ตอนที่ 3 บุตรสาวเจ้าของจวนอย่างข้า ยังมีสิทธิไม่มากพออีกหรือ

ตอนที่ 3

บุตรสาวเจ้าของจวนอย่างข้า ยังมีสิทธิไม่มากพออีกหรือ

วันรุ่งขึ้นนางมาส่งบิดาขึ้นรถม้าแต่เช้า เมื่อรถม้าลับมุมถนนไปแล้วจึงเรียกบ่าวทุกคนมารวมกันทันที

“ทุกคนฟังทางนี้หน่อย คุณหนูจะคุยอะไรกับพวกเจ้าเสียหน่อย!!” ชิงชิงตะโกนพลางตบมือเรียกทุกคน

“คุณหนูเรียกพวกบ่าวมามีเรื่องอะไรจะแจ้งงั้นหรือเจ้าคะ” สาวใช้อาวุโสคนหนึ่งเอ่ยถามขึ้น

“ใจร้อนเสียจริง เอาเถอะข้าจะแจ้งตรงนี้เลยแล้วกัน ตอนนี้ท่านแม่ก็จากไปแล้ว นายของจวนก็เหลือเพียงสองคน บ่าวไพร่ที่มีในจวนมันมากเกินไป ข้าเลยคิดว่าจะปลดบางคนออกจากการเป็นบ่าวของจวนตระกูลซู”

สิ้นคำพูดของนางบ่าวตรงหน้าก็ส่งเสียงอื้ออึงทันที บางคนชักสีหน้าไม่พอใจใส่นางอย่างไม่เกรงกลัว

“แต่พวกเราไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะเจ้าคะ อีกอย่างนายท่าน รู้เรื่องนี้แล้วหรือยังเจ้าคะ”

สาวใช้อาวุโสคนหนึ่งเอ่ยถามขึ้นอย่างไม่พอใจ น้ำเสียงที่ใช่ไร้ความเคารพย้ำเกรงนางอย่างชัดเจน

“ใช่! คุณหนูจะทำอะไรตามใจตนเองเช่นนี้ไม่ได้นะขอรับ” บ่าวชายอีกคนเอ่ย

“พวกเจ้ากล้าไม่พอใจข้าที่เป็นบุตรสาวเจ้าของจวนนี้หรือ ท่านพ่อจะว่าอย่างไรได้ ในเมื่อท่านพ่อให้ข้าดูแลทุกอย่างในจวนแทนท่านแม่แล้ว”

“แต่คุณหนูทำเช่นนี้มันเกินไปหรือไม่ อยู่ ๆ จะมาไล่พวกเราออกจากจวนอย่างนี้ แล้วพวกเราจะไปอยู่ที่ใด!!”

“แล้วเหตุใดข้าจะไล่พวกเจ้าออกจากจวนไม่ได้ อีกอย่างพวกเจ้ารู้แล้วหรือว่าตนมีรายชื่อในกระดาษใบนี้” นางเอ่ยพลางชูกระดาษในมือให้พวกเขาดู

บ่าวที่โวยวายเมื่อครู่ถึงกับหน้าเจื่อนไปทันที แต่บางคนที่ไม่ได้โวยวายก็มีหน้าถอดสีบ้าง ราวกับรู้ว่าตนมีรายชื่อในนี้ด้วย

“คุณหนูจะให้บ่าวช่วยอ่านรายชื่อหรือไม่ขอรับ” พ่อบ้านที่ยืนเงียบอยู่ข้าง ๆ เอ่ยถามขึ้น

“ดีเจ้าค่ะ รายชื่อแบ่งเป็นสองกลุ่ม กลุ่มแรกเป็นรายชื่อคนที่ทำงานไม่ไหวแล้ว ส่วนนี้ข้าจะให้เงินไปตั้งตัวด้วย”

“ขอรับ” พ่อบ้านขานรับพลางรับกระดาษใบแรกไป

“ส่วนอีกกลุ่มเป็นรายชื่อของคนที่ลักขโมยของในจวนไปขายเอาเงินเข้ากระเป๋าตัวเอง รายชื่อกลุ่มนี้ฝากท่านพ่อบ้านขายพวกเขาให้โรงค้าทาสทีนะเจ้าคะ”

ประโยคนี้คนที่เคยทำผิดใบหน้าซีดเผือดอย่างเห็นได้ชัด บางคนออกอาการถึงกับมือไม้สั่น เหงื่อผุดตามกรอบหน้า

พ่อบ้านเริ่มอ่านรายชื่อทีละคน เริ่มจากกลุ่มที่จะได้เงินไปตั้งตัวก่อน พวกเขาบางคนยิ้มอย่างดีใจ บางคนแสดงสีหน้าเศร้าเสียใจ

ส่วนอีกกลุ่มนั้นโวยวายจนต้องให้คนมาคุมตัวไว้ บ่าวกลุ่มนี้รวมคนที่เคยรังแกนางในชาติก่อนเอาไว้ด้วย

“คุณหนูท่านทำเกินไปแล้ว พวกเราทำงานที่นี้กันมานานตั้งแต่คุณหนูยังไม่เกิดด้วยซ้ำ คุณหนูมีสิทธิอะไรมาไล่พวกเราออกจากจวนเช่นนี้!!!!” แม่นมถังตะโกนใส่นางอย่างไม่พอใจ

ซูฮุ่ยฉินจึงเดินเข้าไปหานางใกล้ ๆ ก่อนจะใช้สายตาเรียบนิ่งมองหญิงแก่ชรานางนี้ ทำให้นางชะงักไป

“เจ้าถามว่าข้าใช้สิทธิอันใดไล่พวกเจ้าออกจากจวนงั้นหรือ ก็สิทธิผู้สืบทอดตระกูลซูอย่างไรเล่า มากพอจะไล่เจ้าออกจากจวนข้าได้หรือยัง”

นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา แต่แววตาที่ใช้มองหญิงชรานั้นเย็นชากว่า

“หึ! ฮ่าฮ่าฮ่า!!! ข้าอยากจะหัวเราะให้ฟันหลุด ผู้สืบทอดตระกูลซูงั้นหรือ นี่คุณหนูไม่รู้เรื่องอะไรเลยสินะเจ้าคะ”

“.....”

“ท่านคิดว่านายท่านออกจากจวนวันนี้ไปจัดการปัญหาที่สาขาเมืองชิงจริงหรือ ข้าจะบอกให้เอาบุญก็ได้เจ้าค่ะ นายท่านไปรับตัวคุณชายกับคุณหนูใหญ่ที่เมืองชิง อีกไม่กี่วันพวกเขาก็จะกลับมาแล้ว”

“.....”

“ผู้สืบทอดตระกูลซูก็ต้องเป็นคุณชายใหญ่ของบ่าว ที่ได้สืบทอดกิจการต่อ คุณหนูก็คงเป็นได้แค่บุตรสาวที่ต้องแต่งออกเหมือนจวนทั่วไป.....”

เพี๊ยะ!! เพี๊ยะ!! เพี๊ยะ!! ตุบ!!!

ซูฮุ่ยฉินตบหน้าแม่นมแก่ชราตรงหน้าไปสามทีรวด พร้อมถีบยอดอกส่งท้ายไปหนึ่งที จนนางหงายหลังพ่นน้ำเลือดพร้อมฟันออกจากปากอีกสองซี่

สร้างความตกใจให้บ่าวที่อยู่บริเวณนั้น  กับความรุนแรงที่คุณหนูของจวนใช้ เพราะพวกเขาไม่เคยเห็นคุณหนูเป็นเช่นนี้มาก่อน

“พวกเจ้าจับนางง้างปากไว้ เอาเหล็กคีบมาให้ข้า ข้าจะเลาะฟันออกจากปากเสีย ๆ ของนางเอง โทษฐานที่พูดจาไร้ซึ้งความเคารพนายเช่นข้า”

“คุณหนูยกโทษให้แม่นมถังสักครั้งเถอะนะเจ้าคะ นางพูดไปเพียงเพราะขาดสติเท่านั้นเจ้าค่ะ” ชิงชิงรีบเข้ามาอ้อนวอนนางทันที

“คุณหนูอย่าทำเช่นนี้เลยนะขอรับ ให้บ่าวทำเองเถอะ”

พ่อบ้านพูดขึ้นอีกคนตอนแรกพวกนางก็โล่งใจ แต่พอได้ยินพ่อบ้านเอ่ยประโยคสุดท้ายถึงกับสิ้นหวังทันที

“ก็ได้ แต่ข้าจะนั่งดูอยู่ตรงนี้แหละ อ่อ! ตัดลิ้นของนางด้วยล่ะ ไม่มีฟันแต่มีลิ้นนางก็ยังพูดได้อยู่ดี แม้มันจะทำให้ขายออกได้ราคาไม่ดีมากก็เถอะ” นางเอ่ยพลางหมุนตัวไปนั่งจิบชาที่เก้าอี้ใกล้ ๆ

“คะ คุณหนูมันโหดร้ายไปหรือไม่เจ้าคะ” ชิงชิงเอ่ยถามนางด้วยสีหน้าหวาดกลัว

“เจ้าจะกลัวไปใย คนที่โดนไม่ใช่เจ้าเสียหน่อย หรือเจ้าอยากโดนเช่นแม่นมถัง เห็นเจ้าออกหน้าปกป้องนางนี่” สิ้นคำของนางชิงชิงก็ส่ายหน้าปฏิเสธทันที

เสียงร้องโหยหวนของแม่นมถังดังลั่นเรือน ก่อนมันจะหายไปเมื่อถูกพ่อบ้านตัดลิ้นของนางออก

หญิงชราเป็นลมล้มพับไปทันที เพราะเสียเลือดมากและรับสภาพตัวเองไม่ได้

“ที่เหลือฝากพ่อบ้านจัดการต่อด้วย แล้วก็ช่วยไปรับทาสที่ตลาดค้าทาสให้ข้าด้วย บอกว่ามารับทาสที่คุณหนูซูซื้อไว้” นางเอ่ยพลางเดินกลับเรือนตัวเอง

บ่าวในเรือนถูกสับเปลี่ยนใหม่ยกจวน นางเหลือไว้เพียงพ่อบ้านและบ่าวคนสนิทอย่างชิงชิง แต่ก็ใช่ว่านางจะไม่จัดการคนทั้งสอง

เพราะฟังจากแม่นมของนางพูดแล้ว ดูเหมือนบ่าวในจวนรับรู้เรื่องสามแม่ลูกนั่นอยู่แล้ว

“ชิงชิงเจ้ารับใช้ข้ามีกี่ปีแล้ว” นางเอ่ยถามบ่าวของตน เมื่อเดินเข้ามาในเรือนตัวเอง

“เออ....สิบสามปีแล้วเจ้าค่ะ” ชิงชิงตอบเสียงเสียงสั่น ๆ

“เรื่องที่แม่นมถังพูดเจ้ารู้เรื่องนั้นมานานแค่ไหนแล้ว”

“บะ บ่าว บ่าวผิดไปแล้วเจ้าค่ะคุณหนู บ่าวไม่อยากให้คุณหนูต้องเสียใจ อีกอย่างทุกคนก็บอกเช่นนั้น จึงไม่มีใครกล้าบอกคุณหนูเรื่องนี้เจ้าค่ะ”

“ตั้งแต่เมื่อไหร่” นางถามย้ำประโยคเดิมด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ราวกับถามเรื่องทั่วไป

“เออ...ห้าปีที่แล้วเจ้าค่ะ” ชิงชิงตอบเสียงอ้อมแอ้ม

“จากใคร” นางยังถามต่อ หากเป็นเมื่อห้าปีที่แล้วคือตอนที่ท่านแม่เริ่มล้มป่วย

“แม่นมถังเจ้าค่ะ นางบอกว่าก่อนจะมาอยู่กับนายหญิง นางได้ไปเป็นแม่นมให้สตรีอีกนางของนายท่านมาก่อน สตรีนางนั้นมีลูกแฝดชายหญิง แต่ไม่ได้บอกว่าอยู่ที่ใดเจ้าค่ะ” ชิงชิงสารภาพ

“แล้วเจ้าเล่าคิดเอาใจออกห่างข้าเมื่อใด” นางถามออกไปตามตรง

“บะ บ่าวไม่เคยกล้าคิดเรื่องเช่นนั้นมาก่อน เอาบ่าวไปสาบานที่ใดก็ได้ ให้บ่าวตายก็ยอมเจ้าค่ะ” เอ่ยจบชิงชิงก็โขกศีรษะกับพื้นไปหลายที จนเลือดไหลย้อยไปตามกรอบหน้า

“หึ!! ข้าจะเชื่อเจ้าสักครั้ง ที่ข้าไม่ปลดเจ้าออกเช่นทุกคนเพราะเห็นว่าเจ้ารับใช้ข้ามาตั้งแต่ยังเล็ก จากนี้หากคิดทรยศข้าให้เจ้ารู้ไว้ว่าทางสุดท้ายที่เจ้าจะได้เจอคือความตาย พร้อมคนในครอบครัวของเจ้า”

ที่นางพูดไม่ใช่เพียงคำขู่ แม้ตอนนี้นางจะยังไม่ได้มีกำลังคนมากพอ แต่นางจะสร้างมันขึ้นมาในอีกไปนานนี้แหละ

เรื่องที่ให้พ่อบ้านไปรับทาสที่โรงค้าทาส เพราะเมื่อวานนางให้ท่านป้าออกหน้าหาให้ นางบอกเหตุผลว่าในจวนอาจมีคนของสตรีนางนั้นแฝงตัวอยู่ นางไม่ไว้ใจ

แต่ถ้าท่านพ่อบ้านเอาตัวคนไปขายแล้ว ให้ท่านป้าไปซื้อตัวคนเหล่านั้นทั้งหมด ให้ไปทำงานที่ไร่ของท่านป้าก่อน

เพราะนางสงสัยว่าเรื่องที่มารดาป่วยไม่ใช่เพียงโรคทั่วไป  อาจมีคนวางยาท่านแม่ก็เป็นได้ ท่านป้าเองก็สงสัยเรื่องนี้เช่นกัน