บทที่ 2 - ไม่เปลี่ยนใจ

บทที่ 2

ในค่ำคืนที่เงียบเหงา เกรซนั่งเฝ้าอยู่ข้างๆ เตียงของยายจ๋าไม่ห่าง เพราะอยากให้ยายตื่นขึ้นมาแล้วเห็นหน้าเธอ จะได้ดีใจ ทว่าเพราะความง่วงและอ่อนล้า เด็กสาวได้ฟุบหลับอย่างลืมตัวจนกระทั่งรุ่งเช้า

แสงแดดสีเหลืองสาดส่องเข้ามากระทบเปลือกตาคู่สวย ปลุกให้เด็กสาวค่อยๆ ลืมตาตื่นด้วยสีหน้างัวเงีย มือเล็กๆ ยกขึ้นปาดดวงตาให้มองอะไรชัดขึ้น จนเห็นว่ายายจ๋าฟื้นแล้ว

“ยายตื่นแล้วเหรอคะ ทำไมยายไม่เรียกหนูละ” ฉันเอ่ยถามเมื่อเห็นยายมองฉัน ด้วยใบหน้ายิ้มอ่อนๆ

“ยายอยากให้เกรซพักผ่อน เมื่อคืนคงเฝ้ายายจนดึกเลยใช่ไหม” ยายจ๋าเอ่ยถามก่อนจะจับมือเล็กๆ ของเกรซด้วยมือเหี่ยวย่น

“ดึกนิดหน่อยค่ะ แต่ไม่เป็นไร แค่ยายฟื้นเป็นปกติ หนูก็ดีใจมากแล้ว หมอบอกว่ายายต้องพักที่โรงพยาบาลสักระยะ ระหว่างนี้หนูจะดูแลยายเอง”

หลังจากได้ยินที่เกรซบอก สีหน้าของยายจ๋าก็ดูเป็นกังวลเล็กน้อย ยายจ๋าถอนหายใจเบาๆ เพราะไม่อยากนอนโรงพยาบาลนาน

“ยายอยากกลับบ้าน ค่ารักษาคงจะแพงน่าดูเลยนะ” ยายจ๋ากังวลเรื่องค่ารักษา เพราะไม่อยากให้หลานสาวต้องมาแบกรับภาระเหล่านี้ สู้ไม่รักษาดีกว่า แต่เกรซกลับยิ้มกว้าง พร้อมกับจับมือยายด้วยสีหน้าสดใสไร้กังวล

“แพงอะไรละยาย ที่นี่เขารักษาให้ฟรีค่ะ เขาบอกว่า อาการป่วยของยายแค่เล็กน้อย ไม่มีค่าใช้จ่ายอะไร”

ฉันได้แต่ต้องยอมโกหกไปแบบนั้น เพราะกลัวยายจะไม่ยอมรักษา ส่วนหลังจากนี้ฉันคงต้องรีบหางานทำ จะได้เอาเงินมาจ่าย ไม่รู้เป็นเงินเท่าไหร่กัน

“จริงเหรอ ถ้าเป็นแบบนั้น ยายก็โล่งใจหน่อย” เกรซได้แต่ยิ้มจางๆ เก็บซ่อนความคิดเอาไว้ และอยู่พูดคุยเป็นเพื่อนยายจ๋าจนถึงเวลากินอาหาร

พยาบาลเข้ามาส่งอาหารพร้อมกับยาหลังอาหาร เมื่อยายจ๋ากินเสร็จ ก็งีบหลับไป

“เดี๋ยวเชิญญาติตามพยาบาลไปที่เคาน์เตอร์ด้วยนะคะ” พยาบาลเอ่ยก่อนเดินนำออกจากห้อง

»—⚝—«

“นี่เป็นค่ารักษาพยาบาลทั้งหมดของคุณยายอนงค์ บุษบารำพัน ญาติสามารถชำระได้จนถึงวันสุดท้ายที่คุณยายออกจากโรงพยาบาลค่ะ”

ฉันรับกระดาษแผ่นบางมา ก่อนจะกวาดสายตาอ่าน อย่างละเอียด

“สะ...สองแสนO_O!”

ตัวเลขที่เห็นเกินจากที่คาดการณ์เอาไว้อย่างมาก มือที่จับกระดาษตอนนี้อ่อนจนหล่นมาอยู่ข้างลำตัว เด็กสาวไม่รู้เลยว่าจะหาเงินก้อนโตขนาดนี้มาจากไหน ความเครียดจึงเริ่มผุดขึ้นในหัว และหนักกว่าทุกครั้ง

“น้องเกรซ! ใช่น้องเกรซจริงๆ ด้วย เจ๊ดูตั้งนาน” สาวสองรูปร่างสูงใหญ่ผิวเข้มวัยสามสิบเดินเข้ามาทักทายด้วยน้ำเสียงวี้ดว้าย

“เจ๊หงส์ มาทำอะไรที่โรงพยาบาลเหรอคะ?”

เจ๊หงส์เป็นคนรู้จัก เคยเจอกันแบบผ่านๆ หลายเดือนก่อน และเจ๊แกให้นามบัตรไว้ เผื่ออยากทำงานกับแก ทว่า ฉันก็ไม่เคยติดต่อกลับไป

“พอดีเจ๊มาตรวจสุขภาพน่ะจ๊ะ แล้วเราละ มาทำอะไร”

ฉันไม่รู้ทำไมถึงดูลำบากใจที่จะพูด เจ๊แกเลยชวนไปหาที่นั่งคุยกัน แถวๆ ระเบียงของโรงพยาบาล และบรรยากาศดูเงียบมีแค่พวกเราสองคน

“พอดียายหนูไม่สบายค่ะ” ฉันตอบเรียบ ก่อนจะคิดขึ้นได้ถึงงานที่เจ๊หงส์เคยบอก ถ้าได้เงินดีคงมีทางหาเงินมาจ่ายค่ารักษาให้ยาย

“เจ๊คะ ตอนนี้เจ๊ยังรับพนักงานอยู่ไหมคะ หนูสนใจทำงานกับเจ๊ค่ะ”

ฉันไม่รู้หรอกว่างานที่เจ๊หงส์เคยบอกเป็นงานอะไร แต่ถ้ามันได้เงินฉันก็อยากลองทำ

“เอ่ออออ....แน่ใจนะว่าจะทำงานกับเจ๊”

เจ๊หงส์ดูลำบากใจเล็กน้อยแทนที่จะยินดี หรือเจ๊เขาไม่อยากรับเรากันนะ เราทำให้เจ๊แกลำบากใจรึเปล่า

“แน่ใจค่ะ แต่ถ้าเจ๊มีพนักงานเยอะแล้ว ก็ไม่เป็นไรค่ะ”

“....ฮ่าๆ” จากที่เจ๊หงส์ดูกังวล จู่ๆ ก็ยิ้มร่า พร้อมหัวเราะเล็กน้อย

“เยอะอะไรกันละ อ่ะๆ ถ้าอยากทำ งั้นเจ๊รับก็ได้ แต่ว่าเราแน่ใจนะ จะมาเปลี่ยนใจหน้างานไม่ได้นะจ๊ะ”

ได้ยินแบบนั้นฉันก็ดีใจอย่างมาก ต่อให้เป็นงานหนักฉันก็ยินดีทำ อย่างน้อยก็คุ้มค่ากับการได้ค่ารักษายาย คนที่ฉันรักมากที่สุดในชีวิต

“แน่ใจค่ะ หนูไม่เปลี่ยนใจแน่นอน”

ฉันรีบรับปาก ก่อนที่เจ๊หงส์จะนัดวันเริ่มงาน ซึ่งเป็นวันพรุ่งนี้ตอนดึก ด้วยความดีใจ ความสงสัยที่ควรจะมีเลยหายไป เหลือแค่ความตื่นเต้นที่จะได้ทำงาน