กินข้าวมื้อแรก

วันนี้เป็นวันแรก ที่อัญชันได้ใช้ชีวิตในแบบที่ควรเป็นเย็นวันนี้อัญชันที่ฝึกทำปลาสามรสกับยายปริกและน้ำพริกกะปิผักต้มให้กับพ่อคุ้มอินทรีย์เป็นครั้งแรกอัญชันรีบช่วยยายปริกยกข้าวเย็นขึ้นมาบนเรือน

"เอ็งทำอันใดให้ข้ากินหรืออัญชัน"พ่อคุ้มอินทรีย์ที่พึ่งอาบน้ำผัดเสื้อผ้าก็เดินออกมา

"อัญชันทำเมนูปลาสามรส น้ำพริกกะปิแล้วก็ผักต้มให้กับพ่อคุ้มอินทรีย์ ลองกินดูจ๊ะ"อัญชันยิ้มหวานเนื้อตัวยังมีแต่กลิ่นกับข้าว

พ่อคุ้มอินทรีย์เดินเข้าไปหาอัญชัน โอบกอดร่างเล็ก ๆ พร้อมกับหอมแก้มเบาๆ ดังฟอด..!

"พ่อคุ้ม...!!!"อัญชันเรียกอินทรีย์เสียงดังเพราะแอบตกใจที่อยู่ดีๆก็โดนขโมยหอมแก้ม

"ทำไม มึงเป็นคนของกูแล้ว กูบอกมึงแล้วไง ไม่ต้องตกใจหรอก ต่อไปนี้ทุกอย่างบนตัวมึงเป็นของกูแต่เพียงผู้เดียว"อินทรีย์พูดไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ ออกมาทั้งนั้น

"อัญชันแม้จะไม่เคยได้รับความรักจากพ่อแบบที่พ่อคุ้มทำ ก็ยิ่งรู้สึกเคอะเขินเล็กน้อยเพราะพ่อคุ้มอินทรีย์ไม่ใช่พ่อแท้ ๆ ของตน

"ขอบใจเอ็งมาก เอ็งก็มากินข้าวพร้อมข้าเลยแล้วกัน"อินทรีย์ที่จุงมือเล็ก ๆ ให้เดินตามมาด้วย

อีจวงที่เดินขึ้นมาพร้อมกับโถข้าว แทบจะทำโถข้าวหลุดมือ เมื่อเห็นภาพพ่อคุ้มอินทรีย์หอมแก้มของนางเด็กที่หล่อนเกลียดเป็นที่สุด

"คอยดูเถอะ กูจะหาทางให้มึงอยู่ที่นี่ไม่ได้เลยอีเด็กนรก"อีจวงเดินกระแทกเท้าตึง ๆ วางหม้อข้าวลงตรงหน้าของอินทรีย์

"มึงเป็นอะไรอีจวงถึงได้เดินกระแทกเท้าเช่นนั้น"อินทรีย์ที่เห็นท่าทางของอีจวงเหมือนคนไม่พอใจอะไรสักอย่าง

"บ่าวมิอาจเป็นอะไรได้ดอกเจ้าค่ะ"อีจวงพูดกระแทกเสียง มันคงลืมไปแล้วกระมังว่ามันเป็นเพียงบ่าวในเรือน

"หากมึงอารมณ์ไม่ดี ก็ลงไปข้างล่างซะ นับจากวันนี้ไปไม่ต้องขึ้นมาเหยียบบนเรือน"อินทรีย์ที่กำลังล้างไม้ล้างมือเพื่อเตรียมกินข้าว

"พ่อคุณจ๊ะอย่าไล่บ่าวลงไปเลย บ่าวขอโทษจ้ะ บ่าวไม่ได้ตั้งใจ"อีจวงที่รีบเข้าไปยกมือไหว้กราบกรานขอโทษพ่อคุ้มอินทรีย์ที่แสดงกิริยาไม่เหมาะสม

"กูพูดแล้วไม่เคยคืนคำ" อินทรีย์เป็นคนที่เด็ดขาดเขาไม่เคยแคร์ความรู้สึกของใครจนกระทั่งวันนี้มาเจออัญชัน

"ยายปริกเปลี่ยนคนขึ้นมาถูบนเรือน แล้วต่อไปนี้ให้ อีจวงทำงานอยู่ข้างล่าง อย่าขึ้นมาเหยียบบริเวณเรือนเด็ดขาด หากไม่ฟังข้าจะไล่ขับออกจากเรือนทันที"อินทรีย์พูดเสียงเรียกใบหน้าไร้ซึ่งอารมณ์แสนไปด้วยความดุดัน

อัญชันที่นั่งฟังอยู่ก็รู้สึกหดหู่ใจ และคิดว่าหากตัวเองทำผิดก็คงจะโดนไล่เหมือนจวงแน่ ๆ อัญชันนั่งน้ำตาคลอเบ้า จะไหลแหล่ไม่ไหลแหล่ เพราะกลัวว่าในภายภาคหน้าจะโดนไล่ออกจากเรือนแบบจวง

อินทรีย์ที่หันหน้าไปมองใบหน้าเล็ก ๆ ที่น้ำตาคลอหน่วย ตั้งท่าเหมือนจะร้องไห้ ก็รีบขยับอ้อมกอดเข้าไปหาอัญชัน

"เอ็งเป็นอันใดอัญชัน เหตุใดจึงตาแดงเหมือนจะร้องไห้"อินทรีย์รีบปลอบขวัญ

"อัญชันแค่รู้สึกว่า หากวันหนึ่งอัญชันทำผิด พ่อคุ้มจะไล่อัญชัน แบบที่ไล่พี่จวง"อัญชันพูดจบก็ปล่อยโฮน้ำตาไหลอาบแก้ม

อินทรีย์ใช้มือหนาปาดน้ำตาไปที่แก้มนวลด้วยความขบขันในความคิดของเด็กตรงหน้าเหลือเกิน กลัวเขาจะไล่ออกจากบ้านอย่างนั้นหรือ

"เอ็งนี่มันคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยเสียจริง ข้าให้สัญญาไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ข้าจะไม่มีทางไล่เองออกจากเรือนนอกจากเอ็งอยากจะไปเอง"วงแขนแกร่งกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นมือหนาก็ปาดน้ำตาไปที่แก้มเล็กๆด้วยความอบอุ่น

ยายปริกที่เฝ้ามองการกระทำของผู้เป็นนายที่เห็นมาตั้งแต่ตีนเท่าฝาหอย ตอนนี้โตกลายเป็นผู้นำที่แข็งแกร่งถึงแม้พ่อแม่ของอินทรีย์จะจากไปก่อนวัยอันควรก็มี ยายปริกที่ดูแลอินทรีย์มา ทำให้ยายปริกเปรียบเหมือนญาติผู้ใหญ่คนนึง

"เอาล่ะกินข้าวเถอะ"อินทรีย์ปล่อยร่างเล็กให้เป็นอิสระพร้อมกับบอกให้เงียบและกินข้าว

"อัญชันลงไปกินข้าวกับยายปริกที่เรือนข้างล่างได้ไหมจ๊ะ"อัญชันเงยหน้ามอง

"ไม่ได้เอ็งต้องกินข้าวกับข้าที่นี่นะอัญชัน" อินทรีย์พยักหน้าให้ยายปริกมาตักข้าวให้อัญชันอีกจานนึง

"อัญชันกินข้าวกับพ่อคุ้มอินทรีย์บนเรือนไม่ต้องลงไปข้างล่าง ลงไปเรียนทำกับข้าวกับยายก็พอนะ"ยายปริกพูดไปด้วยแล้วก็ยิ้มไปด้วย

"จ้ะยายจ๋า"อัญชันเป็นเด็กที่พูดจาไพเราะเพราะพริ้งกิริยามารยาทก็ถูกสอนมาเป็นอย่างดี

วันนี้อินทรีย์รู้สึกอิ่มเอม และมีความสุขที่มีอัญชันเข้ามาอยู่ในชีวิต นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นชีวิตของอินทรีย์และอัญชันเขานั่งมองคนตัวเล็กกินข้าวอย่างเอร็ดอร่อย

"เอ็งชอบปลาสามรสหรือไม่"มือหนาหยิบปลาใส่ไปในจานข้าวของอัญชัน

"ชอบปลาสามรสจ้ะ แม่ของอัญชันก็ทำเก่งมากแต่อัญชันชอบกินแกงกะทิหัวปลีใส่ไก่มากกว่า"อัญชันกินข้าวไปด้วยก็พูดไปด้วยทำให้มื้อนี้เป็นมื้อแรกที่อินทรีย์ไม่รู้สึกเหงาใจ

"ถ้าเอ็งชอบพรุ่งนี้ก็ให้ยายปริกทำให้กินเถอะ"อินทรีย์หันไปบอกยัยปริกให้เตรียมกับข้าวที่อัญชันอยากกิน

"ได้พ่อคุ้มคอินทรีย์พรุ่งนี้ยายจะให้ไอ้สนมาช่วยเชือดไก่ให้ งั้นยายขอตัวลงไปดูงานข้างล่างก่อนแล้วเดี๋ยวจะให้เด็กขึ้นมาเก็บสำรับ"ยายปริกหันไปบอกพ่อคุ้ม

อินทรีย์หันไปพยักหน้าเล็กน้อยให้กับยายปริกแล้วหันกลับมากินข้าวกับอัญชันต่อ

อีจวงที่อยู่ด้านล่างก็โกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงเขวี้ยงปลาข้าวของอยู่ในห้อง จนบ่าวคนอื่นๆ ต้องรีบไปบอกยายปริกให้รีบมาปรามอีจวง

"ยายปริกอีจวงมันอาละวาดอยู่ในห้องคนเดียวลั่นห้องเลยจ้ะ ใครเคาะมันก็ไม่ยอมเปิด"อีแดงรีบวิ่งมา บอกยายปริก

"แล้วมันเป็นอะไรของมันนักหนา ไม่เป็นไรพาข้าไปดูหน่อย"อีแดงรีบนำยายปริกมาที่เรือนบ่าวทันที

"อีจวงถ้ามึงยังอาละวาดไร้เหตุผล กูจะให้คนลากมึงออกไปจากเรือน และอย่ากลับมาเหยียบที่นี่อีก" ยายปริกยืนพูดเบา ๆ อยู่หน้าห้องแต่ดูเหมือนว่าทรงพลังกว่าทุกคน

อีจวงรีบเดินออกมาอย่างลนลานสภาพในห้องเลอะเทอะไม่เป็นชิ้นเป็นอัน มองเข้าไปยิ่งกว่ารังหนูเสียอีกตอนนี้

"ยายฉันขอโทษจ้ะ ฉันจะไม่ทำอีก"อีจวงยกมือไหว้ส่งๆ เหมือนอยากขอไปที

"หากเป็นเพราะเรื่องของแม่อัญชันมึงเลิกคิดเสียเถอะ เพราะกูบอกมึงแล้วว่าแข่งบุญแข่งวาสนามันแข่งกันไม่ได้ ถ้ามึงยังเป็นเช่นนี้.ไม่พอใจก็ออกไปจากเรือนซะ"ยายปริกพูดอย่างไม่ใยดี เพราะรู้นิสัยของคนอย่างจวงที่จ้องแต่จะเอาชนะทุกคนที่เข้าใกล้พ่อคุ้มอินทรีย์

"ยายอยากไล่ฉันไปเลยนะจ๊ะ ยายไล่ฉันไปแล้ว ฉันจะไปอยู่ที่ไหน ญาติพี่น้องสักคนฉันก็ไม่มี"อีจวงนั่งลงไปกอดขายายปริกเอาไว้ทำท่าทีน่าสงสาร......