24 - ไม่เจียมตัวเอาเสียเลย

ไม่เจียมตัวเอาเสียเลย

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“มีอะไร” เสียงเข้มถามออกไป เมื่อวิศรุตผุนผันเข้ามาหาเขาที่ห้องแบบไม่ได้รอให้คนด้านในอนุญาตเสียก่อน

ทุกสายตาที่อยู่ในห้องนี้ด้วย ต่างก็หันจ้องมองมาที่วิศรุตเป็นตาเดียวอย่างรอฟังคำตอบ ชายหนุ่มหากได้สนใจไม่ กลับเดินเข้าไปหาปราโมทย์ทันที เพราะมีเรื่องด่วนกว่า

“คุณหนูมุกเป็นลมครับ” เสียงกระซิบเอ่ยบอกเบา ๆ เพื่อให้ได้ยินกันแค่สองคน

“อะไรน่ะ!!! เป็นลม? แล้วตอนนี้อยู่ที่ไหน” แต่ปราโมทย์ เมื่อได้ยินว่าลูกสาวสุดที่รักเป็นอะไร กลับเก็บอาการไม่อยู่ ตวาดถามเสียงดังขึ้นมาทันที โดยไม่สนใจว่าในที่นี่จะมีใครได้ยินบ้าง เพราะเป็นห่วงลูกสาวจนไม่สามารถควบคุมอะไรได้

“อยู่ข้างล่างครับ” วิศรุตเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่ง

ปราโมทย์ไม่ได้สนใจทุกสายตาที่มองมาที่ตน รีบสาวเท้าเดินออกไปจากตรงนี้ ลงมายังจุดที่วิศรุตแจ้งว่าลูกสาวอยู่ที่ไหน

และก็เจอกับคุณพัฒน์กำลังอุ้มลูกสาวตนเดินไปทางห้องพยาบาลพอดี จึงได้แต่เดินตามไปแต่ไม่ได้เอ่ยถามอะไรชายหนุ่มออกไป

คุณพัฒน์วางมุกดารินทร์ลงที่เตียงในห้องพยาบาลอย่างเบามือ และก็ออกมารออยู่ห่าง ๆ ให้หมอที่ถูกเรียกตัวมาจากโรงพยาบาลตรวจดูอาการ

หมอที่มาตรวจให้นั้น คือหมอประจำตระกูลและเข้าออกประจำอยู่ที่นี่ด้วย เพราะที่นี่จัดทำแค่ห้องพยาบาลไม่มีหมอประจำการ มีเพียงแค่เจ้าหน้าที่สาธารณสุขคอยตรวจอาการทั่วไปที่ไม่ร้ายแรงเท่านั้น

“ตกลงมุกดาเป็นอะไร” เสียงเข้มของปราโมทย์ถามขึ้นมาทันที ที่หมอผู้ตรวจดูอาการของลูกสาวเดินออกมา

“อาการโดยรวมไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง คุณหนูมุกดาแค่เพลียเป็นปกติของอาการคนที่กำลังตั้งครรภ์เท่านั้นครับ” เสียงนุ่มของคุณหมอเอ่ยบอกออกมาถึงอาการของมุกดารินทร์ให้แก่คนที่อยู่ตรงนั้นฟัง

“อะไรน่ะ!!!”

ทุกคนที่ได้ยินในสิ่งที่คุณหมอกล่าว กลับต้องเบิกตากว้าง อุทานออกมาเป็นเสียงเดียวกันอย่างพร้อมเพรียงแบบไม่ได้นัดหมาย โดยเฉพาะปราโมทย์และคุณพัฒน์ที่ยังคงอยู่ตรงนี้ด้วย

“ตั้งครรภ์เหรอ?” ปราโมทย์หันไปถามเอาคำตอบจากหมออีกทันที เพื่อความแน่ใจ ว่าที่ได้ยินเมื่อสักครู่คือไม่ผิด

“ครับ คุณหนูมุกดา กำ ลัง ตั้ง ครรภ์ ครับ” คุณหมอได้แต่พยักหน้ารับ แล้วจึงเอ่ยย้ำขึ้นมาด้วยถ้อยคำชัด ๆ ช้า ๆ อีกที

“มุก...” คุณพัฒน์เดินไปหาหญิงสาวที่อยู่บนเตียง ขณะที่เธอกำลังชันตัวลุกขึ้นนั่ง โดยไม่สนสายตาที่บิดาของเธอนั้นมองมาทางเขาเลยแม้แต่น้อย

“มันใช่ไหม?” เสียงเข้มตวาดดังลั่นถามลูกสาวออกไป พร้อมกับชี้นิ้วไปทางคุณพัฒน์ด้วยสายตาที่เดือดดาน พร้อมจะกินเลือดทันที

มุกดารินทร์มองสบตากับบิดาของเธอ ก่อนที่จะพยักหน้าแทนเป็นการยอมรับ แล้วก้มหน้าลงอย่างรู้สึกผิด พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาอาบสองแก้มทันทีอย่างห้ามไม่อยู่

“เบาเสียงกันหน่อยครับ ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาเลิกงานของพนักงานด้วย เดี๋ยวคนอื่นจะได้ยินเข้า แล้วเอาไปนินทากันได้” วิศรุตรีบปรามปราโมทย์เอาไว้ เพราะตอนนี้ชายสูงวัยนั้นโกรธลูกสาวและคุณพัฒน์ จนแทบจะควบคุมอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ได้

“คุณพ่อ มะ มุกขอโทษ มุกผิดเองฮึกกก...” มุกดารินทร์ยกมือขึ้นพนมไหว้บิดาผู้ให้กำเนิดและเลี้ยงเธอมาอย่างรู้สึกผิด พร้อมกับเสียงร้องไห้สะอื้นออกมา

คุณหมอผู้ตรวจจึงเดินเลี่ยงออกไปจากสถานการณ์ตึงเครียดตรงนี้ เมื่อจบหน้าที่ของตนแล้ว เพราะตัวเองมีหน้าที่แค่รักษาอาการป่วยของคนไข้ ส่วนเรื่องอื่นไม่ขอรับรู้และเข้าไปยุ่งเป็นอันขาด โดยเฉพาะเรื่องครอบครัว...

“ใจเย็นก่อนครับ มีอะไรค่อยไปเคลียร์กันที่บ้านดีกว่านะครับคุณพ่อ...” วิศรุตเอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง ขอร้องปราโมทย์เอาไว้ ด้วยการที่เรียกเขาว่าพ่อ

น้อยครั้งนักที่วิศรุตจะยอมเรียกปราโมทย์ว่าพ่อ เพราะถ้าไม่ใช้ที่บ้าน ที่อื่นจะไม่เอ่ยเรียกให้คนอื่นได้ยินเป็นอันขาดนอกเสียจากจะมีเรื่องขอร้องกันจริง ๆ และเขาก็อยากให้คนอื่นรู้สถานะบุตรบุญธรรมที่ปราโมทย์เลี้ยงดูมาด้วย แต่ครั้งนี้ เขายอมเรียกต่อหน้าทุกคนที่อยู่ในที่นี้ เพื่ออยากให้ปราโมทย์นั้นสงบสติเก็บอารมณ์กรุ่นโกรธเอาไว้บ้าง...

“นายอย่ามาห้ามไอ้รุต วันนี้ฉันจะเอาเลือดหัวมันออก” ปราโมทย์ยังคงคาดโทษมาทางคุณพัฒน์ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ กับลูกสาว แถมยังจับมือโอบเอวมุกดารินทร์แบบไม่เกรงใจเขาที่เป็นบิดาเธอเลย

“คนจะแตกตื่นเอานะครับ เชื่อไอ้รุตบ้างเถอะครับคุณพ่อ นะครับ ถือว่าผมขอร้องล่ะ...” วิศรุตเอ่ยขึ้นบอกอีกครั้ง และครั้งนี้เขาใช้สายตาอ้อนวอนพร้อมกับยกมือขึ้นไหวเชิงเป็นการขอร้องด้วย

เมื่อเห็นการกระทำของลูกชายบุญธรรมที่ขอร้องเขา ปราโมทย์จึงหันหลังให้แก่ลูกสาวทันที เพราะไม่อาจทนมองน้ำตาของลูกสาวได้ กลัวว่าตัวเองจะใจอ่อนให้ในตอนนี้

“คุณพ่อ” เสียงสั่นเครือเอ่ยเรียกคนที่หันหลังให้เธออย่างแผ่วเบา

“หยามกันมากเลยน่ะ” ปราโมทย์เอ่ยแต่ไม่ได้หันกลับไปมองหน้าลูกสาว

“ฮึก...มุกขอโทษ”

บ้านภัทรไชยา

ผลัวะ!! ผลัวะ!!

ปราโมทย์สาดหมดหนัก ๆ ใส่ชายหนุ่มทันที ที่กลับมาถึงบ้าน เพราะถูกคาดโทษไว้ตั้งแต่ที่ทำงานแล้ว แต่พยายามเก็บอารมณ์เอาไว้

“พะ พี่เกื้อ...”

คุณพัฒน์ที่ถูกลากตัวกลับมาที่บ้านของปราโมทย์ด้วย ล่วงลงกองอยู่กับพื้นทันทีที่ถูกหมัดหนักของเจ้าของบ้าน

“อย่าเข้าไปใกล้มันเด็ดขาด” เสียงเข้มตวาดสั่งลูกสาวเอาไว้ เมื่อเห็นว่ามุกดารินทร์กำลังก้าวเท้าเข้าไปหาชายหนุ่ม

“คุณพ่อ อย่าทำอะไรพี่เกื้อเลยนะคะ มุกขอ...” เธอพยายามขอร้องผู้เป็นพ่อเอาไว้ ไม่ใช้ทำอะไรคุณพัฒน์ไปมากกว่านี้

“ทำไมลูกถึงทำแบบนี้...” มองหน้าลูกสาวเอ่ยขึ้นมาอย่างรู้สึกผิดหวัง

มุกดารินทร์ทรุดตัวลงนั่งตรงหน้าของบิดา ก่อนที่พนมมือไหว้คนตรงหน้าพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาไม่ขาดสาย ก่อนที่จะเอ่ยขอร้องบิดาออดอ้อน

“...คะ คุณพ่อ มุกยอมแล้ว มุกขอโทษ มุกผิดไปแล้ว พี่เกื้อไม่ผิดเลย มุกเป็นฝ่ายยอมเอง ฮึกกก...” เสียงสะอื้นร้องขอ สารภาพผิดตรงหน้าของบิดา

“รักมันมากนักใช่ไหม...” เสียงเข้มถามขึ้น แต่ลดน้ำเสียงลงบ้าง เมื่อเห็นลูกสาวนั่งลงตรงหน้า และสารภาพกับตนอย่างรู้สึกผิดในการกระทำของตัวเอง

“ค่ะ มุกรักพี่เกื้อ เรารักกัน ฮึกกก...” มือบางอันสั่นเทาปาดน้ำตาออก พร้อมกับพยักหน้ารับ แล้วเอ่ยตอบบิดาออกไปตามตรง เพราะเธอรักคุณพัฒน์มาก จนยอมตัดสินใจมอบร่างกายให้เขา

เธอผิดเองที่ไม่รู้จักป้องกัน จะไปโทษใครได้ แต่เพราะเธอนั้นรักเขามากจึงไม่ได้คิดถึงวิธีป้องกัน และผลที่จะตามมาในการกระทำของเธอเอง

“สั่งสอนมัน ให้มันรู้จักเสียบ้างว่าอะไรควรไม่ควร” เสียงเข้มทรงอำนาจสั่งลูกน้องให้จัดการกับชายหนุ่มอีกทันที

ผลัวะ!!

ลูกน้องสองคนของปราโมทย์หิ้วปีกคุณพัฒน์ขึ้น แล้วสาดหมัดใส่อีกหนตามคำสั่งของผู้เป็นเจ้านายทันที โดยไม่คิดที่จะยั้งแรง

“พี่เกื้อ...” มุกดารินทร์ที่ช่วยอะไรชายหนุ่มคนรักไม่ได้ ได้แต่กอดขาบิดาอย่างออดอ้อนวอนขอ เพื่อท่านจะเห็นใจบ้าง

“ขอร้องออกมาสิว่ะ!” เสียงเข้มของปราโมทย์ตวาดออกมา เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มเอาแต่เงียบปล่อยให้ลูกของซ้อมปางตายแบบไม่คิดที่จะสู้ และปริปากร้องขอสักคำ

“...” เงียบอีกเช่นเคย

“หยามกันมาก ไม่เจียมตัวเอาเสียเลย”

“...”

“เอามันไปขังไว้ที่ห้องเก็บของก่อน ฉันจะไปธุระต่อ คอยดูเอาไว้ อย่าให้มันตายไปก่อนล่ะ ฉันจะรีบมาจัดการต่อ” เมื่อเห็นว่าทำเช่นไร คุณพัฒน์ก็ไม่ยอมเอ่ยปากพูดอะไรออกมาอยู่ดี และลูกสาวก็ร้องไห้จนจะตายแทน จึงยอมสั่งการให้ลูกน้องลากตัวออกไป เพราะตัวเขาเองก็มีงานต่อ

“คุณพ่อ”

“ส่วนมุกดา พวกแกเฝ้าไว้ ห้ามให้ออกไปเจอไอ้บ้านนอกนี้เป็นอันขาด แล้วอย่าให้ฉันรู้น่ะว่าใครให้การช่วยเหลือมัน ไม่อย่างนั้นเตรียมตัวออกจากบ้านหลังนี้ไปได้เลย” ปราโมทย์หันมาสั่งการกับลูกน้องทั้งสอง แล้วหันไปตวาดเสียงสั่งเหล่าแม่บ้านและคนงานในบ้านทั้งหมดทันที ก่อนที่จะเดินออกไป

“เจ็บตรงไหนไหมครับคุณหนูมุก” วิศรุตรีบกรู่เข้าไปหามุกดารินทร์ทันที ที่บิดาออกไปจากตรงนี้

“พี่รุต ช่วยพี่เกื้อด้วย...”

“ผมจะพยายามครับ แต่ตอนนี้คุณหนูมุกของผมดูแลตัวเองให้ดี ๆ น่ะ ผมเชื่อว่าสักวันคุณพ่อท่านจะใจอ่อนยอมรับเองครับ เชื่อผมนะครับ เป็นแม่คนแล้วน่ะ...” เขาเอ่ยบอกเธอออกไป เพราะเขาเองก็ไม่กล้าขัดคำสั่งของปราโมทย์ ถึงแม้เขาจะสงสารพวกเธอกับคุณพัฒน์มากแค่ไหนก็ตาม

“ไอ้รุต!”

พูดหรือทำอะไรมากกว่านี้ไม่ได้ เพราะอย่างไรเขาก็ไม่สามารถที่จะขัดคำสั่งของปราโมทย์ได้ และเขาก็ลุกขึ้นทันที ที่ปราโมทย์ก็ตระโกนเรียกเขา

“ผมไปก่อนนะครับ” เอ่ยบอกกับเธอเสร็จ ก็เดินออกไปทันที