ความจริงเปิดเผย

“อันที่จริงจะได้งานหรือไม่ได้งาน อย่างอื่นที่พี่หมอกว่ายังไงเมษ์ก็น่าจะได้กินอยู่ดีไม่ใช่เหรอคะ”

​ศีลเสมอกันสุดๆ! หมอใหญ่ยิ้มเจ้าเล่ห์มองคนรักที่เจ้าเล่ห์ไม่แพ้เขาเลย เธอไม่ได้อ่อยแบบสาวกร้านโลกแต่เธอใช้สายตาออดอ้อนน่ารักแทนการยั่วเย้าที่ผู้หญิงคนอื่นทำ เพราะแบบนี้เองสินะเขาถึงหลงขวัญเมษาจนโงหัวไม่ขึ้น

​“รู้ดีจังนะเรา”​

​“อ๊ะๆ ไหนบอกว่าคืนนี้ให้เมษ์พักเอาแรงไงคะ” ขวัญเมษาเบี่ยงหน้าหนีจูบเร่าร้อนจากเขา

​“แค่จูบไม่ได้เหรอครับ” ครั้งแรกที่เมธากรตกอยู่ในฐานะไม่ต่างจากลูกไก่ในกำมือผู้หญิง ยอมรับว่าเวลานี้เขาไม่อยากห่างเธอเลย อยากจะกอด อยากจะจูบ และอยากทำให้ขวัญเมษาเป็นของเขาครั้งแล้วครั้งเล่า

​“แล้วมันเคยจบที่จูบไหมล่ะคะ” คนตัวเล็กเอียงคอมองหน้าสุดหล่อของเธออย่างรู้ทัน เพราะมันไม่เคยมีสักครั้งที่เขาจะขอแค่จูบ พอจูบมามือไม้ก็เริ่มทำงาน

​และเมื่อนั้นแหละ...ไม่ใช่แค่เขาที่หยุดตัวเองไม่ได้ เธอเองก็ไม่อยากให้เขาหยุดเหมือนกัน

​“โอเคๆ ไว้ทบต้นทบดอกทีเดียว ถ้าอย่างนั้นคืนนี้ฝันดีนะครับ พรุ่งนี้พี่ขอให้มันเป็นวันของเมษ์นะพี่เชื่อว่าเมษ์ทำได้ หัวหน้าคนไหนไม่รับเมษ์เข้าทำงานก็โง่เต็มทีแล้ว”

​“ฮ่า พรุ่งนี้เจอกันตอนเย็นนะคะ ฝันดีค่ะ”

​ขวัญเมษาโบกมือลาชายหนุ่ม ก่อนจะเดินขึ้นหอพักไปโดยที่รถหรูยังคงจอดรอดูจนกว่าจะเห็นเธอเดินเข้าห้อง และเมื่อนั้นอีกฝ่ายถึงจะยอมเคลื่อนรถกลับไป

​“เป็นห่วงเราขนาดนั้นเลยเหรอ น่ารักเป็นบ้าเลย!” ขวัญเมษาพึมพำยามยิ้มเขิน เธอจะรู้ตัวไหมว่า ตอนนี้ ‘ป๋าหมอก’ วางแผนจะหาที่อยู่ใหม่ให้เธอแล้ว เอาที่มันหรูหราและปลอดภัยกว่านี้สักสิบเท่าไปเลย!

โรงพยาบาลภิวัฒน์บำรุงคือจุดหมายหลักที่ตั้งแต่เรียนจบขวัญเมษาก็ตั้งมั่นว่าจะทำงานที่นี่ให้ได้ ไม่ใช่เพราะว่าที่นี่เป็นโรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง ที่ให้เงินค่าตอบแทนสูงเท่านั้น แต่เธอเคยอ่านเจอในอินเทอร์เน็ตว่าผู้บริหารโรงพยาบาลแห่งนี้มีวิสัยทัศน์กว้างไกล และให้ความช่วยเหลือผู้ป่วยอย่างเท่าเทียมกัน แม้บางคนไม่มีเงินในการรักษาแต่หากเป็นการรักษาเร่งด่วน ทางโรงพยาบาลก็มีมูลนิธิที่คอยสนับสนุนเรื่องค่าใช้จ่ายด้านนี้อยู่แล้ว

และในแต่ละปีทางโรงพยาบาลก็จะบริจาคเงินเข้ามูลนิธิเพื่อนำมาเป็นทุนในการรักษาผู้ป่วยเคสฉุกเฉินที่ไร้ทุนทรัพย์เช่นกัน

​ดีขนาดนี้ใครๆ ก็อยากเข้าทำงานกันทั้งนั้น ขวัญเมษาจึงตั้งใจทำแบบทดสอบจนสุดท้ายเธอก็ผ่านมาถึงขั้นตอนการสัมภาษณ์ ในตำแหน่งนักเทคนิคการแพทย์ของโรงพยาบาล

​“สวัสดีค่ะ พี่ชื่ออรอุมาเป็นหัวหน้าฝ่ายบุคคลที่นี่”

​“สวัสดีค่ะ ขวัญเมษานะคะ ชื่อเล่นเมษ์ จบจาก...”

​“เรื่องนั้นพี่รู้จากใบเรซูเม่เราเรียบร้อยแล้วล่ะ” อรอุมาเพียงพูดและอมยิ้มจางๆ เท่านั้น ทำเอาคนที่ตื่นเต้นอยู่แล้วตื่นเต้นหนักเข้าไปใหญ่ เพราะนี่คือการสัมภาษณ์งานครั้งแรกของเธอ

​“ตอนเรียนเมษ์เข้าร่วมกิจกรรม...”

​“พี่ไม่อยากรู้เรื่องตอนสมัยเรียนแล้วค่ะ” คราวนี้ดวงตาที่อยู่ภายใต้แว่นกรอบหนามองขวัญเมษาเป็นเชิงดุ

​ยิ่งทำให้นักศึกษาจบใหม่ไม่เข้าใจเข้าไปใหญ่! แล้วอรอุมาอยากรู้อะไรเกี่ยวกับเธอกันนะ

​“เชิญพูดต่อสิคะ” อรอุมาผายมืออย่างลองเชิง

​ขวัญเมษาพยายามทำใจดีสู้เสือ พลางนึกถึงหน้าชายคนรักที่คอยให้กำลังใจว่าเธอทำได้แน่ เมื่อนั้นหญิงสาวจึงสูดหายใจลึกๆ และเริ่มใหม่อีกครั้ง

​ในเมื่อหัวหน้าฝ่ายบุคคลไม่อยากรู้เรื่องตอนเรียนของเธอ...แปลว่าเขาอาจจะอยากรู้ทัศนคติของเธอเกี่ยวกับเรื่องอื่นสินะ

​“เมษ์ถูกพ่อกับแม่ทิ้งและอยู่สถานสงเคราะห์ตั้งแต่เด็กค่ะ จริงๆ เรื่องนี้เมษ์ไม่ได้อยากเอามาเพื่อเรียกคะแนนสงสาร แต่หากจะไม่พูดถึงก็คงไม่ได้” มีความเศร้าเล็กน้อยฉาบฉายขึ้นในแววตา จากนั้นเธอก็ผลิยิ้มน่ารักแล้วเอื้อนเอ่ย

“เพราะมันเป็นเหตุผลที่ทำให้เมษ์อยากมาทำงานด้านนี้ เพื่อจะได้ช่วยเหลือคนค่ะ เด็กๆ ที่นั่นทุกคนน่าสงสารมากนะคะ พอเกิดจากพ่อแม่ที่ไม่พร้อม ร่างกายของพวกเราบางคนก็ใช่ว่าจะสมบูรณ์แข็งแรง ในทุกปีจะมีผู้ใจบุญเข้ามาบริจาคข้าวของมากมาย แต่สิ่งหนึ่งที่หลายคนลืมนึกถึงไปก็คือพวกเราเจ็บป่วยได้ แล้วก็เป็นบ่อยด้วยค่ะ เมษ์จำได้ว่ามันทรมานมากจริงๆ ในวันที่เห็นเพื่อนบางคนต้องล้มป่วยและทางสถานสงเคราะห์ไม่ได้มีทุนทรัพย์มากพอที่จะพาเพื่อนไปรักษาได้อย่างมีประสิทธิภาพ”

ขวัญเมษาพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะเริ่มพูดต่อ

“โรงพยาบาลภิวัฒน์บำรุง คือโรงพยาบาลที่ให้ความช่วยเหลือคนไข้ทุกคนอย่างไม่เลือกชนชั้น แล้วก็ยังมีมูลนิธิที่ช่วยซัพพอร์ตค่าใช้จ่ายสำหรับผู้ที่ไม่มีกำลัง เมษ์คิดว่าการได้ร่วมงานกับโรงพยาบาลนี้ไม่ว่าจะตำแหน่งอะไร มันจะทำให้เมษ์ได้มีส่วนช่วยผู้คนได้อย่างแท้จริงค่ะ ถึงเมษ์จะไม่ได้เป็นหมอ เป็นพยาบาล แต่อย่างน้อยการได้เป็นส่วนหนึ่งของบุคลากรทางการแพทย์ แม้จะเป็นเพียงฟันเฟืองเล็กๆ ที่คอยซัพพอร์ตคุณหมอ หรือแม้แต่วงการแพทย์เมษ์ก็ดีใจแล้วค่ะ”

ขวัญเมษาพูดทั้งหมดออกมาจากใจ ที่เธอซ้อมมาหลายคืนไม่ได้ถูกหยิบมาพูด หากแต่ที่สามารถพูดทั้งหมดออกมาได้นั่นเป็นเพราะสิ่งนี้ปลูกฝังอยู่ในใจเธอตั้งแต่จำความได้

​และดูเหมือนว่าคำตอบของเธอจะทำให้อรอุมาพอใจไม่น้อย เพราะอีกฝ่ายหยิบปากกาขึ้นมาพร้อมกับเซ็นอนุมัติรับเธอเข้าทำงานในทันที!

​“พี่รับน้องเข้าทำงานค่ะ”

​“จริงเหรอคะ ขะ…ขอบคุณมากนะคะ” บทจะง่ายก็ง่ายเลย ขวัญเมษาดีใจจนแทบจะกระโดดโลดเต้น

​“แต่วันนี้ยังไม่จบนะ พี่จะพาเราไปแนะนำตัวกับคุณหมอใหญ่หนึ่งในผู้บริหารโรงพยาบาลภิวัฒน์บำรุง ตามกฎของเรา พนักงานใหม่ทุกคนจะถูกพาไปเจอท่านก่อนเริ่มงาน คุณหมอท่านนี้ชื่อว่า อาจารย์นายแพทย์ เมธากร เขมาภิวัฒน์ ท่านไม่ค่อยออกสื่อน้องอาจจะไม่คุ้น แต่ถึงยังไงก็วางตัวให้เรียบร้อยเข้าไว้ ท่านค่อนข้างจะเงียบๆ ไม่ชอบเด็กพูดมาก” อรอุมาว่าพลางเดินนำขวัญเมษาไปยังห้องทำงานของคุณหมอใหญ่คนดังกล่าว

​ได้ยินแบบนั้นแทนที่ขวัญเมษาที่คิดว่าได้งานแล้วจะเลิกตื่นกลัว กลับรู้สึกกลัวเข้าไปใหญ่ เพราะนิสัยเธอไม่ใช่คนเรียบร้อยเหมาะกับการทำงานด้านนี้เสียด้วยสิ

​หากอาจารย์หมอคนนี้ไม่ชอบเธอขึ้นมาจะทำอย่างไร?

​จนกระทั่งอรอุมาเคาะประตู ขวัญเมษาเลยได้สติกลับคืนมา

​“เชิญครับ”

​หลังจากได้ยินเสียงอนุญาตจากภายในห้อง อรอุมาก็เปิดประตูเดินนำพนักงานคนใหม่เข้าไปด้านใน ขวัญเมษาก้มหน้ากุมมือประสานกันแน่น คำว่า ‘คุณหมอใหญ่’ ทำให้เธอประหม่า ก่อนจะค่อยๆ เงยหน้ามองอาจารย์หมอทายาทเจ้าของโรงพยาบาลด้วยความตื่นเต้น

​“สวัสดีค่ะ ดิฉันชื่อ...”

​ทันทีที่เห็นหน้าคุณหมอเมธากร หญิงสาวก็ถึงกับพูดต่อไม่ออก...

​“พี่หมอก”

​ไม่ใช่แค่เธอที่อึ้ง แต่เมธากรก็อึ้งไม่ต่างกัน! ที่ขวัญเมษาบอกว่ามาสัมภาษณ์งาน คืองานในโรงพยาบาลเขาเนี่ยนะ?

​“รบกวนคุณอรอุมาออกไปรอข้างนอกนะครับ ผมอยากคุยกับคุณขวัญเมษาเป็นการส่วนตัว...”