สินเดิมที่หายไป

หลินเฟยหลันกำมือแน่น

ใช่แล้ว นางลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท

ในฝันของนาง ตอนที่นางจะออกเรือน มารดาได้มอบสินเดิมให้ แต่พอตรวจสอบของที่เก็บไว้ในคลังส่วนกลาง สินเดิมของมารดานางกลับหายไปหลายอย่าง จากการสอบสวนจึงพบว่า เป็นนางกำนัลใหม่ขโมย จึงถูกลงโทษด้วยการโบยและขายไป

แต่เครื่องประดับที่หายไม่สามารถตามกลับมาได้แม้แต่ชิ้นเดียว

ตอนนั้น นางกล่าวโทษมารดาของนางที่ไม่รู้จักรักษาสมบัติให้ดี

ซึ่งดูเหมือนว่า สมบัติของมารดาของนาง จะถูกคนโลภมากฉกชิงไปตั้งแต่แรก

แล้วนางก็พอจะรู้แล้วว่าสินเดิมที่หายไป

หายไปด้วยวิธีใด

และเพราะใคร

หมาป่าตาขาวพวกนี้ร่วมมือกันมานานแค่ไหนแล้ว!

หลังจากที่ฟังเรื่องราวจากบุตรสาว เสวียนเยี่ยนฟางก็เอ่ย “จะจับโจรต้องมีพยานและหลักฐาน”

ว่าแล้วก็พยักหน้ากับบ่าวคนสนิท

หนิงอ้ายพยักหน้ารับ แล้วถอยออกไป

แล้วนางก็เอ่ยกับบุตรสาว “หลันเอ๋อร์ วันนี้ แม่จะสอนอะไรบางอย่างกับลูก จงตั้งใจฟังและจดจำให้ดี”

หลินเฟยหลันพยักหน้า

เมื่อหนิงอ้ายกลับมา เสวียนเยี่ยนฟางก็พาบุตรสาวตรงไปยังเรือนกลาง

นางให้หนิงอ้ายมาบอกกล่าวแก่หัวหน้าขันที ว่าต้องการเลือกของฝากแก่บ้านเดิม

เพราะกุญแจของห้องสมบัติอยู่กับขันทีผู้นี้ ดังนั้นจึงต้องให้เขามาเป็นคนเปิด หากมีอะไรเกิดขึ้นคนของตำหนักตงหยางจะได้ไม่มากล่าวโทษอันใดกับนาง

“พระชายา ท่านหญิงใหญ่” ฝูกงกงค้อมตัวลงเล็กน้อย หากแต่สายตากลับสบมองสองแม่ลูกอย่างถือดี

พระชายาเสวียนไม่สนใจท่าทีของขันทีเจ้าเล่ห์ จึงบอกเพียงว่า “เปิดห้องเถอะ”

ลิ้นสองแฉกเช่นนี้ นางไม่ให้ค่าให้เสียเวลาหรอก

“พ่ะย่ะค่ะ” ฝูกงกงลอบยิ้มที่มุมปาก

ไม่รู้ว่าพระชายาแค่ในนามผู้นี้จะทำอันใด

ภายในห้องเก็บสมบัติของตำหนัก ของทุกอย่างจะจัดเก็บอย่างเป็นสัดส่วน โดยแยกว่าฝั่งทางไหนเป็นของพระชายา ฝั่งไหนเป็นของชินอ๋อง

เจ้านายที่แท้จริงของตำหนักมีเพียงชินอ๋องและพระชายา ดังนั้น ห้องนี้จึงไม่มีสมบัติของชายารอง แม้ทางฝั่งตระกูลลู่จะเติมสินเดิมให้ลู่หว่านเหลียนอย่างหน้าใหญ่ใจโต แต่อนุก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะเหยียบย่างหรือนำข้าวของมาไว้ร่วมกับของคนราชวงศ์ ชินอ๋องจึงทำได้เพียงต้องสร้างห้องเก็บสมบัติของชายารองแยกไว้ต่างหาก

การที่บุตรสาวของนางบอกว่า หลินฟางซินเข้ามาในห้องนี้ ย่อมคิดดีไม่ได้

แล้วเสวียนเยี่ยนฟางก็เอ่ยกับบุตรสาว “หลันเอ๋อร์ เลือกดูเถอะว่าจะนำสิ่งใดไปฝากทุกคน”

หลินเฟยหลันพยักหน้า นางไล่ดูของแต่ละอย่างไปเรื่อยๆ ในใจพลันคิด

เอ...ทุกอย่างก็ดูปกติ ฝูกงกงเองก็ไม่ได้เดือดเนื้อร้อนใจ คนพวกนั้นทำอะไรกับสมบัติเหล่านี้กัน

หลันหลัน นึกสิ นึก.....ในฝันอะไรหายไปบ้าง

ผ่านไปหนึ่งจิบชา นางก็หันไปกอดประจบมารดา “เสด็จแม่ ท่านบอกว่าจะมอบกำไลหยกดำให้ลูกในวันเกิด ลูกอยากได้ตอนนี้ได้หรือไม่เพคะ”

พระชายาเสวียนหัวเราะ อย่างเอ็นดู “ย่อมได้”

ขณะเดียวกัน ฝูกงกงก็หน้าถอดสี

หลินเฟยหลันหรี่ตามอง อ๋า ข้าจับขโมยได้แล้วหนึ่ง

แล้วสิ่งที่หลินเฟยหลันคาดไว้ก็เป็นจริง เมื่อหนิงอ้ายเปิดกล่องกำไลหยกดำแล้วไม่พบของในกล่อง “พระชายาเพคะ กำไลหยกดำหายเพคะ”

หนึ่งเค่อต่อมา เจ้านายและบ่าวร้อยกว่าชีวิต ก็ถูกสั่งให้นั่งคุกเข่าอย่างแออัดที่ลานหน้าเรือนกลางท่ามกลางแสงแดดยามบ่าย รวมทั้งสามแม่ลูกคนโปรดของชินอ๋องก็ไม่เว้น

อีกครึ่งชั่วยาม ชินอ๋องก็กลับมาถึงตำหนักด้วยใบหน้าทะมึนตึง ต่างกับพระชายาเสวียนที่นั่งรออย่างใจเย็น

“เกิดอะไรขึ้น! เหลียนเอ๋อร์ พวกเจ้าลุกขึ้นเถิด” หลินเฉิงจวินเข้าไปประคองสามแม่ลูกให้ลุกขึ้น

น้ำเสียงที่ใช้ช่างแตกต่างกับที่ใช้กับพระชายาราวกับฟ้าและเหว

เสวียนเยี่ยนฟางทำเป็นไม่สนใจ แต่หากสังเกตให้ดี จะเห็นแววตาแห่งความเกลียดชังในดวงตาที่เผยออกมาวูบหนึ่ง

หลินเฟยหลันกำมัดแน่น แววตาสั่นไหว

ไม่ว่าจะเป็นตรงหน้าหรือในฝัน บิดาผู้นี้ก็ยังคงเป็นเช่นเดิม

หนิงอ้ายเข้ามาบอก “พระชายา กูกูและผู้ดูแลสมบัติคลังหลวงมาถึงแล้วเพคะ”

เสวียนเยี่ยนฟางจึงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเกรงใจ “ลำบากใต้เท้ากับกูกูแล้ว”

“มิได้พ่ะย่ะค่ะ พระชายา” ผู้ดูแลสมบัติคลังหลวงออกตัวอย่างเกรงใจ

“ข้าถามว่าเกิดอะไรขึ้น” ชินอ๋องยังคงตะคอกถามพระชายาของตนอย่างไม่ไว้หน้าใคร

เสวียนเยี่ยนฟางจึงปรายตาไปยังสามแม่ลูก ต่อด้วยฝูกงกง “พอดีว่าสินเดิมของหม่อมฉันหายไปเพคะ”

“สินเดิมเจ้าหาย แล้วเกี่ยวอะไรกับคนตำหนักข้า” ชินอ๋องถามกลับด้วยน้ำเสียงขุ่น

เสวียนเยี่ยนฟางตอบกลับด้วยน้ำเสียงเข้มไม่แพ้กัน “ท่านอ๋อง ที่นี่คือตำหนักของท่าน สินเดิมข้าเก็บไว้ในเรือนกลาง กุญแจมีเพียงดอกเดียว คนถือคือคนของท่าน สินเดิมของข้าหาย คิดว่ามันมีปีกบินออกไปเองหรืออย่างไรเพคะ”

พูดอะไรโง่ๆ นางอยากจะเอ่ยคำนี้ยิ่งนัก

หลินเฉิงจวินจึงหันไปถามกับหัวหน้าขันทีของตำหนัก “ฝูกงกง เจ้าจะว่าอย่างไร”

“กระหม่อมไม่ทราบพ่ะย่ะค่ะ” ขันทีเจ้าเล่ห์ยังคงยืนกระต่ายขาเดียว

เพราะมีไทเฮาหนุนหลัง ฝูกงกงจึงไม่คิดเกรงกลัวผู้ใดทั้งสิ้น

แต่เจ้าของตำหนักไม่เชื่อ เขาจึงตะคอกขึ้นอีก “ไม่ทราบได้อย่างไร ในเมื่อกุญแจอยู่กับเจ้า”

ต่อให้เขาจะเกลียดสายเลือดคนตระกูลเสวียน แต่ก็ใช่ว่าจะยอมให้ใครมาทำตัวเป็นโจรเหยียบจมูกเขาได้

แม้จะเป็นคนที่ไทเฮาส่งมาก็ตาม

ฝูกงกงตกใจจนสั่น คาดไม่ถึงว่าชินอ๋องจะมีโทสะ เพราะปกติชินอ๋องกับพระชายาไม่ลงรอยกัน เขาคิดว่า เรื่องครั้งนี้ ชินอ๋องย่อมต้องเข้าข้างคนของตน และที่สำคัญเรื่องนี้ท่านหญิงสามก็มีส่วนรู้เห็น ชินอ๋องย่อมมองออกตั้งแต่ที่เห็นพระชายาลงมือ

หรือว่า ชินอ๋องคิดจะให้เขาเป็นแพะรับบาปเพียงคนเดียว!

เมื่อสบตากับชินอ๋อง ฝูกงกงก็ต้องสั่นสะท้านอีกครั้ง เป็นจริงดั่งที่เขาคิดจริงๆ ด้วย

“ทหาร ค้น!”

เมื่อได้รับคำสั่ง เหล่าทหารประจำตำแหน่งก็เข้าตรวจค้นเรือนนอนของขันทีและนางกำนัลทุกซอกทุกมุม รวมทั้งอนุทุกคนของชินอ๋องด้วย

ขณะเดียวกัน เสวียนเยี่ยนฟางก็ให้คนนำหีบสมบัติออกมาตรวจสอบทีละหีบ หนิงอ้ายกางบัญชีสินเดิมของพระชายา ขณะที่ผู้ดูแลสมบัติคลังหลวงก็กางบัญชีของพระราชทานที่เชื้อพระวงศ์ประทานแก่เสวียนเยี่ยนฟางเช่นกัน โดยนางกำนัลอาวุโสของไทเฮาเป็นคนตรวจสอบ

ทำให้ชินอ๋องหน้าคล้ำเขียวขึ้นไปอีกที่พระชายาผู้นี้กระทำการข้ามหน้าข้ามตาเขา

ใช้เวลาสองชั่วยาม ในที่สุดก็พบว่า ของที่หายไปถูกพบจากเรือนบ่าวหลายคน ไม่ว่าจะเป็นอนุสามคน ของชินอ๋อง ฝูกงกง คนครัว บ่าวซักล้าง บ่าวของชายารองและบุตรทั้งสอง และที่พบมากที่สุดก็คือบ่าวข้างกายของหลินเฟยหลัน

พี่เลี้ยงชุนลี่!

ทั้งหมดที่มีความผิดต่างอ้อนวอนร้องขอชีวิต

“อภัยให้บ่าวด้วย บ่าวผิดไปแล้ว”

หลังจากตรวจสอบรายการสินเดิมกับที่ค้นมาได้ หนิงอ้ายบอกด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล “พระชายา ดูเหมือนจะยังไม่ครบเพคะ”

เสวียนเยี่ยนฟางจึงแสร้งถาม “เหลือเรือนของใครที่ยังไม่ค้น”

“เรือนท่านอ๋อง เรือนชายารอง และเรือนท่านหญิงรอง ท่านชายสามเพคะ” หนิงอ้ายตอบ

พระชายาสบตากับผู้เป็นสามีอย่างท้าทาย แล้วออกคำสั่ง “ค้นเรือนพวกเขาทั้งสาม” 

“เจ้า” หลินเฉิงจวินมองเสวียนเยี่ยนฟางราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ แต่นางก็หยิบถ้วยชาขึ้นมาดื่มอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว

ท่านหญิงรองหน้าซีด แผ่นหลังเต็มไปด้วยเหงื่อ ลู่หว่านเหลียนเห็นอาการของบุตรสาวก็ใจหายวาบ นางนึกไม่ถึงว่าบุตรสาวจะกระทำเรื่องเช่นนี้

นางจึงกุมมืออันเย็นชืดของบุตรสาวเอาไว้

หลินฟางซินแทบจะร้องไห้ออกมา แต่ผู้เป็นมารดาส่งสายตาให้นางอยู่นิ่งๆ

แล้วลู่หว่านเหลียนหยิบบางอย่างใส่ปากของตน แล้วหันไปสบตากับบ่าวคนสนิท

หลินเฟยหลันที่เฝ้ามองสามแม่ลูกไม่คลาดสายตา มีหรือจะไม่เห็น

เมื่อบ่าวของลู่หว่านเหลียนถอยออกไป โดยที่มีทหารบางนายหลีกทางให้ หลินเฟยหลันก็เย้ยหยันในใจ

ฮึ! แม้แต่องครักษ์ก็อยู่ใต้คำสั่งของอนุคนหนึ่ง บิดาข้า ข้าเชื่อแล้วว่าท่านเป็นคนส่งข้าและตระกูลเสวียนขึ้นลานประหารด้วยตัวเอง

นางจึงก้มลงแล้วคลานถอยหลังออกไปบ้าง

การกระทำของลู่หว่านเหลียน ย่อมอยู่ในสายตาของเสวียนเยี่ยนฟาง และการกระทำของบุตรสาวนาง นางจะไม่รู้ได้อย่างไร ดังนั้น นางจึงสบตากับหนิงอ้าย พร้อมกับยกถ้วยชาขึ้นมาจิบแล้วส่งสัญญาณมือบางอย่าง