25 - ไม่ได้เกิดมาเพียบพร้อม

ไม่ได้เกิดมาเพียบพร้อม

สามวันต่อมา

บ้านภัทรไชยา

ธนภัทรกับบิดาของตนรีบมาหามุกดารินทร์ที่บ้าน หลังจากที่ทำธุระที่ต่างจังหวัดเสร็จก็มุ่งหน้ามาบ้านของหญิงสาวเลยทันทีที่ทราบข่าวว่าเกิดอะไรขึ้น

“คุณอาอย่าบังคับน้องให้ไปเอาเด็กออกเลยนะครับ เด็กไม่ได้รู้อะไรด้วยเลย น้องจะเสียใจมากแค่ไหน ที่ทำลายเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเอง แล้วคนที่จะเป็นทุกข์ไม่ใช่แค่มุกดา แต่อาโมทย์เองก็จะรู้สึกผิดไปด้วย...” ธนภัทรร้องขอขึ้นมาทันที ที่รู้ว่าปราโมทย์กำลังจะทำอะไรกับลูกสาว

“...” ทุกคนเงียบลงไม่มีใครพูดอะไรออกมา

สายตาหันมองไปยังหญิงสาวและชายหนุ่ม ที่หน้าตาบูดซ้ำ เพราะการถูกซ้อมปางตายจากลูกน้องของปราโมทย์ แล้วหันกลับมาเอ่ยกับเจ้าของบ้านต่อ...

“ถือว่าเห็นแก่เด็กที่กำลังจะเกิดมา ซึ่งก็คือหลานแท้ ๆ ของอาเอง พ่อเขาก็มีทำไมอาต้องอยากให้ลูกสาวตัวเองทำร้ายอีกหนึ่งชีวิตเพื่ออนาคตด้วยครับ คลอดแล้วค่อยกลับไปเรียนก็ได้”

“...” ปราโมทย์ไม่เอ่ยตอบอะไร เมื่อธนภัทรเอ่ยออกมาเช่นนี้

“เกื้อกูลก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร น้องออกจะเป็นคนดีคนขยันทำมาหากินคนหนึ่ง เพียงแต่เกิดมากับครอบครัวที่ไม่เพียบพร้อมเหมือนกับพวกเรา แต่ไม่ใช่ว่าวันข้างหน้าน้อง ๆ อาจจะไม่มีเหมือนเรานี่ครับอา ผมขอร้องในฐานะที่ผมก็เคารพอาเหมือนญาติคนหนึ่ง ให้น้อง ๆ ได้อยู่ด้วยกันเถอะนะครับ อย่าพรากพวกเขาไปจากกันเลย...” ธนภัทรร่ายยาวขอความเห็นจากปราโมทย์อีก

“ในเมื่อคุณกลัวเสียศักดิ์ศรี ว่าได้ลูกเขยที่ไม่มีอะไรไม่เหมาะสมกับฐานะของคุณ ถ้าอย่างนั้น ผมจะขอรับเกื้อกูลเป็นบุตรอีกคน และยกหุ้นทั้งหมดของผมที่อยู่ภายใต้การดูแลของบริษัทคุณ ให้แก่เกื้อกูลและจะแต่งตั้งเกื้อกูลขึ้นเป็นรองประธานในบริษัทของผมทันที ถ้าคุณยอมตกลงยกหนูมุกให้แก่เกื้อกูล ถ้าคุณตกลงผมจะให้ทนายเข้ามาทำสัญญาทันที แต่ตอนนี้ขอจัดงานแต่งให้แก่เจ้าภัทรไปก่อน...” พงษ์พิพัฒน์จึงช่วยเอ่ยเสริมขึ้นมา โดยที่ยอมรับคุณพัฒน์เป็นลูก เพราะสงสารเด็กสองคนที่รักกัน และเขาก็เอ็นดูคุณพัฒน์เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว

ทุกคนหันไปมองหน้าพงษ์พิพัฒน์ทันที ที่ได้ยินเขาเอ่ยเช่นนี้ โดยเฉพาะเจ้าตัว จนกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ ไหลออกมาทันที เพราะไม่คิดว่าจะมีคนเอ็นดูในตัวเขาขนาดนี้ ทั้งที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน

“และค่าสินสอดทองหมั้น คุณอาเรียกมาได้เลยครับ ผมกับคุณพ่อพร้อมจะช่วยน้องเต็มที่อยู่แล้ว และมอบให้อย่างสมเกียรติไม่ทำให้น้องมุกดาน้อยหน้าใครแน่ครับ” ธนภัทรช่วยเสริมขึ้นมาอีกคน

ปราโมทย์หันไปมองลูกสาวและคุณพัฒน์ กลับต้องถอนหายใจยาว ก่อนที่จะหันมาทางสองพ่อลูกอย่างต้องจำใจยอม

ไม่ใช่ว่าเขาเห็นแก่ผลประโยชน์ที่จะได้รับ แต่เขาสงสารลูกสาวเพียงคนเดียว ที่เขาเฝ้าเลี้ยงดูมาทะนุถนอมราวกับไข่ในหิน แต่ลูกสาวกับทำอะไรข้ามหัวเขาไปหมด

ซึ่งเขาเองก็ไม่ได้รังเกียจอะไรชายหนุ่มมากนัก เพียงแต่อยากให้เข้าออกตามตรอก รักลูกสาวเขาทำไมไม่เข้ามาบอกเขาตรง ไม่ใช่รักกินขโมยกินทำอะไรข้ามหน้าข้ามตากันแบบนี้...

“ไว้รอให้คลอดก่อนค่อยมาคุยเรื่องจัดงานแต่งก็แล้วกัน ตอนนี้ขอดูพฤติกรรมและอยากพิสูจน์ใจคนไปก่อน ว่าเหมาะสมที่ผมจะไว้วางใจให้ดูแลแก้วตาดวงใจของผมหรือไม่”

ทุกคนที่ได้ยินพร้อมกันต่างก็หันไปมองหน้ากัน แล้วเผยรอยยิ้มออกมาทันที ที่ปราโมทย์ยอมลดทิฐิลงมาบ้างแล้ว ถึงแม้จะยังคงวางมาดนิ่งไว้ก็เถอะ

“เอาตามที่คุณพูดก็ได้ ผมไม่ติดอยู่แล้ว” พงษ์พิพัฒน์พยักหน้ารับ เพราะเขาก็ไม่ติดอะไรอยู่แล้ว พร้อมทุกเมื่อ

“ฮึก...ขอบคุณคุณพ่อมากคะ” มุกดารินทร์รีบปาดน้ำตา พนมมือขึ้นไหว้คนเป็นพ่อทันทีอย่างรู้สึกขอบคุณ

ปราโมทย์ย่อตัวลงตรงหน้าลูกสาว แล้วยกมือขึ้นลูบศีรษะเล็กอย่างอ่อนโอน ต้นไม้ต้นนี้ที่เข้าเฝ้ารดน้ำมาทุกวัน บัดนี้ได้เติบโตจนสามารถผลิดอกออกผลได้แล้ว ถึงแม้ว่าจะยังไม่สมบูรณ์ก็ตาม...

“พ่อรักมุกมากน่ะลูก” เสียงแผ่วเบาเอ่ยบอกลูกสาวอย่างอ่อนโยน

“มุกก็รักคุณพ่อค่ะ ขอโทษนะคะที่ทำให้คุณพ่อผิดหวังในตัวมุก”

แค่ก แค่ก

“พี่เกื้อ...” เธอหันไปทางชายหนุ่มที่อยู่ข้าง ๆ ด้วยความเป็นห่วง

“โทรตามหมอมา ฉันไม่อยากให้ใครมาตายอยู่ในบ้านของฉัน” ปราโมทย์เอ่ยบอกลูกน้องแบบขอไปทีเมื่อมองดูสภาพคุณพัฒน์

“พี่เกื้อ ไหวไหมคะ ฮือออ” ร่างเล็กเอ่ยถามเสียงสั่นเครือ ทำอะไรไม่ถูกเมื่อเห็นสภาพชายหนุ่มคนรัก หันไปกำลังจะเข้าไปประคองชายหนุ่ม

“คุณหนูมุก!”

พิไล ป้าแม่บ้านคนเก่าแก่ของภรรยาปราโมทย์ ที่ช่วยเลี้ยงมุกดารินทร์มาตั้งแต่แบเบาะ ป้องปากร้องขึ้นอย่างตกใจ เมื่อคุณหนูของเธอเป็นลมลงต่อหน้า แต่ดีที่อยู่ในอ้อมแขนของคนเป็นพ่อ

โรงพยาบาล XXX

คุณพัฒน์และมุกดารินทร์ต่างก็ถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลกันทั้งคู่ เดิมทีปราโมทย์ตั้งใจเรียกหมอมาดูอาการอยู่ที่บ้าน แต่เมื่อลูกสาวเป็นลมต่อหน้ามีหรือจะยอมรอหมอมา จึงพาตัวทั้งคู่มาที่โรงพยาบาลแทน

“ตื่นแล้วหรือค่ะ ค่อย ๆ ลุกนะคะ คุณหนูของป้าไม่ได้ตัวคนเดียวแล้วนะ” พิไลที่นั่งเฝ้าคุณหนูของเธอไม่ยอมห่าง ถามขึ้นเมื่อเห็นว่ามุกดารินทร์ลืมตาขึ้นมา แล้วช่วยประคองให้เธอลุกนั่งดู

“มุกขอโทษคะป้าไลที่ลืมตัว แต่พี่เกื้อ...” เธอรีบขอโทษขอโพย และถามหาชายหนุ่มคนรักทันที เมื่อกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ห้องกลับต้องพบแต่ความว่างเปล่า แม้แต่บิดาของเธอเองก็ไม่ได้อยู่ที่นี่ ใบหน้าเจื่อนลงทันที

“เกื้อกูลอยู่ห้องข้าง ๆ นี้เองค่ะ ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้ว...” พิไลตอบออกไปตามตรง เพราะไม่มีอะไรปิดบังอยู่แล้ว

“คุณพ่อยังโกรธมุกอยู่ใช่ไหมคะ มุกไม่เห็นหน้าคุณพ่อเลย...” เธอถามขึ้นด้วยความน้อยใจ ที่ตื่นขึ้นมาแล้วไม่เจอบิดาของเธอ

“...คุณท่านมีธุระที่ต้องไปจัดการต่อค่ะ ไว้ให้ท่านใจเย็นลงกว่านี้ คุณหนูค่อยไปคุยและขอโทษท่านอีกทีดีกว่านะคะ” พิไลนิ่งเงียบไปสักพัก ก่อนที่จะหาคำมาเอ่ยกับเธอ

“มุกอยากไปหาพี่เกื้อค่ะ”

“เดี๋ยวป้าพาไปค่ะ”

ทางด้านบิดาของเธอ หลังจากที่ได้คุยกับคุณพัฒน์เป็นการส่วนตัวในห้องพักผู้ป่วยแล้ว ปราโมทย์ก็หนีมาพักใจให้สงบลงในที่ที่เขาเจอกันกับแม่ของมุกดารินทร์ครั้งแรก เพราะยังทำใจยอมรับกับเรื่องที่เกิดยังไม่ค่อยได้เท่าไหร่ และไม่อาจทนมองน้ำตาของลูกสาวด้วย

“พี่ควรปล่อยวาง เพื่อความสุขของลูกใช่ไหมดา”

หลายวันต่อมา

บ้านภัทรไชยา

“ทำไมบ้านเงียบจัง มุกดาไม่อยู่หรือไง” ปราโมทย์ถามขึ้น เมื่อบ้านเงียบกว่าปกติ ไร้เสียงของลูกสาวที่มักจะเดินมาออดอ้อนดังเช่นทุกครั้งที่เขากลับมาบ้าน

“คุณหนูมุกไม่ทานอะไรเลยค่ะ เอาแต่เก็บตัวร้องไห้ เป็นแบบนี้ไม่ดีเลยนะคะคุณท่าน คนกำลังท้องกำลังไส้” พิไลเอ่ยรายงานทันที

“คุณพ่อครับ ผมขอล่ะครับ ถือว่าเห็นแก่หลานที่กำลังจะเกิดมาเถอะนะครับ” วิศรุตช่วยเสริมขึ้นมาบ้าง เมื่อเข้าใจสถานการณ์ดีว่าเกิดอะไร มุกดารินทร์คงจะตรอมใจที่บิดาสั่งห้ามไม่ให้คนทั้งคู่อยู่ด้วยกัน ถึงแม้ว่าจะอยุ่ในรั้วบ้านเดียวกันก็เถอะ

“เกื้อกูลยังอยู่ที่นี่หรือเปล่า” เสียงเรียบนิ่งถามแม่บ้านออกไป เพราะพอจะเดาได้ว่าลูกสาวต้องการอะไร

“อยู่ค่ะ”

“ไปเรียกตัวมา”