ตอนที่ 5 คุณหนูใหญ่กับคุณชายตระกูลซู

ตอนที่ 5

คุณหนูใหญ่กับคุณชายตระกูลซู

“ช้าก่อน!!! เจ้าทำเช่นนี้กับหลานสาวข้าได้อย่างไรเจ้าลูกเต่า แต่งเข้าตระกูลผู้อื่น แต่เอาเงินของเขาไปเลี้ยงเมียชู้กับลูกนอกสมรสเนี่ยนะ” เสียงนี้เป็นของซุนหนิงเจี้ยน ท่านลุงของนางนั่นเอง

“นายท่านซุนเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคนนอก” จางลู่เหวินเอ่ยเสียงเย็นชา

“จะไม่เกี่ยวได้อย่างไร เจ้าตบหน้าหลานสาวข้าจนนางล้มทั้งยืนเช่นนี้ เจ้ายังเห็นนางเป็นลูกอยู่หรือไม่!!!” หว่านเหมยฮวาต่อว่าอย่างเหลืออด

“ฮูหยินซุนกล่าวเกินไปแล้ว เรื่องในครอบครัวมันก็ต้อง มีบ้างที่บิดาสั่งสอนบุตร พวกท่านกลับไปเถอะข้าจะคุยกับบุตรสาวข้าเอง”

“หึ!! คุยงั้นหรือ ดูก็รู้ว่าเจ้ารักเมียชู้กับลูกชู้ของตนมากกว่า ขนาดอยู่ต่อหน้าคนนับร้อยเจ้ายังทำร้ายนางได้ แล้วยามอยู่ในจวนเจ้าไม่ทำร้ายนางปางตายเลยหรือ” ซุนหนิงเจี้ยนไม่ยินยอม

“ท่านลุงท่านป้ากลับไปก่อนเถอะเจ้าค่ะ ข้าไม่เป็นไรหรอก ที่ผ่านมาท่านพ่อไม่เคยทุบตีข้ามาก่อน เมื่อครู่ที่ทำลงไปคงเป็นเพราะข้าพูดจาไม่ดีเอง”

ซูฮุ่ยฉินเอ่ย นั่นทำให้คนที่อยู่ตรงนั้นสงสารหญิงสาวจับใจ

เช่นนี้ไม่ใช่ว่าเพราะมีสามแม่ลูกนี่เข้ามา คุณหนูซูฮุ่ยฉินจึงถูกบิดาทุบตีหรือ แล้วไม่รู้ว่าแอบเลี้ยงไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ลูกชู้ถึงได้โตจนอายุไล่เลี่ยกับคุณหนูซูฮุ่ยฉินเช่นนี้

“เจ้าแน่ใจนะฉินเอ๋อร์ เจ้าจะยอมไปทำไมในเมื่อที่เจ้าพูดนั้นคือความจริง” ผู้เป็นลุงเอ่ยถามอย่าเป็นห่วง

“ช่างเถอะเจ้าค่ะท่านลุง ข้าไม่เป็นไรจริง ๆ ท่านลุงกับท่านป้ากลับไปก่อนเถอะเจ้าค่ะ” นางเอ่ยพลางยิ้มให้เล็กน้อย ตอนนี้ใบหน้าของนางเริ่มบวมอย่างเห็นได้ชัด

“ได้ยินที่บุตรสาวข้าเอ่ยแล้วใช่หรือไม่ พวกท่านกลับไปเสียเถอะ เหิงเยว่ เยว่ซินเข้าจวน เจ้าด้วยฮุ่ยฉิน” จางลู่เหวินเอ่ยก่อนจะเดินเข้าจวนไปก่อน

เจ้าของจวนเข้าไปพร้อมคนในจวนหมดแล้ว แต่ชาวบ้านที่มารอดูเรื่องสนุกยังไม่จากไปไหน เพราะคิดว่าต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นอีกแน่

ด้านในตอนนี้ซูฮุ่ยฉินกำลังนั่งคุกเข่าตรงหน้าบิดา โดยมีสามแม่ลูกนั่งบนเก้าอี้มองดูนางอยู่

“ท่านพี่คุณหนูฮุ่ยฉินคงตกใจที่อยู่ ๆ ก็มีพี่ชายพี่สาวเช่นนี้ อีกอย่างท่านก็ยังไม่ได้บอกนางด้วย ท่านพี่อย่าถือสานางเลยนะเจ้าคะ” ฟางเจียวเหมยเอ่ยกับสามี

“พี่สาวก็ขอโทษเจ้าด้วยที่อยู่ ๆ เข้าไปพูดกับเจ้าเช่นนั้น พี่สาวคิดว่าเจ้ารู้อยู่แล้ว” ซูเยว่ซินเอ่ยพลางยกผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับน้ำตาที่ไม่มีอยู่จริง

“ท่านพ่อลูกผิดไปแล้วเจ้าค่ะ แต่ข้าขอคุยกับท่านพ่อเพียงสองคนได้หรือไม่” นางเอ่ยโดยมองไปที่บิดาเพียงคนเดียว

“เห้อ!! เจ้าตามพ่อไปที่ห้องทำงาน ส่วนพวกเจ้าพ่อให้พ่อบ้านจัดเรือนเอาไว้ให้แล้ว ตามพ่อบ้านไปดูเรือนตัวเองเถอะ” จางลู่เหวินเอ่ยก่อนจะเดินนำไปยังห้องทำงานตัวเอง

ซูฮุ่ยฉินเดินตามไปเงียบ ๆ ตอนนี้เรื่องของสามแม่ลูกคงแพร่กระจายไปทั่วเมืองหลวงแล้ว ยิ่งได้ท่านลุงกับท่านป้ามาช่วยแสดงงิ้วเมื่อครู่อีก

วันนี้ท่านป้าของนางจะไปร่วมงานเลี้ยงน้ำชากับฮูหยินขุนนางท่านหนึ่ง และพวกฮูหยินเหล่านั้นก็ชอบเรื่องพวกนี้เสียด้วย

“เจ้ารู้ตัวหรือไม่ว่าเอ่ยอันใดออกไปบ้าง เจ้าทำให้ท่านแม่กับพี่ชายพี่สาวเจ้าเสื่อมเสียรู้ตัวหรือเปล่า” จางลู่เหวินหงุดหงิดบุตรสาวตรงหน้าอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

“ข้าทราบดีเจ้าค่ะ แต่ท่านพ่อที่ข้าเอ่ยไปนั้นไม่ได้ตั้งใจเลยจริง ๆ เพียงได้ยินที่แม่นมถังเอ่ยมาเท่านั้น เช่นนั้นลูกจึงได้สั่งลงโทษแล้วขายนางออกไปอย่างไรเล่า”

“เห้อ!!!” จางลู่เหวินลูบใบหน้าตนเองอย่างหนักใจ ข่าวลือที่เมืองหลวงไปเร็วยิ่งกว่าไฟลามทุ่ง จะปิดข่าวเช่นที่เมืองชิงคงยาก

“ท่านพ่อยกโทษให้ลูกสักครั้งได้หรือไม่” นางเอ่ยพลางก้มหน้าอย่างรู้สึกผิดที่เรื่องเป็นเช่นนี้

“เอาเถอะ เรื่องอื่นค่อยว่ากัน ต่อไปนี้ซูเยว่ซินกับซูเหิงเยว่จะมาเป็นพี่สาวพี่ชายเจ้า ต่อไปเจ้าก็เรียกเยว่ซินว่าพี่หญิง เรียกเหิงเยว่ว่าพี่ชายแล้วกัน”

“เจ้าค่ะ แล้วสตรีนางนั้น....” นางเอ่ยเพียงเท่านั้น

“นางจะมาเป็นภรรยาเอกของพ่อ เจ้าเรียกนางว่าท่านแม่เถอะ พ่อหวังว่าเจ้าจะยอมรับพวกเขา เพราะที่ผ่านมาพวกเขาต้องอยู่อย่างหลบซ่อนและลำบากมาก ถือว่าพ่อขอร้องเจ้าเถอะนะ”

บิดาเอ่ยพลางบีบมือนางเบา ๆ ประโยคนี้นางก็เคยได้ยินจากปากบิดา และเมื่อนางกลับเรือนตนเองจึงถูกแย่งเรือนไป โดยมีบิดาเห็นดีเห็นชอบด้วย

“เจ้าค่ะ” นางรับคำพลางแสร้งยิ้มกว้างให้บิดาอย่างสดใส

“เช่นนั้นเจ้ากลับเรือนเถอะ พ่อจะให้หมอมาดูหน้าเจ้าให้ พ่อขอโทษที่ทำร้ายเจ้าเช่นนี้ เจ้าช่วยยกโทษให้พ่อได้หรือไม่” บิดาเอ่ยอย่างรู้สึกผิด

“ข้าไม่โกรธท่านพ่อหรอกเจ้าค่ะ ข้าเข้าใจ” นางเอ่ยอย่างบุตรสาวว่านอนสอนง่าย

ตกดึกคืนนั้นเรือนบิดาจึงมีผึ้งไร้ที่มา ตอดคนในเรือนจนมีใบหน้าบวมบูด ทำให้ต้องเรียกหาหมอกันกลางดึกเลยทีเดียว

เมื่อกลับถึงเรือนก็เห็นซูเยว่ซินกำลังเดินดูเรือนของนางอยู่ ราวกับตนเป็นเจ้าของเรือนเอง

“น้องสาวเจ้ามาแล้วหรือ พ่อบ้านบอกว่าเรือนนี้เป็นของเจ้า แต่พี่สาวรู้สึกถูกชะตากับเรือนนี้มาก เจ้าจะยกให้พี่สาวได้หรือไม่” ซูเยว่ซินเอ่ยขออย่างหน้าตาเฉย

“ขออภัยเจ้าค่ะ ข้าคงยกเรือนนี้ให้พี่สาวไม่ได้ เพราะเรือนนี้ถูกสั่งให้สร้างมาเพื่อข้าโดยเฉพาะ พี่สาวเลือกเรือนอื่นเถิดในจวนนี้ยังมีเรือนว่างอีกหลายเรือนนัก”

“แต่พี่สาวไปเดินดูมาหมดแล้ว ยังไม่มีเรือนไหนถูกใจเลยสักเรือน จนมาเห็นเรือนของเจ้านี่แหละ เจ้ายกให้พี่สาวเถอะนะ เจ้าค่อยไปเลือกเรือนใหม่ก็ได้นี่”

“เยว่ซินเจ้าอย่าไปบังคับคุณหนูฮุ่ยฉินเลย” ฟางเจียวเหมยเอ่ยขณะเดินเข้ามาพร้อมบิดา

“ท่านแม่! ก็เรือนอื่นไม่ถูกใจข้านี่เจ้าคะ” ซูเยว่ซินเอ่ยพลางทำหน้าเศร้า

“ฮุ่ยฉินเจ้าอยู่เรือนนี้มานานแล้ว เจ้าช่วยยกเรือนนี้ให้พี่สาวเจ้าอยู่ได้หรือไม่ ไว้พี่สาวเจ้าเบื่อเจ้าค่อยย้ายกลับมา” บิดาเอ่ยขอร้องแทนบุตรสาวคนโต

“ขออภัยเจ้าค่ะท่านพ่อ แต่เรือนนี้มีความทรงจำของลูกกับท่านแม่อยู่มากมาย ได้อยู่เรือนนี้ก็เหมือนได้อยู่กับท่านแม่ ท่านพ่ออย่าให้ลูกย้ายออกไปอยู่เรือนอื่นเลยนะเจ้าคะ” นางเอ่ยน้ำตาคลอพร้อมจะไหลได้ทุกเมื่อ

ผู้เป็นบิดาเห็นเช่นนั้นจึงใจอ่อนอีกครั้ง เพราะเมื่อครู่ตนก็ทำผิดกับบุตรสาวไป

“เอาล่ะ ๆ เยว่ซินเจ้าเลือกเรือนใหม่เถอะ เรือนนี้ฮุ่ยฉินกับมารดาของนางเคยใช้เวลาร่วมกัน ถือว่าพ่อขอร้องเถอะนะ” เมื่อบุตรสาวคนรองไม่ยอม เขาจึงพูดกับบุตรสาวคนโตแทน

“เจ้าก็อย่าไปแกล้งน้องรองอีกเลย ไม่เห็นหรือว่าน้องรองออกจะน่าสงสาร” ซูเหิงเยว่เอ่ยพลางเดินมาโอบไหล่นาง

นางจึงขยับออกห่างเล็กน้อย นั่นทำให้เขาหน้าเสียอย่างเห็นได้ชัด บรรยากาศกระอักกระอวนจึงเกิดขึ้น

“ขออภัยเจ้าค่ะ ข้ายังไม่ชินเวลาที่คนอื่นแตะเนื้อต้องตัว จึงได้แสดงท่าทีเช่นนั้นออกไป”

ซูฮุ่ยฉินเอ่ย ทั้งที่ความจริงนางพะอืดพะอมจนแทบจะวิ่งไปอาเจียนอยู่แล้ว

“เอาเถอะอยู่กันไปเดี๋ยวก็ชินเอง อย่างไรพวกเจ้าก็เป็น พี่น้องกันรักกันไว้น่ะดีแล้ว” ผู้เป็นบิดาเอ่ยแก้ให้

“แต่ข้าไม่ถูกใจเรือนใดเลยนี่ เรือนอื่นก็มีแต่เรือนเล็ก ๆ หากเรือนใหญ่หน่อยลมก็ไม่ค่อยพัดผ่าน เรือนของน้องรองออกจะกว้างขวาง แถมเย็นสบายด้วย น้องรองเจ้ายกเรือนนี้ให้พี่สาวไม่ได้จริงหรือ” เอ่ยพลางคาดคั้นอย่างเอาแต่ใจ

“คุณหนูฮุ่ยฉินยกเรือนนี้ให้พี่สาวของคุณหนูได้หรือไม่ นางมีโรคประจำตัวต้องอยู่ในที่อากาศถ่ายเทได้สะดวก เห็นแก่ที่คุณหนูเป็นพี่น้องกันเถอะนะเจ้าคะ” ฟางเจียวเหมยเอ่ยขอร้องช่วยบุตรสาวอีกคน

“ขออภัยเจ้าค่ะ ข้ายกเรือนนี้ให้พี่สาวไม่ได้จริง ๆ ท่านพ่อได้โปรดเข้าใจลูกด้วย”

นางไม่พูดกับคนเหล่านั้นแต่หันมาพูดกับบิดาแทน พร้อมส่งสายตาเศร้าสร้ายไปให้

จางลู่เหวินได้แต่มองบุตรสาวคนรองอย่างเห็นใจ นางเพิ่งสูญเสียมารดาไป แถมพี่สาวต่างแม่ยังอยากได้เรือนที่นางมีความทรงจำกับมารดาอีก

“เยว่ซิน เรือนนี้มีความทรงจำของน้องรองเจ้ากับมารดาอยู่ เจ้าก็อย่าไปคาดคั้นเอากับน้องเลย เจ้าเลือกเรือนใหม่เถอะหากไม่ถูกใจพ่อจะสั่งให้ช่างเข้ามาต่อเติมให้”

บิดาเอ่ยเช่นนั้นทำให้ทุกคนไม่กล้าขัดอีก ซูฮุ่ยฉินแอบยิ้มมุมปากเล็กน้อย

แต่ซูเยว่ซินนั้นทั้งเสียหน้า ทั้งหงุดหงิดเมื่อถูกบิดาขัดใจ ทั้งที่ที่ผ่านมาตนอยากได้อะไรบิดาก็มักจะหามาให้ได้เสมอ