บทที่ 1 - แน่ใจค่ะ

บทที่ 1

ดวงตาคู่สวยก้มลงมองเนื้อหาในกระดาษด้วยความทุกข์ใจแล่นพล่านอยู่ในหัว อีกไม่กี่เดือนเธอก็จะเรียนจบแล้ว หากไม่ได้จ่ายค่าเทอมภายในเดือนนี้ คงจะโดนไล่ออกแน่ ที่เรียนมาทั้งหมดก็เท่ากับว่าสูญเปล่าแล้วจริงๆ

“ไม่ได้ ยังไงฉันก็ต้องหาเงินค่าเทอมมาจ่าย ยายจะต้องสบาย ถ้าฉันเรียนจบมีงานดีๆ ทำ”

ความหวังที่มีทำให้เกรซฮึดสู้ เธอรีบเก็บกระดาษใส่กระเป๋า ก่อนจะลุกขึ้นหยิบผ้าขนหนูเข้าไปอาบน้ำ

»—⚝—«

ภายในห้องครัวโรงทำขนม ตอนนี้ขนมหลายอย่างถูกจัดวางในจาน รูปทรงหลากหลาย มีทั้งขนมทองหยิบทองหยอด ขนมชั้น ขนมเปียกปูน ขนมห่อ ข้าวต้มมัด สังขยาฝักทอง มันเชื่อม กล้วยบวชชี ขนมต้ม หม้อแกงและอีกสามสี่อย่าง ดูน่าทานและสวยงามอย่างมาก

มือเหี่ยวย่นยกขึ้นปาดเหงื่อด้วยความเหนื่อยล้า ก่อนจะเดินไปนั่งลงบนแคร่ไม้ หยิบน้ำในขันขึ้นมาดื่มดับกระหาย ขอบขันยังไม่ทันจะถึงกลีบปาก มือที่ยกขันก็สั่นอ่อนแรงขึ้นมากระทันหัน ดวงตาพร่ามัว และวูบหมดสติไป

“ยาย!!!” เกรซเดินออกมาเห็น ก็ร้องขึ้นด้วยความตกใจ รีบวิ่งเข้าไปพยุงยายจ๋า แล้วเขย่าเรียกอยู่หลายครั้ง แต่ก็ยังเงียบสนิท ดวงตาคู่สวยเริ่มน้ำตาคลอเบ้า เพราะกลัวว่ายายจะเป็นอะไรไป

“ยาย ฮื้อๆๆ ยายอย่าเป็นอะไรนะ ฮือๆ” เกรซร้องไห้ด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เมื่อตั้งสติได้จึงรีบวิ่งไปหาน้าองุ่น ซึ่งเป็นน้าบ้านข้างๆ ให้มาช่วยเหลือ และหามคุณยายส่งโรงพยาบาลได้ทันเวลา

»—⚝—«

(หน้าห้องฉุกเฉิน)

เกรซนั่งรอ ดวงตามองประตูไม่ยอมละไปไหน เพื่อรอหมอที่รักษายายจะเดินออกมา มือเล็กๆ กำแน่น ดวงตาหมองช้ำเพราะร้องไห้อยู่นานด้วยความเป็นห่วงยายจ๋า

“เกรซ ยายคงจะแค่เป็นลม คงไม่เป็นอะไรร้ายแรงหรอก อย่าคิดมากเลยนะลูกนะ” หญิงวัยห้าสิบปี หน้าตาดูเป็นคนใจดีเอ่ยกับเกรซ พร้อมกับจับมือปลอบโยนเธอ ด้วยความเอ็นดู

“ขอบคุณน้าองุ่นมากนะคะ ที่ช่วยพายายมาส่งโรงพยาบาล”

น้าองุ่นเป็นเพื่อนบ้านจิตใจดี มักจะทำนู่นทำนี่มาฝากเกรซกับยายบ่อยๆ และเป็นที่พึ่งให้กับสองยายหลานเสมอมา เมื่อมีเหตุฉุกเฉินเหมือนเช่นวันนี้ ก็เป็นน้าองุ่นนี่แหละที่ยื่นมือเข้ามาช่วย น้าองุ่นเรียกได้ว่า เปรียบดั่งญาติคนนึงของเกรซเลยก็ว่าได้

“เรื่องเล็กน้อยเองลูก มีอะไรก็บอกน้าได้ตลอดนะ ยังไงเราก็คนกันเอง”

ความใจดีของน้าองุ่น ฉันจดจำไว้อย่างดี หากมีโอกาสจะต้องตอบแทนบุญแน่นอน ทว่าตอนนี้ได้แต่ภาวนา ขอให้ยายจ๋าอย่าเป็นอะไรเลยนะ

“หมอออกมาแล้วเกรซ”

ทันทีที่เห็นคุณหมอเดินออกมา ฉันไม่รอช้าที่จะรีบลุกขึ้นไปถามอาการของยายจ๋า ในใจยังคงมีความกลัวซ่อนไว้ แต่ก็ได้แต่ฝืนยิ้มจางๆ ฟังคำของคุณลุงหมอ

“คนไข้พักผ่อนน้อย เลยทำให้หมดสติ และยังมีโรคเรื้อรังที่ต้องรักษา ยังไงต้องพักรักษาตัวที่โรงพยาบาลสักระยะนะครับ”

คำพูดของคุณลุงหมอเหมือนหินก้อนใหญ่ที่ถูกยกออกจากอก ฉันถอนหายใจอย่างโล่งอก รีบขอบคุณคุณลุงหมอยกใหญ่ หากวันนี้ยายเป็นอะไรไป ฉันคงเสียใจมากแน่ๆ

“ขอบคุณคุณหมอมากๆ เลยนะคะ ขอบคุณนะคะ”

เมื่อผลตรวจเสร็จสิ้นคืนนี้ ฉันคงต้องนอนโรงพยาบาลเป็นเพื่อนยาย ส่วนน้าองุ่น น้าคงไม่สามารถอยู่กับเราได้เพราะน้าก็มีลูกและสามีรออยู่ที่บ้าน

“เกรซเฝ้ายายจ๋าคนเดียวได้ค่ะน้าองุ่น” ฉันเห็นสีหน้าลำบากใจของน้าองุ่น จึงยิ้มให้บางๆ

“ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ น้าองุ่นกลับไปดูแลน้องส้มกับคุณลุงเถอะค่ะ ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว พวกเขาคงเป็นห่วงแย่เลย”

“แน่ใจนะ ว่าไม่ให้น้าอยู่เป็นเพื่อน”

“แน่ใจค่ะ”

“งั้นถ้ามีอะไรก็โทรหาน้านะลูก” น้าองุ่นเห็นว่าฉันเป็นเด็ก น้าจึงไม่วางใจที่จะทิ้งพวกเราไว้ ทว่าฉันจะเอาเปรียบความใจดีของน้าองุ่นได้ยังไงกัน

“วางใจเถอะค่ะ หนูดูแลยายจ๋าได้ น้าองุ่นขับรถกลับดีๆนะคะ”

“จ้ะ งั้นน้าไปก่อนนะ”

หลังจากน้าองุ่นกลับไป ยายจ๋าก็ได้ถูกย้ายออกมาที่ห้องพักฟื้น