EPISODE 2 ความจริงแสนเจ็บปวด

ช่วงค่ำ

บรรยากาศยามค่ำคืนอันเงียบสงบมีเสียงคลื่นซัดกระทบกันต่อเนื่อง สายลมพัดหวิวปะทะผิวเนื้อให้พอชุ่มชื้น หมู่ดาวเต็มท้องฟ้าอันมืดมิดที่มีแสงจันทร์สาดส่องแค่พอสว่าง

บรรดาสามหนุ่มหนึ่งสาวนั่งดื่มกินกันอย่างครื้นเครงบนเสื่อสีฟ้าสดใสโดยมีเสียงดนตรีดังมาจากกีตาร์ที่อยู่ในมือของภาคินและเสียงร้องอย่างไพเราะชวนฟังที่เปล่งออกมาจากปากของแทนไท

ส่วนเมฆาและนลินนั่งเป็นผู้ฟังที่ดี เมื่อเสียงเพลงจบลงเธอจึงปรบมืออย่างชื่นชม

แปะๆๆๆ

“เพราะจังเลยค่ะ” เธอเอ่ยชมเสียงหวาน

“ขอบคุณคร๊าบบ” แทนไทลุกขึ้นยืนแล้วโค้งขอบคุณอย่างทะเล้น สร้างรอยยิ้มให้กับเพื่อนๆ ได้เป็นอย่างดี

“มาชนแก้วกัน” เมฆาพูดพร้อมชูแก้วเหล้าไปตรงหน้า เพื่อนๆ ต่างก็ยกแก้วขึ้นมารวมถึงหญิงสาวที่ยื่นเหล้าปั่นในมือออกไปชนกับเขาด้วย

หากเธออยู่กับพวกพี่ๆ เธอสามารถดื่มแอลกอฮอล์ได้ แต่ถ้าหากไปกับเพื่อนๆ หญิงสาวต้องห้ามดื่มเด็ดขาด นี่เป็นข้อตกลงระหว่างเธอกับพี่ชาย หญิงสาวเองก็เข้าใจเพราะเธอรู้ตัวดีว่าตนเองคออ่อนดื่มนิดหน่อยก็ทรงตัวแทบไม่อยู่แล้ว

“เรามาถ่ายรูปกันดีกว่าค่ะ เดี๋ยวลินถือกล้องเอง” นลินพูดออกมาพร้อมเดินไปยังมุมที่จะได้เห็นครบทุกคน

“มาๆ ลินไปนั่งเดี๋ยวพี่ถือเอง เรานะแขนสั้น” แทนไทพูดหยอกหญิงสาวที่ยืนทำหน้ามุ่ยอยู่

“พี่แทนอะ ว่าลินอีกแล้วนะ” เธอพูดพร้อมย่นจมูกอย่างน่ารัก

“โอ๋ๆ พี่ล้อเล่นน่า ไปๆ ลินไปนั่งข้างไอ้เมฆ ส่วนมึงไอ้คินเข้ามาใกล้ๆ กูหน่อย”

แล้วชายหนุ่มก็หยิบมือถือขึ้นมาเซลฟี่โดยที่ข้างๆ เขามีภาคินส่วนเมฆานั่งอยู่ข้างนลิน

แชะ!!

“ยิ้มหน่อยไอ้เมฆ อมขี้อยู่รึไง” แทนไทหันไปถลึงตาใส่อย่างล้อเล่น

“ฮ่าๆๆ” ทุกคนพร้อมใจกันหัวเราะออกมา เมฆาจึงยิ้มหวานให้กล้อง

“เอ้อ พอมึงยิ้มก็หล่อเหมือนกันนะเนี่ย” ภาคินแซวเพื่อน

“กูก็หล่อเป็นปกติอยู่แล้วป่ะ”

“เออกูไม่เถียง” ภาคินพูดกับเพื่อนอย่างหมั่นไส้

เมื่อถ่ายรูปเสร็จทุกคนก็นั่งประจำที่แล้วดื่มกินกันต่อ

“ใกล้จะฝึกงานแล้วใช่ไหมลิน” ภาคินถามน้องสาว

“อีกประมาณสี่เดือนค่ะ”

“ไปฝึกที่บริษัทพี่ไหม หนุ่มๆ เยอะนะ เผื่อได้พาน้องเขยมาทักทายไอ้เหี้ยนี่” แทนไทถามขึ้นแกมหยอก

“ไอ้***” ภาคินสบถด่าแทนไทแล้วปาน้ำแข็งใส่

“หรือจะไปที่บริษัทพี่” เมฆาถามขึ้นมา

“ไปบริษัทไอ้เมฆก็ดีนะลิน” ภาคินพูดออกมาอย่างเห็นด้วย

“บริษัทกูไม่ดีตรงไหน” แทนไทพูดขึ้นอีกครั้ง

“ตรงที่มีมึงเป็นเจ้าของนี่แหละ” ภาคินพูดพร้อมกลั้วหัวเราะ

“ไว้ลินตัดสินใจอีกครั้งนะคะ” เธอพูดพลางยกเหล้าปั่นขึ้นดื่ม

อันที่จริงเธออยากไปฝึกงานที่ต่างประเทศเพราะอยากลองไปใช้ชีวิตด้วยตัวเองดู ในเมื่อภาษาเธอก็ได้ เงินก็มีแต่ติดตรงที่เธอยังไม่ได้ขอพี่ชายและคิดว่าจะลองคุยดู

“พี่คินคะ สมมติถ้าลินจะไปฝึกงานที่ต่างประเทศจะได้มั้ยคะ” เธอถามออกไปอย่างกล้าๆ กลัวๆ

“ทำไมถึงอยากไปที่อื่น” เขาถามน้องสาวอย่างไม่เข้าใจ

“ลินอยากลองไปใช้ชีวิตดูแค่เวลาสั้นๆ เองค่ะ”

“ลินเป็นผู้หญิงจะไปอยู่คนเดียวได้ยังไง ป่วยไข้ใครจะดูแล”

“แต่ลินโตแล้วนะคะ”

“พี่ไม่อนุญาต” ภาคินพูดออกมาเสียงเข้มเป็นการตัดความหวังของหญิงสาว

“โอเคค่ะ” เธอตอบออกมาแล้วยิ้มอย่างฝืนๆ เธอก็คิดไว้แล้วว่าพี่ชายคงไม่อนุญาตแต่อย่างน้อยก็ได้บอกในสิ่งที่เธอต้องการออกไปแล้ว

แทนไทและเมฆานั่งมองสองพี่น้องคุยกันก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเพราะอยากให้เขาและเธอพูดคุยกันเองดีกว่า

เมื่อเห็นว่าบรรยากาศเริ่มมาคุแทนไทจึงคิดว่าควรจะหาอะไรเล่นจึงคิดเกมขึ้นมา

“เรามาเล่นเกมกันดีกว่า” แทนไทเสนอเพื่อน

“เกมไรว่ะ” เมฆาถามทันที

“เกมล่าความจริง”

“เกมเหี้ยไรเนี่ย” ภาคินถามแทนไท

“มึงสิเหี้ย ว่าเกมกู” แทนไท

“มึงแหละเหี้ย” ภาคิน

“มึงนะแหละเหี้ย” แทนไท

“หยุดนะไอ้พวกเหี้ย” เมฆาตวาดทั้งสองคนที่ด่ากันเป็นเด็ก

“มึงก็เหี้ย!!!” แทนไทและภาคินตะโกนใส่หน้าเมฆาพร้อมกันแล้วหัวเราะออกมาสนั่น

นลินที่นั่งอยู่ก็ขำออกมาจนหยุดไม่อยู่เช่นเดียวกัน

“พอๆ เดี๋ยวกูบอกวิธีเล่น เกมนี้จะมีคนหมุนขวดถ้าขวดไปหยุดที่ใครคนที่หมุนจะได้ถาม และคนที่ตอบต้องตอบความจริงเท่านั้น หากตอบไม่ได้ก็กระดกเหล้าเพียวๆ เข้าปากไป เกมนี้ต้องมีความซื่อสัตย์นะเว้ย ส่วนลินพี่ให้กินแค่ครี่งแก้วพอ” แทนไทบอกกติกาอย่างจริงจัง

ดีล ทุกคนพูดออกมาพร้อมกัน

“กูขอก่อน” แทนไทพูดขึ้น

ติ้วๆๆ

ทุกคนนั่งลุ้นกันตัวเกร็งเพราะกลัวว่าจะหยุดที่ตัวเอง ขวดไปหยุดอยู่ที่ภาคินคนแรก แทนไทจึงถามขึ้น

“กูขอถามว่ามึงเสียซิงตอนอายุเท่าไหร่ กับใคร”

“เหี้ยไรเนี่ย  สิบห้ากับพี่สาวข้างบ้าน” ภาคินสบถคิ้วขมวดแล้วตอบออกมา

“พี่สาวคนนั้นคงจะเอ็นดูหนอนน้อยของมึงแหละกูว่า” แทนไทพูดแล้วหัวเราะออกมาจนต้องกุมท้อง

“ฮ่าๆๆ” ทุกคนขำออกมาเช่นกัน

“พอๆ ถึงตากูหมุนแล้ว” ภาคินจึงหมุนเป็นคนต่อไป ขวดไปหยุดอยู่ที่แทนไท

“มึงจะเอาคืนกูเหรอ”

“กูขอถามว่าจูบแรกของมึงคือใคร”

“อืม แม่เลี้ยง” แทนไทครุ่นคิดแล้วตอบออกมา

“ไอ้เหี้ยยย มึงแม่ง ฮ่าๆๆๆ” ภาคินขำออกมาส่วนเมฆานั่งสายหัวให้เพื่อน

“งั้นกูหมุนต่อ” แทนไทหมุน ขวดไปหยุดที่นลิน

“พี่ขอถามเบาๆ นะคร๊าบ ลินมีคนที่ชอบหรือยังแล้วคนๆ นั้นเป็นใคร” แทนไทถามนลินที่นั่งยิ้มแห้งอยู่

“เอ่อ” นลินมีท่าทีลังเล

“น้องจะเล่า หรือจะเหล้า”

“ขอเหล้าดีกว่าค่ะ” นลินตอบพร้อมยื่นมือไปรับเหล้าที่มีอยู่ครึ่งแก้วแล้วกรอกเข้าปากไปทันที ความขมที่ไหลลงสู่กะเพาะเปลี่ยนเป็นสร้างความแสบร้อนได้เป็นอย่างดีจนหญิงสาวย่นจมูกขึ้น

“ใครจะเป็นผู้ชายโชคดีคนนั้นกัน” เมฆาพูดขึ้นพลางมองหน้านลินด้วยความเอ็นดู

นลินจึงเป็นคนหมุน และขวดไปหยุดที่เมฆา เธอครุ่นคิดคำถามสักพัก

“พี่เมฆพร้อมที่จะลืมพี่ตายังคะ”

นลินถามออกไปและรอฟังคำตอบอย่างตื่นเต้น แทนไทกับภาคินมองหน้ากันทันที

“ยัง” เขาตอบออกมาโดยไม่ต้องคิดพลางจ้องไปในดวงตาของหญิงสาวว่าเขาพูดจริง

หลังจากเล่นเกมกันเสร็จพวกเขาก็นั่งคุยกันต่อมีแต่นลินที่ขอตัวไปนอนเพราะเธอง่วงและรู้สึกเหมือนตัวเองจะมึนหัว หนุ่มๆ จึงนั่งดื่มกันจนเมาแล้วแยกย้ายกันเข้าห้อง เมฆาเข้าไปยังเตียงนอนแล้วทิ้งตัวลงนอนทันทีแต่กลับรู้สึกว่าข้างกายตัวเองมีสัมผัสอุ่นๆ จึงคว้าไปกอด