4 ตัดเถา

4 ตัดเถา

เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นในตอนเช้า นลินลุกขึ้นมาเข้าห้องน้ำ และออกจากห้องน้ำด้วยท่าทีอ่อนแรง เพราะนี่เป็นครั้งที่ห้าแล้วที่เธอเข้าห้องน้ำเพราะท้องเสีย หลังจากที่กลับมาจากไร่   แต่ความรู้สึกของเธอบอกตัวเองว่าครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว

อาบน้ำแต่งตัวเสร็จเดินลงมาจากชั้นสองของบ้าน ตอนที่คว้าขนมปังซองที่ซื้อมาตุนตั้งแต่เมื่อวาน หางตาของเธอก็สบเข้ากับองุ่นเต็งตึงในตะกร้าหวายสานสำหรับวางผลไม้บนโต๊ะกินข้าว   เมื่อวานเธอกินองุ่นพวกนี้โดยที่ไม่ล้างก่อน นี่คงเป็นสาเหตุที่ทำให้กลับมาถึงบ้านแล้วท้องเสีย

เธอจัดการกินมื้อเช้าแห้ง ๆ ฝืดคอจนหมดซอง ดื่มน้ำตามอีกครึ่งขวดแล้วรู้สึกท้องไส้ปั่นป่วน จึงไปค้นตู้ยาสามัญประจำบ้านที่รอดพ้นจากการถูกแก๊งทวงหนี้ทำลาย

โชคเข้าข้างที่มีเกลือแร่อยู่หนึ่งซองพอดี เธอไม่ลังเลที่จะ ฉีกซองชงดื่ม อึกแรกรู้สึกได้ถึงความสากลิ้นแต่ไม่สนใจแล้วดื่มจนหมด จู่ ๆ ในหัวก็นึกอยากดูวันหมดอายุของยาขึ้นมา

“ไม่เอาดีกว่า” เธอวางซองเกลือแร่ลงบนโต๊ะพูดงึมงำ

“ช่วงนี้ชีวิตแกก็มีเรื่องให้ท้อแท้มากพออยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องเพิ่มมวลสารแย่ ๆ ให้สมองตั้งแต่เช้า”

นลินออกมานอกบ้านไม่พบรถสองแถว จึงเดินรอไปเกือบ   สิบนาที รถสองแถวที่มีป้ายติดด้านหน้าว่าไร่องุ่นนายหัวก็ได้เคลื่อนที่มาบนถนน  นลินค่อนข้างมั่นใจว่าจำไม่ผิดคันจึงโบก ให้จอด เช้านี้เธอจึงมาถึงที่ทำงานโดยไม่เหนื่อยเท่าเมื่อวาน พอมาถึงลงจากรถได้ทุกคนก็กรูกันเข้าไปในไร่

วันนี้หน้าที่ของคนงานหน้าใหม่ไม่ใช่การแพ็กองุ่นเหมือนเมื่อวาน แต่พี่พรพาเธอออกจากโรงงานไปกลางแจ้ง

“พี่ประเมินแล้วว่าเมื่อวานเธอทำองุ่นดี ๆ ของทางไร่เสียหายไปหลายกิโล วันนี้จะให้ไปอยู่จุดที่ไม่มีผลองุ่น หวังว่าเธอจะไม่ทำเถามันเสียหายไปด้วยนะ”

“ไม่ทำแน่ค่ะ” คนรับปากไม่ได้มั่นใจในตัวเอง แต่นั่นคือคำพูดที่ดีที่สุดที่ต้องพูด ภายในใจนึกเสียดายที่จะไม่ได้องุ่นกลับบ้านแบบฟรี ๆ อีก

พี่พรพาเธอมายังสวนองุ่น ที่แต่ละต้นมีใบหร็อมแหร็มมองดูแล้วเหมือนมองคนหัวล้าน ส่งกรรไกรตัดแต่งกิ่งอันหนักให้แล้วก็ออกคำสั่งให้ลงมือทำ โดยไม่มีการสาธิต

“ตัดเถาที่ผิดปกติทิ้ง”

“พี่พรจะลองทำดูก่อนไหมคะ”

“ไม่ต้อง การตัดแต่งไม่ใช่การส่งขาย ไม่จำเป็นต้องทำให้สวยงามไร้ตำหนิ เธอลงมือได้เลย” เสียงโทรศัพท์มือถือของพรดังขึ้น เธอหยิบขึ้นมารับสายพร้อมชี้ปลายปากกาขึ้น ๆ ลง ๆ ไปทางนลินเพื่อเร่งให้ลงมือทำงาน

ฉับ !

เธอตัดเถาของต้นองุ่น เถาที่มีสีเทารูปทรงแห้งเหี่ยวเหมือนว่าตายซากไปแล้ว

ฉับ ! ฉับ ! ฉับ !

จัดการตัดเถาลักษณะเดียวกันอีกหลายเถา กว่าที่พี่พรจะวางสายเธอก็ทำเสร็จแล้วทั้งแถว

พรเดินกลับมาดูผลงาน เบิกตากว้าง ก้มลงจดยิก ๆ เหมือนที่ทำเป็นประจำ เมื่อนลินเห็นว่าไม่มีคำชี้แนะ คนอยากพิสูจน์ตัวว่าขยันก็เคลื่อนที่ไปอีกแถวที่อยู่ถัดไป แถวนั้นมีคนงานประจำอยู่ก่อนแล้ว เธอจึงเดินเข้าไปใกล้หวังทักทาย แต่กลับถูกไล่ไปอยู่แถวอื่น

นลินเดินพ่นลมออกทางปากไปยังแถวที่ปลอดคน ลงมือตัดแต่งเถาองุ่นอย่างว่องไว ตัดแต่งแถวที่สอง ไปแถวที่สาม ที่สี่ เงยหน้าขึ้นมาอีกทีก็พบว่าโดยรอบไม่เหลือคนอื่นแล้ว มีเพียงต้นองุ่นหัวโล้นที่ถูกตัดแต่งเถาจนเหี้ยนโกร๋นกับดวงอาทิตย์ขนาดใหญ่   ที่เคลื่อนขึ้นมาตรงกลางหัว บ่งบอกเวลาว่าเป็นช่วงพักเที่ยง

ท้องไส้ก็รู้คิวเป็นอย่างดี พอเดินกลับออกมาจากแปลงองุ่นท้องก็ร้องหิว ๆ เข้าไปในโรงครัวที่มีอาหารแจกฟรีพบว่ามีคนงานคนอื่น ๆ เดินขวักไขว่ บางคนจับจองม้านั่งสำหรับนั่งกินข้าว ต่างคนต่างส่งเสียงคุยจ้อแจ้ จนการมาถึงของเธอนั้นได้ทำให้ทุกเสียงเงียบลง

เมื่อรู้ตัวว่าเป็นที่รังเกียจของสังคมก็ไม่ฝืนอยู่ใกล้ นลินเดินไปตักข้าวราดแกงพูน ๆ กินเผื่อตอนเย็น เดินเลี่ยงออกไปจากจุดที่ทุกคนมองเห็นไม่ถนัด นั่งหลบมุมกินข้าวตามลำพัง กินจนหมดก็นำจานไปเก็บในถังสำหรับใส่จานใช้แล้ว เพื่อให้แม่ครัวนำไปล้างตอนที่พวกเธอกลับออกไปสู้งานต่อ

แต่ร่างกายที่อ่อนล้าเกินจะรับไหวทำให้การทำงานของเธอเริ่มเชื่องช้าลง กรรไกรที่เคยหนักดูเหมือนจะหนักยิ่งขึ้นจน ฝืนยกต่อไปแทบไม่ไหว นลินเกือบจะร้องไห้ออกมา อาการเหม่อลอยทำให้เธอถูกกรรไกรแต่งกิ่งบาดเข้าที่มือ

“โอ๊ย”

 เสียงร้องพร้อมอาการเจ็บแปลบ ตาพร่าลายเมื่อเห็นเลือดสีแดงสดไหลออกจากนิ้ว เรือนร่างโอนเอนจวนจะล้ม กับแสงแดดที่ร้อนแผดเผา ความอบอ้าวไร้ลมพัด ทุกอย่างผสมปนเป ในตอนนั้นเองที่ได้มีคนงานคนหนึ่งวิ่งเข้ามาช่วยประคองเธอเอาไว้ได้ทันก่อนที่จะล้มไป

“โฮะ !” เขาอุทาน “นิ้วขาดหรือเปล่านิ”

“ไม่ขนาดนั้น”

“ไปทำแผลก่อนดีกว่า เราชื่อคุ้ง เธอเพิ่งมาทำงานใหม่เหรอ”

“ใช่ เราลิน คุ้งทำงานที่นี่นานหรือยัง เป็นคนที่ไหนหน้าตาดูไม่เหมือนคนในพื้นที่”

“ถามซะเยอะ” คุ้งบ่น

ตอนนี้ทั้งสองเดินมาถึงห้องพยาบาลที่มีเตียงนอนพัก โต๊ะ และตู้ยา คุ้งเปิดตู้ค้นหาอุปกรณ์ทำแผล ท่าทางไม่เงอะงะตอนหาของ บอกให้รู้ว่าเจ้าตัวคุ้นเคยกับสถานที่เป็นอย่างดี

“ทำแผลเป็นด้วยเหรอ เก่งจัง”

“ต้องทำเป็น ค่านายหมอแพง”

“ทำไมถึงเรียกนายหมอ”

“ที่บ้านเรียกแบบนี้” คุ้งตอบ

ระหว่างที่ช่วยทำแผลก็ได้พูดคุยทำความรู้จักกันมากขึ้น ทำให้นลินรู้ว่าคุ้งเป็นชาวเขาที่ตามญาติมาทำงาน มีหน้าที่ยกจับฉ่าย คือยกตะกร้าองุ่นขึ้นรถส่งออก ยกถัง ยกได้ทุกอย่างตามที่จะถูกเรียกใช้ บางครั้งก็ถูกเรียกตัวไปช่วยงานที่โรงบ่มไวน์

ทำแผลเสร็จ นั่งพักยังไม่หายเหนื่อยพี่พรก็เดินมาตาม ให้กลับไปทำงานต่อ แต่เมื่อเห็นว่าเธอมีแผลที่มือจึงโยนหน้าที่ให้กลับไปแพ็กองุ่น

“ขนาดมือตัวเองยังตัดเดี๋ยวจะตัดต้นองุ่นเอา” พรให้เหตุผล

ทั้งไร่มีแค่คนตรงหน้าที่พูดคุยด้วยมากที่สุด แต่นลินก็ยังรู้สึกได้ว่าพี่พรพูดแบบขอไปที ทำตามหน้าที่แบบเลี่ยงไม่ได้ งานแพ็ก องุ่นถึงจะทำอยู่ในที่ร่มแต่ต้องใช้มือในการทำงาน

ถึงจะรู้ดีว่าการมอบงานนั้นไม่เหมาะสมแต่นลินก็ไม่ได้ทักท้วงอะไร เดิมทีเธอไม่ใช่คนที่จะยอมถูกกระทำง่าย ๆ แต่เพราะเป็นคนมาใหม่ ประวัติครอบครัวไม่ดี คนงานส่วนใหญ่ได้รับความเสียหายจากครอบครัวของเธอ จึงไม่อยากสร้างจุดสนใจ  คิดในแง่ดีว่าอย่างน้อยงานแพ็กก็ได้อยู่ในที่ร่ม แถมยังมีหวังว่าจะได้องุ่นกลับบ้านเหมือนเมื่อวาน

รถขนองุ่นเคลื่อนเข้ามาจอดหน้าโรงงาน มีคุ้งกระโดดโหยงลงมาจากที่นั่งคนขับ จากนั้นก็เร่งฝีเท้าไปเปิดท้ายรถ ลากตะกร้าองุ่นลงแล้ววางตรงจุดเริ่มต้นของสายพาน

หัวคิ้วของคุ้งขมวดเข้าหากันเล็กน้อยเมื่อมองเห็นนลิน จากนั้นก็กลับไปสนใจงานของตัวเองอย่างแข็งขัน ปกติต้องมี   คนประจำจุดเทองุ่นจากตะกร้าลงสายพานให้ไหลไปยังจุดแพ็ก แต่เมื่อไม่มีคุ้งเลยลงมือจัดการด้วยตัวเอง

พอป้าคนที่เคยเข้ามาถามว่านลินเป็นลูกพ่อแม่หรือไม่กลับมาก็พูดกับเพื่อนด้วยถ้อยคำเหน็บแนมว่า คนบางคนคงบอบบางจนยกตะกร้าไม่ไหว ต้องให้ผู้ชายคอยช่วย