ตอนที่ 7 คร่ำคราญ

ตอนที่ 7

คร่ำคราญ

สองแม่ลูกกลับถึงจวนก็รีบไปหานายท่านของจวนทันที พร้อมกับบีบน้ำตาเอ่ยความเท็จต่าง ๆ นานา

“ท่านพี่น้องเสียใจนัก ไม่คิดว่าคุณหนูรองจะกลั่นแกล้งพวกเราแม่ลูกเช่นนี้ ฮึก!” ฟางเจียวเหมยเอ่ยพลางสะอื้น

“จริงเจ้าค่ะ พวกเขาบอกว่าเป็นน้องรองที่ให้คนไปแจ้งว่าอย่าขายของให้พวกเรา” ซูเยว่ซินเอ่ยฟ้อง

“ท่านพี่ข้าเสียใจยิ่งนัก ไม่คิดว่าคุณหนูรองจะรังเกียจเราสองแม่ลูกขนาดนี้”

“ด่าว่าข้ากับท่านแม่เป็นเมียชู้กับลูกชู้ยังพอทน แต่ด่าว่าท่านพ่อเป็นเพียงเขยแต่งเข้าของตระกูลซูริอาจทำการใหญ่ หวังฮุบกิจการตระกูลซูลูกยอมไม่ได้จริง ๆ เจ้าค่ะ”

จางลู่เหวินได้ยินที่ภรรยาและบุตรสาวเอ่ยใบหน้าของเขา เดี๋ยวดำคล้ำ เดี๋ยวแดงก่ำ มือสองข้างกำแน่นจนเห็นเส้นเลือดปูดโปน

“ให้คนไปตามซูฮุ่ยฉินมาเดี๋ยวนี้!”

บ่าวที่เฝ้าหน้าเรือนรีบทำตามที่เจ้าบ้านสั่งทันที ไม่นานก็เห็นหญิงสาวเดินเข้ามาด้วยใบหน้าราบเรียบ

“ท่านพ่อให้คนไปตามลูกมามีเรื่องอะไรงั้นหรือเจ้าคะ” นางเอ่ยถามทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าตนถูกเรียกมาด้วยเรื่องใด

“วันนี้พี่สาวกับแม่ของเจ้าออกไปเที่ยวเล่นข้างนอกมา” จางลู่เหวินเอ่ยเสียงนิ่ง ๆ พลางดูปฏิกิริยาบุตรสาวตรงหน้าไปด้วย

“จริงหรือเจ้าคะ ข้ายุ่งเรื่องต่อเติมเรือนให้พี่หญิง จึงไม่มีเวลาพาทั้งสองออกไปเที่ยวเล่นด้านนอกเลย ข้าขอโทษพี่หญิงกับท่านแม่ด้วยนะเจ้าคะ”  

ซูฮุ่ยฉินเอ่ยอย่างคนที่รู้สึกผิดจริง ๆ นั้นทำให้บิดาเริ่มลังเลใจ ว่าสิ่งที่สองแม่ลูกพูดมาเป็นเรื่องจริงหรือไม่

“น้องรองเหตุใดเจ้าพูดราวกับไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นเช่นนี้ พี่สาวกับท่านแม่รู้ความจริงหมดแล้ว!” ซูเยว่ซินเอ่ยพลางร้องไห้ออกมาอย่างสุดจะกลั้น

“เออ...ท่านพ่อนี่มันเรื่องอะไรกันเจ้าคะ” นางถามด้วยสีหน้างุนงง

“ร้านค้าในเมืองหลวงไม่ยอมให้พี่สาวกับแม่เจ้าเข้าร้าน พวกเขาบอกว่าเจ้าให้คนมาแจ้งเอาไว้ แถมยังใส่ร้ายว่าพี่สาวเจ้าเป็นลูกชู้อีก” ผู้เป็นบิดาเอ่ย

“ตายจริง!!! ข้าไม่เคยให้คนไปบอกอะไรเช่นนั้นเลยนะเจ้าคะ ท่านแม่ได้ถามหรือไม่ ว่าคนที่ไปบอกมีรูปร่างหน้าตาเช่นไร” นางแสร้งเอ่ยอย่างตื่นตระหนก

“ข้าไม่ได้ถามหรอกเจ้าค่ะ แต่ทุกร้านบอกเป็นเสียงเดียวกันว่าคุณหนูรองสั่งมา ฮึก!! หากคุณหนูไม่ชอบข้าเหตุใดจึงไม่มาลงที่ข้าเล่าเจ้าคะ  ฮึก!!! เหตุใดจึงป้ายสีให้พี่สาวของคุณหนูเสียหายด้วย”

ฟางเจียวเหมยพูดไปก็สะอึกสะอื้นไปอย่างน่าสงสาร ภาพสองแม่ลูกนั่งกอดกันร้องไห้ช่างน่าเวทนานัก

“ท่านพ่อข้าไม่ได้ทำจริง ๆ นะเจ้าคะ ข้าทุ่มเทเวลาไปกับการต่อเติมเรือนให้พี่หญิงเสร็จเร็ว ๆ เพื่อเอาใจพี่หญิง แล้วข้าจะทำเช่นนั้นไปเพื่ออะไร” นางเอ่ยแย้งเพื่อแก้ต่างให้ตัวเอง

“จริงขอรับนายท่าน บ่าวอยู่กับคุณหนูแทบจะตลอดเวลา คุณหนูเอาใจใส่เรื่องนี้มาก”

พ่อบ้านเดินเข้ามาพร้อมรายการจดของตกแต่งที่จะซื้อเข้าเรือนซูเยว่ซิน

“.....” จางลู่เหวินรับไปอ่านโดยไม่เอ่ยอะไร

“ของที่คุณหนูเลือกให้คุณหนูใหญ่ไม่ว่าจะเป็นวัสดุทุกอย่างต้องคุณภาพดี ของตกแต่งเรือนก็เลือกที่ดีที่สุด ราคาแพงที่สุดข้าน้อยไม่เห็นประโยชน์ว่าคุณหนูจะทำเรื่องเช่นนี้ไปเพื่ออะไรเลยขอรับ”

“อืม...จริงอย่างที่พ่อบ้านพูด แต่เรื่องที่ทั้งสองได้เจอมาก็เป็นเรื่องจริง ซูฮุ่ยฉินหากไม่ใช่เจ้าที่ให้คนไปพูดเช่นนั้น แล้วเหตุใดทุกร้านจึงพูดตรงกัน”

จางลู่เหวินเอ่ยถามบุตรสาวคนรองด้วยน้ำเสียนงเรียบนิ่ง

“ข้าเองก็ไม่รู้เช่นกันเจ้าค่ะ แต่ลูกไม่คิดจะทำเรื่องเช่นนั้นเลยสักครั้ง ท่านพ่อให้ความเป็นธรรมแก่ลูกด้วย” นางเอ่ยพลางคุกเข่าลงกับพื้น

“นายท่านขอรับ นายท่านซุนมาขอพบขอรับ”

บ่าวเฝ้าหน้าจวนเข้ามารายงานทำให้คนในห้องชะงัก สองแม่ลูกมองหน้ากันทันที จางลู่เหวินจึงมองบุตรสาวคนรองแวบหนึ่ง

“เขาได้บอกหรือไม่ว่ามาด้วยเรื่องใด” จางลู่เหวินเอ่ยถาม

“นายท่านซุนบอกว่าต้องการคุยเรื่องที่กำลังเป็นข่าวลืออยู่ในตอนนี้ขอรับ”

“ยังจะต้องคุยอะไรอีก ข้าบอกไปแล้วนี่ว่ามันเป็นเรื่องในครอบครัวของข้า”

เขาเอ่ยพลางมองซูฮุ่ยฉินอย่างไม่พอใจเล็กน้อย บุตรสาวคนรองของเขาคงไปฟ้องอะไรคนจวนนั้นอีกเป็นแน่

“นี่เจ้าไม่รู้เรื่องอะไรเลยสินะ ว่าเมียชู้กับลูกชู้ของเจ้าไปก่อเรื่องอะไรเอาไว้บ้าง” เสียงซุนหนิงเจี้ยนเอ่ยพลางเดินเข้ามาโดยไม่รอให้เจ้าบ้านอนุญาต

“หมายความว่าอย่างไร” จางลู่เหวินเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ

“เจ้าก็ลองเรียกบ่าวในจวนมาถามสักคนสิ ว่าตอนนี้ในเมืองหลวงเขาพูดถึงจวนตระกูลซูว่าอย่างไรบ้าง” ซุนหนิงเจี้ยนเอ่ยด้วยน้ำเสียงกระแทกแดกดัน

“พวกเจ้ากลับเรือนไปก่อนข้าจะคุยกับนายท่านซุน เชิญท่านทางด้านนี้เถิด”

แม้จะไม่พอใจคนตรงหน้า แต่เขาก็ยังไม่ลืมมารยาทที่ต้องต้อนรับแขกก่อน

ซูฮุ่ยฉินจึงเดินออกมาก่อน ตามด้วยสองแม่ลูกที่ทำตัวราวกับเป็นผู้ถูกนางกระทำ แต่พ้นเรือนมาได้ไม่กี่ก้าวก็ถูกเรียกเอาไว้เสียก่อน

“นี่!! นังฮุ่ยฉิน ทั้งหมดเป็นแผนการของเจ้าใช่หรือไม่!!”

ซูเยว่ซินที่ไม่อาจควบคุมความโกรธของตนได้ จึงได้ตะโกนใส่สตรีที่ได้ชื่อว่าเป็นน้องสาวต่างแม่

“เยว่ซิน!! เดี๋ยวพวกบ่าวในจวนมาได้ยินเข้า!” ฟางเจียวเหมยรีบดุบุตรสาว

“หึ!! ข้าต้องกลัวใครอีกเล่า ท่านแม่ก็รู้ว่าอย่างไรท่านพ่อก็เข้าข้างเราอยู่แล้ว อีกอย่างเรื่องทุกอย่างก็มีสาเหตุมาจากมัน!!” เอ่ยพร้อมกับชี้หน้านางด้วยความโกรธ

ซูฮุ่ยฉินมองสตรีสองนางตรงหน้าเถียงกันไปมาอย่างใจเย็น ช่างน่าเวทนายิ่งนัก ไม่รู้ว่าชาติก่อนนางโง่ไปเชื่อความเมตตาปลอม ๆ ของพวกนางได้อย่างไร

“ท่านแม่...ไม่สิ นี่อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ข้าเรียกเจ้าว่าแม่ เพราะจากนี้ไม่รู้ว่าข่าวลือด้านนอกจะส่งผลกระทบต่อตำแหน่งที่ท่านวาดหวังในจวนมากแค่ไหน”

“เจ้าหมายความว่าอย่างไร เจ้ารู้อะไรมา” ฟางเจียวเหมยเอ่ยถามลูกเลี้ยงอย่างหวาดระแวง

“ธรรมเนียมแคว้นจ้าวไม่มีที่ใดสามารถรับได้ หากบุรุษยกย่องเชิดชูให้สตรีที่เป็นชู้ขึ้นเป็นภรรยาเอก ยิ่งลูกที่เกิดจากชู้ไม่มีสังคมใดรับได้ โดยเฉพาะเหล่าฮูหยินขุนนาง”

“หึ!! ทำเป็นหยิ่งผยองไปเถอะ ท่านพ่อรักข้ากับพี่ชายและท่านแม่มากกว่าสิ่งอื่นใด”

“....”

“เผื่อเจ้าจะยังไม่รู้ข้าจะบอกให้ก็ได้ เพื่อให้พวกเราอยู่อย่างสุขสบาย ท่านพ่อถึงขั้นยอมแต่งกับมารดาเจ้า แล้วเอาเงินจากกิจการร้านค้าของตระกูลซูมาเลี้ยงพวกเรา เรื่องนี้อย่างไรท่านพ่อก็สามารถจัดการให้พวกเราได้แน่” ซูเยว่ซินเอ่ยอย่างถือดี

“งั้นหรือ เช่นนั้นข้าจะรอดูนะเจ้าคะ” นางเอ่ยยิ้ม ๆ ก่อนจะหมุนตัวเดินจากมา

“หยิ่งผยองเสียจริงนะ แต่เจ้าพูดเช่นนั้นได้อย่างไรเดี๋ยวนางก็เอาไปฟ้องพ่อเจ้าหรอก” ผู้เป็นมารดาเอ่ยดุบุตรสาวอีกครั้ง

“ท่านแม่จะกลัวไปใย นางหรือจะกล้า หากมันกล้าทำจริงลูกจะสั่งสอนมันเอง” ซูเยว่ซินเอ่ยราวกับตนเหนือกว่าสตรีอีกนางทุกทาง

ด้านจางลู่เหวินกำลังนั่งรอบ่าวที่ส่งออกไปสืบข่าวอยู่ เพราะก่อนหน้านี้เขาได้ฟังความจากปากซุนหนิงเจี้ยนแล้ว แต่ตนไม่ค่อยอยากเชื่อเท่าใดนัก

บุตรสาวของเขากับเหมยเอ๋อร์เป็นสตรีที่ดีเลยทีเดียว จะไปทำกิริยาล่วงเกินฮูหยินเสนาบดีราวกับคนไร้การอบรมได้อย่างไร

“นายท่านขอรับ บ่าวคนนั้นกลับมาแล้ว” พ่อบ้านเข้ามารายงาน

“ให้เข้ามา” จางลู่เหวินอนุญาตทันที

“นายท่านแย่แล้ว! ตอนนี้ฮูหยินท่านเสนาบดีฝ่ายซ้ายกำลังไปฟ้องร้องทางการแล้วขอรับ บอกว่านายหญิงกับคุณหนูใหญ่ไปล่วงเกินนางเข้า” บ่าวคนนั้นเอ่ยอย่างร้อนรน

“เจ้าว่าอย่างไรนะ!!” เขาผุดลุกจากเก้าอี้ทันที