ตอนที่ 11 จุดเริ่มต้นความสัมพันธ์ (ที่แอบแฝง)

ตอนที่ 11

จุดเริ่มต้นความสัมพันธ์ (ที่แอบแฝง)

“คุณหนูท่านนี้ข้าขอนั่งด้วยได้หรือไม่”

เสียงบุรุษดังขึ้นด้านหลังตอนแรกซูเยว่ซินจะปฏิเสธ แต่เมื่อเงยหน้ามองใบหน้าหล่อเหลานั่นจึงได้หยุดความคิดนั้นลง

“เจ้าค่ะ” นางตอบเข้าไปอย่างเอียงอาย

“ไม่ทราบว่าท่านคือคุณหนูบ้านใด เหตุใดจึงมานั่งคนเดียวเช่นนี้” ชายหนุ่มชวนคุยราวกับอยากทำความรู้จัก

“ข้าคือซูเยว่ซิน บุตรสาวคนโตคหบดีตระกูลซูเจ้าค่ะ” หญิงสาวเอ่ยตอบเสียงหวาน

“คุณหนูซูนี่เอง ข้ากู่หลวนเค่อนะขอรับ จะเป็นอะไรหรือไม่ หากข้าจะชวนคุณหนูซูไปเดินเล่นด้วยกันในสวน”

ชายหนุ่มเอ่ยชวนพลางยิ้มให้อย่างละมุนละไม ทำให้หญิงสาวเขินอายจนตัวบิด

“เจ้าค่ะ” ซูเยว่ซินตอบอย่างเอียงอาย แล้วลุกเดินตามคุณชายกู่ออกไป

เหตุการณ์นี้อยู่ในสายตาของซูฮุ่ยฉินตลอด นางทำทีเป็นมองไม่เห็นและชวนเหล่าฮูหยินคุยอย่างสนุกสนาน

งานเลี้ยงน้ำชาดำเนินไปจนถึงช่วงแสดงความสามารถ เซี่ยฮูหยินจึงเรียกเหล่าคุณชายคุณหนูมารวมกันที่ลานกว้าง   ซึ่งตอนนี้ถูกจัดให้มีเวทีเล็ก ๆ อยู่ตรงกลาง

“เชิญคุณชายและคุณหนูทั้งหลายทางนี้เจ้าค่า!!!” เสียงบ่าวอาวุโสเอ่ยเสียงดังจนได้ยินทั่วบริเวณ

เมื่อทุกคนมารวมกันแล้ว เซี่ยฮูหยินจึงเริ่มเอ่ยบางอย่าง

“งานเลี้ยงน้ำชาของข้าอาจจะดูจืดชืดไปเสียหน่อย หากขาดการแสดงของเหล่าคุณหนู คุณชายทั้งหลาย”

“จริงเจ้าค่ะเซี่ยฮูหยิน” ฮูหยินท่านหนึ่งเอ่ยสนับสนุน

“เช่นนั้นเพื่อเป็นการเปิดโอกาสให้แก่ทุกคน หากใครต้องการแสดงความสามารถ ให้มาลงชื่อกับบ่าวคนสนิทของข้าทางด้านโน้นเถิด” เซี่ยฮูหยินเอ่ยพลางผ่ายมือไปด้านข้าง

จบประโยคนั้นเหล่าคุณหนูคุณชายที่ต้องการแสดงความสามารถก็เริ่มทะยอยกันไปลงชื่อ

ซูฮุ่ยฉินมองพี่สาวต่างแม่ยืนห่วงหน้าผะวงหลังอยู่ ตนจึงเดินเข้าไปหา

“พี่หญิงไม่ไปลงชื่อแสดงความสามารถหรือเจ้าคะ” นางเอ่ยถามออกไป

“น้องรองพี่สาวจะเอาความสามารถอะไรไปสู้เหล่าคุณหนูพวกนั้นกันเล่า”

หญิงสาวตอบอย่างเขินอาย แต่ใจจริงตนก็คิดจะไปลงชื่ออยู่แล้ว

“อย่าพูดเช่นนั้นสิเจ้าคะ ท่านพ่อบอกว่าพี่หญิงเล่นพิณได้เก่งกาจนัก หากพี่หญิงไปแสดงความสามารถ ต้องมีคนชื่นชมท่านมากเป็นแน่ อีกอย่างข้าก็อยากเห็นพี่หญิงดีดพิณด้วยเจ้าค่ะ” นางเอ่ยยุยง

“จริงหรือ แล้วเจ้าไม่ไปลงชื่อกับเขาหรือ”

“ความสามารถข้าไม่ได้มากพอจะสู้คุณหนูเหล่านั้นได้หรอกเจ้าค่ะ ขนาดเรียนฉินกับอาจารย์ชื่อดังนางยังส่ายหน้าให้ข้าเลย พี่หญิงรีบไปเถอะเจ้าค่ะ” นางเอ่ยพร้อมจูงมือหญิงสาวเดินไปที่โต๊ะลงชื่อ

ที่นางทำเช่นนี้เพราะจำได้ว่าซูเยว่ซินเล่นพิณเก่งนักขนาดที่จบงานเลี้ยงครั้งนี้มีแม่สื่อมาเคาะประตูจวนหลายคนเลยทีเดียว

แต่ยามนั้นนางเป็นบุตรีฮูหยินเอก ซึ่งต่างจากตอนนี้ที่มารดาเป็นอนุ แม้คนจะส่งแม่สื่อมาก็คงขอแต่งนางเข้าจวนในฐานะอนุเช่นกัน

ไม่นานการแสดงความสามารถก็เริ่มขึ้น เหล่าคุณชาย คุณหนูต่างสลับกันออกมาแสดงความสามารถกันอย่างน่าตื่นตาตื่นใจ

จนมาถึงคนสุดท้ายคือการดีดพิณของซูเยว่ซิน ทันทีที่หญิงสาวปรากฏตัวก็ได้ยินเสียงซุบซิบนินทาดังมาให้ได้ยินทันที

“นั่นมันลูกชู้ในข่าวลือนี่ หน้าไม่อายจริง ๆ กล้าลงชื่อขึ้นมาแสดงความสามารถเสียด้วย”

“ใช่ ๆ เป็นข้ามีข่าวลือขนาดนี้ไม่กล้าออกจากจวนมาพบหน้าผู้ใดด้วยซ้ำ”

“ดูซิ ว่านางจะเอาความสามารถใดมาแสดงให้พวกเราดู ข้าได้ยินว่าที่นางได้มาร่วมงานในวันนี้เป็นเพราะ นางไปขอร้องคุณหนูซูฮุ่ยฉินล่ะ”

“จริงหรือ! ใบหน้านางยังรู้จักคำว่ายางอายอยู่หรือไม่ ข้ากลัวแต่ว่าการแสดงของนางจะทำให้ตระกูลซูขายหน้าแล้ว” สิ้นประโยคก็ได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักตามมา

ซูเยว่ซินได้ยินชัดเจนทุกประโยค นางได้แต่เก็บความคับแค้นนี้ไว้ในใจ คอยดูเถอะนางจะทำให้พวกมันหัวเราะไม่ออกเลยทีเดียว

แล้วก็เป็นเช่นนั้นจริง ทันทีที่นการแสดงของนางจบลงก็ได้รับความยอมรับอย่างไม่อาจเลี่ยงได้ เพราะนางแสดงได้ดีจนไร้ที่ติ ดีกว่าคุณหนูในเมืองหลวงบางคนด้วยซ้ำ

“คุณหนูแสดงพิณได้ดียิ่งนัก ไม่ทราบว่าเป็นคุณหนูบ้านใดหรือ” ฮูหยินผู้หนึ่งเอ่ยถามขึ้น

“เรียนฮูหยิน ข้าซูเยว่ซินบุตรสาวคนโตของคหบดีซูเจ้าค่ะ” หญิงสาวเอ่ยตอบพลางย่อกายเล็กน้อยอย่างอ่อนช้อย

คำตอบของหญิงสาวทำให้เสียงในงานเงียบลงอีกครั้ง    ซูฮุ่ยฉินนั่งมองพลางแอบยิ้มมุมปากเล็กน้อย

“พี่หญิงดีดพิณได้ไพเราะอย่างที่ท่านพ่อเคยพูดเลยเจ้าค่ะ จริงหรือไม่เจ้าคะท่านป้า” นางเอ่ยพลางหันมาพูดกับแม่งาน

“จริงอย่างที่ฉินเอ๋อร์ว่า เจ้าเล่นพิณได้เก่งกาจนักข้าขอมอบกำไลหยกนี้ให้เจ้าเป็นของรางวัลแล้วกัน” เอ่ยพลางหยิบกำไลหยก  สีเขียวเข้มยื่นให้สตรีน้อยตรงหน้า

“ขอบคุณเซี่ยฮูหยินเจ้าค่ะ” ซูเยว่ซินรับไปพลางยิ้มอย่างดีใจที่ตนถูกชมเช่นนี้ แต่ประโยคต่อมากลับทำให้นางชะงักค้าง

“เห้อ! เสียดายที่เจ้าเป็นเพียงบุตรอนุ ไม่เช่นนั้นงานประชันบุบผาในปีนี้คงมีคู่แข่งที่น่ากลัวเพิ่มขึ้นเป็นแน่”

เซี่ยฮูหยินเอ่ยคล้ายเสียดายปนโล่งใจ แต่แววตากลับสะท้อนแสงประหลาด

“ข้าดีใจด้วยนะเจ้าคะพี่หญิง”

ซูฮุ่ยฉินเอ่ยแสดงความยินดี ทำให้หญิงสาวได้สติกลับมา นางจึงยิ้มตอบเล็กน้อยก่อนจะกลับไปนั่งที่ตัวเองดั่งเดิม

บรรยากาศในงานเลี้ยงกลับมาคึกคักอีกครั้ง ซูเยว่ซินดูเป็นที่ถูกตาต้องใจของฝ่ายบุรุษมากทีเดียว เพราะมักมีบุรุษแอบมองหญิงสาวบ่อยครั้ง

ซูฮุ่ยฉินนั่งจิบชาแอบมองห่าง ๆ นางต้องการให้เยว่ซินเป็นที่สนใจของบุรุษในเมืองหลวง ยิ่งพวกเขาแย่งกันมาสู่ขอพี่สาวต่างมารดาของนางได้ยิ่งดี

เวลานางแสดงงิ้วจะได้เป็นที่โด่งดัง จนสตรีนางนั้นไม่อาจ สู้หน้าอยู่ในเมืองหลวงได้อีกต่อไป

รอจนจนงานเลี้ยงน้ำชาเลิก สองสาวตระกูลซูก็นั่งรถม้ากลับจวนกัน ระหว่างทางไม่มีใครพูดคุยอะไรกันทั้งสิ้น เมื่อกลับถึงจวนก็แยกย้ายกันทันที

“คุณหนูเจ้าคะ ตอนนี้คุณชายใหญ่ถูกคนที่เราเตรียมไว้ชวนเข้าโรงพนันแล้วเจ้าค่ะ” ซินซินเอ่ยรายงานขณะช่วยนายสาวอาบน้ำ

“ดีมาก หลังจากนี้ก็ให้คนชวนเขาอีกสักสองหรือสามรอบ แล้วค่อยให้เขาหายออกจากเมืองหลวงไป” นางเอ่ยเสียงราบเรียบ

งานทุกอย่างที่นางใช้คนไม่ใช่ว่านางมีคนของตัวเองหรอก แต่นางจ้างพวกสำนักรับจ้างทำงานต่าง ๆ พวกนี้จะมีสัญญาจ้างเก็บไว้คนละฉบับ

แต่พวกเขาไม่รับจ้างทำเรื่องผิดกฎบ้านเมือง ถ้าเงินไม่มากพอ และเมื่องานสำเร็จสัญญาจ้างจะถูกเผาทิ้งทั้งสองฉบับ

วันถัดมาหลังงานเลี้ยงน้ำชาที่จวนฮูหยินเสนาบดีฝ่ายซ้าย ก็เกิดข่าวลือในเมืองหลวงเกี่ยวกับบุตรอนุของนายท่านซู

ว่านางนั้นเก่งกาจในศาสตร์ทั้งสี่ สมเป็นกุลสตรีในห้องหอ แถมยังมีคนส่งแม่สื่อมาเยือนจวนนายท่านซูถึงสี่คน