ตอนที่ 6 ข่าวลือ  

ตอนที่ 6

ข่าวลือ

นางได้อยู่เรือนตนเองดั่งเดิมคือฝั่งตะวันออก ส่วนซูเยว่ซินได้เรือนฝั่งตะวันตกติดกับพี่ชายของนาง

แม้จะไม่พอใจแต่เพราะไม่อาจขัดบิดาได้ ซูเยว่ซินจึงร้องจะให้ช่างเข้ามาตกแต่งเรือนให้ตนใหม่ และให้แล้วเสร็จภายในสามวัน

“ท่านพ่อเรื่องที่พี่หญิงขอข้าไม่อาจทำให้ได้ เพราะช่างที่ข้าให้คนไปถามล้วนตอบว่าเร็วที่สุดคือเจ็ดวันเจ้าค่ะ” นางเอ่ยกับบิดา

เพราะเมื่อวานบิดาให้นางหาช่างมาต่อเติมเรือนให้ซูเยว่ซิน แม้จะไม่ได้อยากทำ แต่การจัดการในเรือนอยู่ในอำนาจนางทั้งหมด นางจึงไม่อาจเลี่ยงได้

“เอาตามที่เจ้าเห็นสมควรเถอะ พ่อเข้าใจ” ผู้เป็นบิดาเอ่ย

“ท่านพ่อแล้วเช่นนี้เมื่อไหร่ลูกจะได้เข้าไปอยู่เรือนตนเองเสียทีเล่าเจ้าคะ หากน้องรองยกเรือนนั้นให้พี่สาวเรื่องคงไม่วุ่นวายเช่นนี้” ซูเยว่ซินเดินเข้ามาพร้อมมารดาของนางพลางเอ่ยขึ้น

“เช่นนั้นลูกจะติดต่อช่างเข้ามาจัดการให้เรียบร้อยนะเจ้าคะ ส่วนเรื่องค่าใช้จ่ายลูกจะทำบัญชีสรุปแล้วเอามาให้ท่านพ่อดูทีหลังเจ้าค่ะ” นางเอ่ยโดยไม่สนใจแม่ลูกทั้งสอง

“ไปเถอะ” ผู้เป็นบิดาเอ่ยอนุญาต นางจึงเดินออกจากห้องทำงานของบิดามา

ขณะเดินกลับเรือนก็บังเอิญพบเข้ากับซูเหิงเยว่ เขากำลังฉุดสาวใช้นางหนึ่งเข้าเรือนตัวเองอยู่ แต่หันมาเห็นนางเดินมาเสียก่อน

นางทำทีเป็นมองไม่เห็น เพราะสาวใช้เหล่านี้เป็นวรยุทธทุกคนอยู่แล้ว ก่อนหน้านี้นางสั่งไว้ว่าหากถูกสามแม่ลูกทำร้ายให้ตอบโต้กลับได้ทันที แต่อย่าให้ถึงตายพอ

“น้องรองเจ้ากำลังกลับเรือนหรือ!!”

เสียงตะโกนถามนั้นทำให้นางต้องหยุดเดิน พร้อมกรอกตามองบนอย่างเบื่อหน่าย คราวก่อนที่เข้ามาโอบไหล่นาง นางต้องอาบน้ำขัดตัวตั้งสองชั่วยาม

 ซูฮุ่ยฉินหันไปส่งยิ้มบางให้คนที่วิ่งเข้ามาตามมารยาท ก่อนเอ่ยตอบ

“เจ้าค่ะ ข้ากำลังจะกลับเรือนไปจัดการเรื่องต่อเติมเรือนให้พี่หญิงใหญ่”

“ดีเลย พี่ชายอยากเรียนรู้เรื่องการจัดทำบัญชีสั่งของพอดี พี่ขอตามเจ้าไปที่เรือนได้หรือไม่” ซูเหิงเยว่เอ่ยพร้อมสายตาพราวระยับ

“ขออภัยเจ้าค่ะ เรื่องนี้พี่หญิงต้องการให้เสร็จเร็วที่สุด ข้าต้องรีบทำบัญชีสั่งของคงไม่สะดวกสอนพี่ชาย เอาไว้ให้ท่านพ่อสอนท่านเองจะดีกว่านะเจ้าคะ ข้าขอตัวก่อน” นางเอ่ยพลางหมุนตัวเดินจากมาทันที

ซูเหิงเยว่มองตามน้องสาวต่างมารดาไปอย่างหมายมาด นางยิ่งหนีห่างจากเขา เขายิ่งต้องการนาง สักวันเขาจะเอานางมาทรมานใต้ร่างเขาให้ได้

พฤติกรรมนี้อยู่ในสายตาบ่าวในจวนบริเวณนั้นทุกคน พวกเขาเพียงมองเงียบ ๆ ก่อนจะทำหน้าที่ตัวเองต่อ

แต่ในใจนั้นคิดว่าต้องเฝ้าระวังไม่ให้คนผู้นี้เข้าใกล้คุณหนูของพวกเขาได้อีก

ด้านจางลู่เหวินตอนนี้กำลังหนักใจกับสิ่งที่ภรรยาและบุตรสาวคนโตร้องขอ

“ท่านพ่อจะจัดงานเลี้ยงเปิดตัวข้ากับลูกเมื่อไหร่เจ้าคะ ข้ากับลูกจะได้สั่งตัดชุดกัน” ฟางเจียวเหมยเอ่ยถามสามี

“ลูกอยากได้เครื่องประดับใหม่ด้วยเจ้าค่ะ ท่านพ่อต้องพาพวกเราไปเที่ยวในเมืองด้วยนะเจ้าคะ” ซูเยว่ซินเอ่ยอย่างออดอ้อน

“ได้ ๆ แต่ขอพ่อทำบัญชีร้านพวกนี้ให้เสร็จก่อนนะ หากเบื่อก็ไปเที่ยวเล่นก่อนก็ได้ พ่อจะให้คนพาไป”

จางลู่เหวินตอบ ก่อนจะหยิบถุงเงินให้ภรรยาและบุตรสาวไปถุงใหญ่

“ขอบคุณท่านพ่อเจ้าค่ะ” ซูเยว่ซินรับมาอย่างดีใจ ก่อนจะชวนมารดาออกไปข้างนอกทันที

นางอยากออกไปเห็นว่าเมืองหลวงมีผู้คนพลุ่งพล่าน ร้านค้าเครื่องประดับงดงามอย่างที่เคยได้ยินมาหรือไม่

ทั้งสองออกจากจวนไป ชิงชิงก็รีบวิ่งมารายงานคุณหนูของตนเองทันที

“คุณหนูเจ้าค่ะ ตอนนี้พวกนางสองแม่ลูกออกไปข้างนอกแล้วเจ้าค่ะ”

“ดี! ซินซินเจ้าสั่งคนที่ว่าจ้างไว้เรียบร้อยแล้วใช่หรือไม่” นางหันมาถามสาวใช้ของตน

“เรียบร้อยเจ้าค่ะ ทันทีที่พวกนางลงจากรถม้า เราจะเริ่มทำตามแผนทันที” ซินซินตอบ

นางวางแผนปล่อยข่าวลือของสามแม่ลูก เรื่องที่ท่านป้าไปเล่าในงานเลี้ยงน้ำชานั้น มันเป็นเรื่องเล่าในกลุ่มของฮูหยินพ่อค้า ซึ่งรวมถึงฮูหยินขุนนางด้วย

แต่ที่นางปล่อยข่าวลือเป็นกลุ่มพวกชาวบ้านทั่วไป เรื่องยอดขายของกิจการช่วงนี้อาจไม่ค่อยดีนัก แต่อนาคตนางวางแผนสำรองไว้แล้ว

รถม้าของฟางเจียวเหมยและบุตรสาวหยุดลงหน้าร้านเครื่องประขึ้นชื่อของเมืองหลวง พวกนางลงมายืนมองอย่างตื่นตาตื่นใจ

เพราะที่เมืองชิงไม่ได้มีร้านเครื่องประดับใหญ่และหรูหราขนาดนี้ นี่สินะเมืองหลวงอะไร ๆ ก็ดูงดงามน่าตื่นตาตื่นใจไปหมด

“เจ้าดูนั่น! พวกนางสองแม่ลูกคือเมียชู้กับลูกชู้ของเขยแต่งเข้าตระกูลซูล่ะ” เสียงหนึ่งดังขึ้นพร้อมชี้มาที่สองแม่ลูก

“จริงหรือ! หน้าไม่อายจริง ๆ ได้ยินว่าเขยแต่งเข้าผู้นั้นจะยกนางเป็นฮูหยินเอกด้วยล่ะ”

“เจ้าพูดจริงหรือ!! ที่นางไม่ยอมเข้าจวนคงเพราะวางแผนให้ฮูหยินตระกูลซูสิ้นก่อน แล้วตนจะเข้ามานั่งเชิดหน้าชูคอเป็นฮูหยินเอกแทนสินะ”

“ดูลูกชู้นั่นสิ ข้าได้ยินว่าอายุมากกว่าคุณหนูซูฮุ่ยฉินเสียอีก แสดงว่าคงแอบเลี้ยงกันไว้ตั้งแต่ฮูหยินซูเลี่ยงลี่ยังไม่ท้องคุณหนูเลยด้วยซ้ำมั้ง”

สองแม่ลูกได้ยินทุกประโยคชัดเจน แต่เมื่อมองไปที่คนพูดเห็นเป็นเพียงชาวบ้านแต่งตัวธรรมดา ตนจึงไม่สนใจก่อนจะเดินเข้าร้านเครื่องประดับไป

แต่ยังไม่ทันได้ก้าวขาพ้นประตูร้าน ก็มีหลงจู้วิ่งเข้ามาขวางเอาไว้เสียก่อน

“ขออภัยเจ้าค่ะ ร้านเครื่องประดับหนิงลี่ของเราไม่ขายให้บุคคลที่เป็นชู้ของสามีชาวบ้าน พวกท่านทั้งสองเชิญไปร้านอื่นเถอะเจ้าค่ะ”

ประโยคของหลงจู้ร้านทำให้ทั้งสองหน้าม้านไปทันที พวกนางทั้งอับอายทั้งกรุ่นโกรธ

“แต่ข้ากับท่านแม่เป็นลูกค้านะ เจ้าจะมาไล่พวกเราเช่นนี้ได้อย่างไร” ซูเยว่ซินเอ่ยอย่างไม่ยินยอม

“ลูกชู้เช่นเจ้าข้าไม่นับเป็นลูกค้าหรอกนะ เป็นอนุยังนับว่ามีเกียรติกว่าพวกเจ้าเลย ขืนปล่อยให้พวกเจ้าแม่ลูกเข้าร้านก็เป็นเสนียดกับร้านข้านะสิ”

สิ้นเสียงนี้ตัวคนก็ปรากฏ เป็นหญิงวัยกลางคนแต่งตัวด้วยผ้าไหมชั้นดีผู้หนึ่ง กลิ่นอายของนางบ่งบอกว่าเป็นฮูหยินขุนนางที่ร่ำรวยไม่น้อย

“จะ เจ้าเป็นใคร ถึงได้เที่ยวมาพูดจาดูถูกผู้อื่นเช่นนี้ ข้าจะฟ้องทางการข้อหาที่เจ้าพูดจาให้ร้ายข้ากับลูก” ฟางเจียวเหมยเอ่ย

“ก็ลองดูว่าฮูหยินเสนาบดีฝ่ายซ้ายเช่นข้า จะแพ้เมียชู้กับลูกชู้ของคหบดีหรือไม่”

“นายหญิงกับคุณหนูอย่าไปยอมนะเจ้าคะ เรื่องพวกนี้ตำแหน่งอะไรไม่มีผลหรอกเจ้าค่ะ มันอยู่ที่ศาลจะตัดสินว่าผู้ใดถูกหรือผิดต่างหาก”

สาวใช้ส่วนตัวคนใหม่ของฟางเจียวเหมยเอ่ย หารู้ไม่ว่าการยุยงนี้เป็นอีกหนึ่งคำสั่งของคุณหนูตัวจริงของจวน

“แล้วอย่างไร ข้าจะฟ้องทางการแน่ ไปลูก! เราไปร้านอื่นดีกว่า ทั่วเมืองหลวงนี้หาได้มีร้านนางเพียงร้านเดียวเสียเมื่อไหร่” ฟางเจียวเหมยได้ยินที่สาวใช้เอ่ย จึงเอ่ยวาจาอย่างถือดีออกไป

พวกนางพากันเข้าร้านนั้นร้านนี้ แต่ก็ไม่มีร้านใดต้อนรับพวกนางสักร้าน ไม่พอบางร้านยังเอาน้ำมาสาดไล่อีก พวกนางจึงกลับจวนด้วยความหงุดหงิด

“ท่านแม่เช่นนี้เป็นการกลั่นแกล้งพวกเราชัด ๆ ” ซูเยว่ซินเอ่ยอย่างอารมณ์เสีย

“แม่ก็ว่าอย่างนั้นแหละลูก แต่ใครมันจะแกล้งพวกเราเช่นนี้กันเล่า”

“ก็นังฮุ่ยฉินไงเจ้าคะท่านแม่ มันคงยัดเงินเพื่อให้ทุกร้านไม่ต้อนรับพวกเราเป็นแน่ มันอยากกลั่นแกล้งพวกเราเพราะแค้นใจแน่ ๆ เจ้าค่ะ”

“กลับไปคงต้องสั่งสอนนางเสียหน่อยแล้ว ว่าฮูหยินเอกคนใหม่ผู้นี้หาได้ไร้ฤทธิ์เดชให้เด็กสาวอย่างนางรังแกได้”