เอ็นดู

อินทรีย์จ้องมองลูกน้องทั้งสองตาเขม็งด้วยความไม่พอใจที่สอดรู้สอดเห็น เรื่องของเขาไปเสียทุกเรื่อง ถึงแม้พวกมันจะดูทะเล้นตึงตังไปบ้าง แต่ยามที่สู้รบปรบมือ พวกมันก็ไม่เคยถอยและไม่เคยทิ้งอินทรีย์เลยแม้แต่ครั้งเดียวเป็นตายแทนเขาได้เสมอ

"ช่างสอดรู้สอดเห็นเสียจริงพวกมึง อัญชันเป็นคนของกู นับจากวันนี้เป็นต้นไป ผู้ใดก็ห้ามแตะต้อง"อินทรีย์ใช้น้ำเสียงที่ดูอ่อยโยนทำให้อัญชันไม่รู้สึกกลัว

"แม่อัญชันจ๊ะฉันชื่อไอ้กล้า ส่วนเนี่ยไอ้สน แม่อัญชันอย่าได้กลัวฉันสองคนเลยนะ ฉันเป็นลูกน้องของพ่อคุ้มอินทรีย์"ไอ้กล้าที่มันก็กล้าสมชื่อได้พูดขึ้น

ไอ้สนใช้มือตบไปที่เพื่อนเบา ๆ ให้หยุดพูดเสียทีเดี๋ยวจะปากพาซวยกันทั้งคู่แต่ไอ้กล้าก็ไม่ได้ฟัง

อัญชันหันมองคนทั้งสองพร้อมกับผงกหัวรับอย่างว่าง่าย คนตัวเล็กอย่างอัญชันทำอะไรก็ดูน่ารักไปเสียหมดในสายตาของอินทรีย์ อินทรีย์ค่อย ๆ อุ้มอัญชันออกจากตัก ให้นั่งอยู่ข้าง ๆ พร้อมกับใช้วงแขนแกร่งโอบกอดเอาไว้

"ไหน ไหน ก็ไหน ไหนแล้ว ทำความรู้จักไว้เสียสิอัญชัน อันนั้นไอ้สนหน้าตามันจะดูรูปทั่วตัวดำแต่มันเป็นคนจิตใจดี"

"ส่วนคนนั้นไอ้กล้าปากหมาพาซวยถึงแม้มันจะดีดดิ้งไปบ้างไม่ค่อยเชื่อฟังคำสั่ง แต่มันก็เป็นคนที่สามารถเป็นตายแทนข้าได้ คนทั้งสองเปรียบเหมือนดั่งเช่นพี่น้องของข้า"อินทรีย์พูดถึงลูกน้องทั้งสองคนให้อัญชันได้ฟัง

อัญชันยกมือไหว้ทั้งสองคนด้วยความนอบน้อมถ่อมตน พร้อมกับส่งรอยยิ้มหวานจนตาเป็นรูปสระอิ ทำให้ทั้งสองรู้แล้วว่า ทำไมอินทรีย์ถึงถูกชะตาเด็กคนนี้ตั้งแต่แรกเห็น ทั้งความน่ารักจิ้มลิ้มที่ไม่เหมือนใครนิสัยใจคอที่ดูอ่อนน้อมถ่อมตนนี้อีก

"อัญชันไหว้พี่ทั้งสองจ้ะ ข้าชื่ออัญชันมาจากลพบุรีแม่ของข้าก็เป็นคนที่ลพบุรีจ้ะ แต่ข้าติดตามพ่อมา.."อัญชันเลือกที่จะเงียบและไม่เล่าต่อ

"ต่อไปนี้พี่สองคนจะดูแลอัญชันเป็นอย่างดีด้วยชีวิตของพวกพี่เลย"ไอ้สนพูดขึ้นเพราะรู้ว่าอัญชันจะต้องเป็นดวงใจของอินทรีย์ในภายภาคหน้าอย่างแน่นอนไม่ว่าจะสถานะอะไรก็ตาม

"มึงไม่ต้องมาดูแลอัญชันของกูหรอก ไปดูแลงานของพวกมึงให้ดีก่อนโน้น.."คนขี้หวงของอย่างอินทรีย์ที่ปกติก็ของหวงหนักมาก กับอัญชันกลายเป็นว่าไม่อยากให้ใครเห็นหรือเข้าใกล้แม้แต่คนเดียว เขาอยากจะเก็บความน่ารักสดใสของอัญชันเอาไว้เป็นสีสันบนเรือน

"ขอบคุณพี่ทั้งสองนะจ๊ะ ที่เมตตาเอ็นดูอัญชันอัญชัน"ยังคงส่งยิ้มหวานไปให้

"ฉันจะมาปรึกษาพี่เรื่องคราวที่แล้ว ไอ้พวกโจรปล้นควายนะจ๊ะ เห็นว่ามันจะมาอีกกลุ่มนึงแต่คงไม่ใช่กลุ่มใหญ่มาก ฉันจะส่งไอ้มั่น บุญมีไปทำการในครั้งนี้จะดีหรือเปล่าเลยมาถามพี่ก่อนนะจ๊ะ"ไอ้กล้าจึงปรึกษาเรื่องที่ตึงเครียดกับพ่อคุ้มอินทรีย์ทันที

อินทรีย์ที่เห็นเช่นนั้นจึงบอกให้อัญชันไปหายายปริกในครัวไปเรียนทำอาหาร เพราะไม่อยากให้อัญชันได้ยินเรื่องราวที่โหดร้ายหรือมีการฆ่าแกงกัน อินทรีย์คำนึงถึงความรู้สึกของอัญชันมาก แม้จะเพียงแค่วันเดียวกับรู้สึกรักและผูกพันราวกับเจอกันมาไม่รู้กี่สิบชาติ

"อัญชันเดี๋ยวเอ็งลงไปหายายปริกที่ครัวนะ วันนี้ลองไปเรียนทำอาหารที่ข้าชอบกับยายปริก "พูดไปด้วยมือหนาก็ลูบไปที่หัวทุยของคนตัวเล็กอย่างอัญชัน

ลูกน้องทั้งสองถึงกับทำหน้าเหวอในความอ่อนโยนที่ไม่เคยเห็นจากอินทรีย์มาก่อน

"จ้ะพ่อคุ้มอินทรีย์งั้นอัญชันไปก่อนนะจ๊ะพวกพี่สอง คน"อัญชันพูดจบก็วิ่งดุ๊กดิ๊กลงจากเรือนทั้งสองคนหันมองตามคนตัวเล็กที่สดใสร่าเริงแถมยังไม่กลัวพ่อคุ้มอินทรีย์อีก

"พวกมึงมองอันใดกันวะ..! เดี๋ยวกูก็ควักลูกกะตาทิ้ง แม่งซะเลย"อินทรีย์เอ็ดลูกน้องทั้งสอง

"โอ๊ย..!พี่จะห่วงอะไรแม่อัญชันขนาดนั้น นางก็เด็กตัวแค่นั้นเอง ข้าสองคนจะไปคิดอะไรกับนางได้"ไอ้ต้นกล้าพูดจาปากหมาเหมือนเคย

ไอ้สนเอื้อมมือยาว ๆ ตบไปที่หัวเพื่อน ดังป้าบ..! อีกสักทีนึง เพราะสักแต่ว่าพูดจริง ๆ คนอย่างไอ้กล้าเนี่ย

"อุ๊ย...ไอ้ห่าสนตบมาได้ หัวกูถ้าเป็นกระท้อนคงหวานแล้วมั้ง"ไอ้กล้าเกาหัวแกรกๆ

"เอาพวกมึงเลิกเล่นกันได้แล้ว มาคุยงานคุยกันกับกูเสียที"อินทรีย์สั่งลูกน้องทั้งสอง

ทั้งสามปรึกษากันเรื่องขโมยควาย ที่กำลังจะมาถึงเพราะไอ้โจรพวกนี้จะไว้ใจมันไม่ได้ เลยไม่ว่าเล่ห์กลมนต์คาถา พวกมันก็มีหมดไม่งั้นคงไม่สามารถเดินทางมาจนถึงที่นี่ได้

"ถ้ามึงส่งไอ้มั่นกับไอ้มีไป ก็ต้องเอาคนของเราไปด้วยและสืบให้ดีว่าพวกมันมีกันเท่าไหร่ คราวนี้ถ้าหากคนไม่เยอะเลี่ยงการปะทะได้ก็ใช้แผนเดิม แต่หาเลี่ยงไม่ได้ก็เอาคนไปเพิ่ม และเข้าปะทะซะ อย่าให้พวกมันเหลือรอดแม้แต่คนเดียว"

"ได้จ้ะพี่เดี๋ยวข้าสองคนจะรีบไปบอกแผนการทั้งหมดกับไอ้มั่นกับไอ้มี"ลูกน้องทั้งสองพอได้ความก็เดินลงเรือนไป พร้อมกับหันไปมองใต้ถุนเรือนที่ยายปริกคนเก่าคนแก่ของเรือน กำลังนั่งสอนให้อัญชันทำเมนูปลาสามรส

"ยายปริกจ๋า อัญชันทำถูกใช่ไหมจ๊ะ"อัญชันที่ทำอะไรก็ดูถูกใจยายปริกไปเสียหมด เพราะอัญชันหัวไวและเคยทำขนมทำกับข้าวกับนางนวลผู้เป็นแม่มาก่อนทำให้สอนง่ายกว่าอีจวงเยอะเลย

"อัญชันทำถูกทุกอย่างเลยหัวไวมาก ยายไม่รู้มีอะไรจะสอนอัญชันหรือเปล่าเนี่ย"ยายปิกหัวเราะร่วนกับความน่ารักสดใสของอัญชัน

ยายปริกรู้แล้วว่าทำไมพ่อคุ้มอินทรีย์ถึงถูกชะตาเพราะความสดใสไร้เดียงสาและซื่อตรงของอัญชันแบบนี้นี่เอง

อีจวงที่ผ่านมาเห็น จึงเดินเข้ามาทำท่าทางไม่ค่อยเป็นมิตรกับอัญชันสักเท่าไหร่ ปลาสามรสใครๆก็ทำได้แต่จะทำแล้วพ่อคุ้มจะกินหรือเปล่า"

"อีจวงพูดให้มันเบา ๆ หน่อยมึงน่ะ ใครก็ทำได้แต่จะทำอร่อยหรือเปล่านั่นก็อีกเรื่องนึง และมันอยู่ที่ว่าพ่อคุ้มพอใจจะกินฝีมือใคร"ยายปริกหันไปเอ็ดอีจวง

"ยายก็พูดเกินไป ข้าก็ทำได้"อีจวงพูดจีบปากจีบคอรู้สึกอิจฉาวาสนาของอัญชันอยู่ไม่น้อย

"เนี่ยหรอ เด็กที่พ่อคุ้มไปช่วยเหลือมาจากบ่อนพนันมันจะดีได้สักกี่น้ำเชียว แค่พื้นเพกามาก็ไม่น่าเอาขึ้นเรือนแล้วคนที่มีพ่อขี้เหล้าติดการพนันทำอะไรก็ไม่เจริญหรอก"อีจวงพูดไม่หยุดปากเอาแต่พูดด้านลบๆใส่อัญชัน

"ข้าไม่ได้เกิดในบ่อน โตในซ่องนะจ๊ะพี่ และข้าก็เป็นไทยไม่ได้มาเป็นขี้ข้าใครด้วย"อัญชันที่สู้คนก็ไม่ยอมให้ใครมาดูถูกและลดศักดิ์ศรีตนเองลงได้

"แหมปากดีนักนะมึง กูอยากจะให้พ่อคุ้มมาได้ยินเหลือเกินว่ามึงเนี่ยไม่ใช่เด็กดี ใส่ซื่ออย่างที่พ่อคุ้มเห็น"อีจวงยกมือชี้หน้าอัญชัน

"ถ้ากูเป็นคุณหนูอัญชันไม่ได้แค่ปากดีอย่างเดียวนะแต่กูจะไปบอกพ่อคุ้มอินทรีย์ ให้เฉดหัวมึงออกจากบ้านไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง"อีแดงก็สมทบช่วยอัญชันสุดฤทธิ์

"ไม่มีทางที่พ่อคุ้มจะไล่กูออกจากบ้านมีแต่อีเด็กเหลือขอคนนี้แหละที่ต้องออกจากบ้านคอยดูเถอะกูจะทำให้พ่อคุ้มไล่มึงออกไปให้ได้"อีจวงพูดด้วยความมั่นใจโดยไม่รู้เลยว่าอินทรีย์ก็ได้ยินทุกถ้อยคำที่พูดอยู่

อินทรีย์ได้ยินทุกคำพูดของอัญชัน เขากลับยิ้มมุมปากเพราะรู้สึกอย่างน้อยอัญชันก็สู้คน ไม่ยอมให้ใครมารังแกได้ง่าย ๆ เพียงแต่ตอนนี้อัญชันยังเด็กเกินไปก็เท่านั้น......