“แต่น้องสาวฉันไม่ใช่ดารานะคะ”“ดาราส่วนใหญ่มีดีแค่ความสวย แต่แยมมี่นอกจากสวยแล้วยังเก่งอีกต่างหาก เธอดีกว่าดาราหลาย ๆ คน”“ตกลงคุณเชียร์ใครกันแน่ระหว่างคุณลีจุนกับเจสัน” เดือนนภาดักคอสามี“ต้องเป็นเจสันอยู่แล้ว ผมอยากได้แยมมี่มาร่วมตระกูล มากกว่าเป็นแค่ภรรยาเพื่อนนะ” ซองอาทำหน้าตาจริงจัง“เหรอคะ” หญิงสาวถามประชดแล้วหัวเราะออกมา “ไปดูลูกกันดีกว่าค่ะ”...ก๊อก ๆ ๆดาวลดารีบเช็ดน้ำตาให้แห้ง สำรวจใบหน้าที่กระจกแล้วจึงเดินไปเปิดประตู เพราะคิดว่าต้องเป็นพี่สาวขึ้นมาคุยด้วย“ใครให้คุณขึ้นมา กลับไปเลยนะ ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณ” เมื่อเห็นว่าเป็นใครจึงต่อว่าต่อขานด้วยความขัดใจ น้ำตาที่แห้งไปแล้วเริ่มไหลออกมาอีกครั้งเจสันรีบใช้มือดันประตูที่กำลังจะปิดให้เปิดกว้างแล้วเดินเข้าไปข้างใน แล้วปิดล็อกประตูเพื่อกันไม่ให้ใครเข้ามาขัดจังหวะ“ใครเชิญคุณเข้ามา ออกไปเดี๋ยวนี้เลย” หญิงสาวปาดน้ำตาที่ไหลหนักยิ่งกว่าเก่า ผลักไสเขาให้ออกห่าง ไ
ไม่นะ! ห้ามบอกเด็ดขาด ดาวลดาแสดงสีหน้าโต้ตอบคนรักบอกพวกเขาไปเถอะ นะ ๆ ๆ เจสันตอบโต้โดยสายตากลับไปดาวลดาเว้าวอนด้วยสายตา ไม่นะ รออีกหน่อย“นี่!” เดือนนภาหมดความอดทน เมื่อเห็นทั้งคู่เอาแต่มองกันหน้าตาเคร่งเครียด โดยเฉพาะน้องสาวตัวดีดาวลดาถึงกับสะดุ้งโหยงเมื่อได้ยินเสียงตวาดของพี่สาว รีบก้มหน้าหลบสายตาเรืองรองคู่นั้น“คนที่เจสันพูดถึงคือเราใช่ไหม” ความรู้สึกบางอย่างที่สะกิดใจเข้าอย่างจัง ทำให้เดือนนภาเริ่มคิดได้ ความห่วงใยที่สองคนนี้มีให้กันมันเกินขอบเขตของคำว่าผู้ร่วมงาน“ไม่.. ไม่ใช่ซะหน่อย พี่เยลคิดแบบนั้นได้ไง” ดาวลดาปฏิเสธด้วยเสียงตะกุกตะกัก“เจสันตอบพี่มาตามตรงเดี๋ยวนี้” เดือนนภาเปลี่ยนเป้าหมายไปที่ชายหนุ่ม ชี้ไปที่น้องสาวตัวเองแล้วถามออกไป “คือเธอใช่ไหม”“ครับพี่สะใภ้” เจสันยืดอกตอบรับหนักแน่น เพราะมันเป็นความตั้งใจของเขาอยู่แล้ว“โอ๊ย! อยากจะบ้า จะไปยอมรับทำไมล่ะ” ดาวลดาก้มหน้าลงต่ำ ทำปากขมุบขมิบต่อว่าคนรักที่ยอมรับหน้าหน้าตาเฉย
“ขอบคุณมาก แต่อย่ากังวลไปเลยในเมื่อมันไม่ใช่เรื่องจริง”“หมายความว่ายังไงคะ” นักข่าวสาวตั้งคำถาม“ก็ตามที่ต้นสังกัดชี้แจงนั่นแหละครับ มันเป็นภาพระหว่างซ้อมบทหรือไม่ก็ตอนที่ถ่ายทำจริงที่ถูกแฟนคลับถ่ายไว้”“เป็นเรื่องจริงหรือคะคุณเซมี”“ก็อย่างที่ฉันตอบพวกพี่ไปนั่นแหละค่ะ สถานะของเราตอนนี้ เป็นแค่เพื่อนร่วมงานกันเท่านั้น”“แสดงว่าในอนาคตอาจจะพัฒนาไปมากกว่านี้หรือคะ”“เอ่อ.. เรื่องนี้คงต้องรอดูกันต่อไปนะคะ ฉันไม่สามารถล่วงรู้อนาคตได้หรอกค่ะ”ดาวลดานึกดีใจที่ตัวเองสวมแว่นตาดำเอาไว้ เพราะมันสามารถปกปิดแววตาที่มองเซมีได้อย่างดีเยี่ยม ผู้หญิงคนนี้ตอบคำถามให้ชวนคิดได้ดีมาก ไม่ยอมรับแต่ก็ไม่ปฏิเสธให้เต็มปาก“ได้ตามกระแสข่าวจากทางอินเตอร์เน็ตบ้างหรือเปล่าครับ ความคิดเห็นของชาวเน็ตทำให้คุณเซมีรู้สึกยังไงบ้างครับ”“แฟนคลับให้กำลังใจฉันดีมากค่ะ แต่ส่วนใหญ่ต้องการให้ข่าวเป็นเรื่องจริง”โกหก ดาวลดาคิดในใจ เธอเพิ่งเช็คข่าวก
“แค่จับแล้วก็ไว้ที่เดิม ไม่ได้เอามาเก็บใส่กระเป๋าซะหน่อย จะเอาหลักฐานที่ไหนไปแจ้งจับผมครับที่รัก” ปลายจมูกโด่งซุกที่ต้นคอแล้วสูดเอาความหอมเข้าไปเต็มปอด“คนบ้านี่ ฉันกำลังงอนคุณอยู่นะ” ในเมื่อยังไม่รู้ตัวก็จะบอกให้เอาบุญ“ผมก็กำลังง้ออยู่นี่ไงครับ” จมูกโด่งลากจากต้นคอขึ้นไปขบเม้มใบหูเธอเบา ๆ แล้วใช้ลิ้นไล้ไปมา มือที่เกาะกุมทรวงอกเริ่มอยู่ไม่สุข “ผมแค่อยากรักคุณ ผมผิดด้วยเหรอ”หญิงสาวเบี่ยงหน้าหลบ จับมือปลาหมึกของเขาไว้ “ไม่ผิดหรอกค่ะ แต่คุณผิดที่หลอกฉัน”“ผมไม่ได้หลอกคุณนะครับ ในเมื่อคุณรับปากผมเองว่าจะออกกำลังกายเป็นเพื่อนผม”“ก็ฉันคิดว่าคุณจะไปออกกำลังกายที่ฟิตเนสของโรงแรมนี่”“ผมไม่ได้บอกสักคำว่าจะไปที่นั่น ถ้าผมบอกว่าผมจะไปแล้วผมทำแบบนั้นกับคุณสิถึงจะเรียกว่าหลอกลวง แต่นี่ผมตั้งใจจะออกกำลังแบบนั้นตั้งแต่แรกอยู่แล้ว แบบนี้จะว่าผมหลอกลวงคุณได้ยังไง”“แล้วทำไมคุณไม่บอกฉันล่ะว่าจะทำแบบนั้น” เธอยังไม่ยอมแพ้ นึกถึงการออกกำลังกายเมื
“ครับคุณผู้จัดการ” เขาลุกและเดินนำหน้าไปก่อน“วันนี้ผู้กำกับใจดีนะคะ”“นั่นสิ ผมยังแปลกใจอยู่เลย ปกติแค่อาหารกองถ่าย อาหารชุดเท่านั้น แต่วันนี้พาไปกินร้านอาหารต้นตำรับชาววังเลย”ทั้งสองคุยกันไปตลอดทางจนถึงร้าน และความจริงก็ปรากฏเมื่อเข้าไปในร้าน เห็นลีจุนที่นั่งร่วมโต๊ะอยู่กับผู้กำกับกวักมือเรียก“สวัสดีครับพี่ลีจุน ทีแรกผมก็นึกว่าผู้กำกับใจดี ที่แท้ก็เจ้าของห้างนี่เอง” เจสันพูดไปยิ้มไปต่อหน้าผู้กำกับและลีจุน“นั่งสิ ต้องขอบคุณคุณแยมมี่ที่ทำให้เราได้รับเกียรตินี้”“เกี่ยวอะไรกับฉันคะผู้กำกับ”“ก็คุณกับท่านประธานลีเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอครับ” เขาไม่ได้พูดเอาเองนะ แต่เจ้าภาพมื้อนี้เป็นคนบอกเขาเองตอนโทรศัพท์มาเชิญ“ถือว่าเราหายกันนะครับคุณแยมมี่ เพราะเมื่อตอนบ่ายคุณเลี้ยงกาแฟผมแล้ว”“โอ้โห! เลี้ยงกาแฟท่านประธานลีแก้วเดียว ได้ผลตอบแทนคุ้มค่าขนาดนี้เลยเหรอครับ”ลีจุนเพียงแค่พยักหน้าส่งยิ้มให้เจสันเท่านั้น และชวนทุกคนให้เริ่มรับประทานอาหาร เขายังแสดงความเป็นสุภาพบุรุษด้วยการตักซุปให้ดาวลดาอีกด้วย“ขอบคุณค่ะ เชิญทานให้อร่อยเลยค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงฉัน”“ผมเต็มใจครับ”เจสันถือช้อนค้างไว้ มองลีจุ
ดาวลดายื่นแท็บเล็ตให้ชายหนุ่มเมื่อกลับถึงห้องพักในโรงแรมเจสันรับมาดู.. เห็นภาพที่เขากับเซมีกำลังโอบเอวกันอยู่ในสถานที่ที่ค่อนข้างลับตาคน ก็ไม่ได้แสดงความตกใจอะไร เพราะรู้ดีแก่ใจว่าภาพนี้ไม่ใช่เรื่องจริง“ทำไมเหรอ” แล้วส่งแท็บเล็ตคืนให้หญิงสาว“คุณจะไม่อ่านหน่อยเหรอคะ พวกคอมเม้นต์ต่าง ๆ” เธอก็ไม่รู้รายละเอียดจากข่าวเพราะอ่านไม่ออก แต่ก็รู้ใจความสำคัญจากปากของคุณคิม หัวหน้าฝ่ายพีอาร์ของบริษัทแล้ว และก็รู้จากทวิตต่าง ๆ ที่มีแฟนคลับญี่ปุ่นนำมาแปลเป็นภาษาญี่ปุ่นไว้“ผมไม่สนหรอกว่าเขาจะลงข่าวว่ายังไง ตราบใดที่คุณยังเข้าใจผม คุณเข้าใจผมหรือเปล่าล่ะ” เธอหัวเราะเบา ๆ การรักกับเขามันให้ความรู้สึกดีกว่ารักที่ผ่านมามาก เพราะเธอไม่ต้องเก็บกดต่อความรู้สึกที่อยากกระทำ และเธอรู้สึกว่าการได้ทำแบบนี้ทำให้ความรักของเธอและเขามีแต่ความเข้าใจซึ่งกันและกันมากขึ้นเรื่อย ๆ “ถ้าฉันไม่เข้าใจคุณ ป่านนี้คงอาละวาดไปแล้วค่ะ”คำตอบของเธอทำให้เขายิ้มจนแก้มปริ “ผมหิวแล้ว ไปหาอะไรกินกันดีกว่า คุณอยากกินอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า”“ค่ะ ฉันอยากกินทาโกยากิ” เธอรู้ว่าเขาไม่ได้หิวหรอก เพราะทางทีมงานของบริษั