ตอนที่ 10 พี่หญิงผิดต่อเจ้า

ตอนที่ 10

พี่หญิงผิดต่อเจ้า

ข่าวลือด้านนอกเกี่ยวกับอนุของนายท่านซู ยังคงเป็นที่พูดถึงอย่างต่อเนื่อง ราวกับมีคนคอยใส่ไฟตลอดเวลา แม้จะผ่านมาถึงห้าวันแล้วก็ตาม

“คุณหนูเจ้าคะ มีเทียบเชิญจากจวนท่านเสนาบดีฝ่ายซ้ายมาเจ้าค่ะ” ชิงชิงเดินเข้ามาพร้อมยื่นเทียบเชิญให้นาง

ทำให้นางนึกบางอยากออก ในชาติที่แล้วคนที่ได้เทียบเชิญเป็นอนุฟางไม่ใช่นาง

ยามนั้นท่านพ่อแต่งตั้งฟางเจียวเหมยเป็นฮูหยินเอก  พวกนางแม่ลูกจึงได้รับเทียบเชิญเข้าร่วมงานเลี้ยงน้ำชานี้ ความจริงในเทียบเชิญมีชื่อนางด้วย

แต่สองแม่ลูกนั่นหาเรื่องให้นางถูกท่านพ่อสั่งกักบริเวณ นางจึงไม่ได้ไปร่วมงานเลี้ยงในครั้งนั้น

และเพราะงานเลี้ยงนี่แหละ ที่ซูเยว่ซินได้พบกับคุณชายกู่ จอหงวนคนใหม่ของแคว้นจ้าว

นางรับเทียบเชิญมาเปิดอ่าน ในนั้นมีชื่อนางเพียงคนเดียว แต่ในเทียบเชิญยังเขียนไว้ว่า สามารถมีคนติดตามเข้างานเลี้ยงได้สองคน

“ขอบใจเจ้ามาก เจ้าหายป่วยแล้วแน่หรือหน้าเจ้ายังซีดอยู่เลยนะ เจ้าไปพักอีกสักสองสามวันเถอะ ข้าไม่ว่าเจ้าหรอก” นางเอ่ยกับชิงชิงอย่างเป็นห่วง

“บ่าวดีขึ้นแล้วเจ้าค่ะ แค่ยังอ่อนเพลียเล็กน้อยเท่านั้น แต่ให้บ่าวได้รับใช้คุณหนูเถอะเจ้าค่ะ บ่าวไม่ชินที่ต้องนอนบนเตียงเฉย ๆ เช่นนั้น” ชิงชิงตอบ

แต่ความจริงนางเองก็รู้สึกว่าช่วงนี้คุณหนูดูจะแปลกไป ไม่ค่อยอยากให้นางรับใช้ใกล้ชิดอย่างแต่ก่อนนัก

“เช่นนั้นก็ตามใจเจ้าเถอะ” นางไม่คาดคั้นต่อ จึงได้สั่งให้ชิงชิงไปเอาผลไม้ที่โรงครัวแทน

“คุณหนูเจ้าคะ คุณหนูใหญ่ให้คนมาเชิญคุณหนูไปดื่มชาด้วยกันที่ศาลาในสวนเจ้าค่ะ” ซินซินเข้ามารายงาน

“เข้าใจแล้ว นางคงจะขอติดตามข้าไปร่วมงานเลี้ยงจวนท่านเสนาบดีนั่นแหละ เจ้าเอาเสื้อคลุมมาให้ข้าที” นางเอ่ยอย่าง ไม่ใส่ใจนัก

“แต่บ่าวที่มาแจ้งเตือนว่า พวกนางเหมือนจะวางแผนอะไรบางอย่างอยู่เจ้าค่ะ” ซินซินเอ่ยขณะช่วยนายสาวใส่เสื้อตัวนอก

“พวกเจ้าก็เป็นคนของข้าทั้งจวน ยังจะต้องกลัวอะไรอีกเล่า ก็แค่เล่นตามน้ำไปให้พวกนางได้ใจเท่านั้น” นางเอ่ยพลางหัวเราะ ก่อนจะเดินไปหาซูเยว่ซินที่สวน

เมื่อเดินพ้นพุ่มไม้ซูเยว่ซินก็พุ่งเข้ามาหานางทันที ทำให้ซินซินรีบเอาตัวมาขวางไว้

“น้องรองพี่สาวผิดไปแล้วจริง ๆ เจ้ายกโทษให้พี่สาวสักครั้งเถอะนะ” ซูเยว่ซินเอ่ยพลางบีบน้ำตาร้องไห้เสียงดัง

“พี่หญิงท่านเป็นอะไรหรือ เหตุใดจึงร้องไห้เช่นนี้” นางถามกลับไปอย่างไขสือ

“เจ้าหลบไปสิข้าจะคุยกับน้องสาวข้า!! น้องรองเรื่องก่อนหน้านี้ที่พี่สาวทำลงไป เจ้าช่วยยกโทษให้พี่สาวได้หรือไม่ จากนี้พี่จะทำดีต่อเจ้า จะไม่ให้เรื่องเช่นนั้นเกิดขึ้นอีกเด็ดขาด”

ซูเยว่ซินเอ่ยพลางจูงมือนางเดินไปทางศาลาด้วยกัน ด้วยใบหน้าและรอยยิ้มอบอุ่น ทั้งที่เมื่อครู่ยังบีบน้ำตาอยู่เลย

“พี่หญิงอย่าเอ่ยเช่นนั้นเลยเจ้าค่ะ เรื่องทั้งหมดข้าไม่เคย ถือโทษโกรธท่านเลย กลับกันข้าอยากให้พี่หญิงเอ็นดูข้ามาก ๆ ด้วยซ้ำ”

นางเอ่ยเช่นนั้น แต่ในใจสะอิดสะเอียนจนแทบอ้วกออกมาเสียเอง

“จริงหรือ!! ได้ยินเช่นนี้พี่สาวก็เบาใจ คิดว่าเจ้าโกรธเคืองพี่สาวจนไม่อยากออกมาพบหน้าแล้วเสียอีก” ซูเยว่ซินเอ่ยพร้อมท่าทีโล่งอก

แต่นางมองออกว่าทุกอย่างที่สตรีตรงหน้าเอ่ย เป็นเพียงการแสดงงิ้วฉากหนึ่งเท่านั้น

“ข้าเพิ่งได้เทียบเชิญจากจวนเสนาบดีฝ่ายซ้ายมา ในเทียบเชิญเขียนไว้ว่าสามารถพาคนติดตามไปได้สองคน หากพี่หญิงไม่รังเกียจท่านจะไปกับข้าได้หรือไม่”

นางเอ่ยเปิดประเด็น เพราะรู้ว่าอย่างไรก็ต้องคุยเรื่องนี้ นางเพียงไม่อยากคุยกับสตรีตรงหน้านานกว่านี้เท่านั้น

“น้องรองชวนพี่สาวทั้งที พี่ก็ต้องไปเป็นเพื่อเจ้าสิ”

ซูเยว่ซินตอบรับอย่างยินดี ตอนแรกก็คิดว่าตนต้องเอ่ยปากขอเอง แต่เช่นนี้ก็ดี

“ดียิ่งนัก หากท่านพี่ไปด้วยข้าจะได้เบาใจ งานเลี้ยงเช่นนี้ข้าเคยไปกับท่านแม่เพียงไม่กี่ครั้ง ครั้งนี้จะให้ไปคนเดียวข้าคงประหม่าจนทำอะไรไม่ถูกแน่”

นางแสร้งเอ่ยอย่างคนโล่งใจ ที่ซูเยว่ซินยอมตกลงไปร่วมงานเลี้ยงด้วย

“แล้วงานจัดขึ้นเมื่อไหร่งั้นหรือ ต้องมีของขวัญไปด้วยหรือไม่” ซูเยว่ซินเอ่ยถาม

“อีกสามวันเจ้าค่ะ เรื่องของขวัญไม่ต้องเตรียม ขอเพียงพี่หญิงแต่งตัวให้งดงามก็พอ” นางเอ่ยพลางยิ้มกว้าง

“จริงสิ! พี่สาวมีของมาให้เจ้าด้วย เป็นกำยานไว้จุดไล่แมลง และช่วยทำให้นอนหลับดีด้วยนะ” ซูเยว่ซินเอ่ยพลางรับของมาจากสาวใช้ของตน

“ขอบคุณพี่หญิงมากนะเจ้าคะ เรือนของพี่หญิงช่างบอกว่าอีกสองวันก็เข้าอยู่ได้แล้วเจ้าค่ะ” นางรับของมาพร้อมยื่นให้ซินซิน

“ลำบากเจ้าแล้ว เช่นนั้นพี่สาวไม่รบกวนเจ้าแล้วดีกว่า กำยานนั่นอย่าลืมจุดเล่า หากหมดแล้วให้คนมาขอพี่สาวได้เสมอไม่ต้องเกรงใจ”

นางไม่ตอบเพียงยิ้มรับเท่านั้น ขนาดไม่เปิดกล่องดูยังรู้ว่ากำยานนั่นมีส่วนผสมของเฮ่อติ้งหง หรือสารหนูด้วย

หากสูดดมเป็นเวลานานจะสะสมในร่างกาย ทำให้จากคนที่แข็งแรงจะล้มป่วยกระเสาะกระแสะ และตายในที่สุด

ที่นางรู้เช่นนี้เพราะชาติที่แล้วตนก็ได้รับเช่นกัน แต่ชาตินี้  ดูเหมือนจะได้รับเร็วกว่าเท่านั้น

“ให้คนของเราเอากำยานนั่นไปจุดในเรือนของนางกับมารดานาง แล้วเจ้าไปหากำยานที่มีกลิ่นคล้ายแบบนี้มาจุดที่เรือนข้าด้วย” นางเอ่ยสั่งซินซิน

“เจ้าค่ะ” หญิงสาวรับคำแล้วไปทำตามที่นายสาวสั่ง

“คุณหนูขอรับ มีจดหมายจากตระกูลฉินมาถึงคุณหนูขอรับ” พ่อบ้านเดินเข้ามาพร้อมยื่นจดหมายพร้อมกล่องไม้เล็ก ๆ ให้นาง

“ขอบใจพ่อบ้านมาก” นางเอ่ยก่อนจะไล่คนออกไป

นางเปิดจดหมายอ่านพบว่าทางนั้นต้องการนัดพบนางที่โรงเตี๊ยมแสงตะวัน เพื่อยืนยันว่านางถือครองหยกพันธมิตรจริง ๆ และยังบอกอีกว่าให้เอาของในกล่องไปด้วย

เมื่อเปิดกล่องก็เห็นเป็นกุญแจธรรมดาดอกหนึ่งเท่านั้น นางจึงได้ปิดมันลงและถือของทั้งหมดเดินกลับเรือน

แต่นั่นก็เป็นเพียงนัดหมายแรกเท่านั้น เมื่อหลังงานเลี้ยงจวนท่านเสนาบดีมีจดหมายส่งมาอีกฉบับ บอกว่าขอนัดพบที่จวนเพราะนายท่านใหญ่จะเดินทางมาเอง

วันที่ต้องเดินทางไปร่วมงานเลี้ยงน้ำชาที่จวนท่านเสนาบดีมาถึงอย่างรวดเร็ว

นางตื่นมาแต่งตัวแต่เช้า วันนี้นางใส่ชุดสีม่วงอ่อนปักลายดอกโมลี่ฮวา และปักปิ่นดอกไม้เข้าชุดกัน

ทำให้ปกติที่ว่านางงดงามแล้ว ยิ่งทำให้นางงดงามมากขึ้นกว่าเดิมราวกับคนละคน

เมื่อแต่งตัวเสร็จก็มารอซูเยว่ซินที่ศาลากลางสวน ไม่นานก็เห็นคนเดินออกมาพร้อมมารดาและพี่ชายของนาง

“วันนี้น้องรองงดงามยิ่งนัก” ซูเหิงเยว่เอ่ยชมพร้อมสายตาเป็นประกาย

“ขอบคุณพี่ชายที่เอ่ยชมเจ้าค่ะ” นางยิ้มตอบเล็กน้อย

“อย่างไรฝากคุณหนูดูแลพี่สาวด้วย นางไม่เคยเข้าร่วม งานเลี้ยงเช่นนี้มาก่อน” ฟางเจียวเหมยเอ่ย

“อี๋เหนียงไม่ต้องห่วง งานเลี้ยงวันนี้หาได้มีพิธีการมากมาย เป็นเพียงงานเลี้ยงดื่มชาชมดอกไม้ทั่วไปเท่านั้น” นางเอ่ยตอบ

“หากไม่ติดว่าพี่ชายต้องเรียนเรื่องบัญชีกับท่านพ่อ พี่คงไปเป็นเพื่อนพวกเจ้าทั้งสองแล้ว” ซูเหิงเยว่เอ่ย

“เราขึ้นรถม้ากันดีกว่าเจ้าค่ะพี่หญิง ช้ากว่านี้อาจไปถึงจวนท่านเสนาบดีช้าได้ เดี๋ยวจะเป็นการไม่ให้เกียรติเจ้าของจวนเอาเจ้าค่ะ” นางเอ่ยราวกับไม่ได้ยินที่ซูเหิงเยว่เอ่ย

พวกนางทั้งสองจึงขึ้นรถม้าเดินทางไปที่จวนเสนาบดีกัน ระหว่างทางก็มีพูดคุยกันบ้าง ไม่นานก็มาถึงที่หมาย

เมื่อลงจากรถม้าพวกเราทั้งสองก็เข้าไปในงาน คนเฝ้าประตูประกาศการมาถึงของนางเสียงดังกว่าปกติ จนคนในงานหันมามองเป็นตาเดียว

“คุณหนูตระกูลซู ซูฮุ่ยฉินมาถึงแล้ว!!!”

“ฉินเอ๋อร์เจ้ามาแล้วหรือ ขอบใจภาพวาดที่เจ้าเลือกให้ป้า ป้าชอบมาก” เซี่ยฮูหยินรีบเดินออกมารับทันที

“คารวะเซี่ยฮูหยินเจ้าค่ะ ข้าดีใจที่ฮูหยินชอบนะเจ้าคะ” นางเอ่ยพลางย่อกายเล็กน้อย

“เซี่ยฮูหยินอะไรกันเจ้าเด็กคนนี้นี่ ข้าเคยบอกให้เจ้าเรียกข้าว่าท่านป้าอย่างเหมยฮวานี่” เซี่ยฮูหยินเอ่ยตำหนิอย่างไม่จริงจังนัก

“เจ้าค่ะท่านป้า จริงสิ! นี่พี่สาวข้าซูเยว่ซินเจ้าค่ะ” นางหันมาแนะนำคนด้านหลังให้เซี่ยฮูหยินรู้จัก

“คารวะเซี่ยฮูหยินเจ้าค่ะ” ซูเยว่ซินเอ่ยตามน้องสาวต่างแม่

“อืม ไม่คิดว่าเจ้าจะมาข้าเลยไม่ได้จัดที่นั่งเอาไว้ให้ เช่นนั้นข้าจะให้เด็ก ๆ จัดโต๊ะใหม่ให้เจ้าแล้วกัน”

เซี่ยฮูหยินเอ่ยอย่างเย็นชา พร้อมกับมองสตรีตรงหน้าราวกับมดปลวกน่าขยะแขยง

“เออ...เช่นนี้ข้าไปนั่งกับพี่สาวก็ได้เจ้าค่ะ ให้นางนั่งคนเดียวคงจะเหงาแย่”

“ไม่ต้อง! เดี๋ยวป้าเหมยฮวาของเจ้ามานางจะตำหนิข้าได้ ว่าให้หลานรักของนางไปนั่งไกลนางได้อย่างไร”

ด้วยเหตุนี้ซูเยว่ซินจึงถูกจัดโต๊ะให้นั่งคนเดียว แถมยังไกลจากเวทีการแสดงอีกจนแทบมองไม่เห็น

“คุณหนูท่านนี้ข้าขอนั่งด้วยได้หรือไม่”

เสียงบุรุษดังขึ้นด้านหลังตอนแรกซูเยว่ซินจะปฏิเสธ แต่เมื่อเงยหน้ามองใบหน้าหล่อเหลานั่นจึงได้หยุดความคิดนั้นลง