เข้าหอ

“เมี่ยวจิน คุณไม่ต้องเสียเงินเพื่อพวกเราอีกหรอกนะครับ เมื่อก่อนไม่มีเงิน พวกเราก็ยังอยู่มาได้ถึงทุกวันนี้ ผมสัญญาว่าจะดูแลคุณให้ดี คุณเก็บเงินเอาไว้ก่อนเถอะนะ” ฉางเล่ยเกลี้ยกล่อมภรรยาอีกครั้ง เขารู้ว่าพ่อกับแม่เองก็ไม่กล้าพูดมากสักเท่าไหร่

“สามี พ่อกับแม่อายุมากแล้วนะคะ คุณยังจะให้พวกท่านออกไปทำงานแลกแต้มอีกหรือยังไงกัน ฉันที่เป็นลูกสะใภ้ จะปล่อยให้พ่อกับแม่ลำบากได้เหรอ ใช่ว่าการเปิดร้านจะเสียเงินอย่างเดียว การค้าก็ต้องมีกำไรด้วยนะคะ พวกเราไปซื้อของในราคาส่งจากเมืองมณฑล แต่นำมาขายในราคาปลีกที่อำเภอ ยังไงก็มีแต่กำไรทั้งนั้น ก่อนที่น้องสาวจะสอบเสร็จปีหน้า อย่างน้อยครอบครัวเราก็สามารถทำเงินได้แน่ค่ะ”

ฉางเล่ยพอฟังภรรยาพูดก็หันไปมองใบหน้าพ่อแม่ที่เริ่มแก่ชราของเขา จริงอยู่ว่าเขาสามารถเลี้ยงดูพ่อแม่ได้ แต่หากยังอยู่ที่หมู่บ้าน พ่อกับแม่ของเขาก็ต้องออกไปทำงานแลกแต้มเหมือนเมื่อก่อนแน่

“เฮ้อ! ในเมื่อภรรยาต้องการแบบนั้น ผมจะสนับสนุนคุณครับ พ่อ แม่ ทำตามที่เมี่ย