บุรุษผู้มีดวงตางดงาม 1/1

“เอาเป็นว่าตอนนี้พวกเราช่วยกันทำความสะอาดห้องพักสำหรับหลับนอนในคืนนี้กันก่อนดีหรือไม่ ถ้ามัวแต่กลัวอยู่แบบนี้คงได้นอนที่ลานหน้าเรือนเป็นแน่”

ไป๋อวี้หลันไม่รู้จะบอกเกี่ยวกับเรื่องราวความเชื่อนี้อย่างไรจึงได้เปลี่ยนเรื่องพูดคุยเพื่อดึงดูดความสนใจให้ทั้งสองออกจากความกลัวในสิ่งที่มองไม่เห็นนี้เสีย

“ได้เจ้าค่ะ/ขอรับคุณหนู”

บ่าวทั้งสี่ต่างก็เอ่ยตอบรับอย่างพร้อมเพรียงก่อนที่คนทั้งหมดจะเริ่มแยกย้ายกันไปตามคำสั่งของหญิงสาว

“เข่นนั้นแม่นมกับเสี่ยวอิงก็ช่วยกันไปทำความสะอาดที่เรือนด้านในทั้งสองหลังกับข้าก็แล้วกัน ส่วนพี่หวังอู่กับพี่หวังลู่ก็รับหน้าที่ทำความสะอาดตัดต้นหญ้าที่ขึ้นสูงพวกนี้เสีย”

“คะ คุณหนูเอ่ยเรียกพวกข้าว่าอย่างไรนะขอรับ”

สองพี่น้องแซ่หวังที่เมื่อได้ยินคุณหนูเอ่ยเรียกพวกตนเองอย่างให้เกียรติก็ถึงกับตกใจที่อีกฝ่ายเรียกพวกเขาว่าพี่ทั้งที่ความจริงจะเรียกเพียงชื่อเฉย ๆ ก็ยังได้เลย

“หืม ก็พี่หวังอู่กับพี่หวังลู่ ในเมื่อพวกท่านมีอายุมากกว่าข้านี้ อีกอย่างต่อไปนี้ข้าก็หาใช่คุณหนูผู้สูงส่งอีกต่อไป”

“ข้าเป็นเพียงอวี้หลันหญิงสาวสามัญชนธรรมดาที่ไร้แซ่เพียงเท่านั้น อีกอย่างต่อไปนี้ก็ให้เรียกข้าว่าคุณหนูอวี้หลันหรืออวี้หลันเฉย ๆ ก็ได้ เพราะข้าไม่ใช่คุณหนูไป๋อวี้หลันคนนั้นแล้ว เข้าใจหรือไม่พี่เสี่ยวอิงแม่นม”

หญิงสาวออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเด็ดขาดจนทั้งสี่คนนั้นไม่กล้าเอ่ยโต้แย้งสิ่งใดทำได้เพียงพยักหน้ารับอย่างเลี่ยงไม่ได้

“เจ้าค่ะคุณหนู”

“ขอรับคุณหนู”

“ดีมาก เช่นนั้นพวกเราก็แยกย้ายกันไปทำความสะอาดกันเถิดเดี๋ยวจะมืดค่ำเสียก่อน แม่นมอย่าได้คิดจะให้ข้าอยู่เฉย ๆ แล้วมองดูทุกคนทำงาน เพราะข้าเองก็แข็งแรงดีไม่ได้อ่อนแอถึงเพียงนั้น”

อวี้หลัน (ต่อไปจะแทนชื่อนางเอกว่าอวี้หลันนะคะเพราะน้องออกจากตระกูลไป๋แล้ว) เอ่ยดักทางของแม่นมที่นางนั้นให้ความเคารพดุจมารดาคนที่สอง จนอีกฝ่ายทำได้เพียงอ้าปากค้างอย่างพูดสิ่งใดไม่ได้อีก

หลังจากเอ่ยจบหญิงสาวก็เดินนำหน้าคนทั้งสี่เข้าไปยังเรือนสองหลังด้านในทันทีเพื่อสำรวจดูว่ายังมีเครื่องเรือนที่ยังพอจะสามารถใช้งานได้บ้างหรือไม่หรือว่าต้องซื้อใหม่ทั้งหมด แต่ดูจากสายตาของหญิงสาวมองดูแล้วเหมือนว่านางคงจะต้องปรับปรุงจวนแห่งนี้ใหม่ทั้งหมดเสียแล้ว

นั่นก็เพราะว่าจวนทั้งสามนั้นกระเบื้องหลังคาต่างก็ชำรุดเสียหายไปเป็นจำนวนมาก เครื่องใช้ต่าง ๆ เช่นโต๊ะ เตียง เก้าอี้ ผ้าม่าน ผ้าปูที่นอน ผ้าห่ม

ล้วนแล้วแต่เก่าและทรุดโทรมจนนางคิดว่าช่างเหมาะกับการถ่ายหนังผีอย่างที่เขากล่าวว่าเป็นจวนผีสิงจริง ๆ นั่นแหละ

“เฮ้อ…นี่ข้าต้องปรับปรุงจวนใหม่หมดเลยอย่างนั่นสินะ”

อวี้หลันอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมาอย่างท้อแท้กับรายจ่ายที่นางต้องจ่าย

“คุณหนูอย่าทำหน้าแบบนั่นสิเจ้าคะ บ่าวว่าเราไปหาซื้อจวนใหม่ไม่ดีกว่าหรือเจ้าคะคุณหนู ดู ๆ แล้วจวนนี้คงจะต้องใช้ตำลึงเยอะอย่างแน่นอนถ้าเราจะปรับปรุงทั้งหลังเช่นนี้”

เสี่ยวอิงเอ่ยแสดงความคิดเห็นเพื่อให้คุณหนูได้ตัดสินใจใหม่อีกสักครั้ง

“นมเองก็คิดเช่นเดียวกับเสี่ยวอิงนะเจ้าคะคุณหนู เราไม่จำเป็นจะต้องมาเสียเวลาปรับปรุงจวนที่ผุพังเช่นนี้กันเลยนะเจ้าคะ”

“นั่นสินะ ถ้าอย่างนั้นเราก็คงต้องทุบทิ้งหมดแล้วสร้างจวนใหม่ขึ้นมาแทนเลยจะดีกว่า”

อวี้หลันเองก็เห็นด้วยกับความคิดที่ว่าจวนแห่งนี่มันผุพังมากแล้วสมควรแก่การทุบทิ้งแล้วสร้างใหม่จะยังดีเสียกว่าต้องปรับปรุงใหม่

“อย่างไรนะเจ้าคะ!”

หญิงต่างวัยทั้งสองถึงกับหลุดร้องเสียงหลงเมื่อได้ฟังความคิดของคุณหนูที่นอกจากจะไม่ยอมซื้อจวนใหม่แล้ว

เจ้าตัวยังจะทุบจวนนี้ทิ้งแล้วสร้างขึ้นใหม่เสียอย่างนั้น นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันทำไม่คุณหนูของพวกนางถึงได้เปลี่ยนไปถึงเพียงนี้