเหรอ ไม่จริงมั้ง... คูควงคุณแต่งตัวดีกว่านี้อีก นี่ชุดเป็นทางการที่สุดเท่าที่ฉันมีเชียวนะ” สีหน้าทิชายับยู่ยี่ ตอนที่เถียงกลับ เธอไม่ได้แต่งตัวสวยเลิศเลออะไรเลย เสื้อผ้าธรรมดาตามตลาดนัดทั่วไป ไม่ใช่ชุดแบรนด์ดังที่มีราคาแพงหูฉี่ เหมือนที่คนตรงหน้าใช้เป็นของกำนัลบรรดาสาวๆ ของเขาเสียหน่อย ชายหนุ่มจิปาก! “ไปเปรียบกับคนพวกนั้นทำไมล่ะ” เขาท้วง ทิชากับบรรดาคู่ควงเขามันเปรียบกันไม่ได้ “ทำไมล่ะ ก็ผู้หญิงเหมือนกัน” หญิงสาวแย้ง แต่ก่อนที่สงครามน้ำลายจะเริ่มต้นขึ้น “อีหนูใครมาวะ?” เสียงของบิดาก็ดังแทรกขึ้นมาเสียก่อน “ไม่รู้จักจ้ะพ่อ คนหลงทางมาถามทางน่ะ” ทิชาตอบบิดา ก่อนจะลอยหน้าลอยตาใส่แม็กซิมัส&nb
บทที่13.แขกไม่ได้รับเชิญ1เดือนผ่านไปไวเหมือนลมพัดสาวตัวเล็กพยายามหาอะไรทำให้ตนเองยุ่ง จะได้ไม่มีเวลาไปคิดถึงคนที่ตัวเองอยากลืม เธอใช้ชีวิตอยู่ห่างจากคน คนนั้นคนละซีกโลก หนทางที่จะเวียนมาพบกันอีก ไม่มีทางเกิดขึ้น ในทุกๆ วันทิชายิ้มเต็มหน้า เป็นการเสแสร้งเพื่อให้คนรอบตัวพลอยมีความสุขไปด้วย เธออดทนรอหมายเรียกจากทางการ และแล้ววันนั้นก็มาถึง มีหมายจากทางราชเรียกเธอไปพูดคุยจนได้ แต่กลับมาเจออุปสรรคที่ไม่คาดคิด... ทิชาปั้นหน้าเคร่ง ยกมือเท้าสะเอวมองรถยนต์คันใหญ่ที่จอดขวางทางออกหน้าประตูรั้วบ้านของเธอ ด้วยแววตาตำหนิเจ้าของรถยนต์ไร้มารยาทคันนั้น หญิงสาวอยู่ในชุดเตรียมพร้อม เมื่อวันนี้เป็นวันดี เธอมีนัดสัมภาษณ์งานในตำแหน่งที่หวังไว้ ทิชาตื่นแต่เช้ามืด จัดแจงอ
ในขณะที่ฝั่งอเมริกาหลายคนกำลังกลุ้มใจ ฝั่งเมืองไทยกลับมีแต่งานฉลอง แม้ทิชาจะมีความเศร้าค้างอยู่ในหัวใจนิดๆ แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าคนในครอบครัว หรือญาติสนิทมิตรสหายที่ทยอยมาแสดงความยินดี เธอก็ยิ้มได้เต็มหน้า ทั้งปากและนัยน์ตาเกือบหนึ่งอาทิตย์กับการกินเลี้ยง มีผู้ใหญ่ใจดีหลายท่าน เปิดบ้านเพื่อเลี้ยงต้อนรับการกลับมาของเธอ ทิชามัวแต่วุ่นวายกับการเดินสายกิน เธอเกือบลืมผู้ชายคนนั้นเลยด้วยซ้ำ ถ้าประภาไม่โทรศัพท์ทางไกลมาหา“ถึงบ้านแล้วใช่ไหมทีร่า?” เสียงที่ปนความห่วงใยดังผ่านสายโทรศัพท์มา“ค่ะพี่แอ้...มีอะไรหรือเปล่าคะ? โทร. ทางไกลมาแบบนี้แพงตายเลย”หญิงสาวไม่วายบ่น แม้จะรู้สึกดีใจก็ตาม ค่าโทรศัพท์ข้ามประเทศแพงหูฉี่ขนาดไหน ทิชารู้ดี ในบางครั้งที่ความอ้างว้างกัดกินหัวใจ เธอเคยคิดจะกดโทรศัพท์หาบิดา-มารดาขอได้ยินเสียงของท่าน เพื่อเติมเต็มความเหงา แต่เมื่อดูราคาในการสื่อสาร หญิงสาวต้องตัดใจทุกครั้ง เพราะมันเท่ากับค่าข้าวในหนึ่งอาทิตย์ของเธอเลยทีเดียว“เปล่า! พี่เป็นห่วงทีร่านะ ตอนนี้พี่เปิดร้านเหมือนเดิมแล้วนะ”
บทที่12.ทางเลือกสุดท้าย กับหัวใจที่เป็นเดิมพัน“มีอะไรไหมคาร์ล?” แม็กซิมัสเงยหน้าจากแฟ้ม มองลูกน้องคนสนิทที่มีท่าทางกังวล เขายกมือกดลงตรงหว่างคิ้ว เมื่อรู้สึกวิงเวียนขึ้นมาดื้อๆ “คุณเดเนียลนัดเจ้านายไว้ครับ เที่ยงตรง” คาร์ลตอบ พร้อมกับก้มหน้าหลบตาเจ้านาย “ตอนไหน? ทำไมฉันจำไม่ได้” ชายหนุ่มขมวดคิ้ว พยายามนึก แต่นึกยังไงก็ไม่ออก “เมื่อคืนนี้ครับ...เจ้านายคงเมา” คาร์ลตอบเสียงสำรวม “อืม...มันได้บอกไหมว่าเรื่องอะไร?” เดเนียลเป็นเพื่อนคนเดียวที่ไม่ชอบความวุ่นวาย เขาร่ำรวยพอๆ กับตนเอง แต่เป็นแกะดำสำหรับคนในครอบครัว เมื