ดุยิ่งกว่าเสือ

“ฉันไม่เชื่อหรอกว่าคนอย่างฉางเล่ยมันจะล่าเสือได้น่ะ ตั้งแต่มันล่าสัตว์ ฉันยังไม่เคยเห็นมันล่าสัตว์ที่ดีกว่าหมูป่าได้เลยสักตัว” แม่เฒ่าฮัวยังเถียงคอเป็นเอ็น

“ใครบอกว่าผมเป็นคนล่าได้ล่ะครับ เสือตัวนั้นภรรยาผมเป็นคนล่าต่างหาก ผมแค่ช่วยเธอยกไปขายในอำเภอ” ฉางเล่ยเอ่ยบอกหน้าตาเฉย

ทุกคนที่ได้ยินว่าซูเมี่ยวจินเป็นคนล่าเสือได้ต่างอ้าปากค้างหนักกว่าเดิม ผู้หญิงรูปร่างสูงโปร่งและผอมบางแบบนี้น่ะหรือที่ล่าเสือได้ แต่พอพวกเขามองสายตาอันเย็นชาราวกับจะฆ่าคนได้ของซูเมี่ยวจิน ทุกคนถึงกับกลืนน้ำลายอึกใหญ่

“ฮึ! ฉันเคยเป็นอาจารย์สอนการต่อสู้มาก่อน แค่เสือตัวเดียวไม่นับเป็นอะไร ถ้าพวกคุณอยากรู้ว่าฉันมีฝีมือมากแค่ไหน ก็เข้ามาพร้อมกันเลย ฉันจะทำให้ดูว่าการตีคนเป็นยังไง” ซูเมี่ยวจินหักนิ้วมือพร้อมที่จะลงมือ

ชาวบ้านมีหรือจะกล้าเข้าไป พวกเขาต่างถอยกรูดกันเป็นแถว เมื่อกี้ทุกคนมีใครไม่เห็นบ้างว่าซูเมี่ยวจินตบพวกปากมากขี้นินทายังไง

“เอ่อ… อาจารย์ซูใจเย็น ๆ นะครับ ผมรู้ดีว่าคุณมีความสามารถ เรื่องชาวบ้านปากมากพวกนี้ก็ขออย่าให้เรื่องไปถึงทางการเลย พวกเขาก็แค่ไม่รู้จักคุณกันเท่านั้น” ผู้ใหญ่บ้านเอ่ยขึ้นอย่างนอบน้อม เขาที่เป็นคนทำใบรับรองให้ซูเมี่ยวจินรู้แต่แรกแล้วว่าเธอเป็นอาจารย์สอนการต่อสู้

“ในเมื่อผู้ใหญ่บ้านขอร้อง ฉันจะยังไม่เอาเรื่องพวกเขาก็ได้ค่ะ แต่งานแต่งงานของบ้านเราในอีกสามวันข้างหน้า พวกเขาอย่าได้มาเหยียบที่หน้าประตูบ้านเราก็แล้วกัน ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจ” ซูเมี่ยวจินมองกราดไปยังชาวบ้านที่มาหาเรื่องบ้านสามีเธอด้วยสายตาเย็นชายิ่งกว่าน้ำแข็ง

“ได้ครับ ๆ อาจารย์ซูยังมีอะไรจะสั่งอีกหรือเปล่าครับ” ผู้ใหญ่บ้านปาดเหงื่อเมื่อเห็นท่าทางเอาเรื่องของซูเมี่ยวจิน

“ถ้าฉันรู้ว่าใครหาเรื่องคนในบ้านสามีฉันล่ะก็ ฉันจะทำให้พวกเขาลุกจากเตียงไม่ได้ภายในสามเดือน ฝากผู้ใหญ่บ้านแจ้งเตือนคนอื่น ๆ ด้วยนะคะ วันนี้ถือว่าเรามาเชิญคุณไปร่วมงานแต่งงานก็แล้วกัน อีกสักครู่พ่อกับแม่ยังต้องไปหาญาติที่หมู่บ้านเสิ่นอีก พวกเราขอตัวกลับบ้านก่อนค่ะ” ซูเมี่ยวจินไม่อยากเห็นหน้าคนพวกนี้นานนัก

“ทราบแล้วครับ ผมกับครอบครัวจะไปแน่นอน ส่วนผู้นำกองพลน้อย ผมจะไปเชิญให้พวกคุณก็แล้วกันนะครับ” ผู้ใหญ่บ้านบอกอย่างนอบน้อม

ซูเมี่ยวจินพยักหน้ารับคำและชวนคนในบ้านเดินทางกลับทันที ฉางเล่ยได้แต่ถอนหายใจอย่างโล่งอกที่จบเรื่องวุ่น ๆ เสียที ตอนนี้เริ่มแดดออกแล้ว เขากลัวว่าพ่อกับแม่จะร้อนตอนเดินทางไปหมู่บ้านเสิ่น

คล้อยหลังจากที่บ้านฉางออกไป ผู้ใหญ่บ้านส่งสายตาเคร่งเครียดไปยังตัวปัญหาทั้งสามที่สร้างเรื่องขึ้น

“พวกคุณสามคนอีกแล้วนะ เมื่อไหร่ถึงจะเลิกนินทาว่าร้ายคนอื่นเสียที คุณคิดว่าอาจารย์ซูเป็นคนง่าย ๆ อย่างงั้นหรือ? คุณเชื่อไหมว่าถึงเธอจะทำร้ายพวกคุณจนลุกไม่ได้จริง ๆ เธอก็จะไม่ถูกจับกุมน่ะ ในฐานะที่เธอเป็นถึงอาจารย์สอนการต่อสู้ที่หายาก ทางการย่อมให้ความสำคัญกับเธอมากเป็นพิเศษ” ผู้ใหญ่บ้านเอ่ยขึ้น

“คุณพูดเกินไปหรือเปล่าผู้ใหญ่บ้าน ถ้าเธอเก่งขนาดนั้นจริง ทำไมฉางเล่ยถึงช่วยเธอเอาไว้ได้ล่ะ” ป้าซิงที่ยังเจ็บใจไม่หายพูดสวนขึ้น

“ฮึ! เพราะเธอมาทำภารกิจลับให้นายจ้างยังไงเล่า แต่ตอนจะกลับเมืองหลวงเธอถูกคนลอบทำร้ายเสียก่อนเลยหนีมาจนถึงภูเขาหลังหมู่บ้านเรา กระทั่งฉางเล่ยไปพบเข้า เธอถึงได้ไม่กลับไปเมืองหลวงอีก” ผู้ใหญ่บ้านบอกข้อมูลที่เขารู้จากฉางชิงหยู

“แล้วเงินของเธอมาจากไหนล่ะ ในเมื่อฉางเล่ยช่วยเธอมาตั้งนานแล้ว แต่เราไม่เห็นว่าเธอจะนำเงินออกมาช่วยบ้านฉางเลยสักนิด” ป้าฟางยังคงไม่เชื่อว่าซูเมี่ยวจินรวย

“นั่นมันเรื่องของอาจารย์ซู คุณคิดว่าเธอจะเชื่อใจใครง่าย ๆ แล้วเอาเงินออกมาเหรอ เป็นพวกคุณจะเอาออกมาตอบแทนผู้มีพระคุณเลยไหมล่ะ ฮึ! ผมว่าพวกคุณไม่เพียงแต่จะไม่ตอบแทน แต่ยังจะเอาเปรียบผู้มีพระคุณเสียด้วยซ้ำไป” ผู้ใหญ่บ้านกล่าวอย่างดูถูกชาวบ้านพวกนี้ เขาจะไม่รู้นิสัยคนเหล่านี้ได้ยังไง มีไม่กี่ครอบครัวเท่านั้นที่ซื่อสัตย์และขยันขันแข็งในหมู่บ้านเติ้ง

ชาวบ้านพอฟังแล้วคิดตามก็เห็นด้วยกับผู้ใหญ่บ้าน หากเป็นพวกเขาก็คงไม่คิดจะตอบแทนคนบ้านฉางมากถึงขนาดนี้หรอก อย่างมากก็คงให้เงินสักสิบยี่สิบหยวนเป็นค่าที่พักกับค่าอาหาร ผู้ใหญ่บ้านเห็นท่าทางคนโลภพวกนี้แล้วก็รีบไล่พวกเขาให้แยกย้ายกันไปทำงานที่ไร่ เมื่อครู่พ่อแม่ฉางบอกแล้วว่าจะหยุดงานวันนี้

ชาวบ้านบางคนได้แต่เสียใจที่มารวมตัวกับพวกแม่เฒ่าฮัว พวกเขาเลยอดไปร่วมงานแต่งงานของบ้านฉาง ถึงพวกเขาจะหน้าด้านขนาดไหน แต่พอเจอคำเตือนที่จริงจังจากแม่เสืออย่างซูเมี่ยวจิน ใครกันจะกล้าไปก่อกวนที่บ้านฉางอีก

ซูเมี่ยวจินกับฉางเล่ยส่งพ่อแม่ฉางออกจากบ้านพร้อมของฝากเล็กน้อยให้ญาติที่หมู่บ้านเสิ่น พวกเขายังบอกให้พ่อแม่ไม่ต้องเร่งรีบ และถ้าญาติ ๆ ไม่มีรถมาที่นี่ ฉางเล่ยจะไปรับญาติมาที่บ้านในวันงานตั้งแต่เช้าเอง

“เมี่ยวจิน วันนี้เราจะทำอะไรกันก่อนครับ พ่อกับแม่ก็ออกไปแล้ว”

“ฉันว่าเรามาช่วยกันเปลี่ยนเครื่องนอนดีกว่าค่ะ ที่นอนเก่าจะได้เอาออกมาซักตากแล้วเก็บไว้ใช้เผื่อมีแขกมาพักที่บ้าน” ซูเมี่ยวจินบอกสิ่งที่เธอคิดว่าดีที่สุด

“ตกลงครับ เดี๋ยวผมไปยกเครื่องนอนในห้องพ่อกับแม่ออกมาก่อนนะ”

ซูเมี่ยวจินพยักหน้ารับคำฉางเล่ย เธอเองก็เข้าไปที่ห้องฉางเซียงจูและเก็บเครื่องนอนทั้งหมดออกมาเช่นกัน ทั้งสองช่วยกันทำงานจนถึงตอนเที่ยงกว่า ๆ พวกเขาก็นั่งพักกินอาหารที่เหลือตอนมื้อเช้า

“คุณคิดว่าพวกชาวบ้านจะพูดถึงเรายังไงกันบ้าง” ฉางเล่ยอดจะกังวลไม่ได้

“ฉันว่าพวกเขาไม่กล้ามายุ่งกับบ้านเราอีกหรอกค่ะ ไม่อย่างนั้นฉันจะทำให้พวกเขาต้องนอนหยอดน้ำข้าวต้มแน่” ซูเมี่ยวจินยังคงคันไม้คันมือ เธอไม่ชอบถกเถียงกับพวกคนนิสัยเสียแบบนี้ สู้ให้เธอลงมือสั่งสอนไปเลยจะดีกว่า

“คุณก็อย่าดุนักเลย ภรรยา แค่นี้ผมก็กลัวคุณจะแย่แล้ว” ฉางเล่ยหดคออย่างหวาด ๆ

“ฮ่า ฮ่า ฉันดุแค่กับคนที่มากวนใจพวกเราเท่านั้นนะคะ คุณจะมากลัวอะไรฉันล่ะ”

ฉางเล่ยยกมือเกาหัวอย่างเขิน ๆ เขารู้อยู่หรอกว่าภรรยาเขาใจดีกับเขามาก แต่ทำยังไงได้ล่ะ ขนาดเสือตัวใหญ่ยักษ์เธอยังล่ามาได้ แล้วเขาที่เป็นคนตัวโตแต่ไร้ฝีมือการต่อสู้จะกล้าหือกับภรรยาได้ยังไง

ซูเมี่ยวจินเห็นท่าทางสามีก็หลุดหัวเราะคิกออกมา ถึงเธอจะดุก็ยังดุอย่างมีเหตุผล ไม่ใช่ดุไปทั่วสักหน่อย ซูเมี่ยวจินคิดว่าฉางเล่ยคิดมากเกินไปแล้ว

ช่วงบ่าย ทั้งสองจัดการซักตากที่นอนเก่ากันเสร็จก็มานั่งพักที่แคร่หน้าบ้าน รอฉางเซียงจูกับพ่อแม่ฉางกลับมาจากไปทำธุระด้วยกัน

“คุณคิดว่าพ่อกับแม่จะกลับมาก่อนมื้อเย็นไหม” ซูเมี่ยวจินถามขึ้นมา

“ผมเองก็ไม่แน่ใจ หลายปีแล้วที่พวกท่านไม่ได้ไปหมู่บ้านเสิ่นเลย”

“อืม… ถ้าอย่างนั้นเราไปเตรียมอาหารเย็นเอาไว้ให้พวกเขาก่อนดีไหมคะ ฉันหายเหนื่อยแล้ว” ซูเมี่ยวจินไม่อยากนั่งอยู่เฉย ๆ

“ได้ครับ ว่าแต่ว่า คุณทำอาหารเป็นด้วยเหรอครับ”

“พอทำได้ไม่กี่อย่างค่ะ ฉันอยู่คนเดียวมาตลอด เลยไม่ค่อยได้ทำอาหารมื้อใหญ่”

“ไม่เป็นไรครับ เรื่องพวกนี้ผมทำให้คุณก็ได้”

ซูเมี่ยวจินมองหน้าหล่อของสามี เธอได้แต่คิดว่าการมาอยู่ที่นี่แล้วเจอฉางเล่ยเป็นเรื่องที่สวรรค์ประทานมาให้เธอจริง ๆ เรื่องงานบ้านทุกอย่างที่ผ่านมาก็มีเขาเป็นคนทำให้เธอตลอด ซูเมี่ยวจินจึงอยากหาเงินเพื่อช่วยเหลือครอบครัวฉางแทน

ฉางเล่ยที่วันนี้มีคนสวยมาช่วยทำกับข้าวก็อารมณ์ดีเป็นพิเศษ ปกติแล้วเขามักจะช่วยพ่อกับแม่ทำ พอวันนี้มีคนสวยอยู่ด้วย ฉางเล่ยรู้สึกว่าชีวิตแบบนี้ดีกว่าเมื่อก่อนมากโข เขาอดที่จะตื่นเต้นไม่ได้ เพราะอีกไม่กี่วัน เขากับซูเมี่ยวจินก็จะเป็นสามีภรรยาตามธรรมเนียมแล้ว