22 - จับตาดู

จับตาดู

วันต่อมา

เช้านี้ คุณพัฒน์ปลุกมุกดารินทร์ตื่นตั้งแต่เช้ามืด เพื่อจัดเตรียมของเข้าวัดไปทำบุญให้แก่มารดาผู้ที่ล่วงลับไปแล้วเกือบสี่เดือน วันนี้จึงถือโอกาสนี้ทำบุญร้อยวันด้วยเลย...

“อยู่ต่ออีกสักสองสามวันไม่ได้หรือค่ะพี่เกื้อ มุกยังไม่อยากกลับกรุงเทพฯเลย” เธอถามเขาขึ้นมา เมื่อกลับจากการทำบุญ เธอรู้สึกชอบบรรยากาศที่นี่มาก

“ไม่ได้ครับ เราทุกคนต่างมีหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ ไว้ถึงวันหยุดยาวอีก เราค่อยมากันอีกก็ได้” เขารีบเอ่ยบอก เพราะดูเหมือนเธอจะงอแงให้เขาพาอยู่ต่อ

ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากอยู่ เพราะอยู่ที่ไหนก็ไม่สุขใจเท่าบ้านเราหรอก แต่เขามีหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอง มีงานที่รออยู่ สำหรับเขางานคือเงิน เวินคือการดำเนินชีวิต

“มุกชอบที่นี่มากเลยคะ อากาศสดชื่นกว่ากรุงเทพตั้งเยอะ”

“ถ้าอย่างนั้นวันนี้ พี่จะอาสาเป็นไกด์พามุกเที่ยวรอบหมู่บ้านก่อนกลับละกัน”

เขาจึงอาสาพาเธอเที่ยวชมรอบหมู่บ้านแทน เพื่อเป็นการชดเชยแทนและอยากนำเสนอแผ่นดินบ้านเกิดของเขาให้เธอรู้ด้วย แถมเป็นการเปิดตัวเธอไปในตัวด้วยว่าเขานั้น มีแฟนที่น่ารักและสวยมาก

ถึงแม้การกลับมาบ้านเกิดในครั้งนี้ของคุณพัฒน์ บางคนก็ชื่นชมเขา บางคนต่างก็มองเหยียดบ้าง ที่เขานั้นไม่เจียมตัว เพราะคนที่นี่ก็พอจะมองออกว่าแฟนสาวที่เขาพามานั่น คงไม่ใช่คนธรรมดาแน่ ดูจากการแต่งกาย เครื่องประดับที่เธอ ล้วนแต่เป็นของราคาแพงทั้งนั้นเลย แต่เขาหากได้สนใจไม่ เพราะเขาได้มอบใจให้กับดอกฟ้าดอกนี้แล้ว ไม่ว่าอนาคตข้างหน้าจะเป็นเช่นไร เขาก็พร้อมจะยอมรับ...

วันต่อมา

บ้านภัทรไชยา

“เป็นไงบ้าง สนุกไหมไปเที่ยวมา แล้วตาภัทรล่ะทำไมไม่ชวนพี่เขาเข้ามาบ้านก่อน” ปราโมทย์เอ่ยทักทายลูกสาวขึ้นมาทันที ที่เห็นเธอเดินเข้ามาในบ้านคนเดียว ไร้เงาชายหนุ่มที่เธออ้างว่าไปด้วยกัน

“เอ่อ...พี่ภัทรอยากพักผ่อนค่ะ” ท่าทางอึกอักไปไม่เป็นของเธอจำจึงยอมโกหกบิดาออกไป โกหกมาตั้งแต่แรกแล้ว เธอจึงโกหกอีกหน่อยคงไม่เป็นไร

“...” ปราโมทย์ทำได้เพียงแค่พยักหน้ารับเชิงรับรู้ ถึงแม้ว่าจะไม่ค่อยเชื่อในสิ่งที่ลูกสาวบอกก็ตาม เพราะอาการมีพิรุธของลูกสาว แต่เขายังไม่มีหลักฐานอะไร

“ได้เรื่องว่ายังไงบ้างรุต...” คล้อยหลังลูกสาวเดินขึ้นชั้นบนไป สายตาเข้มหันไปทางวิศรุตทันที ที่ยืนอยู่หน้าประตูไม่ยอมเข้ามา

“คุณหนูมุกไม่ได้กลับมากับคุณภัทรครับ แต่มีผู้ชายขับมอเตอร์ไซค์มาส่ง” วิศรุตเอ่ยรายงานบอกไป ตามที่ได้รับรายงานจากคนที่พบเห็น

วิศรุต รักมุกดารินทร์ดั่งเช่นน้องสาวแท้ ๆ คนหนึ่ง แต่เขาก็จงรักภักดีกับปราโมทย์เช่นเดียวกัน เพราะท่านคือคนที่มอบชีวิตและโอกาสทุกอย่างให้เช่นลูกคนหนึ่ง...

“นายสืบต่อไปอย่างเงียบ ๆ ว่าไอ้หนุ่มคนนั้นมันเป็นใคร” เสียงเข้มสั่งการวิศรุต ซึ่งเป็นบุตรบุญธรรมที่พ่วงตำแหน่งเลขาฯไปด้วยออกไปทันที

“เหมือนจะเป็นคนในที่ทำงานเรานะครับ ถ้าให้ผมเดา”

“คนในที่ทำงาน?”

“ครับ ก็คนที่คุณพงษ์พิพัฒน์มาถามหานั่นไงครับ ที่คุณหนูมุกชอบไปหาบ่อย ๆ”

“คุณพัฒน์เหรอ?”

“น่าจะใช่นะครับ เท่าที่ผมสังเกตมาสักพัก” วิศรุตจึงต้องบอกเท่าที่ตัวเองพอจะทราบมา อีกคนก็น้องที่รักและห่วงแหน ส่วนคนตรงหน้าก็คือผู้มีพระคุณที่ไม่อาจจะปิดบังอะไรได้

“หยามกันเกินไปแล้วน่ะ นายตามดูสองคนนี้แบบเงียบ ๆ อย่าให้มุกดารู้เด็ดขาด”

“ครับ”

วิศรุตไม่อาจที่จะกล้าปฏิเสธหรือขัดคำสั่งของปราโมทย์ จึงต้องยอมรับคำ และเดินออกไปอย่างนึกเป็นห่วงมุกดารินทร์ขึ้นมา...

สองวันต่อมา

ไชยาสินธุ์กรุ๊ปจำกัด

“ภัทรว่าอะไรน่ะ” ปราโมทยามย้ำอีกที เพื่อความแน่ใจ ที่วันนี้ธนภัทรเข้ามาขอลางานให้แก่พนักงานด้วยตัวเอง

ปราโมทย์พอจะเดาออกว่าชายหนุ่มสองคนที่รับเข้ามาทำงานนั้นคงจะเป็นเด็กฝากของหลานชายหรือไม่ก็เด็กฝากของพงษ์พิพัฒน์เป็นแน่ เพราะสองพ่อลูกคู่นี้ดูค่อนข้างที่จะสนใจและเอ็นดูทั้งสองหนุ่มด้วย

“ผมขอมาลางานให้กับชนาวุฒิครับ พอดีมีธุระที่ต้องให้ชนาวุฒิช่วยนิดหน่อย เลยมาขอลางานสองวัน อาโมทย์ไม่ว่าอะไรใช่ไหมครับ”

“ไปกันแค่สองคนหรือ?”

“มีคุณพ่อไปด้วยครับ”

“คราวนี้ยัยตัวแสบไม่ได้ไปด้วยใช่ไหม”

“เอ่อ...น้องพึ่งจะกลับมา ให้น้องพักผ่อนดีกว่าครับ ใกล้จะถึงวันที่มหา’ลัยเปิดแล้ว” ท่าทีกระอักกระอวนขึ้นมาทันที ที่ปราโมทย์เอ่ยถึงลูกสาวตัวเอง เพราะครั้งก่อนมุกดารินทร์เอาชื่อเขาไปอ้างว่าไปต่างจังหวัดด้วยกัน

“...” ปราโมทยืมองหน้าชายหนุ่มแต่ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา เพียงแค่พยักหน้ารับเท่านั้น

เมื่อเห็นว่าปราโมทย์เซ็นอนุมัติใบลางานให้ชนาวุฒิเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ธนภัทรจึงขอตัวเอ่ยลา กลับออกไปทันที

“ไอ้รุต! ไปเรียกคนที่นายว่ามาพบฉันหน่อย” เสียงเข้มเอ่ยสั่งขึ้นมาทันที ที่วิศรุตเปิดประตูเข้ามา เมื่อธนภัทรออกไปแล้วจากห้องทำงานแล้ว

“ครับ”

วิศรุตทำได้เพียงแค่ตอบรับคำสั้นและพยักหน้ารับ พร้อมกับก้มศีรษะลงเพียงเล็กน้อย ก่อนที่จะหมุนตัวเดินออกจากห้องไป โดยไม่ได้เอ่ยถามอะไรปราโมทย์กลับ

เพียงไม่นานคนที่ปราโมทย์ต้องการเจอหน้า ก็ปรากฏตัวตรงหน้า เพราะวิศรุตเปิดประตูให้เดินเข้ามาเพียงคนเดียว

“สวัสดีครับ” คุณพัฒน์ยกมือขึ้นไหว้ทำความเคารพคนตรงหน้าทันที ที่เดินเข้ามา

ปราโมทย์ไม่ได้รับไหว้ ทำเพียงวางมาดเข้มพร้อมกับมองสำรวจชายหนุ่มตรงหน้าอยู่สักพัก รูปร่างสูงโปร่งหน้าตาหล่อใช่ได้ แถมผิวพรรณชายหนุ่มยังดูขาวสะอาดผิดตา ถ้าไม่บอกว่าเป็นหนุ่มจากต่างจังหวัดเขาคงคิดก็เป็นลูกหลานคนตระกูลชั้นสูงดี ๆ นี้เอง

“นายเองเหรอที่ชื่อคุณพัฒน์” เสียงเข้ม พร้อมกับสายตาที่จ้องมองเขาอย่างสำรวจ ตั้งแต่ศีรษะลงมาจรดปลายเท้าพร้อมเหยียดยิ้มมุมปาก

“ครับ”

“เข้าเรื่องเลยแล้วกันน่ะ” สายตาเรียบนิ่งเอ่ยเสียงเข้มดุดันขึ้นมา พร้อมกับจ้องมองหน้าชายหนุ่มที่ทำหน้างงไม่เข้าใจ “ถ้าอยากทำงานที่นี่นาน ๆ ช่วยอยู่ให้ห่างจากลูกสาวฉัน...” ปราโมทย์เอ่ยเตือนขึ้นมาทันที เมื่อแน่ใจแล้วว่าลูกสาวโกหก และคนที่มุกดารินทร์ไปด้วยนั่นคือคุณพัฒน์แน่ เพราะท่าทีแปลก ๆ ของลูกสาวที่ชอบมาหาเขาที่นี่บ่อยขึ้น

“คุณพูดเรื่องอะไรครับ”

“อย่ามาทำเป็นไขสื่อไม่รู้อะไร ฉันขอเตือนนายเอาไว้ก่อน ถ้าไม่อยากเดือดร้อน อยากทำงานที่นี่ต่อไปนาน ๆ ก็อย่ามายุ่งกับมุกดา...” ปราโมทย์เอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อคนตรงหน้ามีท่าทีที่ไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด

คุณพัฒน์ก้มหน้านิ่งยอมรับ ยืนเงียบอยู่นานสองนาน เขาไม่ได้ตกใจในสิ่งที่ปราโมทย์เอ่ยสั่งมากเท่าไหร่ เพราะเขาเตรียมใจเอาไว้บ้างแล้ว ว่าสักวันทุกคนก้ต้องรู้ แต่ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้ และวันนี้ก็มาถึงวันที่เขาคงต้องยอมรับ และถอยออกมาแล้วสิ ถามว่าเขาเจ็บและเสียใจไหม บอกเลยว่าสุด ๆ ความรักมันเจ็บปวด ทรมานแบบนี้เองสินะ...

“ครับ” เสียงสั่นเครือก้มหน้าตอบรับ อย่างไม่อาจที่จะกล้าขัด

“รับปาก แล้วก็ช่วยทำให้ได้ด้วย”

คุณพัฒน์เดินออกไปทันที โดยไม่หันกลับไปมองหน้ากับบิดาของหญิงสาวเลย และก็สวนทางกันกลับที่วิศรุตเข้ามาพอดี