LOGINShare
ตอนที่ 02 : จ้องตา
Last Updated:
2025-03-14 21:27:147.00 น.
เช้าวันอาทิตย์ที่สุดแสนจะมืดมัว เพราะเมฆฝนดำทะมึนที่กำลังเคลื่อนตัวเข้ามาบดบังแสงอาทิตย์จนบริเวณนี้มืดไปหมด ฉันจึงรีบเดินจ้ำออกจากห้องพักบริเวณเรือนหลังเล็กซึ่งเป็นบ้านพักของคนงาน ไปยังคฤหาสน์หลังใหญ่ซึ่งตั้งอยู่ห่างกันไม่ไกลมากนัก
“แม่ค่า...มีอะไรให้หนูช่วยไหมคะ” ฉันเดินเข้าไปกอดแม่จากข้างหลังขณะที่ท่านกำลังง่วนกับการทำอาหารตรงหน้าอย่างขมักเขม้น
ฟอด!!
“ทำไมรีบตื่นละลูก น่าจะนอนต่ออีกสักหน่อย” ท่านละจากจานอาหารตรงหน้าแล้วหันมาหอมฉันก่อนจะเอ่ยบอกกับฉันด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน
“ไม่นอนแล้วค่ะ...ดาอยากมาช่วยแม่มากกว่า”
“งั้นหนูยกอาหารไปเสริฟคุณท่านเลยลูกปะ” หลังจากที่แม่พูดจบท่านก็จัดการจัดแจงตักอาหารข้าวต้มหมูใส่ถ้วย ก่อนจะเลื่อนมาให้เพื่อฉันจะได้ยกไปเสิร์ฟให้คุณท่านต่อไป
“ค่ะแม่...” หลังจากที่ฉันเอ่ยปากรับคำแม่แล้ว จึงหยิบถ้วยอาหารว่างลงบนถาดก่อนจะเดินออกไปยังห้องรับทานอาหารข้างๆ...
“อาหารมาแล้วค่ะ”
“ขอบใจจ้ะ...” คุณท่านผู้หญิงเอ่ยบอกกับก่อนที่...
“เอ่อหนูดาขึ้นไปปลุกตาเบลซทีฉันมีเรื่องจะคุยด้วย...” คุณท่านผู้ชายจะเอ่ยบอกกับฉัน...
“ค่ะคุณท่าน”
หลังจากนั้นฉันก็เดินขึ้นมาด้านบนของคฤหาสน์ ก่อนที่จะหยุดยืนช่างใจอยู่หน้าประตูบานใหญ่...
ก๊อกกกกกๆๆ
“…” เงียบ! ฉันควรทำอย่างไงดี...คุณท่านจะรีบออกไปทำธุระข้างนอกด้วย ‘กล้าๆ หน่อยดาหลา’
ก๊อกกกกกๆๆ
“คุณเบลซดานะคะ คุณเบลซตื่นรึยังคะ” ฉันตัดสินใจตะโกนเรียกเขาออกไป แต่...
“…”
ก๊อก...
“คะ...คุณ”
แอ๊ดดดดดดดดดดด!
“คะ...คุณเบลซ” มือฉันค้างอยู่กลางอากาศ ประตูห้องคุณเบลซเปิดออกพร้อมกับเจ้าของห้องที่ยืนมองฉันนิ่งๆ
...แต่ที่ไม่นิ่งเลยก็คงจะเป็นฉันเองเนี่ยแหละ ก็เพราะเขามีผ้าขนหนูเพียงผืนเดียวที่พันรอบเองของเขาอยู่ไหนจะหยดน้ำที่ค่อยๆไหลจากปลายผมของเขาลงมา ‘เดี๋ยว! ดาหลาเธอคิดอะไรของเธอเนี่ย’
“อะ...เอ่อคุณท่านให้ดามาปลุกคุณเบลซค่ะ”
“…”
“เอ่อ งั้นดาขอตัวก่อนนะคะ” ฉันเอ่ยบอกกับผู้ชายตรงหน้าขึ้นหลังจากที่เรายืนจ้องหน้ากันอยู่นาน...ก่อนที่จะหันหลังเดินออกไป
“เดี๋ยว”
ขวับ!
“คะ?” ขาฉันหยุดชะงัดทันทีที่เสียงของเขาเอ่ยจบลง พร้อมกับรีบหันกลับไปมองเขา... ‘โอ๊ย…อกอีแป้นจะแตกชิกแพคเป็นชั้นๆ เลยพ่อคุณเอ้ย’
“บอกคุณตาอีกสิบนาทีฉันลงไป”
“ได้ค่ะ” ฉันรับปากเขาก่อนที่จะเดินออกมา...
“เป็นไงหนูดา…ตาเบลซตื่นรึยัง” คุณท่านผู้ชายจะเอ่ยถามฉันทันทีที่ฉันเดินเข้ามา
“ตื่นแล้วค่ะ...คุณท่านอีกสิบนาทีเดี๋ยวคุณเบลซลงมาค่ะ” ฉันเอ่ยตอบคุณท่านไปด้วยสายตายิ้มแย้ม...
“ขอบใจจ่ะหนูดา ฉันฝากเอากาแฟมาให้ตาเบลซทีนะจ้ะ”
“ค่ะคุณท่าน” หลังจากที่ฉันตอบคุณท่านแล้วฉันก็เดินออกมา...
10 นาทีต่อมา
ฉันเดินนำกาแฟไปเสริฟให้คุณเบลซอย่างนอบน้อม
“ครับคุณตา” หลังจากบทสนทนานั้นจบลง คุณท่านผู้ชายก็เดินออกไปทันที หลงเหลือเพียงสายตาสองคู่ที่ต่างจับจ้องมาที่ฉัน ‘รู้สึกเสียวสันหลังแปลกๆ อย่างไงก็ม่ายรู้’
“><.”
“หนูดาวันนี้ไปไหนรึป่าวจ้ะ” คุณผู้หญิงเอ่ยถามฉัน
“เอ่อ...คือดาจะรองนั่งรถไปโรงพยาบาลค่ะ”
“…”
“ไปทำไมหรอจ้ะ”
“ดาไม่ชินทางค่ะ พรุ่งนี้ทำงานวันแรกเลยดากลัวจะหลงและไปทำงานวันแรกสายค่ะ…”
“...แต่ดาไปธุระให้คุณท่านก่อนได้นะคะ” ฉันตอบกลับคุณท่านไปอย่างนอบน้อม
“โถ่...หนูดาของฉัน” คุณผู้หญิงเอ่ยขึ้นก่อนจะเดินเข้ามาลูบหัวฉันอย่างเอ็นดู
“><.”
“เรื่องนั้นไม่ใช่เรื่องใหญ่เลยจ่ะ…” คุณท่านเอ่ยกับฉันก่อนที่จะหันไปพูดกับคุณเบลซที่นั่งอยู่ข้างๆ
“…ตาเบลซพรุ่งพาหนูดาไปทำงานด้วยเข้าใจไหม”
“…”
“ตะ...”
“ไม่มีแต่นะหนูดา”
“ค่ะ” ฉันจำเป็นต้องรับคำคุณท่านออกไปอย่างจำใจ...
“ดีมาก หนูไปเตรียมตัวเถอะจ่ะ”
“ค่ะคุณท่าน” หลังจาที่ฉันตอบคุณท่านแล้วก็รีบเดินออกไปเอากระเป๋าของตัวเองทันทีไม่อยากให้ผู้ใหญ่ต้องรอนาน...
5 นาทีผ่านไป
ฉับ! ฉับ! ฉับ!
ฉันกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปที่รถของคุณเบลซทันทีที่เห็นเขายืนพิงรถของตัวเอง พร้อมกับส่งสายตานิ่งๆ มองมาที่ฉัน ‘ช่างเป็นคนที่เดาอยากอะไรอย่างนี้ก็ไม่รู้’
“ขึ้นรถ...” เขาเอ่ยบอกกับฉันด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
“คะ...ค่ะ” หลังจากที่ฉันเอ่ยบอกกับเขาจบก็กำลังจะเดินไปขึ้นที่ข้างหลังแต่...
“ข้างหน้า”
“ค่ะ” ฉันรีบเดินจ้ำเท้าไปนั่งข้างหน้าข้างเขาทันที...
…
รถเคลื่อนตัวออกไปออกช้าๆ ถึงนี่จะเป็นครั้งแรกที่ฉันนั่งรถที่คุณเบลซขับก็พอจะเดาได้ว่านี่มันไม่ใช่เรื่องปกติของเขาแน่ๆ …
“หนูดาจ่ะ” คุณท่านเอ่ยขึ้นมาทำลายความเงียบ
“ค่ะ” ฉันจึงเอ่ยตอบพร้อมกับหันไปสบตากับคุณด้วยรอยยิ้ม
“ตอนนี้ห้องพักบุคลากรไม่พอเพราะเรากำลังสร้างตึกใหม่...”
“ค่ะ” ฉันคิดว่ายังไงซะฉันจะเทียวไปเทียวกลับอยู่ เพราะฉะนั้นเรื่องนี้ไม่ใช่ปัญหาสำหรับฉันเลย...
“ฉันไม่อยากให้หนูต้องเทียวไปเทียวมามันอันตราย ฉันคุยกับตาเบลซแล้ว...”
“...”
... อย่าบอกนะ ‘ไม่หรอกคุณเบลซไม่มีทางยอม...’
“ให้หนูไป...”
“...” ม่ายยยย
“อยู่กับตาเบลซ” ...
“...”
“อะ...เอ่อไม่เป็นไรดีกว่าค่ะคุณท่าน ดาเกรงใจด้วยค่ะ...”
“...”
“...”
“อีกอย่างดาไปกลับได้ค่ะสบายมาก” ฉันพยายามอธิบายเหตุผลให้สองคนตรงหน้าฟัง แต่…
“คอนโดตาเบลซอยู่ใกล้โรงพยาบาล อีกอย่างมีตั้งหลายห้อง...”
“...”
“เดี๋ยวฉันจะไปคุยกับแม่ของหนูเอง ดาราต้องเห็นด้วยกับฉันแน่ๆ ...”
“...”
“และอีกอย่างหนูดาไม่ต้องเกรงใจตาเบลซโอเค...”
“...”
“ส่วนวันหยุดค่อยกลับบ้านอย่างนั้นดีกว่านะจ้ะ”
“ค่ะคุณท่าน” ฉันทำได้เพียงตบปากรับคำคุณท่านไปอย่างจำยอม ฉันรู้และเข้าใจดีว่าท่านเป็นห่วงฉัน...แต่ที่ไม่เข้าใจเลยคือผู้ชายที่นั่งข้างฉันเนี่ยสิ ทำไมเขาถึงไม่คัดค้านอะไรเลยล่ะปกติเขาน่าจะต้องหวงพื้นที่ส่วนตัวหรือไม่ก็ไม่ชอบความวุ่นวานตามนิสัยของเขาสิ...’ทำไมเขาไม่พูดอะไรเลยอ่ะ...’
@U mall
หลังจากที่พวกเรามาถึงห้างสรรพสินค้ากันมาได้สักพัก ก็มาหยุดอยู่ที่ร้านขายกระเป๋าแบรนด์เนมชื่อดัง
“หนูดาว่า สีนี้หรือสีนี้ดีถ้าฉันจะซื้อไปเป็นของขวัญ” คุณท่ายเอ่ยถามฉันขึ้นหลังจากที่พนักงานในร้านหยิบกระเป๋าคอลเลคชั่นใหม่ล่าสุดที่ท่านเลือกไว้มาวงตรงหน้าเรา
“ดาว่าสีนี้ค่ะ” ฉันชี้ไปที่กระเป๋าสีอ่อนตรงหน้า ที่ฉันเลือกใบเพราะมันดูเรียบหรู แต่ก็ดูน่าค้นหาน่าจะเหมาะกับการเป็นของขวัญมากกว่าอีกใบที่ดูสีฉูดฉาดเกินไป...
“งั้นเอาสีนี้” คุณท่านหันมายิ้มให้ฉัน ก่อนจะหันไปบอกกับพนักงาน
“เดี๋ยวยายนัดเพื่อนไว้ที่ร้านอาหารทางด้านโน้น...”
หลังจากที่พนักงานเดินออกไป คุณท่านก็หันมาพูกกับคุณเบลซ ก่อนที่จะ...
“...ตาเบลซพาหนูดาไปหาอะไรทานด้วยนะลูก”
“ครับ”
“...”
“นี่กระเป๋าค่ะ” เสียงพนักงานเอ่ยขึ้นพร้อมกับยื่นถุงกระดป๋าใหญ่ส่งให้คุณท่านไป
“ฝากหนูดาด้วยนะตาเบลซ...”
“...” เขาพยักหน้าเพียงเล็กน้อยเพื่อเป็นคำตอบ
“...เที่ยวเล่นกับพี่เขาสักแป๊บนะหนูดาเดี๋ยวฉันมา”
“ค่ะคุณท่าน” ฉันเอ่ยตอบเธอไปอย่างนอบน้อม
ด้วยความที่คุณหญิงสินีท่านรู้จักหลานชายของแกเป็นอย่างดีเพราะเลี้ยงมาเองกับมือ ท่านรู้ดีว่าคุณเบลซไม่ชอบการพบปะสังสรรค์กับเพื่อนๆของแกสักเท่าไหร่ จึงสั่งให้หลานชายคนเก่งของแกไปหาอะไรทำฆ่าเวลาเพื่อรอแกทำธุระกับเพื่อนก่อน
12.00 น.
“คุณเบลซหิวรึยังคะ” ฉันเอ่ยถามคุณเบลซออกไปด้วยรอยยิ้ม
“อยากกินอะไร” เหมือนเขาจะตอบไม่ตรงคำถามของฉันเลยเนอะ...
“ให้ดาเลือกหรอคะ” ฉันเอ่ยถามเขาออกไปพร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปหาเขาด้วยรอยยิ้ม...
“...” เขานิ่งพร้อมกับจ้องมาที่ฉันนิ่งๆ มันเป็นสายตาที่ทำให้ฉันคิดผิดไปมหันต์ที่เลือกทำแบบนั้นออกไป…’เพราะเขาคงไม่ชอบ’
“ขะ ขอโทษคะ” ฉันเอ่ยขอโทษเขาพร้อมกับหันหน้าไปทาง
“...”
“งั้นร้านนี้ไหมคะดูหน้าอร่อยดี” ฉันชี้ไปทางร้านอาหารญี่ปุ่นตรงหน้า เพราะตอนนี้นอกจากฉันจะกลืนอะไรไม่ลงแล้วฉันยังอยากออกไปจากตรงนี้อีกด้วย
“...” เขาไม่พูดอะไรเพียงแต่เดินเข้าไปในร้านอาหารที่ฉันบอก...
“...” ฉันจึงก้มหน้าก้มตาเดินตามเขาเข้าไปในร้าน...
“...”
“...”
หลังจากที่เราสองคนสั่งอาหารเสร็จ บรรยากาศระหว่างเราก็ตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง
Latest chapter
ซ่อนรักคุณหมอมาเฟีย ตอนที่ 44 : ม่ามี๊ & แด๊ดดี๊ (จบ)
“อ่ะแฮ่ม!!!” “พะ พี่เบลซ” ฉันร้องเรียกเขาด้วยความตกใจ ถึงฉันกับพี่มาร์คัสจะไม่ได้ทำอะไรผิดก็ตาแต่ฉันก็ยังกลัวว่าเขาสองคนจะมีเรื่องกันอย่างวันนั้นอีก “ปล่อยมือออกจากเมียกูได้แล้วมั้ง” พี่เบลซเอ่ยบอกกับร่างสูงอีกคน ก่อนจะเดินเข้ามาจับมือหนาออกจาหัวของฉัน “หึ!” “ดาเข้าไปช่วยแม่กับยายเตรียมอาหารเถอะครับ ตรงนี้แดดมันแรงเกินไป” พี่เบลซเอ่ยบอกกับฉันด้วยรอยยิ้ม “พี่สองคนจะไม่ทะเลอะกันแน่หรอคะ” ฉันเอ่ยถามร่างสูงทั้งสองตรงหน้าออกไปด้วยความกังวล ทุกครั้งที่พวกเขาเจอไม่เคยมีครั้งไหนที่พวกเขาจะคุยกันดีๆได้เลย “ไม่มีอะไรหรอครับ เข้าไปข้างในก่อนนะดา” พี่มาร์คัสเอ่ยบอกกับฉันเสียงเรียบ “แน่นะคะ” ฉันถามทั้งสองคนออกไปอีกครั้ง “ครับ/ครับ” “ก็ได้ค่ะ” ฉันตอบรับทั้งสองอย่างว่าง่ายก่อนจะเดินเข้ามาในตัวบ้าน...[BLAZ’S PART] “รอบนี้ไม่ต่อยกูหรอวะ” ไอ้มาร์คัสเอ่ยถามผมขึ้นด้วยน้ำเสียงกวนๆ “เมียคุมความประพฤติกูอยู่” ผมตอบกลับมันไปเสียงเรียบ “หึ มีอะไรอยากคุยกับกูก็ว่ามา”
ซ่อนรักคุณหมอมาเฟีย ตอนที่ 43 : ยอมรับ
ก๊อกๆๆ !!!!“เดี๋ยวแม่ไปเปิดเองลูก” “เชิญค่ะ” แม่ดาราเดินไปเปิดประตูให้กับคนที่มาใหม่ ก่อนที่ท่านจะดูตกใจเล็กน้อย “คุณท่าน คุณผู้หญิง...สวัสดีค่ะ” แม่ฉันร้องออกมาด้วยความตกใจ ก่อนจะยกมือไหว้ทั้งสองที่มาใหม่อย่างอ่อนโยน “ไม่ต้องมากพิธีหรอกดา เราเข้าไปข้างในกันเถอะฉันไม่ได้มาที่นี่ในฐานะเจ้านาย ฉันมาในฐานะยาย ฉันมาขอโทษแทนหลานชายตัวดีของฉันที่ทำผิดไว้กับลูกสาวของเธอ” เสียงคุณท่านเอ่ยถามแม่ของฉันเสียงอ่อน ก่อนที่แม่ของฉันจะเปิดประตูเพื่อตอนรับผู้ที่มาใหม่ทั้งสอง “ใช่ค่ะตามที่คุณแม่ท่านบอก ดาราไม่ใช่คนงานในบ้านเราแล้ว แต่เป็นแม่ของผู้หญิงที่ลูกชายเรารักมากที่สุด” คุณสัณห์แม่ของพี่เบลซพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม “คุณท่าน คุณสัณห์สวัสดีค่ะ” ฉันยกมือไหว้ทั้งสองอย่างนอบน้อม ก่อนจะก้มหน้าให้กับพวกท่านอย่างไม่กล้าสบตา “สวัสดีจ่ะหนูดา แม่ขอโทษแทนลูกแม่ด้วยนะดาหลา” คุณสัณห์หันมาบอกกับกับฉันเสียงอ่อน ก่อนที่ท่านจะลูบหัวฉันอย่างเอ็นดู “ถ้าต่อไปนี้ตาเบลซรังแกหนูอีกบอกยายเลยนะ เดี๋ยวยายจัดการให้เอง” คุณท่านเอ่ยบอกกับด้วยใบหน้า
ซ่อนรักคุณหมอมาเฟีย ตอนที่ 42 : ทางเลือก
[BLAZ’S PART]“ดา ดาครับ” ผมเอ่ยเรียกร่างบางที่หมดสติไปในอ้อมกอดของผม ผมอุ้มเธอไว้แนบอกก่อนจะพาเธอออกมาด้านนอก ก่อนที่จะผมวางเธอลงบนเตียงซึ่งห้องนี้อยู่ฝั่งตรงข้ามกับห้องพักฟื้นของตาทอง “คุณหมอเบลซมีอะไรให้ฉันช่วยไหมค่ะ” เสียงพยาบาลเดินตามเข้ามาช่วยผม ก่อนที่เธอจะเอ่ยถามผมขึ้น “ไปตามหมอจากแผนกสูติมาที” ผมเอ่ยบอกกับพยาบาลตรงหน้าเสียงเรียบ “ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะคุณหมอเบลซ” หลังจากที่พยาบาลเดินออกไปผมจึงเริ่มตรวจร่างกายเบื้องต้นให้กับร่างบางตรงหน้า เธอหมดสติไปมาจากการที่เธอพักผ่อนไม่เพียงพอ ตั้งแต่เมื่อคืนที่ตาของเธอหมดสติไปจนถึงตอนนี้ก็ปาเข้าไปบ่ายสามของอีกวันเธอยังไม่ได้นอนพักเลย รวมถึงเธอมีความเครียด ความวิตกกังวลสะสมอยู่มากทีเดียวและมีเรื่องหนึ่งที่ยังคงกวนใจผมอยู่ถึงร่างบางตรงหน้าผมจะไม่มีอาการอะไรที่ผิดปกติแสดงออกมาให้ผมเห็น แต่ผมมี...ม๊าเคยเล่าให้ผมฟังอยู่บ่อยๆ ว่าป๊าผมมีอาการแบบเดียวกันนี้ตอนที่ม๊าท้องผม มันทำให้ผมสงสัยว่าร่างบางตรงหน้ากำลังตั้งท้อง และผมเป็นคนแพ้ท้องแทนเธอ“สวัสดีค่ะคุณหมอเบลซ” หญิงสาววัยกลางคนเอ่ยถามผมขึ้นอย่างนอบ
ซ่อนรักคุณหมอมาเฟีย ตอนที่ 41 : ฉุกเฉิน
“อ้วกกกกกก…” ผมโก่งคออ้วกออกมาจนแสบคอไปหมด ก่อนจะทรุดนั่งลงกับพื้นห้องน้ำอย่างหมดแรง“คุณเบลซเป็นไงบ้างลูก ไหวไหม” ยายมณีเอ่ยถามผมดังมาจากด้านนอก“ผมไม่เป็นไรครับยาย”“มีอะไรหรอคะยาย” เสียงดาหลาเอ่ยถามยายของด้วยความสงสัย“ก็คุณเบลซนะสิลูกอยู่ดีๆก็อาเจียนออกมา”“อาเจียนหรอคะ” ดาหลาเอ่ยถามยายของเธอกลับไปอีกครั้ง แต่น้ำเสียงของเธอมันเเสดงออกมาอย่างชัดเจนว่าเธอเป็นห่วงผม“ใช่ลูก”“เมื่อกี้เขาก็ยังดีๆอยู่นี่คะ” เสียงดาหลาดังเข้ามาใกล้ขึ้น เหมือนเธอจะเดินเข้ามาหยุดอยู่หน้าห้องน้ำที่ผมอยู่“ก็นั่นสิลูก”แอ๊ดดดด !!!“คุณเบลซ” ยายมณีเอ่ยเรียกผมเสียงอ่อน ก่อนจะเดินเข้ามาผมอย่างเป็นห่วง“ผมไม่ได้เป็นอะไรจริงๆครับยาย” ผมเอ่ยบอกกับหญิงสูงวัยตรงหน้าพร้อมกับรอยยิ้ม ผมเลือกที่จะไม่พูดความจริงกับท่าน เพราะผมคงไม่กล้าบอกหรอกนะว่าผมเหม็นกลิ่นอาหารที่ท่านทำอะ“หน้าคุณซีดมากเลยนะคะ” เธอเอ่ยบอกกับผมเสียงอ่อน“^0^” ผมหันไปยิ้มหวานให้กับเธออีกครั้ง“คุณยิ้มอะไรคะ” เธอเอ่ยถามผมเสียงเรียบอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์กับท่าทางของผมสักเท่าไหร่“หนูเป็นห่วงพี่หรอครับ” ผมยิ้มหวานก่อนจะเอ่ยถามร่างบางตรงหน้าออกไปเสียงอ่อน“ป
ซ่อนรักคุณหมอมาเฟีย ตอนที่ 40 : ตัดสินใจ
“คุณเบลซคะลุกขึ้นเถอะค่ะ” น้าดาราเอ่ยบอกกับฉันเสียงอ่อน ก่อนจะเดินเข้ามาพยุงผมให้ลุกขึ้นยืนอีกครั้ง“น้าดาครับ ตา ยายครับ ผมรักดาหลามาก…”“…”“ผมรักเธอมากจริงๆ”“…”“ในวันนี้ที่ไม่มีเธออยู่หัวใจของผมมันก็แตกสลายไม่เป็นชิ้นดี ผมขอ…” ผมเอ่ยบอกกับทั้งสามคนตรงหน้าเสียงสั่นน้ำตายังคงคออยู่เต็มดวงตา“…”“นะครับน้าดา ผมกลับไปแก้ไขอดีตไม่ได้แล้ว แต่ผมขอทำปัจจุบันที่ยังเหลือใหม่ได้ไหมครับ”“ค่ะ น้าจะให้อภัยคุณ” น้าดาราเอ่ยบอกกับผมเสียงเรียบพร้อมกับจ้องมองมาที่ผมนิ่งๆ“ดา…” เสียงตาทองดุลูกสาวของท่านเสียงดัง“แต่ถ้าคุณเบลซทำให้ลูกสาวของน้าเจ็บปวด ไม่ว่าจะเป็นทางกาย และทางใจอีกเพียงครั้งเดียว คุณเบลซต้องเป็นคนเดินออกไปจากชีวิตของลูกสาวน้า มันจะไม่มีโอกาสเป็นครั้งที่สองสำหรับคุณอีก”“…”“จะรับปากน้าไหมคะ” น้าดาราเอ่ยถามผมเสียงเรียบ“ผมรับปากครับ มันจะไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกเป็นครั้งที่สองแน่นอนครับ” ผมเอ่ยบอกกับหญิงวัยกลางคนตรงหน้าด้วยความหนักแน่น เรื่องที่เคยเกิดขึ้นมันจะไม่มีวันเกิดขึ้นอีกเพียงครั้งเดียวมันก็มากเกินพอเเล้ว วันนี้ผมรู้ซึ้งแล้วว่าถ้าผมไม่มีดาหลาผมไม่สามารถอยู่บนโลกที่กว้างใหญ
ซ่อนรักคุณหมอมาเฟีย ตอนที่ 39 : ขอโอกาส
[DARLA’S PART]16.30 น.“ยายคะต่อไปดาจะจัดการเรื่องอาหารการกินให้ยายเองนะคะ” ฉันเอ่ยบอกกับยายของตัวเองเสียงอ่อน ทันทีที่รถประจำทางจอดบริเวณหน้าทางเข้าสวนส้ม ฉันกับแม่ดาพายายไปโรงพยาบาลในตัวอำเภอ เพราะท่านบ่นเวียนหัวไม่หายสักทีฉันกลัวว่าจะเป็นหนังถ้าปล่อยไว้นาน เลนพาท่านไปหาหมอให้คุณหมอตรวจดูสักหน่อย“…” ยายมณีมองมาทางฉันด้วยแววตาเศร้าๆ ราวกับเด็กที่กับเด็กที่กำลังโดนบังคับยังไงยังงั้น ฉันส่งยิ้มหวานไปให้ท่านก่อนจะพูดต่อ“ของมันของทอดต้องค่อยๆลดแล้วนะคะ”“จ้าหลานรัก” ยายเอ่ยบอกกับฉันเสียงอ่อน ก่อนที่ท่านจะส่งยิ้มมาให้ฉันอย่างเอ็นดู“งั้นเราเริ่มเลยนะคะ หนูขอยึดกล้วยทอดก่อนเลยค่ะ” ฉันดึงถุงกล้วยทอดออกจากมือของยายเบาๆ“เอ้า…เริ่มเลยเลอะยายหนู” ยายเอ่ยถามฉันออกมาเสียงอ่อน พร้อมกล้วยทอดในมือฉันตาละห้อย ถึงยังไงฉันก็ไม่ใจอ่อนหลอกนะเพื่อสุขภาพที่ดีของฉัน“ป้ายหายไปแล้ว สงสัยพ่อจะได้คนงานใหม่แล้วนะจ๊ะแม่” แม่ของฉันพูดขึ้นพร้อมกับมองไปยังรั้วตรงหน้าที่ปกติมันมีป้ายประกาศติดอยู่ ซึ่งฉันเป็นคนเอามาติดเองกับมือก่อนจะออกไปโรงพยาบาล“ดีแล้วลูกตาแก่จะได้มีลูกมือ กลางคืนก็จะได้มีคนช่วยเดินเวรด้วย”“ท
You may also like
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน
แสงอรุณฤดูใบไม้ผลิ43.2K viewsขย้ำรักเลขา NC-20
C157.8K viewsเกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่
เฉียวเหมย63.6K viewsคลั่งรักอันธพาล NC20+
ฅนบนดอย21.3K viewsคุณขามาเป็นสามีฉันเถอะค่ะ
baiboau-เนื้อนวล105 viewsลุงดำ
Suwachee339 viewsรวิกาญจน์เภตรา
ชนิตร์นันท์153 viewsระยะปลอดภัย
นอนกินดินสอ86 views
