ตอนที่ 1 โชคชะตาพลิกกลับ

ตอนที่ 1

โชคชะตาพลิกกลับ

ไป๋ซูเหยียนลืมตาตื่นขึ้นในเช้าวันใหม่บนเตียงนอนที่แสนคุ้นเคย นี่เข้าวันที่สามแล้วที่นางย้อนกลับมา

“คุณหนูจะไปทานอาหารกับนายท่านที่เรือนใหญ่มั้ยเจ้าคะ บ่าวจะได้ให้คนไปแจ้งที่เรือนใหญ่ไว้” เสี่ยวจูเดินเข้ามาพร้อมถามคำถามที่คุ้นเคย

“ข้าป่วยอยู่นะ จะไปทานข้าวกับพวกเขาได้อย่างไร เจ้าลืมไปแล้วหรือเสี่ยวจูน้อย”

นางหันไปยิ้มให้สาวใช้คนสนิท ชาตินี้นางจะทำดีกับเสี่ยวจูให้มาก เพราะรู้แล้วว่าสาวใช้คนนี้รักและหวังดีกับนางจริง ๆ

เสี่ยวจูมองคุณหนูของตัวเองอย่างแปลกใจ ตั้งแต่ล้มป่วยไม่ได้สติไปถึงห้าวันเต็มครานั้น พอคุณหนูตื่นมาก็ไม่พยายามเอาใจนายท่านกับนายหญิงเช่นเคย

แล้วที่บอกว่าตัวเองป่วยนั้น นางเห็นคุณหนูหายดีตั้งแต่ตื่นขึ้นมาแล้ว ยังจะบอกว่าตัวเองป่วยได้อย่างไร

“เช่นนั้นบ่าวให้คนจัดสำรับในเรือนเลยนะเจ้าคะ”

แม้จะแปลกใจที่คุณหนูเปลี่ยนไป แต่สาวใช้เช่นนางก็ได้แต่ปล่อยผ่านเท่านั้น เพราะคุณหนูคงมีเหตุผลของตัวเอง

นางตื่นขึ้นมาหลังจากล่มป่วยไม่ได้สตินานถึงห้าวันติดกัน เนื่องจากบิดาสั่งให้คุกเข่าทั้งวันทั้งคืน สาเหตุเพราะนางไปบอกพวกเขาเกี่ยวความสัมพันธ์ของพี่สาวกับแม่ทัพจิ้นอวี่หาว

เหตุการณ์เมื่อสิบวันก่อน

“เจ้าสงสัยว่าพี่สาวกับแม่ทัพจิ้นแอบคบกันลับหลังเจ้างั้นหรือ!!!” บิดาตวาดใส่นางเสียงดัง ทำเอานางรีบนั่งคุกเข่ากับพื้นทันที

“เหลวไหล!! เจ้าเอาความคิดเช่นนี้มาจากไหนกัน อย่าสร้างปัญหาในครอบครัวนะซูเหยียน!!!” มารดาดุนางเสียงห้วนอย่างไม่พอใจ

“พี่สาวเจ้าเป็นหญิงงามอันดับหนึ่งของแคว้น มีคู่หมั้นเป็นถึงองค์ชายใหญ่ เป็นหน้าตาของจวนตระกูลไป๋ พี่สาวเจ้าจะคิดทำเรื่องเช่นนั้นให้ตัวเองเสื่อมเสียได้อย่างไร หรือเป็นเพราะเจ้าอิจฉาพี่สาวเจ้า จึงได้กุเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ขึ้นมาใส่ร้ายนาง!!!!”

คำพูดของบิดาทำให้ไป๋ซูเหยียนหัวใจสลาย ไม่คิดว่าบิดาจะลำเอียงได้เพียงนี้

“ไม่เลยนะเจ้าคะท่านพ่อ ข้าเห็นกับตาว่าทั้งสองแอบพบกันที่ร้านน้ำชานอกเมือง ข้าตามไป....”

“เหลวไหล!! หากเจ้ายังพูดเรื่องไร้สาระอีกแม้แต่คำเดียว มารดาของเจ้าผู้นี้จะสั่งโบยเจ้าให้หลังลาย!!!” ผู้เป็นมารดาผุดลุกขึ้นจากเก้าอี้พร้อมชี้หน้านางด้วยมืออันสั่นเทา

“ไปคุกเข่าที่ลานหน้าเรือน หากข้าไม่อนุญาตก็ห้ามเจ้าลุกเด็ดขาด!! จงซื่อ! เฝ้าคุณหนูรองไว้ให้ดี!!”

บิดาเอ่ยสั่งพ่อบ้านด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด ก่อนที่นางจะถูกสาวใช้ลากออกมานั่งคุกเข่าทั้งที่ตะวันตรงหัวอากาศร้อน ๆ

นางนั่งคุกเข่าตั้งแต่ยามอู่[1]จนถึงยามห้าย[2] จึงได้รับอนุญาตให้กลับเรือนได้ ตอนพ่อบ้านมาบอกว่าบิดาให้กลับเรือนนั้น นางแทบลุกไม่ขึ้นด้วยซ้ำ

“คุณหนูระวังนะเจ้าคะ ว้าย!!! คุณหนู!! คุณหนู!! ช่วยด้วยเจ้าค่ะ คุณหนูรองเป็นลมไปแล้ว!!!”

เสี่ยวจูที่เข้ามาช่วยประคองนางลุกกรีดร้องอย่างตื่นตระหนก เมื่อเห็นคุณหนูของตนหมดสติล้มพับไปตรงนั้น

พ่อบ้านจึงช่วยตามหมอให้มาดูอาการนาง และนางก็ตื่นขึ้นมาพร้อมกับรับรู้ว่าตัวเองย้อนเวลากลับมา

“คุณหนูใส่ชุดสีม่วงแล้วดูโดดเด่นมากเลยเจ้าค่ะ สวยกว่าชุดสีขาวกับสีชมพูพวกนั้นอีก” เสี่ยวจูเอ่ยชมขณะช่วยนางทำผมและปักปิ่นเงินที่ได้มาจากพี่สาว

“เปลี่ยนเถอะ ปักปิ่นไม้จันทร์หอมให้ข้าแล้วกัน” นางหยิบปิ่นอีกอันให้เสี่ยวจูแทน

เมื่อแต่งตัวเสร็จจึงมานั่งทานข้าวที่ห้องอาหาร แต่ทานไปได้เพียงครึ่งเดียวบ่าวเฝ้าประตูเรือนก็เข้ามารายงาน

“คุณหนูใหญ่มาหาเจ้าค่ะ บ่าวบอกว่าคุณหนูกำลังทานข้าวอยู่ จึงให้รอที่ห้องโถงไปก่อน”

“เช่นนั้นก็ให้รอไปก่อนเถอะ ข้ากินเสร็จจะไปพบพี่หญิงเอง” นางตักข้าวต้มกินต่ออย่างไม่รีบร้อน

หากเป็นปกตินางคงรีบออกไปพบผู้เป็นพี่สาวแล้ว ไม่กล้าปล่อยให้ฝ่ายนั้นรอนานแน่ แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนกัน ในเมื่อสตรีผู้นั้นไม่เคยมองนางเป็นน้องสาว นางก็จะไม่มองไป๋เซียนอวี้เป็นพี่สาวเช่นกัน

ครึ่งชั่วยามผ่านไป

“คุณหนูรองทำเกินไปหรือไม่เจ้าคะ! นี่ปล่อยให้คุณหนูรอมากว่าครึ่งชั่วยามแล้วนะ!” เจินเจิน สาวใช้คนสนิทของไป๋เซียนอวี้เอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

“อย่าถือสานางเลย สงสัยน้องรองคงกำลังมาแล้วล่ะ” แม้ปากจะพูดเช่นนั้น แต่ในใจไป๋เซียนอวี้กลับรู้สึกโกรธผู้เป็นน้องสาวไม่น้อย กล้าดีอย่างไรต้องให้นางเป็นคนมานั่งรอเช่นนี้

“ขออภัยพี่หญิงที่ให้รอนานเจ้าค่ะ” ไป๋ซูเหยียนเดินเข้าไปนั่งที่เก้าอี้ พร้อมกับส่งยิ้มให้ผู้เป็นพี่สาว

เมื่อครู่นางทันได้เห็นแววตาไม่พอใจมองมาที่นางแวบหนึ่ง ก่อนจะหายไปอย่างรวดเร็ว ไป๋เซียนอวี้คงโกรธนางไม่น้อย เพราะหญิงสาวเคยต้องมารอนางเช่นนี้ที่ไหนกันล่ะ

“ไม่เป็นไรเลย ได้ยินว่าเจ้าล้มป่วย พี่เป็นห่วงเจ้ามากแต่ท่านพ่อกลัวว่าพี่จะติดไข้จากเจ้า จึงไม่อนุญาตให้มาพบเจ้าที่เรือน ตอนนี้เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง ดีขึ้นมากแล้วใช่หรือไม่”

หญิงสาวทำทีว่าเป็นห่วงน้องสาวนักหนา แต่หากไม่มีเรื่องอะไรไป๋เซียนอวี้คงไม่มาหานางที่เรือน

“ข้าดีขึ้นมากแล้วเจ้าค่ะ แต่ช่วงที่กำลังหายท่านหมอบอกว่าเป็นช่วงที่ทำให้ผู้อื่นติดไข้จากข้าได้ง่าย จึงอยากให้เก็บตัวที่เรือนสักห้าวันก่อน พี่หญิงมาหาน้องมีเรื่องอันใดให้น้องช่วยหรือเจ้าคะ”

เมื่อเห็นน้องสาวถามเช่นนั้น ไป๋เซียนอวี้ก็ยิ้มกว้างมากกว่าเดิม ราวกับรอเวลานี้อยู่ก่อนแล้ว

“เมื่อปีก่อนท่านลุงใหญ่ได้มอบผ้าไหมเหมันต์ให้เจ้าใช่หรือไม่ พี่ว่ามันใส่สบายดีแต่ยังไม่เห็นเจ้าเอาไปตัดชุดเลย พี่เลยจะมาขอเอาไปตัดชุดใหม่เพื่อใส่เข้าร่วมงานเลี้ยงที่จวนตระกูลเหลียนน่ะ”

เป็นเช่นที่นางติดไม่ผิด หากไม่มีเรื่องอะไรให้นางช่วยพี่สาวผู้นี้คงไม่เสียเวลารอพบนางหรอก และไม่แม้แต่จะก้าวขามาที่เรือนเล็กนี่ด้วยซ้ำ

“ข้าเองก็อยากให้พี่หญิงนะเจ้าคะ แต่ผ้าผืนนั้นข้าเพิ่งส่งไปตัดชุดเมื่อสิบวันก่อนนี้เองเจ้าค่ะ คงไม่อาจมอบให้พี่หญิงได้แล้ว”

“ว่าไงนะ!!!! เออ...ชะ เช่นนั้นพี่สาวคงต้องใส่ชุดเดิมที่มีอยู่ไปร่วมงานเสียแล้ว น่าเสียดายจริง ๆ” ไป๋เซียนอวี้อุทานเสียงดัง ก่อนจะแสร้งกลบเกลื่อนด้วยท่าทีเสียดาย

“ข้าต้องขอโทษพี่หญิงด้วยเจ้าค่ะ หากรู้ว่าพี่หญิงอยากได้ผ้าพับนั้น ข้าคงไม่ส่งไปตัดชุด” นางแสร้งเอ่ยอย่างรู้สึกผิด

“ไม่เป็นไร เช่นนั้นเจ้าก็พักผ่อนเถอะ พี่หญิงไม่รบกวนเจ้าแล้ว” ไป๋เซียนอวี้เอ่ยลาน้องสาว ก่อนจะเดินกลับออกจากเรือนหลังเล็กไปอย่างรวดเร็ว

“ไม่คิดว่าคุณหนูรองจะเอาผ้าพับนั้นไปส่งตัดชุดแล้ว รู้อย่างนี้เราน่าจะมาขอให้เร็วกว่านี้นะเจ้าคะ ผ้าไหมเหมันต์นั่นให้คุณหนูใส่ยังจะดูเหมาะมากกว่า หากให้คุณหนูรองใส่จะทำให้ผ้ามีราคากลายเป็นผ้า ไร้ราคาไปนะสิ”

เจินเจินเอ่ยขึ้นเมื่อเดินออกมาไกลแล้ว ไป๋เซียนอวี้เองก็เจ็บใจไม่น้อย ผ้าของนางสั่งตัดชุดตั้งแต่ได้มาและใส่ออกงานเลี้ยงหลายรอบจนคนจำได้แล้ว

นางจึงคิดจะเอาผ้าของไป๋ซูเหยียนมาตัดชุดใหม่ หากบอกท่านพ่อท่านแม่ก็ต้องเห็นดีเห็นงามด้วยแน่ แต่นางช้าไปเพียงก้าวเดียว

“เสียเวลาจริง ๆ ข้าต้องไปนั่งรอในเรือนเล็กนั่นตั้งครึ่งชั่วยาม อึดอัดจนแทบหายใจไม่ออก แถมนั่งจนปวดเมื่อยไปหมดแล้วเนี่ย!”

“เช่นนั้นกลับเรือนแล้วบ่าวจะนวดให้คุณหนูนะเจ้าคะ”

สาวใช้คนสนิทพูดเอาใจคุณหนูของตน ก่อนจะพากันเดินกลับเรือนด้วยอารมณ์กรุ่นโกรธ หญิงสาวคิดเอาไว้แล้วว่าจะระบายความโกรธที่ได้รับมานี้อย่างไรดี คอยดูว่าน้องสาวที่รักของนางจะถูกต่อว่าเช่นไรบ้าง!!

[1] ยามอู่ = 11.00 – 12.59 น.

[2] ยามห้าย = 21.00 – 22.59 น.