เลือกนาฬิกา

ซูเมี่ยวจินจ่ายค่าตู้กระจกไป 280 หยวน เธอให้ฉางเล่ยนำทางคนขนตู้ไปเก็บไว้หลังรถก่อน ส่วนเธอกับพ่อแม่จะไปรอเขาที่บริเวณร้านขายนาฬิกา เพราะเธอกลัวว่าพ่อกับแม่จะเหนื่อยเดินไปมา

“คุณพาพ่อกับแม่ไปเถอะครับ ผมจำได้ว่าร้านนาฬิกาอยู่ตรงไหน ไม่ต้องห่วงนะ”

ฉางเล่ยบอกภรรยาพร้อมรอยยิ้ม เขาดีใจที่เห็นซูเมี่ยวจินเป็นห่วงเป็นใยพ่อแม่ของเขาที่อายุเริ่มมากแล้ว

“ตกลงค่ะ คุณถือเงินเอาไว้สักหน่อยนะคะ เผื่อว่าเห็นอะไรอยากซื้อไปตกแต่งร้านก็ซื้อได้เลย” ซูเมี่ยวจินยื่นเงินสามร้อยหยวนให้ฉางเล่ย

“ได้ครับ ฝากดูแลพ่อกับแม่ด้วยนะครับ” ฉางเล่ยรับเงินมาใส่กระเป๋ากางเกง

ซูเมี่ยวจินจับมือหลิวเอ้อหลิงโดยมีฉางชิงหยูเดินไปข้างกัน ฉางเล่ยนำทางคนของร้านขายตู้ไปยังรถจี๊ปที่จอดไว้ด้านนอก ระยะทางจากร้านนี้ไปที่จอดรถถือว่าไกลพอสมควร เทียบกับร้านขายเครื่องใช้ไฟฟ้าและร้านนาฬิกาแล้ว ร้านนี้อยู่ลึกกว่ามาก อาจเพราะร้านขายเฟอร์นิเจอร์ต้องใช้พื้นที่เยอะกว่า ร้านเหล่านี้จึงมาอยู่ที่ท้ายตลาดค้าส่งซึ่งมีบริเวณกว้างขวาง

วันนี้เป็นวันธรรมดา ที่ตลาดค้าส่งจึงไม่มีคนมากเหมือนช่วงวันหยุดที่พวกเขามากันเมื่อวันก่อน ซูเมี่ยวจินใช้เวลาเดินประมาณ 20 นาที กว่าที่พวกเขาจะไปถึงบริเวณร้านขายนาฬิกา

“พ่อคะ แม่คะ เก็บเงินเอาไว้คนละหนึ่งพันหยวนนะคะ ถ้าต้องการซื้อนาฬิกาแบบไหนไปขายก็ซื้อได้เลยค่ะ ถ้าเงินไม่พอมาเอาที่หนูได้ เราแยกกันเลือกซื้อจะได้มีของหลายแบบไปขายที่ร้านก่อน” ซูเมี่ยวจินยื่นเงินสองปึกให้กับพ่อแม่ฉาง

“ลูกแน่ใจเหรอว่าให้พวกเราเลือกเอง” ฉางชิงหยูไม่ค่อยมั่นใจนัก

“นั่นสิลูก พ่อกับแม่กลัวว่าจะเลือกของไม่ถูกใจหนูนะลูก” หลิวเอ้อหลิงกล่าวเสริม

“พ่อกับแม่ไม่ต้องกังวลนะคะ เราซื้อไปขายต่อ ไม่ว่าพ่อกับแม่จะเลือกแบบไหน ยังไงพวกเราก็ขายได้ค่ะ พ่อกับแม่อย่าลืมขอซื้อถ่านนาฬิกาแบบที่เลือกมาไว้สักหลายอันหน่อยนะคะ เผื่อว่าลูกค้าจะซื้อไปเก็บไว้เปลี่ยนเองที่บ้าน” ซูเมี่ยวจินเตือน

“ตกลงจ๊ะ แม่กับพ่อไปเลือกด้วยกันดีกว่าจะได้ช่วยกันคิดก่อนซื้อ” หลิวเอ้อหลิงบอก

ซูเมี่ยวจินพยักหน้ายิ้มรับคำพ่อแม่ฉาง เธอแยกไปเลือกดูนาฬิกาอีกด้านหนึ่งอย่างไม่รีบร้อน ยังไงการนำนาฬิกาไปขายหลาย ๆ แบบ จะทำให้ลูกค้ามีทางเลือกมากขึ้น เธอยังต้องต่อรองราคากับเจ้าของร้านด้วย ซูเมี่ยวจินเข้าร้านที่มีนาฬิกาอยู่ภายในหลายรูปแบบซึ่งเป็นร้านใหญ่ร้านเดียวของถนนเส้นนี้

“สวัสดีค่ะ สนใจนาฬิกาแบบไหนอยู่คะ ฉันจะได้แนะนำให้” พนักงานขายเข้ามาต้อนรับซูเมี่ยวจินอย่างสุภาพ จากการแต่งตัวของซูเมี่ยวจินที่ดูดีต่างจากคนธรรมดา เธอจึงคิดว่าน่าจะขายของให้ลูกค้ารายนี้ได้ไม่ยาก

“ฉันสนใจหลายแบบค่ะ ไม่ทราบว่าทางร้านสามารถขายในราคาขายส่งให้ได้หรือเปล่าคะถ้าฉันเลือกซื้อมากกว่า 10 เรือน” ซูเมี่ยวจินถามเรื่องราคาก่อน เธอไม่อยากใช้จ่ายเงินมากเกินไปนัก เพราะยังมีเครื่องใช้ไฟฟ้าที่ต้องซื้อไปขายในร้านอีก

“ได้ค่ะ ร้านเราเป็นร้านใหญ่ที่สุดในตลาด แน่นอนว่าราคาสามารถต่อรองได้ค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้นฉันขอเดินดูรอบ ๆ สักหน่อยนะคะ จะได้ค่อย ๆ เลือกว่าจะซื้อแบบไหนกลับไปบ้างน่ะค่ะ” ซูเมี่ยวจินบอกอย่างสุภาพ

“ตามสบายเลยค่ะ ถ้าต้องการนาฬิกาเรือนไหนก็เรียกฉันได้นะคะ ฉันจะได้ช่วยนำออกมารวบรวมเอาไว้ให้ก่อน” พนักงานขายยิ้มตอบ

“ขอบคุณมากค่ะ” ซูเมี่ยวจินเอ่ย จากนั้นเธอจึงเดินดูนาฬิกาที่อยู่ในตู้ใกล้ ๆ ก่อน

ตู้นี้ซูเมี่ยวจินเลือกนาฬิกาผู้ชายและผู้หญิงหลายแบบแตกต่างกัน ส่วนใหญ่จะเป็นนาฬิกาแบบไขลานซึ่งไม่ต้องใช้ถ่านเหมือนเรือนที่เธอซื้อให้สามีกับน้องสามีก่อนหน้านี้ ซูเมี่ยวจินคิดว่าการขายนาฬิกาแบบนี้ถึงแม้ราคาจะแพงกว่านาฬิกาใช้ถ่าน แต่ในระยะยาวกลับประหยัดราคาถ่านมากกว่า ลูกค้าที่ต้องการของดีสักหน่อยย่อมต้องเลือกซื้อนาฬิกาแบบนี้

นาฬิกาสิบเรือนถูกเลือกให้พนักงานขายรวบรวมเอาไว้ จากนั้นซูเมี่ยวจินหันไปทางนาฬิกาติดผนังเรือนใหญ่ซึ่งมีหลายแบบให้เลือก เธอเลือกนาฬิกาติดผนังหลายขนาดไปมากถึงห้าเรือน เมื่อเห็นว่าในร้านไม่มีอะไรที่น่าสนใจแล้ว เธอจึงบอกให้พนักงานนำสินค้าทั้งหมดไปชำระเงิน

พนักงานขายยิ้มรับคำและเดินนำนาฬิกาทั้งหมดที่ใส่ตะกร้าไว้ไปหาเจ้าของร้านที่นั่งอยู่โต๊ะคิดเงินหน้าร้านพร้อมรอยยิ้มกว้าง

“เถ้าแก่คะ ลูกค้าขอราคาพิเศษเพื่อเอาไปขายต่อค่ะ” พนักงานวางตะกร้าสองใบลงบนโต๊ะคิดเงินให้กับเจ้าของร้าน

“อ้อ! คุณผู้หญิงตาถึงจริง ๆ แต่ละเรือนที่เลือกก็ดูดีมาก ผมจะให้ราคาพิเศษนะครับ”

“ขอบคุณมากค่ะ ถ้าขายหมดเมื่อไหร่ ฉันจะกลับมาซื้อที่ร้านคุณอีกนะคะ” ซูเมี่ยวจินตอบเจ้าของร้านพร้อมรอยยิ้มบาง

เจ้าของร้านพยักหน้ารับคำและเริ่มคิดเงิน นาฬิกาไขลานที่ซูเมี่ยวจินเลือกมานั้นมีราคาตั้งแต่ 100-200 หยวน เจ้าของร้านคิดราคาขายส่งให้เธอ โดยเขารวมราคานาฬิกาทั้งหมด 10 เรือน 950 หยวนเท่านั้น ส่วนนาฬิกาติดผนังที่ราคาถูกกว่ามากก็คิดราคาขายส่งให้เช่นเดียวกัน นาฬิกาห้าเรือน ราคาเพียง 200 หยวน

“ราคาทั้งหมดผมคิดให้พิเศษที่ 1,150 หยวนครับคุณผู้หญิง” เจ้าของร้านบอก

“นี่เงิน 1,150 หยวนค่ะ ไม่ทราบว่าที่ร้านมีกล่องใส่นาฬิกาให้ด้วยไหมคะ”

“อ้อ! มีครับ ๆ คุณเอานาฬิกาพวกนี้ไปใส่กล่องให้ลูกค้าหน่อย” เถ้าแก่หันไปบอกพนักงานขายที่ยังคงยืนรอส่งลูกค้ารายใหญ่ของเธอ

“ได้ค่ะเถ้าแก่ คุณผู้หญิงรอสักครู่นะคะ” เธอหยิบนาฬิกาทั้งหมดใส่ตะกร้าและเดินกลับไปที่หลังร้านเพื่อนำนาฬิกาทั้งหมดใส่กล่องอย่างดีให้ลูกค้าทันที

“ไม่ทราบว่าคุณผู้หญิงมาจากเมืองไหนเหรอครับ ผมไม่คุ้นหน้าคุณเลย” เถ้าแก่ถามระหว่างรอพนักงานนำสินค้ากลับมาให้ลูกค้ารายแรกของวัน เขาติดต่อค้าขายกับเจ้าของร้านในอำเภอต่าง ๆ รอบมณฑลมาหลายปี แต่เพิ่งเคยเจอผู้หญิงที่สวยมากขนาดนี้เป็นครั้งแรก

“ฉันมาจากเจิ้งไห่ค่ะ กำลังจะเปิดร้านขายนาฬิกา เลยมาเลือกซื้อจากร้านคุณ หวังว่าเถ้าแก่จะลดราคาให้บ่อย ๆ นะคะ” ซูเมี่ยวจินยังคงอยากให้ต้นทุนลดลงมากที่สุด

“ฮ่า ฮ่า ไม่มีปัญหาครับ ผมรับรองว่าจะให้ราคาดี ๆ กับคุณแน่นอน”

“ภรรยา พ่อกับแม่ล่ะครับ” ฉางเล่ยที่เดินกลับมาหาครอบครัว เขาเห็นซูเมี่ยวจินยืนอยู่ที่ร้านนี้จึงเดินเข้ามาถามหาพ่อกับแม่

“พ่อกับแม่ไปเลือกซื้อนาฬิกาที่ร้านอื่นค่ะ ฉันซื้อนาฬิกาที่ร้านนี้เสร็จแล้ว รอพนักงานขายนำไปใส่กล่องให้อยู่ค่ะ คุณรอก่อนนะคะ เราจะได้ไปหาพ่อกับแม่พร้อมกัน” ซูเมี่ยวจินหันไปยิ้มบอกสามีที่เพิ่งมาถึง

เถ้าแก่ร้านมองดูหนุ่มหล่อสาวสวยที่กำลังคุยกันก็ได้แต่นึกชื่นชม ส่วนใหญ่เจ้าของร้านที่มาซื้อนาฬิกาต่อจากร้านของเขามักจะเป็นคนมีอายุแล้วทั้งนั้น น้อยครั้งที่เขาจะเจอเจ้าของร้านอายุน้อยขนาดนี้

ไม่นานนักพนักงานขายก็ถือตะกร้าออกมาหน้าร้าน เจ้าของร้านนำถุงกระดาษใส่กล่องนาฬิกาทั้งหมดให้กับลูกค้ารายแรกของวันพร้อมรอยยิ้ม

ฉางเล่ยเห็นมีถุงหลายถุง เขาจึงหยิบมาถือเองทั้งหมด เพื่อให้ภรรยาเดินดูของได้สะดวก ซูเมี่ยวจินบอกลาเจ้าของร้านและพนักงานขาย ก่อนจะควงแขนฉางเล่ยเดินออกไปจากร้านเพื่อไปหาพ่อแม่ฉาง

ฉางชิงหยูกับหลิวเอ้อหลิงเดินซื้อนาฬิกาตั้งโต๊ะ 10 เรือน และนาฬิการาคาถูกแบบใส่ถ่านอีก 10 เรือน พวกเขาไม่กล้าเลือกมากเกินไป เพราะกลัวว่าจะขายไม่ออก นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่พวกเขาได้เลือกซื้อของมีราคามากขนาดนี้ ถึงแม้ว่าจะได้ลดราคาเพื่อนำไปขายต่อก็ตามที แต่พวกเขาก็ยังคิดว่าราคาสูงมากจริง ๆ ทั้งที่นาฬิกาทั้งหมดพวกเขาจ่ายไปไม่ถึงหนึ่งพันหยวนเสียด้วยซ้ำ

ฉางเล่ยกับซูเมี่ยวจินเดินไปไม่นานก็พบกับพ่อแม่ พวกเขารวมตัวกันพูดคุยอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะชวนกันไปหาข้าวกินแถวนี้แล้วค่อยเดินดูของแต่งร้านกันต่อ