หมู่บ้านเสิ่น

พ่อแม่ฉางเดินทางไปถึงหมู่บ้านเสิ่นก่อนเที่ยงวันเล็กน้อย ที่ต้องล่าช้าเช่นนี้เพราะหมู่บ้านเสิ่นนั้นอยู่ห่างไกลและเส้นทางกันดารกว่าหมู่บ้านเติ้ง ฉางชิงหยูที่เพิ่งได้รับจักรยานสามล้อคันใหม่จึงปั่นอย่างระมัดระวัง เขากลัวรถคันใหม่จะเสียหายจึงปั่นช้าไม่ต่างจากเต่าคลานสักเท่าไหร่ ทำเอาหลิวเอ้อหลิงบ่นมาตลอดทางถึงความกังวลเกินเหตุของสามีเธอ

“พ่อ แม่ พี่ใหญ่” ฉางชิงหยูตะโกนเรียกเมื่อไปถึงหน้าบ้านตระกูลฉาง

“หืม? เสียงใครมาน่ะ เจ้าใหญ่ไปดูสิ” ฉางเซินบอกลูกชายคนโต

“ครับพ่อ” ฉางต้าหลางที่กลับมาดูแลพ่อแม่ตอนเที่ยงรีบลุกขึ้นออกจากบ้านไป

“พี่ใหญ่ สวัสดีครับ พวกเรามาเชิญไปงานแต่งงานฉางเล่ยครับ” ฉางชิงหยูเห็นพี่ชายเดินออกมาก็รีบตะโกนบอกพร้อมรอยยิ้ม

“อ้าว เจ้าสามเองเหรอ เข้ามาก่อนมา พ่อแม่กำลังกินข้าวพอดี มากินด้วยกันนะ”

“ขอบคุณครับพี่ใหญ่ ผมเอาจักรยานเข้าไปจอดข้างในได้ไหมพี่” ฉางชิงหยูกลัวว่าคนในหมู่บ้านจะมาวุ่นวายกับรถของเขา

“โอ้! พวกเธอมีจักรยานกันแล้วเหรอ ได้สิ ๆ พี่จะเปิดประตูให้ จูงเข้ามาเลย”

ฉางชิงหยูยิ้มแป้น เขารีบเข็นจักรยานเข้าไปพร้อมกับภรรยาที่ทักทายพี่ชายสามีอย่างฉางต้าหลางก่อนหน้านี้

“พ่อ แม่ น้องสามกับสะใภ้สามมาหาครับ” ฉางต้าหลางตะโกนบอกพ่อกับแม่ที่อายุมากแล้วแต่ยังแข็งแรงอยู่เสียงดัง

“โอ้ หลายปีไม่ได้เจอกัน เจ้าสามกับสะใภ้สามเป็นยังไงบ้าง เข้ามา ๆ” อู๋หลิน แม่ของฉางชิงหยูร้องเรียกลูก ๆ พร้อมรอยยิ้มชราที่แย้มบานเต็มใบหน้า

“สวัสดีครับ/ค่ะ พ่อ แม่” ฉางชิงหยูกับหลิวเอ้อหลิงทักทายพร้อมกัน

“นั่งก่อน ๆ ลมอะไรหอบพวกเธอมาหาคนแก่อย่างพวกเราได้ล่ะเนี่ย” ฉางเซินถามลูกชายคนเล็กพร้อมรอยยิ้ม

“โธ่! พ่อครับ พวกผมขอโทษที่ไม่ได้มาเยี่ยมหลายปี เซียงจูใกล้จะเข้ามหาวิทยาลัยแล้วนะครับ พอดีกับที่ฉางเล่ยกำลังจะแต่งงานอีกสองวันข้างหน้า พวกเราเลยมาเชิญพ่อ แม่กับพี่ชายไปร่วมงานครับ” ฉางชิงหยูอธิบายถึงเรื่องที่มาวันนี้

“งานแต่งจะจัดเมื่อไหร่ล่ะลูก” อู๋หลินถามขึ้นอย่างเมตตา

“วันเสาร์นี้ครับแม่ พวกพ่อ แม่ พี่ใหญ่ พี่รอง กับคนในครอบครัวมีรถสำหรับเดินทางไปงานที่หมู่บ้านเติ้งไหมครับ ถ้าไม่มีพวกเราจะได้มารับตั้งแต่เช้า” ฉางชิงหยูถามถึงเรื่องสำคัญ เพราะระยะทางจากที่นี่ไปหมู่บ้านพวกเขาไม่ใช่ใกล้ ๆ

“เจ้าสามไม่ต้องห่วงหรอก พี่ใหญ่จะบอกหลิวซิงกับหลิวหยางให้พาไปเอง พวกเขามีรถจักรยาน เราพ่วงที่นั่งไปเองได้” ฉางต้าหลางซึ่งมีลูกชายฝาแฝดทำงานในอำเภอบอกพร้อมรอยยิ้ม

“มัวแต่คุยกันอยู่นั่นแหละ รีบกินข้าวก่อนเร็วเข้า เจ้าใหญ่ยังต้องไปที่ไร่อีก” ฉางเซินกลัวว่าลูกชายคนโตจะเข้างานช่วงบ่ายช้าจึงรีบบอกลูก ๆ

“ครับพ่อ ผมจะรีบกินข้าวก่อน แล้วจะไปที่ไร่บอกน้องรองด้วย พวกเขาน่าจะดีใจที่รู้ว่าบ้านเจ้าสามกำลังจะมีงานมงคล” ฉางต้าหลางพยักหน้ารับคำ

ระหว่างทานอาหาร ผู้เฒ่าทั้งสองต่างถามไถ่ถึงความเป็นมาเป็นไปเรื่องฉางเล่ยและซูเมี่ยวจิน พอพวกเขารู้ว่าว่าที่สะใภ้คนใหม่มีความสามารถและร่ำรวยก็ยิ่งกลัวว่าพวกเขาจะไปทำให้ครอบครัวลูกชายคนเล็กขายหน้า ถึงแม้ที่บ้านจะไม่ได้ยากจนขนาดนั้น แต่ก็ไม่ได้ร่ำรวยอะไร

“ทุกคนไม่ต้องกังวลไปนะคะ เมี่ยวจินเป็นเด็กดี เธอจะไม่ดูถูกพวกคุณหรอกค่ะ” หลิวเอ้อหลิงยิ้มบอก เธออยู่กับเมี่ยวจินมาหลายวัน จึงรู้ดีว่าถึงแม้เมี่ยวจินจะดูดุไปหน่อย แต่ความจริงแล้วเธอไม่เคยมองว่าพวกเขาฐานะต่างกันเลยแม้แต่น้อย

“เฮ้อ! เราก็แก่เฒ่ากันแล้ว ก่อนตายได้เห็นฉางเล่ยแต่งงานก็พอใจมากแล้วล่ะ”

“พ่อทำไมพูดแบบนี้ล่ะครับ พี่ใหญ่ดูแลพ่อกับแม่ดีขนาดนี้ ต้องอยู่อีกนานจนพวกผมมีหลานโน่นแหละครับ” ฉางชิงหยูรีบปรามพ่อตัวเองไม่ให้พูดในทางไม่ดี

“ตาแก่! อย่าพูดจาให้ลูก ๆ เป็นห่วงสิ อ้อ! พวกลูกจะให้สะใภ้ใหญ่กับสะใภ้รองไปช่วยทำอาหารที่บ้านหรือเปล่า พวกเราจะได้ออกเดินทางกันตั้งแต่เช้ามืด” อู๋หลินเอ็ดสามีแล้วหันไปถามลูกชายคนเล็กกับสะใภ้

“ไม่เป็นไรค่ะแม่ งานแต่งครั้งนี้เราเชิญแค่พวกคุณกับครอบครัวพ่อของฉันเท่านั้นค่ะ เมี่ยวจินอยากจัดแค่งานในครอบครัว เธอไม่อยากให้พวกชาวบ้านในหมู่บ้านมาวุ่นวายที่บ้านพวกเราน่ะค่ะ” หลิวเอ้อหลิงอธิบายตามที่ลูกสะใภ้บอกเอาไว้

“หืม? เกิดอะไรขึ้นที่หมู่บ้านหรือเปล่าน้องสาม” ฉางต้าหลางขมวดคิ้วมุ่น

ฉางชิงหยูมองหน้าภรรยา พอเห็นเธอพยักหน้าให้พูด เขาจึงเล่าเรื่องเมื่อเช้านี้ให้กับทุกคนในบ้านฟังทั้งหมด

ปัง!!!

“ชาวบ้านพวกนี้น่ารังเกียจจริง ๆ ดีที่บ้านเรามีผู้ชายเยอะ ในหมู่บ้านนี้ถึงไม่มีใครกล้ามายุ่งกับครอบครัวพวกเรา” ฉางเซินตบโต๊ะเสียงดังอย่างโมโห เขาไม่คิดว่าหมู่บ้านที่ลูกชายคนเล็กอยู่จะมีคนขี้อิจฉาจนกล้าสร้างเรื่องให้หลานชาย

“พ่ออย่าโมโหไปเลยนะครับ เมี่ยวจินเขามีฐานะพิเศษ หลังจากนี้ชาวบ้านพวกนั้นคงไม่กล้ามาใส่ร้ายบ้านเราแล้วล่ะครับ” ฉางชิงหยูรีบปลอบพ่อตัวเองที่โกรธจนหน้าแดงก่ำขึ้นมา ท่านชรามากแล้ว เขาจึงกลัวว่าพ่อจะป่วยเพราะความโกรธ

“ตาแก่ สงบสติอารมณ์หน่อยเถอะน่า อายุปูนนี้แล้วยังจะโกรธเรื่องพวกนี้อีก” อู๋หลินอดที่จะบ่นสามีไม่ได้ เขาอายุมากกว่าเธอห้าปี ปีนี้ก็ใกล้จะ 80 แล้ว

หลังจากปลอบใจฉางเซินกันไม่นาน ฉางต้าหลางก็ขอตัวไปที่ไร่เพื่อบอกข่าวน้องชายคนรองของเขา ความจริงตระกูลฉางของหมู่บ้านเสิ่น ไม่จำเป็นต้องทำงานแลกแต้มก็สามารถอยู่ได้อย่างสบาย เพราะลูกหลานพวกเขาต่างทำงานในอำเภอกันทั้งนั้น ทำให้ที่บ้านไม่ขาดแคลนเรื่องกินอยู่ อีกทั้งหลาน ๆ พวกเขายังแต่งงานมีครอบครัวและอาศัยอยู่ในหมู่บ้านนี้ด้วย ทำให้ตระกูลฉางกลายเป็นตระกูลที่ใหญ่ที่สุดในหมู่บ้านเสิ่น ส่วนบ้านตระกูลหลิวของหลิวเอ้อหลิงก็ได้รับการดูแลจากตระกูลฉางมาตลอด ทำให้สองตระกูลไม่มีใครกล้าหาเรื่อง

“คุณคะ ฉันลืมเอาของฝากลงมาให้พ่อกับแม่ คุณคุยกับพวกท่านไปก่อนนะ ฉันจะไปเอามาเก็บไว้ในบ้านก่อน” หลิวเอ้อหลิงนึกถึงอาหารแห้งที่เอามาฝากบ้านใหญ่

“ตกลง คุณไปเถอะ อีกสักพักเราค่อยไปบ้านหลิวกัน” ฉางชิงหยูไม่ลืมที่จะไปบ้านพ่อตาแม่ยายเขาเพื่อเชิญไปร่วมงานด้วย

หลิวเอ้อหลิงพยักหน้ารับคำสามีพร้อมรอยยิ้ม เธอไม่ได้มาเยี่ยมพ่อแม่ตัวเองหลายปีแล้วเช่นกัน ไม่รู้ว่าตอนนี้พวกท่านเป็นอย่างไรบ้าง โชคดีที่มีตระกูลฉางคอยช่วยดูแล ทำให้บ้านพ่อแม่เธอไม่ถูกคนในหมู่บ้านรังแกเหมือนเมื่อก่อนที่เธอจะแต่งงานกับตระกูลฉาง

ฉางชิงหยูกับหลิวเอ้อหลิงนั่งคุยเล่นที่บ้านใหญ่จนกระทั่งพ่อแม่เขาเริ่มง่วงนอนตอนบ่าย ทั้งสองจึงขอตัวไปที่บ้านตระกูลหลิวเพื่อส่งข่าว

“ไปเถอะ ๆ เฒ่าหลิวคงดีใจที่เห็นสะใภ้มาเยี่ยม” อู๋หลินเดินมาส่งลูกชายลูกสะใภ้พร้อมรอยยิ้มที่หน้าประตู

“ไปก่อนนะครับแม่ พ่อ ไว้เจอกันวันเสาร์นี้ครับ” ฉางชิงหยูโบกมือลาและปั่นจักรยานสามล้อออกไปพร้อมหลิวเอ้อหลิง

ระหว่างทางมีชาวบ้านมองดูพวกเขาสองสามีภรรยา แต่ไม่มีใครกล้าปากมากเหมือนในหมู่บ้านเติ้ง ใครไม่รู้กันบ้างว่าพ่อเฒ่าฉางอารมณ์ร้ายขนาดไหน ถ้ามีใครกล้าพูดถึงคนบ้านฉางในทางไม่ดี คนบ้านฉางทั้งตระกูลจะรวมตัวกันมาด่าพวกเขาถึงหน้าประตูบ้านเลยเชียวล่ะ พวกเขามีหรือจะอยากขายหน้าแบบนั้น ชาวบ้านจึงเลือกที่จะไม่พูดถึงเรื่องคนบ้านฉางอีก