23 - เอาอะไรไปสู้เขา

เอาอะไรไปสู้เขา

วิศรุตได้แต่ชำเลืองมองคุณพัฒน์ที่เดินสวนกันอย่างรู้สึกเห็นใจอยู่ไม่น้อย แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้ เพราะเขาเองก็ต้องทำตามหน้าที่เหมือนกัน

“ให้คนของเราไปจัดการเลยไหมครับ” ถามผู้มีพระคุณที่นั่งหน้าขรึมขึ้นมาทันที ที่เขาเดินเข้ามาภายในห้อง

“ไม่ต้อง รอดูไปก่อน ถ้ามันขัดคำสั่งเมื่อไหร่ ค่อยจัดการทีเดียว”

ปราโมทย์รีบปราม แล้วนั่งทำงานต่ออยู่ภายในห้องอย่างเงียบ ๆ ไม่ได้สนใจอะไรต่อ แต่สมองก็สั่งการให้เขาอดคิดเรื่องของลูกสาวกับชายหนุ่มที่เขาเรียกมาตักเตือนไม่ได้อยู่ดี

“มีหยัง...เว้าบอกกูได้เด้อ เผื่อมึงสิสบายใจขึ้น” (มีอะไร...เล่าให้กูฟังได้น่ะ เผื่อมึงจะสบายใจขึ้น) ชนาวุฒิถามเพื่อนขึ้นมาทันที ที่เห็นคุณพัฒน์เดินกลับเข้ามาทำงานด้วยใบหน้าที่ไม่ค่อยสู้ดีนัก

“มันจบลงแล้วล่ะ เฮ็ดงานต่อเถาะอย่าสนใจเรื่องของกูเลย” (มันจบลงแล้วแหล่ะ ทำงานต่อเถอะอย่าสนใจเรื่องของกูเลย) สั่งเรียบเอ่ยบอกเพื่อน แต่ใบหน้าก็ยังแสดงความทุกข์ออกมาอยู่ดี

“มักลูกสาวเขาเฮากะสู้ตัวเกื้อ” (รักลูกสาวเขาเราก้ต้องสู้สิเกื้อ)

“กูบ่มีอีหยังไปสู้เขาได้ดอก มึงกะเห็น” (กูไม่มีอะไรไปสู้เขาหรอก มึงก็เห็น) พูดตัดพ้อตัวเองขึ้นมาทันที เมื่อนึกถึงคำพูดของปราโมทย์

“ใจมึงไง ถ้ามึงฮักลูกสาวเขาอีหลี มึงต้องเฮ็ดให้เขาเห็นว่ามึงสามารถเบิ่งและเลี้ยงลูกสาวเขาได้” (ใจมึงไง ถ้ามึงรักลูกสาวเขาจริง ๆ มึงต้องทำให้เขาเห็นว่ามึงสามารถดูแลลูกสาวเขาได้)

“เฮ้อ...กูบ่น่าใฝ่สูงปืนไปเด็ดดอกฟ้าเลยว่ะ ฮู้ทั้งฮู้ว่ามันสิตกลงมาเจ็บแบบนี้ แต่กูกะบ่เจียมโตเจ้าของ” (เฮ้อ...กูไม่น่าใฝ่สูงปืนไปเด็ดดอกฟ้าเลยว่ะ รู้ทั้งรู้ว่ามันจะตกลงมาเจ็บแบบนี้ แต่กูก็ไม่เจียมตัวเอง)

เขาก็ไม่เคยคิดมาก่อนว่าวันนี้จะมาถึง วันที่เขาต้องมาระบายเรื่องความรักให้เพื่อนฟัง เมื่อก่อนเพื่อนมักมาเล่าเรื่องความรักให้ฟังอยู่บ่อย ๆ แต่เขาไม่เคยสนใจเลย เพราะไม่คิดว่าตัวเองจะมอบหัวใจ มีความรักเหมือนคนอื่นเขา

“เออน่า ความรักมันกะเป็นจังซี่ล่ะ จังใดกูกะอยู่ข้างมึง เป็นกำลังใจให้มึงเสมอเพื่อน” (เออน่า ความรักก็เป็นเช่นนี้แหล่ะ ยังไงกูก็ยังอยู่ข้างมึง เป็นกำลังใจให้มึงเสมอเพื่อน) ชนาวุฒิได้แต่ตบไหล่เพื่อนเบา ๆ เชิงให้กำลังใจ เพราะไม่รู้ว่าจะเอ่ยอะไรบอกเพื่อนดี เขาเองก็ยังไม่เคยมีความรักเหมือนกัน

“ขอบใจมึงหลายเด้อ ที่บ่เคยถิ่มกูไปไสเลย” (ขอบคุณมึงมากน่ะ ที่ไม่เคยทิ้งกูไปไหนเลย)

“หมู่กัน สิถิ่มกันได้จังใด ว่าบ่...” (เพื่อนกัน จะทิ้งกันได้ยังไง จริงไหม...)

ทั้งคู่หันมาให้กำลังกัน และจบบทสนทนากันไว้เพียงแค่นั้น ก็ต่างแยกย้ายกันไปทำงานของตัวเองต่อ เพราะตอนนี้ก็ยังไม่ถึงเวลาเลิกงาน

ตกเย็น

มุกดารินทร์...

“ยุ่งกันอยู่หรือเปล่าค่ะ” มุกดารินทร์ถามขึ้นมาทันที ที่เข้ามาหาบิดาในห้องทำงาน แต่กลับเจอสายเคร่งเครียดของผู้เป็นพ่อกับวิศรุตอยู่

“ทำไมถึงมาหาพ่อได้ ไม่มีเรียนหรือไง” ปราโมทย์ปรายสายตามองไปทางลูกสาว และปรับสีหน้าให้ดูเป็นปกติอ่อนโยน แล้วถามขึ้นอย่างแปลกใจที่เห็นลูกสาวมาหาในเวลานี้ ทั้งที่ยังไม่ถึงเวลาเลิกเรียนด้วยซ้ำ

“อาจารย์ยกคลาสค่ะ” เธอตอบบิดาออกไป แล้วเดินเอาของที่ตัวเองซื้อมาไปวางไว้ที่โต๊ะ

“แล้วทำไมลูกสาวพ่อไม่กลับไปรอที่บ้านครับ” เสียงทุ้มนุ่มถามลูกสาวกลับไป เพราะวันนี้อากาศค่อนข้างร้อนมาก

“อยากมานั่งดูคุณพ่อทำงานค่ะ...” ไม่พูดเปล่า เธอยังลากเก้าอี้ตัวว่างมานั่งลงข้าง ๆ กับบิดาและส่งสายตามองอย่างออดอ้อน

“ปากหวานเชียวลูกสาวใครครับเนี่ย” หยอกล้อลูกสาวกลับด้วยน้ำเสียงและท่าทีที่อ่อนโยน จนวิศรุตอดยิ้มไม่ได้กับความน่ารักของสองพ่อลูก

ปราโมทย์เป็นคนไม่ยอมใครง่าย ๆ แต่เมื่ออยู่กับลูกสาวกับต้องยอมสยบให้ เสียดายที่ภรรยาผู้เป็นที่รักจากโลกนี้ไปเร็ว ไม่ได้เห็นมุมน่ารักของสองพ่อลูกแบบนี้ มีแต่วิศรุตที่เห็นจนชินชาไปแล้ว...

“ลูกสาวสุดที่รักของคุณพ่อยังไงละคะ” พูดไปก็เอาไปซบไถไปไถมากับแขนของผู้เป็นพ่ออย่างออดอ้อนเอาใจ

สายตาทั้งสองต่างมองหญิงสาวเพียงคนเดียวในห้องอย่างเอ็นดู และไม่ได้เอ่ยอะไร แบบนี้เขาจะโกรธเธอลงได้ยังไง ก็เธอน่ารักแบบนี้

“ทานอะไรรองท้องกันไหมค่ะ มุกซื้อขนมกับผลไม้มาเยอะเลย พี่รุตทานด้วยกันนะคะ” มุกดารินทร์ถามทั้งสองออกมา พร้อมกับเพยิดหน้าไปทางโต๊ะที่เธอวางของที่ซื้อมา

“ตามสบายเลยครับคุณหนูมุก” วิศรุตรีบปฏิเสธเธอออกไป เพราะตอนนี้ตัวเองก็พึ่งไปทาน จนอิ่มมาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“พ่อพึ่งทานเสร็จเอง ว่าแต่ทำไมซื้อแต่ของเปรี้ยวมาทั้งนั้นเลย” ผู้เป็นพ่อตอบลูกสาวออกไปตามตรง แต่กลับเลิกคิ้วถาม เมื่อของที่ลูกสาวซื้อเข้ามานั้น ล้วนแต่มีรสเปรี้ยวทั้งนั้นเลย

“อากาศข้างนอกค่อนข้างร้อน มุกอยากทานอะไรเปรี้ยว ๆ หน่อยค่ะ เผื่อจะได้สดชื่นขึ้นมาบ้าง” ปากตอบบิดา แต่มือก็ยกขึ้นลูบใบหน้าของตัวเองไปด้วย

“ตามสบายเลยครับ...พ่อเตรียมตัวเข้าไปตรวจงานในแผนกก่อน” ปราโมทย์เอ่ยบอก เพราะตอนนี้ก็ถึงเวลาตรวจงานรอบเย็นก่อนถึงเวลาเลิกงานแล้ว

มุกดารินทร์นั่งทานผลไม้อยู่คนเดียวที่ห้องทำงานของบิดาอย่างเอร็ดอร่อย และรู้สึกเบื่อ เมื่ออยู่คนเดียวไม่มีอะไรทำจึงลุกขึ้นหวังจะเดินออกจากห้องไปหาใครบางคน และไม่ลืมที่จะถือผลไม้ไปฝากใครคนนั้นด้วย

“ใบลางานพี่วุฒิ?” พูดคนเดียวเมื่อสายตามองไปเห็นใบลางานเพื่อนของชายหนุ่มที่เธอรู้จักเป็นอย่างดี แต่ก็ไม่ได้สงสัยอะไร เดินออกจากห้องไปทันที

เมื่อเดินออกมาได้ไม่ไกลมากนัก เธอรู้สึกสายตาพร่ามัวหน้ามืดขึ้นมาเสียอย่างนั้น ร่างกายพร้อมจะดับลงทันที จึงหยุดเดินกะทันหัน

“มุก!” เสียงใครบางคนที่เธอคุ้นเคยเป็นอย่างดี เรียกชื่อเธอขึ้นมา

“...” เธอไม่ได้ขานรับ แต่กลับหันไปมองตามเสียง เมื่อรู้ว่าเจ้าของเสียงนั้นเป็นใคร

“มุก...เป็นอะไรหรือเปล่าครับ แล้วเดินมา...” เสียงนุ่มถามขึ้นอย่างเป็นห่วง เมื่อเห็นใบหน้าเธอไม่ค่อยสู้ดีนัก

“มุกเวียนหัวนิดหน่อยค่ะ มุกกำลังจะเอาผลไม้ไปให้พี่เกื้อค่ะ” เธอช้อนสายตามองคนร่างสูง ก่อนที่จะเอ่ยบอกและชูถุงผลไม้ที่เธอตั้งใจเอาไปให้เขา แต่ดันเจอเขาระหว่างทางเสียก่อน

“ไม่ต้องลำบากเอามาให้เลย ไหมไหวมุกนั่งพักก่อนครับ หรือจะกลับไปพักที่ห้องพี่เดินไปส่ง”

“มุกไหวค่ะ”

“พี่ช่วยครับ” คุณพัฒน์เข้าไปช่วยประคองเธออย่างเป็นห่วง คำพูดตักเตือนของบิดาเธอที่เรียกตัวเขาไปพบก่อนหน้านั้น ตอนนี้เขาไม่ได้เก็บเอามาใส่ใจแล้ว เพราะตอนนี้คนตรงหน้าสำคัญกว่าชีวิตเขามาก

มุกดารินทร์ที่ตอนนี้ใบหน้าซีดเซียว ไม่สามารถประคับประคองตัวเองเดินต่อไปได้ จึงทำเพียงแค่พยักหน้ารับ

“มุก!”