จวนผีสิง? 1/2

“พวกท่านทั้งสองเป็นพี่น้องกันเช่นนั้นรึ”

ไป๋อวี้หลันเอ่ยถามด้วยความสงสัยเมื่อทั้งสองคนต่างก็มีแซ่เดียวกันและยังมีใบหน้าที่ดูคล้ายกันอีกด้วย

“ขอรับคุณหนู พี่หวังอู่เป็นพี่ชายแท้ ๆ ของข้าขอรับ พวกเราทั้งสองเป็นเด็กกำพร้าที่นายท่านรับไปดูแล ก่อนจะฝึกให้เป็นองครักษ์แล้วส่งมาดูแลคุณหนูขอรับ”

หวังลู่เอ่ยตอบเพื่อคลายความสงสัยของเจ้านายคนใหม่ของพวกเขาสองพี่น้องแทนผู้เป็นพี่ชายที่มีนิสัยพูดน้อย

“อืม ถ้าอย่างนั้นสิ่งแรกที่ข้าอยากทำคือหาซื้อจวนเป็นของตัวเองสักหลังพวกท่านช่วยไปติดต่อให้ข้าทีสิ”

“คุณหนูเจ้าคะ ความจริงแล้วนายหญิงเคยซื้อจวนไว้อยู่หลังหนึ่งอยู่ทิศตะวันออกของเมืองหลวงเจ้าค่ะ”

หลิวหวังเอ่ยบอกกับคุณหนูของตนเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายอยากจะได้จวนเป็นของตัวเอง

“จริงหรือแม่นม ดียิ่งแล้วตอนนี้โฉนดที่ดินของจวนอยู่กับท่านหรือไม่ หรือว่าอยู่กับท่านเสนาบดีไป๋”

หญิงสาวเอ่ยถามด้วยความตื่นเต้นในตอนแรกก่อนจะเริ่มทำสีหน้าหม่นหมองลงเมื่อคิดว่าโฉนดอาจจะอยู่กับผู้เป็นบิดาของตน

“อยู่กับข้าเจ้าค่ะ นายหญิงแอบเก็บซ่อนโฉนดทุกอย่างเอาไว้ให้กับท่าน ส่วนสินเดิมอย่างอื่นนั้นนายหญิงมอบให้นายท่านไปหมดแล้ว”

“เช่นนั้นเราก็เดินทางไปที่จวนนั้นกันเถิดจะได้ไม่เสียเวลา อีกอย่างก็จะได้ดูว่าต้องปรับปรุงหรือซ่อมแซมส่วนไหนบ้าง”

“ได้เจ้าค่ะคุณหนู”

จบคำตอบรับของหลิวหวังพวกนางทั้งห้าคนจึงได้ออกเดินทางไปยังจวนดังกล่าวด้วยรถม้าเช่าที่หวังอู่ไปจ้างมา ใช้เวลาในการเดินทางเพียง 2 เค่อ รถม้าก็จอดที่หน้าจวนดังกล่าว

เพียงแต่คนขับรถม้าเมื่อเห็นว่าจุดหมายเป็นจวนหลังนี้เขาก็มีอาการหวาดกลัวแปลก ๆ จนหญิงสาวสังเกตได้

ไป๋อวี้หลันจึงได้เอ่ยถามคนขับรถม้าด้วยความสงสัยว่าที่จวนแห่งนี้มีอะไรรึเปล่าทำไมเขาถึงได้มีอาการหวาดกลัวถึงเพียงนี้

“ขออภัยท่านลุง ไม่ทราบว่าที่จวนแห่งนี้มีสิ่งใดผิดปกติหรือ ทำไมท่านลุงจึงได้มีท่าทีหวาดกลัวถึงเพียงนี้”

“เอ่อ…นี้แม่นางยังไม่ทราบเรื่องข่าวลือเกี่ยวกับจวนผีสิงแห่งนี้หรอกรึ?” ลุงขับรถม้าเอ่ยถามด้วยความตกใจ

“!!!”

“จวนผีสิง? ทำไมท่านลุงจึงได้เรียกว่าจวนผีสิงกัน”

ไป๋อวี้หลันเอ่ยถามด้วยสีหน้างุนงงว่าทำไมจวนที่มารดาซื้อเอาไว้กับกลายเป็นจวนผีสิงไปเสียได้

“ก็เพราะมีชาวบ้านที่อยู่บริเวณนี้มักจะได้ยินเสียงแปลก ๆ ออกมาจากด้านในพร้อมกับบางคนยังเห็นเงาดำ วาบผ่านไปมาบนหลังคาบ้านอยู่บ่อย ๆ จนชาวบ้านแถวนี้ไม่มีใครกล้าผ่านในตอนกลางคืนกันแล้ว ก่อนแม่นางจะซื้อจวนนี้คนขายมิได้บอกท่านหรอกรึ”

“ไม่เจ้าค่ะพอดีจวนนี้ท่านแม่ของข้าได้ซื้อเอาไว้นานแล้ว น่าจะก่อนที่จะมีผู้คนพบเห็นข่าวลือนี้กระมัง ว่าแต่ข่าวลือนี้มีมานานหรือยังเจ้าคะ”

“ก็มีมาได้สี่ห้าปีแล้วขอรับ”

“ขอบคุณท่านลุงมากเจ้าค่ะ เสี่ยวอิงจ่ายค่ารถม้าให้ท่านลุงด้วยนะ ข้าขอเข้าไปสำรวจด้านในก่อน”

หญิงสาวเอ่ยบอกกับสาวใช้ก่อนที่ตนเองจะเดินตรงไปยังประตูไม้ที่แกะสลักลวดลายอย่างประณีต แต่สภาพในตอนนี้ดูคล้ายกับประตูบ้านร้างในหนังผีอยู่มากทีเดียว ไป๋อวี้หลันจึงไม่แปลกใจว่าทำไมผู้คนถึงเรียกว่าจวนผีสิง

มือบางใช้แรกผลักบานประตูขนาดใหญ่ตรงหน้าที่มีทั้งฝุ่นและหยากไย่แมงมุมเกาะอยู่เป็นจำนวนมาก โดยที่องครักษ์ทั้งสองเองก็ยืนเฝ้าระวังรอบด้านให้กับหญิงสาว

ส่วนหลิวหวังกับเสี่ยวอิงเองหลังจากที่ได้ฟังคำบอกเล่าจากคนขับรถม้าว่าที่นี้เป็นจวนผีสิงก็รู้สึกหวาดกลัวเป็นอย่างมาก แต่ก็ทำสิ่งใดไม่ได้เพราะคุณหนูของพวกตนเลือกที่จะอาศัยอยู่ที่จวนแห่งนี้ จึงทำได้เพียงเดินตามหลังของทั้งสามคนเข้าไปอย่างเงียบ ๆ ด้วยใจที่เต้นระรัว

เมื่อไป๋อวี้หลันเดินผ่านประตูบ้านเข้ามาแล้วนั้นก็พบกับทางเดินตรงกลางที่ทั้งสองข้างทางเป็นสวนขนาดเล็กที่ในตอนนี้มีหญ้าขึ้นรกเต็มไปหมด ด้านหน้าเป็นเรือนขนาดใหญ่อยู่ตรงกลาง

ถัดจากนั้นเข้าไปด้านในก็จะเป็นเรือนขนาดเล็กอีกสองเรือนและ ที่พักของบ่าวไพร่อีกหนึ่งเรือน โดยด้านข้างเรือนใหญ่จะเป็นโรงครัวเอาไว้ใช้สำหรับทำอาหาร

ภาพรวมสำหรับจวนแห่งนี้ถือได้ว่ากว้างใหญ่อยู่พอสมควรเพียงแต่สภาพดูเก่าแก่จนคิดว่านอน ๆ อยู่จวนแห่งนี้อาจจะพังลงมาทับนางตายได้อย่างง่ายดาย

ดังนั้นตอนนี้สมองของหญิงสาวจึงจดจำรายละเอียดต่าง ๆ ของจวนเพื่อจะให้ช่างมาทำการปรับปรุงให้ได้ตามแบบที่นางต้องการ

“คะ คุณหนูเจ้าคะ…”

เสี่ยวอิงเอ่ยเรียกหญิงสาวด้วยน้ำเสียงเบาหวิวและร่างที่ดูสั่นเทาด้วยความหวาดกลัวต่อบรรยากาศรอบ ๆ จวนแห่งนี้

“ว่าอย่างไรเสี่ยวอิง เจ้าอย่าบอกนะว่าเจ้ากลัวผี? ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

ไป๋อวี้หลันเอ่ยหยอกล้อสาวใช้ข้างกายอย่างผ่อนคลาย ส่วนสาวใช้ที่ถูกเจ้านายเอ่ยล้อก็ถึงกับใบหน้าขึ้นสีอย่างอับอายที่คุณหนูของนางดันมองออกเสียแล้ว

“โถ่ว…คุณหนูบ่าวก็เป็นเพียงสตรีตัวเล็ก ๆ ที่ไม่เคยพบเจอที่ที่น่ากลัวเช่นนี้มาก่อนนี่เจ้าคะ”

“จริงเจ้าค่ะคุณหนู นมเองก็กลัวเหมือนเสี่ยวอิงกลัวนั่นแหละเจ้าค่ะ พวกเราไปอยู่ที่อื่นชั่วคราวก่อนดีหรือไม่เจ้าคะ?”

หลิวหวังเอ่ยบอกกับหญิงสาวตรงหน้าอย่างไม่อายก่อนจะเสนอความคิดที่ตนเองต้องการมากที่สุดในตอนนี้

“แม่นม ท่านก็รู้ว่าผีไม่มีอยู่จริงนะ” ไป๋อวี้หลันเอ่ยแย้งคำพูดของแม่นมตนเองขึ้นมา

“มีเจ้าค่ะ!”

ส่วนหลิวหวังกับเสี่ยวอิงเอ่ยตอบกลับหญิงสาวขึ้นมาอย่างพร้อมเพรียงกัน

=====================================================

มีจวนก็ดันเป็นจวนผีสิงแล้วแบบนี้ยัยน้องจะทำยังไงกันละ แต่เอ๊ะ จะใช่ผีจริง ๆ รึเปล่าน้า ในตอนหน้ามีเฉลยน้า