ตอนที่ 2 ความจริง

ตอนที่ 2

ความจริง

“เจ้าแน่ใจหรือ” หว่านเหมยฮวาเอ่ยถามหลานสาวด้วยความตระหนก

“ยังเจ้าค่ะ ข้าเพียงสงสัยเพราะบัญชีร้านที่สาขาเมืองชิงเงินหายไปมากพอจะเลี้ยงคนหนึ่งจวนได้สบาย ๆ”

“แต่นี่อาจจะไม่ใช่อย่างที่เจ้าคิดก็ได้นะ” หว่านเหมยฮวาเอ่ยแย้งหลานสาว

“ไม่เพียงเท่านั้นเจ้าค่ะ ตอนท่านแม่จากไปท่านพ่อดูจะไม่ค่อยเสียใจมากนัก ขนาดข้ายังกินข้าวแทบไม่ลงแต่ข้าสังเกตท่านพ่อยังกินข้าวอิ่มนอนหลับ ราวกับท่านแม่ไม่ได้จากไปไหน” เอ่ยไปน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่

“เอาเถอะ หากเจ้าต้องการรู้เรื่องนี้ป้าจะให้คนสืบให้ แต่ก่อนอื่นแม่ของเจ้าฝากของอย่างหนึ่งเอาไว้ให้เจ้าด้วย เจ้ารอป้าสักครู่หนึ่ง”

เอ่ยจบหว่านเหมยฮวาก็เดินหายเข้าไปในห้องนอนตัวเอง แล้วออกมาพร้อมกล่องใบหนึ่งขนาดไม่ใหญ่มากนัก

“นี่คืออะไรกันเจ้าคะ”

นางถามด้วยความสงสัย ไม่คิดว่ามารดาจะฝากของเอาไว้กับท่านป้าเช่นนี้ ชาติที่แล้วนางไม่เคยได้รับมันมาก่อน

“เจ้าลองเปิดดูเองเถิด” ผู้เป็นป้าเอ่ยพลางยิ้มบางให้

ซูฮุ่ยฉินเปิดดูด้านในพบว่าเป็นป้ายหยกสีเขียวเข้มตรงกลางสลักคำว่าซู อีกด้านสลักคำว่าฉินนั่นทำให้นางฉงนในใจ

“มันคือสิ่งใดหรือเจ้าคะท่านป้า”

“นี่คือป้ายหยกพันธมิตรระหว่างตระกูลซูและตระกูลฉิน มารดาเจ้าให้ป้าไว้ตอนที่ป้าไปเยี่ยมนางเมื่อคราวก่อนที่นางจะจากไป เพราะกลัวว่ามันจะตกมาไม่ถึงมือเจ้า”  

“หมายความว่าอย่างไรเจ้าคะ” ยิ่งได้ฟังนางยิ่งงุนงงมากกว่าเดิม หรือท่านแม่ไปรู้อะไรมา

“เจ้าลองอ่านจดหมายนี้ดู แล้วจะเข้าใจเอง”

หว่านเหมยฮวายื่นจดหมายให้หลานสาวตรงหน้า ข้อความในจดหมายเขียนว่า หากซูฮุ่ยฉินได้อ่านจดหมายนี้แปลว่ามารดาของนางได้จากไปแล้ว และคงระแคะระคายเรื่องบิดาแล้วเช่นกัน

ตั้งแต่ที่บิดานางแต่งเข้าจวนตระกูลซูได้ไม่นาน ท่านตาและท่านยายก็ล้มป่วยลงและจากไปในเวลาไล่เลี่ยกัน บิดาจึงต้องเข้ามารับช่วงต่อกิจการบ้านเรา

ตลอดเวลาบิดาเป็นคนดีมาก จนมารดานางแทบไม่อยากเชื่อว่าเขาแอบซ้อนภรรยาและบุตรนอกสมรสเอาไว้ จนมีช่วงหนึ่งที่เขาเดินทางไปดูกิจการที่เมืองชิงบ่อยผิดปกติ

มารดาจึงให้คนตามสืบจนรู้ความจริงทุกอย่าง แต่เพราะไม่อยากให้ซูฮุ่ยฉินเสียใจจึงทำเป็นไม่รับรู้เรื่องราว แล้วใช้ชีวิตสามคนพ่อแม่ลูกแสนสุขเรื่อยมา

ที่มารดาเขียนจดหมายฉบับนี้ขึ้นเพราะอยากขอโทษที่เป็นมารดาที่อ่อนแอ ไม่ใจแข็งพอที่จะรับความจริงได้ว่าบิดามีสตรีซ่อนไว้อีกคน

หลังอ่านจดหมายจบซูฮุ่ยฉินก็นิ่งไปครู่หนึ่ง เพราะพยายามเรียบเรียงความคิดในหัวตัวเอง

นางเกิดมาก็ไม่ได้เจอท่านตาท่านยายแล้ว จึงไม่เคยรู้มาก่อนว่าบิดาแต่งเข้าตระกูลซู อีกอย่างก็ไม่เคยเอ๊ะใจเรื่องนี้ด้วย

และเพราะไม่อยากให้นางเสียใจ มารดาจึงทนหลับตาข้างหนึ่งเรื่องบิดาเสมอมา

“ท่านป้ารู้เรื่องที่บิดาข้าเลี้ยงชู้ไว้นอกจวนหรือไม่เจ้าคะ” นางหันมาถามผู้เป็นป้า แต่ได้รับสีหน้าตกใจกลับมา

“บิดาเจ้าเลี้ยงชู้ไว้นอกจวนจริงงั้นหรือ ป้าขออ่านจดหมายของมารดาเจ้าได้หรือไม่” ซูฮุ่ยฉินจึงยื่นจดหมายของมารดาให้

เมื่ออ่านจบหว่านเหมยฮวาก็โกรธจนน้ำตาไหล เพราะแค้นใจแทนสหายรัก

“ป้าจะช่วยเจ้าสืบหาเองว่าจวนชู้ของบิดาเจ้าอยู่ที่ใด แต่งเข้าบ้านผู้อื่นแท้ ๆ ยังกล้าเอาเงินทองตระกูลซูไปเลี้ยงเมียชู้ตนอีก ช่างหน้าหนายิ่งนัก”  

“เรื่องนี้หลานต้องรบกวนท่านป้าแล้ว แต่ไม่นานท่านพ่อต้องพานางเข้าจวนแน่” ซูฮุ่ยฉินเอ่ยพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่

“ต่อให้พาเข้าจวนได้ นางก็เป็นได้เพียงอนุเท่านั้นแหละ ป้ามีแผนการ” เอ่ยพลางยิ้มอย่างชั่วร้าย ก่อนจะเล่าแผนการให้หลานสาวฟัง

เมื่อตกลงแผนการเสร็จ หว่านเหมยฮวาก็ให้คนเอารถม้าไปส่งหลานสาวที่จวน

 จางลู่เหวินบิดาของซูฮุ่ยฉินกำลังวางแผนให้ภรรยาและบุตรชายบุตรสาวตนได้เข้ามาอยู่ในจวนตระกูลซู

เขาปิดบังเรื่องนี้มากว่าสิบหกปีเต็ม ว่าตนมีครอบครัวอยู่ก่อนแล้ว ไม่เช่นนั้นจะแต่งเข้าตระกูลซูที่ร่ำรวยได้หรือ

ยามนั้นตนเป็นเพียงบัณฑิตยากไร้ เดินทางเข้ามาสอบในเมืองหลวงก็สอบไม่ติด เมื่อเดินทางกลับจวนคนในหมู่บ้านก็ดูถูก

วันหนึ่งขณะที่ตนไปรับจ้างเขียนจดหมายในตลาด ก็ไปเจอเข้ากับประกาศรับสมัตรเขยแต่งเข้าของตระกูลซู ตนจึงเอาเรื่องนี้มาปรึกษาภรรยา

ภรรยาของเขาก็เห็นดีเห็นงามไปด้วย นางยอมอยู่อย่างไร้ตัวตน เพื่อให้เขาแต่งเข้าตระกูลซู

เมื่อเขาเป็นเขยที่ได้รับความไว้วางใจแล้ว เขาก็ส่งเงินกลับมาให้ภรรยาที่เมืองชิง เมื่อนางตั้งท้องเขาจึงมาซื้อจวนในตัวเมืองให้นางอยู่

ยามแรกที่รู้ว่าตนได้บุตรชายและบุตรสาวพร้อมกันในคราวเดียว เขานั้นยินดีจนตั้งโรงทานติดกันเจ็ดวัน

และเพื่อไม่ให้ซูเลี่ยงลี่สงสัย ตนจึงให้เหตุผลว่าที่จัดตั้งโรงทานก็เพื่อขอพรให้นางมีบุตรกับเขาเร็ว ๆ

เขาให้บุตรทั้งสองที่เกิดกับฟางเจียวเหมยใช้แซ่ซู ยามเข้ามาอยู่ในจวนจะได้ไร้ข้อกังขาของคนในเมืองหลวง

“นายท่านจะพานายหญิงกับคุณหนูทั้งสองเข้ามาอยู่ในจวนเมื่อไหร่ดีขอรับ” บ่าวคนสนิทที่รู้เห็นเป็นใจเอ่ยถามผู้เป็นนาย

“ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดข้าจะเดินทางไปรับพวกเขาวันพรุ่งนี้ กว่าจะกลับมาก็อีกเจ็ดวัน” เขาเอ่ย เพราะตนให้บ่าวจัดเตรียมรถม้าเอาไว้แล้ว

“แล้วจะบอกคุณหนูรองว่าอย่างไรดีขอรับ”

“เดี๋ยวข้าไปบอกนางเอง เจ้าไปบอกพ่อบ้านให้ดูแลนางขณะที่ข้าไม่อยู่ให้ดี”

เขาเอ่ยก่อนจะเดินไปยังเรือนบุตรสาว เพราะคนแจ้งว่านางกลับมาจากข้างนอกแล้ว

เมื่อเดินไปถึงเรือนบุตรสาวก็ได้ยินเสียงขลุ่ยที่นางเป่าลอยมาให้ได้ยิน ฟังแล้วเศร้าจับใจนางคงคิดถึงมารดาของนางมาก

“ฉินเอ๋อร์ พ่อเข้าไปได้หรือไม่” เมื่อมายืนหน้าห้องบุตรสาวตนจึงเอ่ยเสียงเรียกออกไป

“ท่านพ่อหรือเจ้าคะ มาหาลูกเหตุใดไม่เข้ามาเลย ใยต้องขออนุญาตลูกกัน” นางเอ่ยพลางลุกไปหาผู้เป็นบิดา

“เสียงขลุ่ยที่เจ้าเป่าเมื่อครู่ช่างไพเราะนัก ไว้วันหน้าเป่าให้พ่อฟังอีกได้หรือไม่”

“ย่อมได้อยู่แล้วเจ้าค่ะ ว่าแต่ท่านพ่อมาหาลูกมีเรื่องด่วนอะไรหรือเจ้าคะ” ที่นางถามเช่นนี้เพราะปกติไม่มีเรื่องด่วนบิดาจะไม่มาหานางที่เรือน

“พ่อจะมาบอกเจ้า ว่าพรุ่งนี้พ่อจะออกเดินทางไปดูร้านที่สาขาเมืองชิง หลงจู้ที่นั่นส่งจดหมายมาบอกว่าร้านเกิดปัญหาขึ้นนิดหน่อย”

“เช่นนั้นท่านพ่อเดินทางระมัดระวังนะเจ้าคะ แต่ไม่ใช่ไปเมืองชิงจะแอบหนีบุตรสาวผู้นี้ไปเที่ยวหรือ เลือกวันไปตรงกับวันเทศกาลโคมลอยเลยนะเจ้าคะ” นางเอ่ยเย้าบิดา

แต่ก็พอรู้ว่าบิดาไปที่นั้นเพราะเหตุใด คงไปรับสามแม่ลูกนั่นกลับมาจวนของนางนะสิ

“มารดาเจ้าเพิ่งจากไปบิดายังจะมีกะใจไปเที่ยวเล่นได้อย่างไร เจ้าเถอะต้องกินข้าวให้ตรงเวลา พ่อจะสั่งให้แม่นมมาช่วยดูแลเจ้าระหว่างพ่อไม่อยู่”

“ข้าปักปิ่นแล้วนะเจ้าคะ” นางเอ่ยแย้ง สองพ่อลูกคุยหยอกล้อกันอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนผู้เป็นบิดาจะจากไป

เมื่อบิดาก้าวขาออกจากเรือน ซูฮุ่ยฉินก็หุบยิ้มทันที หลังจากบิดาออกจากจวนนางจะเริ่มแผนแรกทันที

“ชิงชิงพรุ่งนี้หลังบิดาข้าออกจากจวนแล้ว เจ้าเรียกบ่าวในจวนทุกคนไปรวมกันที่ลานกว้างกลางจวนด้วย”

“เจ้าค่ะ แต่คุณหนูจะทำอะไรหรือเจ้าคะ” สาวใช้เอ่ยถามอย่างสงสัย จึงได้รับสายตาดุจากคุณหนูตนเป็นสิ่งตอบแทน

“ข้าจะทำอะไรต้องรายงานให้บ่าวอย่างเจ้าทราบทุกเรื่องหรืออย่างไร” นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“บะ บ่าวขออภัยเจ้าค่ะ บ่าวผิดไปแล้ว”

ชิงชิงรีบเอ่ยขออภัยทันที ก่อนจะขอตัวออกไปบอกบ่าวในจวนทุกคนไว้