ตอนที่ 2 อุบัติเหตุที่จงใจ

ตอนที่ 2

อุบัติเหตุที่จงใจ

ด้านไป๋ซูเหยียนเมื่อเห็นพี่สาวออกไปจนลับประตูเรือนแล้ว นางจึงเดินไปที่ห้องเขียนหนังสือแทน

“ผ้าไหมเหมันต์พับนั้นคุณหนูสั่งตัดชุดให้คุณหนูใหญ่ไม่ใช่หรือเจ้าคะ เหตุใดคุณหนูจึงไม่บอกคุณหนูใหญ่ไปตามตรงเล่า” เสี่ยวจูไม่เข้าใจที่คุณหนูของตนทำเลยสักนิด

“ข้าเปลี่ยนใจแล้ว ชุดนั้นข้าจะเป็นคนใส่เอง อย่างไรรูปร่างข้าก็พอ ๆ กับพี่หญิง หากมีจุดไหนไม่พอดีเราค่อยเย็บแก้ก็ได้” นางอธิบายพลางยิ้มให้สาวใช้คนสนิทอย่างอ่อนโยน

“เช่นนั้นวันนี้บ่าวจะเอาหนังสือที่คุณหนูคัดลอกไปส่งที่ร้านหนังสือ แล้วเลยไปให้ช่างเปลี่ยนขนาดชุดให้พอดีกับคุณหนูเลยดีกว่าเจ้าค่ะ คุณหนูอยากได้อะไรเพิ่มเติมหรือไม่เจ้าคะ”

“อืม...อีกไม่นานก็จะถึงงานเลี้ยงตระกูลเหลียนแล้ว เจ้าหาซื้อพัดสวย ๆ ที่กำลังนิยมในช่วงนี้มาสักอันแล้วกัน”

นางรับคัดลอกหนังสือขาย เพราะมารดาบอกว่าในจวนมีการใช้จ่ายมากมาย จึงขอเอาเงินของนางสองในสามส่วนแบ่งให้พี่สาวกับน้องชาย

“เจ้าเป็นเพียงบุตรสาวคนรองจะใช้จ่ายมากมายไปเพื่อสิ่งใด ให้พี่สาวกับน้องชายเจ้านะถูกต้องแล้ว เพราะพวกเขาเป็นหน้าเป็นตาให้จวนตระกูลไป๋”

“แต่พี่หญิงกับน้องชายได้เงินเดือนคนละหนึ่งตำลึงทองเลยนะเจ้าคะ”

“เอ๊ะ!! เจ้าเด็กคนนี้คิดว่าข้าทำไม่ถูกต้องหรือ!!! เงินเดือนสามสิบตำลึงเงินก็ใช่ว่าจะน้อยเมื่อไหร่กัน ชาวนาทำงานทั้งปียังมีไม่ถึงสิบตำลึงเงินเลยด้วยซ้ำ!!”

นั่นคือประโยคของมารดาที่เอ่ยกับนาง ตอนที่บอกจะลดเงินเดือนนางลงสองส่วน ทุกอย่างมักจะอ้างชื่อเสียงและหน้าตาของตระกูลเสมอ

ผ้าไหมที่ไป๋เซียนอวี้มาขอนั้น พวกนางได้มาจากลุงใหญ่ตระกูลไป๋สายหลักคนละพับ แต่พี่สาวนางคงเอาไปตัดชุดใส่จนกลายเป็นชุดเก่าไปแล้วกระมั้ง

มีแต่นางที่เก็บไว้เพราะไม่รู้จะตัดใส่เนื่องในโอกาสอะไร เลยเอาไปสั่งตัดชุดให้พี่สาวแสนรักเพื่อเอาใจ ก่อนจะมารู้ว่าพี่สาวกับคู่หมั้นแอบไปนัดพบกันที่นอกเมืองนั่นแหละ

จริงสิ! หากนางเองก็เพิ่งรู้ เช่นนั้นองค์ชายใหญ่ก็น่าจะยังไม่รู้ว่าคู่หมั้นตัวเองแอบคบหาชายอื่นลับหลังเขา

นางลงมือเขียนจดหมายแต่ปลอมลายมือเป็นผู้อื่น ก่อนจะส่งไปที่ตำหนักองค์ชายใหญ่ เล่าเรื่องราวความสัมพันธ์ที่ดูจะเกินเลยระหว่างไป๋เซียนอวี้กับแม่ทัพประจิมของแคว้น

วันที่ต้องไปร่วมงานเลี้ยงจวนตระกูลเหลียนมาถึงอย่างรวดเร็ว วันนี้คือวันเกิดของคุณหนูใหญ่เหลียนฟางเซียน

ซึ่งเป็นหญิงงามอันดับสองรองจากไป๋เซียนอวี้ แต่คุณหนูเหลียนมีบิดาเป็นถึงเสนาบดีฝ่ายซ้าย งานเลี้ยงจึงถูกจัดอย่างยิ่งใหญ่

“นี่ชุดที่ตัดจากผ้าไหมเหมันต์หรือไม่ ไหนว่าอวี้เอ๋อร์จะไปขอผ้ามาจากน้องอย่างไรเล่า ทำไมเจ้าใส่ผ้าไหมธรรมดาแล้วซูเหยียนใส่ผ้าไหมเหมันต์กัน!!”

เมื่อมารดาเห็นครั้งแรกก็เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ พร้อมส่งสายตาตำหนิไปที่บุตรสาวคนรอง

“ท่านแม่อย่าว่าน้องรองเลยเจ้าค่ะ น้องรองใส่ชุดนี้ก็งดงามเหมือนกันนะเนี่ย ดูเรียบง่ายดี” ไป๋เซียนอวี้เอ่ยเช่นนั้นแต่กลับแสดงท่าทีราวกับพยายามปิดบังอะไรบางอย่าง

“เจ้าไม่ต้องแก้ตัวแทนนางเลย ไป๋ซูเหยียนข้าบอกเจ้ากี่ครั้งแล้วว่าสาวเจ้าคือหน้าตาของตระกูลไป๋ เหตุใดเจ้ายังไม่เข้าใจดึงดันที่จะใส่ชุดผ้าไหมเหมันต์อีก ทั้งที่ชุดนี้ควรเป็นพี่สาวเจ้าที่ได้ใส่!!!”

ผู้เป็นมารดาเอ่ยวาจาต่อว่าโดยไม่คิดว่าผ้าไหมเหมันต์พับนี้ คือพับที่ท่านลุงใหญ่มอบให้พวกนางคนละผืนแล้ว และนางจะเอาไปสั่งตัดชุดใส่เมื่อไหร่มันก็เป็นสิทธิ์ของนาง

“ท่านแม่นี่เป็นผ้าไหมเหมันต์พับของข้านะเจ้าคะ ท่านลุงใหญ่...”

“ยังจะเถียงอีก!!! แล้วดูเจ้าใส่สิ ไม่มีสง่าราศีเอาเสียเลย หากให้พี่สาวเจ้าใส่ยังจะดูไม่น่าเสียดายของเท่านี้ หากเจ้าไม่กลับไปเปลี่ยนชุด เจ้าก็ไม่ต้องไปร่วมงานเลี้ยงที่จวนตระกูลเหลียน!!!”

ยังไม่ทันทีนางจะพูดจบด้วยซ้ำ มารดาก็เอ่ยแทรกขึ้นมาเสียก่อน พร้อมกับขับไล่นางให้ไปเปลี่ยนชุดใหม่

“ก็ได้เจ้าค่ะ” นางเดินคอตกกลับไปทางเรือนหลังเล็กฝั่งตะวันตก

“ไปเถอะอวี้เอ๋อร์ ค่อยให้รถม้าอีกคันพาน้องสาวเจ้าตามไปทีหลังแล้วกัน เสียเวลาจริง ๆ นางทำสิ่งใดไม่คิดถึงหน้าแม่เลยแม้แต่น้อย!!!”

ซุนหลันฮวาบ่นบุตรสาวคนรองไปด้วย พลางขึ้นรถม้าที่จอดรออยู่ ตนต้องมาหงุดหงิดแต่เช้าเพราะบุตรสาวไม่ได้เรื่องเพียงคนเดียว

“ท่านแม่อย่าโกรธไปเลยเจ้าค่ะ น้องรองแค่อยากใส่ชุดสวย ๆ บ้างเท่านั้น” ไป๋เซียนอวี้พูดแก้ต่างให้น้องสาว แต่ในใจกลับแอบหัวเราะอย่างสะใจอยู่

แค่นี้ยังน้อยไปกับที่นางต้องไปรอที่เรือนหลังเล็กนั่นตั้งครึ่งชั่วยาม แถมไม่ได้ผ้าไหมเหมันต์กลับมาตัดชุดอีก

“เจ้าก็แก้ต่างแทนนางตลอด เพราะแบบนี้น้องเจ้าถึงได้ใจ ทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลังให้ดีตลอด!”

ไป๋ฮูหยินบ่นบุตรสาวคนรองไม่หยุด จนรถม้าเคลื่อนออกจากหน้าจวนมุ่งหน้าไปที่จวนตระกูลเหลียน

ไป๋ซูเหยียนกลับมาเปลี่ยนชุดใหม่อย่างใจเย็น นางไม่ได้เศร้าใจอย่างที่แสดงออกให้พี่สาวกับมารดาเห็น นางรู้อยู่แล้วว่าอย่างไรวันนี้ตนก็ต้องถูกมารดาดุด่า

ก็มันเป็นวิธีที่พี่สาวนางชอบใช้นี่ นางจะไม่รู้ทันได้อย่างไร แต่พวกเขานั่นแหละที่ไม่รู้ว่านางคิดวางแผนสิ่งใดไว้

“คุณหนูจะใส่ชุดนี้จริงหรือเจ้าคะ มันดู...เออ...สีซีดไปนะเจ้าคะ” เสี่ยวจูเลี่ยงคำว่าเก่า เพราะกลัวมันกระทบจิตใจคุณหนูของตน

“แล้วมีชุดที่ใหม่กว่านี้ด้วยหรือ นอกจากนี้ก็มีแต่ชุดของพี่หญิงทั้งนั้น ข้าใส่ไปจะถูกผู้อื่นมองว่าอย่างไร มารดาข้าอีก นางคงได้กลับมาต่อว่าข้าเช่นครั้งที่แล้วแน่”

   นางอธิบายไปก็สวมใส่ชุดที่เลือกมา มันเป็นชุดสีชมพูอ่อน ปักลายผีเสื้อกำลังโบยบินท่ามกลางดอกไม้มากมาย

สีอาจซีดไปนิดเพราะนางสั่งตัดเมื่อปีที่แล้วตอนวันขึ้นปีใหม่ หลังจากนั้นนางก็ไม่ได้สั่งตัดชุดอีกเลย เพราะผ้าแต่ละพับที่เหลือมาถึงนางนั้น มีแต่สีเข้ม ๆ ทั้งนั้น

ซึ่งมันเหมาะกับสตรีที่แต่งงานแล้วมากกว่าคุณหนูที่ยังไม่ออกเรือน นางเลยตัดปัญหาไม่ตัดชุดและเก็บผ้าพวกนั้นเอาไว้ในหีบเสีย

“ไปเถอะ เดี๋ยวเข้างานเลี้ยงช้าจะเสียมารยาทเอา” นางเอ่ยอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะเดินนำไปขึ้นรถม้าอีกคัน

ไป๋ซูเหยียนไม่ได้แปลกใจที่มารดากับพี่สาวไม่ได้รอนาง แต่หากรอนี่สินางคงคิดหนักว่าจะหาสาเหตุใดมาเลี่ยงที่จะไม่ขึ้นรถม้าคันนั้น

รถม้าของตระกูลไป๋เคลื่อนไปตามทางปกติ สองแม่ลูกตระกูลไป๋ที่นั่งในรถม้าพูดคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้พลางหัวเราะอย่างสนุกสนาน ต่างกับยามที่มีบุตรสาวคนรองอยู่ด้วยลิบลับ

จนรถม้าวิ่งผ่านสะพานเกิดเสียงดังสนั่นขึ้น พร้อมกับแรงกระแทกที่ทำเอาสตรีในรถม้าตกใจจนกรีดร้องออกมา

กรี๊ด!!!!!!!! กรี๊ด!!!!!!!!

“นายหญิงกับคุณหนูได้รับบาดเจ็บหรือไม่ขอรับ!!” เสียงคนบังคับรถม้าตะโกนมาจากด้านนอก

“โอ๊ย!!! แขนข้า เจ็บจังเลยเจ้าค่ะท่านแม่”

เสียงไป๋เซียนอวี้ร้องออกมา ทำให้ไป๋ฮูหยินที่ไม่ได้รับบาดเจ็บมากนัก รีบเข้ามาดูบุตรสาวอย่างเป็นห่วง

“พวกเจ้าบังคับรถม้ากันอย่างไรเนี่ย!!! หากนายหญิงกับคุณหนูเป็นอะไรไป เจ้าได้หัวหลุดแน่!!!” เจินเจินลงไปต่อว่าคนบังคับรถม้า

“รถม้าเพลาหักขอรับ นายหญิงกับคุณหนูลงจากรถม้าก่อนเถอะ เดี๋ยวบ่าวไปเรียกรถม้ารับจ้างให้ขอรับ” บ่าวผู้นั้นรีบเอ่ยอย่างลนลานแล้ววิ่งหายไป

เพราะแบบนั้นไป๋ฮูหยินกับไป๋เซียนอวี้จึงต้องลงจากรถม้ากันกลางถนน ผู้คนมามุงดูมากมายว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

“รถม้าเป็นอะไรงั้นหรือขอรับ”

เสียงทุ้มของบุรุษดังขึ้นด้านหลังพวกเขา พร้อมกับชายหนุ่มรูปร่างองอาจเดินแหวกฝูงชนเข้ามา

“ท่านแม่ทัพนี่เอง รถม้าเพลาหักเจ้าค่ะ ข้าไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร แต่ไป๋เซียนอวี้แขนไปกระแทกกับผนังรถม้า” ไป๋ฮูหยินหันไปเอ่ยพร้อมใบหน้าที่ไม่สู้ดีนัก

“หากไม่รังเกียจข้าขอพาไป๋ฮูหยินกับคุณหนูไป๋ไปส่งที่โรงหมอได้หรือไม่ขอรับ” แม่ทัพหนุ่มอาสาพร้อมกับเดินนำไปที่รถม้าของตัวเอง