ต้องมนตร์หรือต้องคุณไสยกันแน่

“หนูชื่อต้องมนตร์ค่ะหลวงพี่ เมื่อคืนนี้ถ้าไม่ได้หลวงพี่ช่วยไว้ล่ะก็หนูแย่เลย”

ต้องมนตร์ในสภาพเมาค้างคลี่ยิ้มให้พระภาคย์พร้อมยกมือขึ้นพนมไหว้ ดวงตายังคงเยิ้มและฉ่ำปรือ เมื่อคืนเมาแล้วร้องไห้จนตาบวม แถมยังลุกขึ้นส่งเสียงโหวกเหวกโวยวายจนทางร้านรีบไล่ให้กลับเพราะรบกวนลูกค้าคนอื่น

“ไม่เป็นไรหรอกโยม แล้วเมื่อคืนโยมนอนที่ศาลาวัดหลับสบายดีไหม”

“ก็…มีตื่นขึ้นมาแล้วปวดหลังนิดนึงค่ะหลวงพี่”

เมื่อคืนนี้พระภาคย์บอกให้เด็กวัดเอาหมอน เสื่อและผ้าห่มมาให้ต้องมนตร์ที่ศาลาวัด ตามด้วยพัดลมกับยากันยุง

“เมื่อคืนนี้โยมเมามาก อาตมาเห็นโยมทะเลาะอยู่กับหมาวัดตั้งนานกว่าจะนอน โยมส่งเสียงดังโวยวาย อาตมาคิดว่าโยมน่าจะโกรธแค้นใครมาสักคนแล้วเอาอารมณ์มาลงที่หมาวัดของอาตมา”พระภาคย์กลั้นขำตอนพูด ส่วนอีกฝ่ายได้แต่ทำหน้าตาเลิ่กลั่ก

“เอ่อ…” ต้องมนตร์พูดอะไรไม่ออก ได้แต่คิดว่าเมื่อคืนไม่น่ากินเหล้าเข้าไปมากขนาดนั้นเลย

“ว่าแต่ชื่อเพราะดีนะโยม ต้องมนตร์หรือว่าต้องคุณไสยกันแน่” พระหนุ่มอมยิ้ม ก่อนจะพยายามปั้นสายตาเปี่ยมเมตตามองหญิงสาว

“ต้องมนตร์สิคะ ต้องคุณไสยอะไรกันคะหลวงพี่!” ต้องมนตร์ไม่อยากต่อปากต่อคำกับพระ เลยเบนสายตาไปมองดอกไม้ตรงข้างศาลาวัดแทน

“เดี๋ยวอาตมาจะให้เด็กวัดเอาอาหารเช้ามาให้ อาตมาไปเดินบิณฑบาตมาเมื่อเช้า โยมทานได้ตามสบายเลยไม่ต้องเกรงใจ” หลังจากบิณฑบาตเสร็จพระภาคย์ก็รีบเดินมาดูต้องมนตร์ที่ศาลาวัด พอเห็นว่าหญิงสาวดูไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงก็เดินกลับไปบอกเด็กวัดให้เอาอาหารเช้ามาให้

ต้องมนตร์ท้องร้อง เริ่มรู้สึกนึกอายขึ้นมา จำได้ว่าเมื่อคืนนี้เมามาก มารู้สึกว่าอยากอาเจียนจนทนไม่ไหวก็ตอนที่ขับรถมาจนกระทั่งถึงหน้าวัดพอดีนี่แหละ

คนตัวเล็กคว้ากระเป๋าถือมาเปิดเพื่อหยิบตลับแป้งออกมา ตั้งใจจะส่องดูว่าสภาพของตัวเองในตอนนี้นั้นเป็นยังไงบ้าง

“เละ เละมาก….” หลังจากร้องไห้ เครื่องสำอางก็หลุดเลอะเทอะเปรอะเปื้อนไปหมด “ตอนดูโฆษณาในติ๊กตอกเห็นบอกว่ากันน้ำ แล้ว…แล้วทำไมถึงเละแบบนี้”

โดนแฟนนอกใจมันเจ็บปวดนัก แต่อย่างน้อยเมื่อคืนก็รอดตายไม่ประสบอุบัติเหตุ แถมยังมาเจอพระหล่อ ต้องมนตร์คิดในใจ หญิงสาวลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตาตรงก๊อกน้ำข้างศาลาวัด พอเดินกลับมาก็เจอพระภาคย์กับเด็กวัดยืนรออยู่พร้อมกับถุงอาหาร และข้างในนั้นก็มีขนมจีบซาลาเปา น้ำเต้าหู้กับปาท่องโก๋

“อืม… นี่สินะที่เรียกว่า ยามอกหักก็ยังมีวัดเป็นที่พึ่ง” หญิงสาวเอื้อนเอ่ยเบาๆ ก่อนจะยกมือไหว้หลวงพี่ภาคย์และรับถุงอาหารมาจากเด็กวัดที่ยืนฉีกยิ้มกว้างมองเธออยู่

“ขอหนูกินก่อนนะคะหลวงพี่ หนูหิวไม่ไหวแล้ว”

เมื่อคืนนี้อาเจียนออกจนหมดท้อง พอตื่นมาก็รู้สึกเพลียแล้วก็หิวมาก ดีเท่าไหร่แล้วที่ไม่เมาค้างหนักกว่านี้ แค่มีอาการเวียนหัวแล้วก็รู้สึกเบลอๆ เท่านั้น

“แล้วหลวงพี่ฉันข้าวเช้าหรือยังคะ” หญิงสาวเงยหน้าถามเสียงอู้อี้ตอนกำลังเคี้ยวขนมจีบอยู่ พอสบสายตากับพระก็ต้องหลุบตาลงมามองเด็กวัดแทน ‘พระหล่อมาก’ คำ ๆ นี้ผุดขึ้นมาในหัว “ตอนเช้าอาตมาฉันแค่กาแฟ เดี๋ยวค่อยฉันเพลทีเดียวเลย โยมกินตามสบายเถอะไม่ต้องเกรงใจ กินให้อิ่มนะ ส่วนกุญแจรถของโยมอาตมาเก็บใส่ไว้ให้ในกระเป๋าแล้ว”

“ค่ะ หลวงพี่” ต้องมนตร์ยิ้มเจื่อน “หลวงพี่พูดเหมือนกับไล่ บอกเป็นนัยว่าพอกินอิ่มแล้วก็ให้รีบขับรถกลับใช่ไหมคะ” ต้องมนตร์เริ่มต่อปากต่อคำกับพระ อย่างน้อยบรรยากาศที่วัดแห่งนี้ก็ดีมาก ๆ ทั้งสงบเงียบ หมาไม่ดุ และพระที่มีรอยสักเต็มแขนกับหน้าอกก็ทำให้คนอกหักอย่างเธอกระชุ่มกระชวยหัวใจขึ้นมา

รอยสักรูปเกลียวคลื่นของหลวงพี่ดูเร้าใจมากจริงๆ

“แล้วทำไมเมื่อคืนถึงได้เมาหนักขนาดนั้นล่ะโยม ทีหลังเวลาเมาก็ไม่ต้องขับรถหรือเดินทางคนเดียว มันอันตราย โชคดีแค่ไหนที่เมื่อคืนนี้อาตมาเดินไปเจอเข้าพอดี”

“เมื่อคืนหนูเผลอไปหน่อย คือพอกินแล้วมันเบรกแตกค่ะหลวงพี่ หนูพยายามแล้ว แต่หนูเสียใจมาก หนูโดนผู้ชายหักหลัง คนบ้า คนหลอกลวง หนูแค้น…แค้นจริง ๆ ไม่น่าหลงกลคนหล่อเลยเรา” ต้องมนตร์เริ่มน้ำตารื้น คิดถึงทีไรปวดใจทุกที “หนูคิดว่าหนูเริ่มตัดใจได้แล้วค่ะ” ต้องมนตร์เป็นคนเข้มแข็งมากคนหนึ่ง คงเพราะเป็นแฟนคนแรกเธอเลยเฮิร์ตมากขนาดนี้ ขอเวลาอีกสักนิดเธอก็จะกลับมาสดชื่นร่าเริงเหมือนเดิม

“มีรักแล้วก็มีทุกข์แบบนี้แหละโยม ถ้ากินเสร็จแล้วก็ตามอาตมาไปทางโน้น” พระภาคย์ชี้ไปทางต้นไม้ใหญ่ ที่พอลมพัดทีไรใบไม้ก็ร่วงหล่นลงมาเต็มไปหมด “ไปช่วยอาตมากวาดใบไม้ให้หายจากอาการฟุ้งซ่าน”

“ค่ะหลวงพี่” ต้องมนตร์มองตามเจ้าของแผ่นหลังกว้างที่ก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างเชื่องช้า รอยสักของพระช่างโดดเด่นเหลือเกิน มันน่าดึงดูดใจจนเธอต้องวางสายตาเอาไว้ตรงนั้นครู่หนึ่ง

ยุบหนอ พองหนอ พุทโธ ธัมโม ห้ามคิดบาป หักห้ามใจเอาไว้ต้องมนตร์ เธอเพิ่งจะอกหักมาแล้วเขาก็เป็นพระ!! พอคิดได้ดังนั้นแล้วหญิงสาวก็เดินเข้าไปกอดหมาวัดตัวสีดำที่ท่าทางดูเป็นมิตรและขี้อ้อนที่สุด…

“หนูช่วยกวาดใบไม้เลยนะคะ” ต้องมนตร์คว้าไม้กวาดทางมะพร้าวที่วางอยู่ตรงม้านั่งหินอ่อนใต้ต้นไม้มาไว้ในมือก่อนจะวิ่งเริงร่าเข้าไปยืนใกล้ๆ พระภาคย์

“อืม…แต่ช่วยไปกวาดไกลๆ อาตมา ไปไกล ๆ นู่น ห้ามเข้ามาเฉียด” พระภาคย์พูดเสียงเรียบ หันไปมองคนตัวเล็กที่เริ่มจะดูมอมแมมเพราะน้ำไม่ได้อาบ

“หูย ใบไม้ตั้งเยอะแน่ะ แล้วหลวงพี่ต้องมากวาดอยู่คนเดียว นี่วัดนี้ไม่มีพระหนุ่ม ๆ บ้างเลยหรือยังไง” ต้องมนตร์บ่นพึมพำตอนก้มหน้าก้มตากวาดใบไม้ ส่วนพระภาคย์พอได้ยินก็อึ้งไปเล็กน้อย แล้วแบบอาตมานี่เรียกว่าแก่แล้วหรือยังไง!?