ตอนที่8

ซ่งเฟยหย่าที่ควบม้าออกมายังเมืองหน้าด่านของแคว้นซ่ง จากภูมิศาสตร์ที่ตั้งของแคว้นซ่งที่นางได้ศึกษามา แคว้นซ่งเป็นแคว้นที่มีภูเขาหินล้อมรอบมีทางเข้าออกเพียงสองทางเท่านั้น คือทางที่นางกำลังมาตอนนี้และอีกทางคือทางที่จะเดินทางไปยังแคว้นหยวน และเส้นทางนี้แน่นอนว่าเป็นเส้นทางที่แคว้นจ้าวจะต้องเดินทางผ่านอย่างแน่นอน ร่างบางที่กระโดดลงจากหลังม้า ก่อนจะย่ำเท้าไต่ระดับขึ้นไปบนภูเขาสูงชัน ไม่อาทรต่อหยาดเหงื่อที่ไหลซึมหน้าผากมนและอาภรณ์ที่เปื้อนฝุ่นเลยสักนิด

"ส่งทหารจำนวนหนึ่งมาประจำยังจุดนี้ และจุดข้างหน้าห่างออกไปอีกสิบลี้ เราต้องรู้ทันทีที่ข้าศึกยกทัพมา "

"ขอรับ"

องครักษ์เว่ยที่ตั้งใจฟังคำสั่งของร่างบาง มองใบหน้างามอย่างชื่นชม

"พ้นจากแผ่นดินซ่งออกไปเป็นดินแดนของแคว้นใดหรือ"

ร่างบางที่เอ่ยถามหลังจากที่มาหยุดยืนอยู่ริมหน้าผาสูงชัน สายลมเย็นที่พัดเข้ามาปะทะใบหน้า ทำให้ปอยผมที่หลุดรุ่ยสบัดพริ้วไหวดูน่ามอง

"พ้นจากชายแดนแผ่นดินซ่งเป็นแคว้นอู่ขอรับ"

อ้อ ไม่น่าเล่าแคว้นอู่ถึงได้เข้าร่วมกับแคว้นจ้าว น่าเสียดายนักที่องค์ชายใหญ่จ้าวฉีหนานหนีรอดไปได้

"ท่านให้ทหารหากำมะถัน ดินประสิวและผงถ่านจำนวนมากเอาไว้ให้ข้าด้วย ข้าต้องการเร็วที่สุด"

"ท่านจะเอาของเหล่านั้นไปทำอะไรหรือขอรับ"

ใบหน้างามที่ยกยิ้มขึ้น แต่องครักษ์เว่ยคิดว่ารอยยิ้มนั้นช่างไม่น่ามองเลยสักนิด มันดูเยือกเย็นจนขนกายของเขารุกชัน

"ก็ทำของเล่นเอาไว้ต้อนรับแคว้นจ้าวอย่างไรเล่า"

"ดินประสิวและผงถ่านนั้นแคว้นของเรานั้นมีเยอะ แต่กำมะถันนั้นเกรงว่าคงต้องลำบากสักนิดขอรับ"

ดวงตาหงส์ที่หันมามองใบหน้าขององครักษ์หนุ่ม ราวกับต้องการความกระจ่าง

"กำมะถันนั้นในเผ่าจ่าวข่ายนั้นมีอยู่เยอะมากขอรับ แต่เกรงว่าเราจะไม่สามารถติดต่อซื้อขายได้ เพราะหนึ่งในธิดาของฮ่องเต้จ้าวไห่ถังนั้นแต่งให้กับข่านของเผ่านี้ขอรับ"

"อ้อ เป็นเช่นนั้นหรือ ถ้าเช่นนั้นเราคงต้องออกแรงกันเสียหน่อยแล้ว ท่านสั่งให้ทหารรวบรวมดินประสิว ผงถ่าน และกำมะถันเท่าที่มีเอาไว้ก่อนก็แล้วกัน"

"ขอรับ"

สายตาหวานซึ้งที่กวาดตามองบริเวณรอบกายบนจุดสูงสุด ด้วยสายตาลึกล้ำ ก่อนจะก้มลงไปเบื้องล่างที่เป็นถนนสายใหญ่ ทำเลที่ตั้งของแคว้นซ่งถือว่าไม่แย่นัก เพียงปรับใช้ให้เกิดประโยชน์ก็สามารเล่นงานศัตรูให้วายวอดได้

"อากาศแห้งแล้งเช่นนี้ น้ำท่าและอาหารเพียงพอต่อชาวบ้านชาวเมืองหรือ"

ขาเรียวที่เหยียบย่ำไปบนผืนดินที่แห้งแล้ง เอ่ยถาม ค่อยๆ ย่างเท้าลงจากเขา

"ชาวบ้านจะกักเก็บน้ำเอาไว้ในช่วงหน้าฝนขอรับ หากน้ำไม่เพียงพอก็ต้องขึ้นไปหาบจากภูเขาลูกนั้นขอรับ"

องครักษ์เว่ยที่เอ่ยตอบพร้อมกับชี้ไปยังเขาลูกหนึ่งที่ดูจะแตกต่างจากเขาทุกลูกเพราะเขาลูกนั้นช่างเขียวชอุ่มดูอุดมสมบูรณ์ยิ่งนัก

"บนเขาลูกนั้นมีธารน้ำที่ไหลตลอดปีขอรับ แต่น่าเสียดายที่ลำน้ำนั้นไม่ไหลผ่านแคว้นเราทั้งๆ ที่ต้นน้ำนั้นกำเนิดในแคว้นเราแท้ๆ แต่กลับไหลลงสู่แม่น้ำสายใหญ่ของแคว้นอู่" 

"ส่วนอาหารก็จะล่าสัตว์และจะซื้อจากเผ่าข้างเคียง แต่เกิดสงครามเช่นนี้คงจะยากที่จะซื้อขายกันได้ต่อไป พวกแคว้นจ้าวนั้นเจ้าเล่ห์และโหดเหี้ยมคงไม่มีเผ่าใดที่จะกล้ามาทำการค้ากับเรา"

ซ่งเฟยหย่าที่พยักหน้ารับ สวรรค์ช่างกลั้นแกล้งกันเกินไปแล้ว แม้การศึกจะสำคัญ แต่ปากท้องและความเป็นอยู่ของประชาชนก็สำคัญมิแพ้กัน เพราะนั่นหมายถึงเสบียงของกองทัพด้วย จากที่นางได้ศึกษาความเป็นอยู่ของราษฎรและสภาพภูมิศาสตร์ในบันทึก เห็นได้ว่าแคว้นซ่งนั้นค่อนข้างที่จะแห้งแล้ง เมื่อเข้าฤดูฝนกลับเกิดน้ำท่วมหนักทุกปี และยังมีคนยากไร้และขอทานจำนวนมาก

"ท่านคิดว่าเรายังพอมีเวลาอีกเท่าไหร่ ก่อนที่แคว้นจ้าวจะยกทัพมา"

ร่างบางที่ขึ้นไปนั่งบนหลังม้า ชักม้าให้เหยาะย่างไปตามถนน พลางเอ่ยถามองครักษ์เว่ยที่ชักม้าเคียงมา

"ตอนนี้แคว้นจ้าวคงจะกำลังวุ่นวายเพราะการตายขององค์ชายรองจ้าวฉีหมิง และเหล่าทหารเองก็คงจะเสียกำลังใจไม่น้อย ข่าวว่าตอนนี้ฮ่องเต้แคว้นจ้าวกำลังรวบรวมทหารจากชนเผ่าและแคว้นใหญ่น้อยที่มีสัมพันธไมตรีให้เข้าร่วมกับกองทัพของตน ข้าคิดว่าอาจจะสามเดือนหรือมากกว่านั้นกว่าที่ฝ่ายนั้นจะตั้งตัวได้ขอรับ"

องครักษ์เว่ยที่เอ่ยรายงานด้วยใบหน้าเคร่งเครียด หากเป็นเช่นนั้นนั่นหมายถึงกองกำลังของศัตรูจะมีมากเป็นแสนนาย ซึ่งแคว้นซ่งมิอาจจะต่อกรได้อย่างแน่นอนเพราะกำลังที่น้อยกว่ามากนัก

ซ่งเฟยหย่าที่คิดตามองครักษ์เว่ย ใบหน้างามนั้นเคร่งเครียดไม่แพ้กัน ฮ่องเต้แคว้นจ้าวช่างเจ้าเล่ห์และร้ายกาจสมคำร่ำลือ บุตรที่ถูกส่งไปแต่งให้ต่างแคว้นกำลังส่งผลกลับคืนแล้วในวันนี้ บิดามารดานาง มีนางเป็นบุตรีเพียงคนเดียวเสียด้วย หากการแต่งงานของนางจะช่วยแคว้นได้คงต้องแต่งให้แคว้นที่แข็งแกร่งจริงๆ ถึงจะดี

"องครักษ์เว่ย"

"ขอรับ"

เสียงหวานที่เอ่ยเรียกทำให้แม่ทัพหนุ่มรีบขานรับโดยไว

"รัชทายาทแคว้นหยวนทรงมีชายาแล้วหรือยัง"

"เอ่อ..."

องครักษ์เว่ยที่ได้ยินคำถามนั้นถึงกับอึกอักไม่รู้จะตอบเช่นไรดี

"ว่าอย่างไรเล่า"

"ทรงยังไม่มีพระชายาขอรับ มีเพียงพระคู่หมั้นขอรับ ท่านคิดจะทำสิ่งใดหรือขอรับ"

คู่หมั้นหรือ หมั้นได้ก็ถอนหมั้นได้ใช่ไหมล่ะ

"ปล๊าวว"

คำปฏิเสธเสียงสูงพร้อมกับท่าทางยักไหล่นั้นไม่น่าไว้ใจเลยสักนิด องค์หญิงผู้งดงามอ่อนหวานหายไปที่ใดเสียแล้ว แต่เขากลับรู้สึกชื่นชอบองค์หญิงที่เป็นเช่นนี้มากกว่าด้วยสิ

ร่างบางที่หยุดมองทหารที่กำลังขะมักเขม้นต่อเติมกำแพงของเมืองหน้าด่านแห่งนี้ตามคำสั่งของนาง กำแพงคือสิ่งสำคัญเพราะมันคือด่านหน้าที่จะป้องกันศัตรู จำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องแข็งแรงและทนทาน