ตอนที่ 41.

ตอนที่ 41.

“เปล่า.. เรื่องนั้นผมไม่วางมือง่ายๆ หรอกเพียงแต่ผมมีธุระด่วนต้องไปจัดการ”

“ด่วนแค่ไหน... ขนาดญาติสนิทเสียชีวิตรึเปล่า”

“มันจะไม่มากเกินไปเหรอคุณ” นาวีเริ่มมีโมโห เปรมยิ้มเย้ย

“ตอนนี้คุณเป็นใคร แล้วผมเป็นใครล่ะ” นาวีขบกรามแน่นข่มอารมณ์สุดความสามารถ

“ผมรู้ตัวดี แต่ผมมีธุระด่วนจริงๆ” เปรมยืดตัวตรงเอามือล้วงกระเป๋าแล้วมองหน้านาวีตรงๆ ก่อนจะผายมือเชิงอนุญาตนาวีไม่พูดอะไรต่อ แต่เดินกลับไปที่ปากทางเข้าไร่เพื่อไปขึ้นรถประจำทางเข้าไปในเมือง เนื่องจากเปรมไม่อนุญาตให้เขาใช้พาหนะใดๆ ในการเดินทางระหว่างไปมาที่ไร่กับรีสอร์ตของตน ซึ่งการไปทำงานแต่ละครั้งนาวีจะต้องไปกับคนงานคนอื่นๆ เหมือนคนงานทั่วไป ไม่มีอภิสิทธิ์ใดๆ เหนือใคร

นาวีนอนในเต็นท์ซึ่งจะกางอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ริมลำธารซึ่งอยู่ห่างจากหน้าบ้านพักของบุษกรมากพอสมควรตามข้อตกลงที่วางไว้ แต่นาวีก็ไม่เคยได้พบหน้าบุษกรแบบใกล้ๆ หรือได้พบพูดคุยกันเลยสักครั้ง นา