ตอนที่ 9 เกินหน้าเกินตา

ตอนที่ 9

เกินหน้าเกินตา

จางลู่เหวินยิ่งพูดก็ยิ่งโกรธจนเผลอตะคอกใส่คนทั้งสาม ทำให้คนใจห้องโถงนั้นเงียบไปด้วยความตกใจ

ต่างจากซูฮุ่ยฉินที่นั่งอมยิ้มพลางมองหายนะของสามแม่ลูกอย่างอารมณ์ดี

“ท่านพ่อใจเย็นก่อนเถิดเจ้าค่ะ เรื่องก็เกิดขึ้นแล้วดีที่ท่านพ่อแก้ได้ทัน ไม่เช่นนั้นตระกูลซูของเราเดือดร้อนแน่”

“.....”

“เรื่องนี้คงเป็นเพราะท่านแม่กับพี่หญิงใหญ่เพิ่งเข้ามาอยู่เมืองหลวง จึงไม่ชินกับธรรมเนียมมากนัก เลยไปเผลอล่วงเกิน  ฮูหยินเซี่ยเข้า”

นางคล้ายจะเอ่ยช่วย แต่กลับยิ่งตอกย้ำว่าเรื่องทั้งหมดเป็นเพราะพวกนาง

“เจ้าไม่ต้องเรียกนางว่าท่านแม่แล้ว เรียกนางว่าอี๋เหนียงเถอะ ฝากเจ้าหาครูสอนธรรมเนียมและกฎของสตรีมาสอน  พวกนางด้วย” ผู้เป็นบิดาเอ่ย พร้อมกับนวดขมับตัวเอง

นั่นทำให้ซูเยว่ซินยิ่งโกรธแค้นน้องต่างแม่ผู้นี้มากกว่าเดิม เรื่องนี้นางต้องหาทางเอาคืนให้ได้

“ฮึก!! ท่านพ่อข้ากับท่านแม่ผิดไปแล้วเจ้าค่ะ ลูกไม่รู้ว่าสตรีนางนั้นคือผู้ใด ลูกเพียงจะเข้าร้านเครื่องประดับเท่านั้น”

“....”

“แต่ถูกนางเอ่ยไล่พร้อมกับต่อว่าเสีย ๆ หาย ๆ ท่านแม่ ไม่อาจยอมได้จึงเอ่ยวาจาออกไปสอง สามประโยค ไม่คิดว่าจะ เป็นการไปล่วงเกินนางเข้า”

ซูเยว่ซินเอ่ยพลางร้องไห้สะอึกสะอื้น เพราะเคยทำเช่นนี้แล้วบิดามักจะใจอ่อนให้ตนเสมอ แต่ครั้งนี้มันต่างออกไป

“เจ้ารู้ตัวว่าทำผิดก็ดี พรุ่งนี้พวกเจ้าแม่ลูกเตรียมตัวให้พร้อม ข้าจะพาพวกเจ้าไปจวนท่านเสนาบดี เมื่อกลับมาพวกเจ้าแม่ลูกต้องคัดกฎของกุลสตรีไปให้ฮุ่ยฉินคนละหนึ่งร้อยจบ”

คำพูดนั้นของบิดาทำให้ซูเยว่ซินหยุดร้องไห้ทันที บิดาก็รู้ว่าตนไม่ชอบคัดอักษรมากเพียงใด แต่กลับเอาเรื่องนี้มาลงโทษนาง

“ท่านพี่ก็รู้ว่าซินเอ๋อร์ไม่ชอบคัดอักษร เปลี่ยนเป็นลงโทษนางอย่างอื่นได้หรือไม่เจ้าคะ” ฟางเจียวเหมยสงสารบุตรสาวจึงได้เอ่ยขอร้องสามี

“ข้ารู้ว่านางไม่ชอบจึงได้ลงโทษเช่นนี้ ต่อไปนางจะได้ไม่ไปก่อเรื่องเช่นนี้อีก เจ้าก็เช่นกันเป็นมารดานางแทนที่จะห้าม เห้อ!”

“ท่านพ่อแล้วพวกเครื่องประดับที่ลูกส่งไปเรือนอี๋เหนียงก่อนหน้านี้จะทำเช่นไรเจ้าคะ” นางเอ่ยถามบิดา

“ให้คนเอากลับคืนมา แล้วส่งของที่สมฐานะไปให้นางใหม่ ต้องลำบากเจ้าแล้วหลายรอบแล้ว” บิดาหันมาตอบซูฮุ่ยฉินด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

“เช่นนั้นลูกจะรีบไปจัดการ ท่านพ่อก็อยู่ทานข้าวกับอี๋เหนียงและพี่ชายพี่หญิงเถอะเจ้าค่ะ” นางเอ่ยพลางทำท่าจะเดินออกจากเรือนใหญ่

“เจ้าอยู่กินข้าวกับพ่อเถอะ ส่วนพวกเจ้ากลับเรือนตนเองไปเสีย พรุ่งนี้เช้าห้ามสายเล่า” จางลู่เหวินเอ่ยไล่

ซูฮุ่ยฉินเดินตามบิดาไปที่ห้องอาหาร ก่อนหน้านี้ท่านพ่อให้คนมาขนของฟางเจียวเหมยไปไว้ที่อีกเรือน เพราะนางเป็นอนุ ไม่อาจอยู่เรือนใหญ่เช่นฮูหยินเอกได้

หากคนนอกรู้จะเป็นเรื่องให้เอาไปนินทาได้ ว่านายท่านซูให้อนุอยู่เรือนใหญ่ราวกับเป็นฮูหยินเอก

 “ช่วงนี้พ่อต้องลำบากเจ้าหลายเรื่องแล้ว พ่อขอโทษเจ้าด้วยที่เป็นต้นเหตุของเรื่องวุ่นวายเหล่านี้” บิดาเอ่ยราวกับคนรู้สึกผิดจากใจจริง

“ลูกเข้าใจเจ้าค่ะ เรื่องที่มันผ่านมาแล้วก็ให้มันแล้วไปเถอะ ท่านพ่ออย่าเก็บมาคิดอีกเลยเจ้าค่ะ” นางเอ่ยพลางยิ้มให้บิดาเล็กน้อย

“พ่อผิดต่อเจ้า ผิดต่อแม่เจ้ามากจริง ๆ นางเลี้ยงลูกมาได้อย่างดี จนพ่อละอายใจที่ทำเรื่องเช่นนี้ลงไป”

“ท่านพ่อ ไม่เป็นไรเลยเจ้าค่ะ หากท่านแม่รู้ท่านแม่คงเอ่ยเช่นเดียวกับลูก จากนี้เรามาเริ่มกันใหม่นะเจ้าคะ” ซูฮุ่ยฉินเอ่ยพลางบีบมือให้กำลังใจบิดา

ค่ำนั้นสองพ่อลูกทานข้าวด้วยกันอย่างมีความสุขเช่น กาลก่อน แถมยังให้บุตรสาวช่วยออกความเห็นเรื่องของขวัญ ขอขมาฮูหยินท่านเสนาบดีวันพรุ่งนี้ด้วย

ต่างกับสามแม่ลูกที่นอนแทบไม่หลับ โดยเฉพาะฟางเจียวเหมย ที่ตนอดได้ตำแหน่งฮูหยินเอกของจวน

รุ่งเช้าซูฮุ่ยฉินออกมาส่งบิดากับสองแม่ลูกขึ้นรถม้าแต่เช้า  ก่อนจะใช้ให้ชิงชิงเอาเสื้อผ้าที่สั่งตัดไปให้ซูเหิงเยว่ที่เรือน

สาวใช้ของนางหายไปนานกว่าสองชั่วยาม ก่อนจะกลับมาด้วยท่าทีอ่อนแรง

“ชิงชิงเจ้าไม่สบายหรือ เหตุใดจึงมีใบหน้าแดงก่ำเช่นนั้น แถมยังเดินแปลก ๆ อีก หรือเจ้าหกล้มมา” นางแสร้งเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง

“บ่าวสะดุดล้มระหว่างกลับจากเรือนคุณชายเจ้าค่ะ แต่บ่าวไม่ได้ป่วยนะเจ้าคะ” ชิงชิงเอ่ยแย้ง

“ไม่ป่วยอะไรตัวเจ้าร้อนอย่างกับไฟ หากเจ้าป่วยแล้วเอามาติดคุณหนูจะทำอย่างไร!”

ซินซินที่เดินเข้ามาพร้อมกาน้ำชาเอ่ยขึ้น เมื่อเอามือไปแตะหน้าผากชิงชิง

“หากเจ้าป่วยก็บอกข้าดี ๆ จะปิดบังไปเพื่ออะไร เช่นนั้นเจ้าไปพักให้หายดีเถอะ ไว้หายแล้วค่อยกลับมารับใช้ข้าก็ได้” นางเอ่ยไล่ชิงชิงไปพักผ่อน

“แผนการสำเร็จเจ้าค่ะ” ซินซินเอ่ยรายงานทันที เมื่อแน่ใจว่าชิงชิงเดินห่างออกไปแล้ว

“ระหว่างนี้ก็เก็บความลับช่วยนางไปก่อน รอให้แน่ใจว่านางท้องเราค่อยมาแสดงงิ้วด้วยกัน”

ด้านจางลู่เหวิน เขาพาอนุกับบุตรสาวคนโตมาขอขมาฮูหยินท่านเสนาบดีที่จวนตั้งแต่ยามเหม่า แต่ตอนนี้ยามซื่อแล้วเขายังไม่ได้เข้าพบคนที่จะขอขมาเลย

“ท่านพ่อวันนี้เรากลับกันก่อนดีหรือไม่เจ้าคะ” ซูเยว่ซินเอ่ยเพราะเริ่มหิวข้าวมากแล้ว

“ไม่! อย่างไรวันนี้เราก็ต้องพบฮูหยินเซี่ยให้ได้” จางลู่เหวินเอ่ยอย่างแน่วแน่

“แต่ท่านพี่ เรารอมาตั้งแต่ยามเหม่าจนตอนนี้ยามซื่อแล้วนะเจ้าคะ” ฟางเจียวเหมยเอ่ยแย้ง

“ก็ไม่ใช่พวกเจ้าหรือ เราถึงต้องมานั่งรอกันเช่นนี้”

ผู้เป็นสามีหันมาเอ่ยเสียงดุ แต่ยังไม่ทันได้เถียงอะไรกันต่อก็มีบ่าวเดินออกมาบอกพวกเขาก่อน

“ฮูหยินให้พวกท่านเข้าพบได้แล้วเจ้าค่ะ” เอ่ยจบก็เดินนำเข้าไปก่อนราวกับพวกเขาเป็นเพียงมดปลวก สร้างความไม่พอใจให้จางลู่เหวินเล็กน้อย แต่ก็รีบตามเข้าไปอยู่ดี

เมื่อเข้ามาในห้องโถงก็เห็นสตรีวัยกลางคนนั่งอยู่ก่อนแล้ว พวกเขาจึงเอ่ยทักทายเจ้าบ้าน

“เซี่ยฮูหยินวันนี้ข้าพาอนุกับบุตรสาวมาขอขมาท่าน นี่ถือเป็นของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ หวังว่าฮูหยินจะให้อภัยพวกนางสักครั้ง” เขาเอ่ยพลางยื่นกล่องไม่ใหญ่นักให้สาวใช้ของเรือน

เซี่ยฮูหยินรับไปเปิดดูเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ อย่างพึงพอใจ

“ถือว่าเลือกของขวัญได้ดีทีเดียว ข้ากับเลี่ยงลี่ก็นับเป็นสหายกัน เรื่องที่แล้วมาแล้วก็ให้มันผ่านไปเถอะ จากนี้หวังว่านายท่านซูจะดูแลคนของตัวเองให้ดี”

เซี่ยฮูหยินเอ่ยอย่างใจกว้าง เพราะของขวัญที่ตนได้นั้นนับว่ามีค่าชนิดที่ว่าไทเฮายังอยากได้ไปครอบครอง

“ขอบคุณฮูหยินท่านเสนาบดีเจ้าค่ะ” สองแม่ลูกรีบลงไปคุกเข่าพร้อมกัน เมื่อถูกสายตาของจางลู่เหวินตำหนิ

“เอาเถอะ ๆ ข้าขอถามได้หรือไม่ว่าใครเป็นผู้เลือกของชิ้นนี้มามอบให้ข้า” นางเอ่ยถามเพราะสงสัยจริง ๆ

“เป็นบุตรสาวคนรองของข้าน้อยขอรับ” จางลู่เหวินเอ่ยอย่างภาคภูมิใจ ไม่ผิดหวังที่เขาให้บุตรสาวช่วยเลือก

“อืม...สมกับเป็นบุตรสาวของเลี่ยงลี่” คำพูดของเซี่ยฮูหยินทำให้สองแม่ลูกกำหมัดอย่างเจ็บแค้นในใจ

ทั้งสามออกจากจวนท่านเสนาบดีฝ่ายซ้ายด้วยอารมณ์ที่แตกต่างกัน จางลู่เหวินนั้นดีใจปนภาคภูมิใจที่บุตรสาวคนรอง   ดูเหมือนจะไปเข้าตาฮูหยินเซี่ยเข้า

ส่วนสองแม่ลูกนั้นอับอายและคับแค้นใจที่ตนต้องมาก้มหัวให้ผู้อื่นเช่นนี้ แถมนังฮูหยินตาต่ำนั่นยังบอกว่าจะส่งเทียบเชิญร่วมงานเลี้ยงน้ำชาให้นังฮุ่ยฉินอีก

เมื่อกลับถึงจวนพวกนางก็ไปที่เรือนฟางเจียวเหมยทันที เมื่อไล่บ่าวในเรือนออกไปหมดแล้ว ซูเยว่ซินก็เริ่มอาละวาดกับมารดาราวกับคนละคน

“กรี้ด!!! ท่านแม่ข้าไม่ยอมนะเจ้าคะ นังฮุ่ยฉินจะได้ไปร่วมงานเลี้ยงน้ำชาแต่ลูกกลับไม่ได้ไปด้วย นังฮูหยินเซี่ยนั่นตาต่ำจริง ๆ ท่านแม่ทำอย่างไรดีลูกอยากไปร่วมงานเลี้ยงน้ำชาเจ้าค่ะ”

ซูเยว่ซินเอ่ยอย่างเอาแต่ใจ จนมารดาได้แต่นวดขมับอย่างปวดหัว

“เจ้าหยุดโวยวายก่อนได้หรือไม่ หากเจ้าฟังที่แม่สอนมีหรือจะแพ้นังฮุ่ยฉินราบคาบตั้งแต่เข้าจวนมาเช่นนี้ ไม่คิดว่าเด็กสาวอายุสิบห้าจะมีเล่ห์เหลี่ยมมากมายเช่นนี้ เราพลาดไปมากจริง ๆ”

“เราจะทำอย่างไรดีเจ้าคะท่านแม่ ท่านพ่อก็ดูเหมือนจะภาคภูมิใจนังฮุ่ยฉินมากกว่าเดิมเสียอีก” ซูเยว่ซินเอ่ย

“เราต้องเปลี่ยนแผนใหม่ เจ้าต้องทำดีกับมันต่อหน้าบิดาเจ้ามาก ๆ แต่ก่อนอื่นต้องทำให้มันไม่กล้าปากโป้งก่อน” สองแม่ลูกมองหน้ากันก่อนยิ้มอย่างชั่วร้าย