ตอนที่ 13 สินสมรสของพี่สาว

ตอนที่ 13

สินสมรสของพี่สาว

ซูเหิงเยว่หลงใหลไปกับสุรานารีที่หอสุราแดงจนลืมวันลืมคืน ด้วยไม่เคยพบเจออะไรเช่นนี้มาก่อน ตำลึงที่พกมาไม่พอก็ให้คนกลับไปเอาที่อนุฟาง

กว่าจะกลับจวนมาได้ก็ผ่านไปสามวันแล้ว เพราะบิดาเรียกหาตัว ตนจึงจำใจกลับมา

“เหิงเยว่เจ้าไปอยู่ที่ใดมา เหตุใดจึงไม่กลับจวนตั้งหลายวัน รู้หรือไม่บิดาเจ้าเรียกหาเจ้าสองรอบแล้ว” เมื่อเห็นหน้าบุตรชายอนุฟางก็ต่อว่าทันที

“ข้าก็ไปหาประสบการณ์พบปะเพื่อนฝูงบ้างสิขอรับ อนาคตข้าจะได้เป็นผู้สืบทอดตระกูลซูแทนบิดานะ จะไม่ให้มีสหายได้อย่างไร” เขาตอบอย่างปัดรำคาญ

“ช่างเถอะ ๆ เจ้ารีบไปอาบน้ำแล้วตามแม่ไปที่ห้องโถงเรือนใหญ่เสีย วันนี้แม่จะขอร้องให้บิดายกการจัดการในเรือนให้แม่ เจ้าต้องพูดช่วยแม่ด้วย เข้าใจหรือไม่” ผู้เป็นมารดาเอ่ย

เขาพยักหน้ารับอย่างขอไปที ก่อนจะเข้าไปอาบน้ำตามที่มารดาสั่ง ในหัวเขามีแต่ภาพสาวงามที่ได้กกกอดมาตลอดสามวัน

        

วันนี้เจ้าบ้านอย่างจางลู่เหวินเรียกทุกคนในจวนมาพบ เพราะมีเรื่องสำคัญจะแจ้งให้ทราบ ตอนนี้ทุกคนก็ได้มากันครบแล้ว ยกเว้นคุณชายของบ้าน

ทำให้เขาหงุดหงิดเล็กน้อย ที่บุตรชายเป็นคนไม่ตรงต่อเวลาเช่นนี้ อนาคตจะปกครองคนได้อย่างไร

“อนุฟางเจ้าไม่ได้บอกบุตรชายเจ้าหรือ เหตุใดจึงให้ผู้ใหญ่รอนานเช่นนี้” เขาเอ่ยถามอนุตนเองเสียงเข้ม

“เหิงเยว่คงกำลังมาเจ้าค่ะ ท่านพี่อย่างเพิ่งร้อนใจเลยนะเจ้าคะ” ฟางเจียวเหมยเอ่ย ในใจก็เริ่มร้อนรนแล้ว

“ท่านพี่มาโน้นแล้วเจ้าค่ะ” ซูเยว่ซินเอ่ยพลางชี้ไปทางนอกเรือน จึงเห็นว่าบุรุษใบหน้าอิดโรยกำลังเดินเข้ามา

“ท่านพี่เหิงเยว่ไปทำอะไรมาหรือเจ้าคะ ใบหน้าราวกับคนไม่ได้นอนมาหลายวันเลย” ซูฮุ่ยฉินเอ่ยถามอย่างสงสัย ทำให้บิดามองหน้าบุตรชายอีกครั้ง

“เหิงเยว่เจ้าไปทำอะไรมา เหตุใดจึงมีสภาพเช่นนี้” ผู้เป็นบิดาเอ่ยถามอย่างสงสัยอีกคน

“อะ เออ หลายวันมานี้ข้าฝึกอ่านบัญชีจนนอนดึกทุกวัน ใบหน้าข้าเลยเป็นเช่นนี้ขอรับ” เขาหาข้อแก้ตัวได้ทัน

“อื้ม...ซินซินมาบอกว่าเห็นพี่ชายแถวตรอกโคมแดง เช่นนั้นนางคงตาฝาดไปแล้ว ข้าต้องไปสั่งสอนสาวใช้ข้าเสียหน่อยที่ปากมากพูดจาพล่อย ๆ เช่นนี้” นางเอ่ยพึมพำเบา ๆ แต่ได้ยินกันทั้งห้อง

ซูเหิงเยว่นั้นหน้าเสียไปเล็กน้อย ฟางเจียวเหมยจึงรีบเอ่ยเปลี่ยนเรื่อง

“ท่านพี่เรียกพวกเรามาวันนี้ มีเรื่องสำคัญจะแจ้งไม่ใช่หรือเจ้าคะ เรื่องอะไรงั้นหรือ” ฟางเจียวเหมยเอ่ยเสียงหวาน

“ช่างเถอะ ๆ ที่ข้าเรียกมาวันนี้เพราะจะแจ้งว่าจะยกร้านผ้าที่ตรอกฝั่งตะวันตกให้ซูเยว่ซินเป็นสินสมรส พร้อมกับเครื่องประดับ และตำลึงทองอีกสองหีบ”

บิดาเอ่ยราวกับเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่ซูฮุ่ยฉินนั้นเค่นหัวเราะในใจ เมื่อชาติที่แล้วก็เป็นเช่นนี้ บิดายกสินสมรสให้พี่สาวคนนี้มากมาย แต่ละอย่างล้วนเป็นของมารดานางทั้งนั้น

แต่ตัวนางกลับไม่ได้อะไรสักอย่าง แถมยังถูกส่งไปอยู่อารามมีความเป็นอยู่ทุกข์ยากแสนสาหัส

“ขอบคุณท่านพ่อมากเจ้าค่ะ” น้ำเสียงดีใจของซูเยว่ซินเรียกสติของนางกลับคืนมา

“ท่านพ่อลูกเกรงว่าร้านผ้าแห่งนั้นจะยกให้พี่สาวไม่ได้เจ้าค่ะ เพราะเดิมนั่นเป็นหนึ่งในรายการสินเดิมของมารดาข้า ท่านพ่อเลือกร้านอื่นดีหรือไม่ อย่างร้านผ้าฝั่งตะวันออกก็กำไรดีไม่แพ้กันนะเจ้าคะ”

นางเอ่ยแทรกขึ้นมาก่อน แม้บิดาจะแต่งเข้าแต่รายการสินเดิมของมารดาก็ยังมีอยู่ตามธรรมเนียม

และร้านค้าส่วนใหญ่ทุกร้านก็อยู่ในรายชื่อสินเดิมของมารดานาง จะมีเพียงไม่กี่ร้านเท่านั้นที่ไม่ได้อยู่ในรายการ

“รายการสินเดิมของมารดาเจ้ามีมากมาย จะยกให้พี่สาวเจ้าสักร้านจะเป็นไรไป เจ้าอย่าใจแคบไปหน่อยเลยฮุ่ยฉิน”

ผู้เป็นบิดาเอ่ยพลางขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจเล็กน้อย ที่บุตรสาวคนรองขัดขวางการตัดสินใจตนเช่นนี้

“ใช่แล้วน้องฮุ่ยฉิน อย่างไรร้านค้าทุกร้านของตระกูลซูก็มีบิดาคอยดูแล ยกร้านผ้านั่นให้พี่สาวเจ้าสักร้านคงไม่เป็นไรหรอก” ซูเหิงเยว่เอ่ยขึ้นบ้าง

“ไม่ใช่ลูกใจคอคับแคบหรอกเจ้าค่ะ ลูกเพียงเป็นห่วงพี่หญิงกลัวจะถูกชาวบ้านเอาไปนินทาเท่านั้น”

“น้องสาวหมายความว่าอย่างไร”

ซูเยว่ซินเอ่ยถามอย่างไม่พอใจ ในใจอยากจะตบสั่งสอนน้องสาวผู้นี้สักครั้ง นางคงอิจฉาที่ตนได้ร้านผ้าที่กำไรดีที่สุดของตระกูลไป

ร้านนั้นลูกค้าส่วนใหญ่มีแต่คนชั้นกลางขึ้นไปที่เข้าไปซื้อหา ราคาผ้าก็ใช่ว่าลูกตาสีตาสาจะจับต้องได้

“พี่หญิงอาจจะยังไม่รู้ เพราะธรรมเนียมเมืองหลวงสินเดิมของมารดาต้องตกเป็นของบุตรสาวเท่านั้น” นางเอ่ยพลางมองหน้าสามแม่ลูกไปด้วย

“......”

“หากผู้อื่นเอาสินสมรสนี้ไป คงถูกเอาไปนินทาจนไม่มีที่ยืนในสังคมแน่ ยามออกงานก็จะไม่มีผู้ใดกล้าเข้ามาพูดคุย หากคบค้าสมาคมกับผู้ใดก็จะถูกกีดกันออกจากสังคมชั้นสูงไปด้วย”

“......”

“ข้าเป็นห่วงพี่หญิงจึงได้เอ่ยเตือน หากท่านพ่อยังเห็นควรว่าจะยกร้านผ้าของมารดาข้าให้พี่สาว...ก็แล้วแต่ท่านพ่อจะไตร่ตรองเถิดเจ้าค่ะ”

นางเอ่ยเช่นนี้ทำให้บิดามีใบหน้าเคร่งเครียดขึ้น ก่อนจะตัดสินใจเอ่ยออกมา

“จริงอย่างเจ้าว่า เช่นนั้นยกร้านผ้าฝั่งตะวันออกให้พี่สาวเจ้าเป็นสินสมรสแล้วกัน เยว่ซินไว้พ่อจะเพิ่มตำลึงทองในหีบเจ้าแทนแล้วกันนะ”

บิดาเอ่ยปลอบใจบุตรสาวคนโต ที่ตอนนี้มีใบหน้าบูดบึ้งเพราะไม่พอใจ

“พี่หญิงอย่าโกรธท่านพ่อเลยนะเจ้าคะ ที่ท่านพ่อทำไปเพราะไม่อยากให้พี่หญิงต้องลำบากในวันหน้าทั้งนั้น” ซูฮุ่ยฉินเอ่ยพลางยิ้มกว้างให้สตรีตรงหน้า

ทำให้ซูเยว่ซินถลึงตามองนาง หากสายตานั้นเป็นมีดนางคงถูกสับจนละเอียดเป็นพัน ๆ ชิ้นแล้ว

“ถ้าไม่มีอะไรแล้วงั้นก็แยกย้ายเถอะ ข้าจะไปตรวจบัญชีร้านต่อ” จางลู่เหวินเอ่ยพลางจะลุกเดินไปห้องทำงาน

“เออ...เดี๋ยวก่อนเจ้าค่ะท่านพ่อ” ซูเยว่ซินเอ่ยเรียกบิดาเอาไว้ก่อน

“หื้ม มีเรื่องอะไรงั้นหรือซินเอ๋อร์” บิดาหันมาถามอย่างสงสัย

“คือว่า...การจัดการในจวนตอนนี้อยู่ในความดูแลของน้องรองใช่มั้ยเจ้าคะ” ซูเยว่ซินเอ่ยถามทั้งที่รู้อยู่แล้ว ทำให้จางลู่เหวินขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ใช่! ทำไมงั้นหรือ”

“ท่านพ่อลองคิดดู หากคนนอกมองมาอาจจะไม่ค่อยเหมาะสมนัก อย่างไรท่านพ่อก็มีท่านแม่อยู่ จะดีกว่าหรือไม่หากจะให้ท่านแม่ช่วยดูแลจัดการในจวนแทน...ท่านพ่อเห็นควรว่าอย่างไรเจ้าคะ”

ซูเยว่ซินเอ่ยร่ายยาว โดยมีซูเหิงเยว่พยักหน้ารับเห็นด้วยอยู่ข้าง ๆ ทำให้ผู้เป็นบิดาหันมามองบุตรสาวคนรองเล็กน้อย

“ข้าเห็นด้วยกับเยว่ซินนะขอรับท่านพ่อ อีกอย่างที่ผ่านมาท่านแม่ก็จัดการดูแลจวนที่เมืองชิงได้ดี ไม่เคยเกิดปัญหาอะไรด้วย จวนนี้ก็คงไม่ต่างกันมากนัก” ซูเหิงเยว่เอ่ยขึ้น เมื่อเห็นบิดานิ่งไปไม่ยอมตอบ

“ท่านพ่อจะตัดสินใจอย่างไรลูกไม่ขัดข้องเจ้าค่ะ หากท่านพ่อเห็นควรว่าอนุฟางสามารถดูแลจวนได้ดี ลูกก็พร้อมจะยกบัญชีจวนให้เจ้าค่ะ” ซูฮุ่ยฉินเอ่ยราวกับไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

จางลู่เหวินมองหน้าบุตรสาวคนรองอย่างชื่นชมเล็กน้อย ก่อนจะตัดสินใจบางอย่างได้

“เช่นนั้นให้อนุฟางดูแลเรื่องจัดการใจจวน แต่ยามเบิกของหรือเงินเบี้ยหวัดต้องผ่านพ่อบ้านกับข้าก่อน” จางลู่เหวินเอ่ย

“ขอบคุณท่านพี่ที่ไว้ใจข้าเจ้าค่ะ ข้าสัญญาว่าจะทำหน้าที่ให้ดีที่สุด” ฟางเจียวเหมยรีบตอบรับ ไม่คิดว่าเรื่องจะง่ายดายเช่นนี้

จากนี้คอยดูเถอะ นางจะทำให้นังลูกเลี้ยงไม่กล้าออกไปเจอหน้าผู้ใดได้อีก คนที่จะเป็นหน้าเป็นตาให้แก่จวนนี้มีเพียงบุตรสาวและบุตรชายของนางเท่านั้น