ตอนที่ 3 งานเลี้ยงตระกูลเหลียน

ตอนที่ 3

งานเลี้ยงตระกูลเหลียน

คนขับรถม้าถึงกับงุนงงว่าเพลารถม้าหักได้อย่างไร ในเมื่อเขาเพิ่งบังคับรถม้าคันนี้ไปส่งนายท่านที่นอกเมืองมาเมื่อวานนี้เอง มันก็ไม่เห็นจะมีปัญหาอะไร

แต่คิดไปคิดมาก็สรุปเองว่ามันคงหมดอายุการใช้งานแล้ว ตนจึงให้คนมาช่วยลากมันกลับไปที่จวน

ไป๋ซูเหยียนมองเห็นกลุ่มคนมุงดูบางอย่างขณะที่รถม้าข้ามสะพานอีกทาง ป่านนี้พี่สาวนางกับมารดาคงตกใจไม่น้อย เพราะที่รถม้าเกิดเหตุนั้นเป็นฝีมือของนางเอง

ไป๋ซูเหยียนไปถึงงานเลี้ยงก่อน แต่ให้รถม้าจอดรอมารดากับพี่สาวที่ด้านนอก

ผ่านไปกว่าสองเค่อจึงเห็นพี่สาวกับมารดาลงมาจากรถม้าคันหนึ่ง ที่มีตราตระกูลจิ้นของแม่ทัพประจิม

“หากไม่ได้ท่านแม่ทัพช่วยไว้ พวกเราแม่ลูกคงมางานเลี้ยงสายเป็นแน่ ต้องขอบคุณแม่ทัพจิ้นมาก ๆ เลยเจ้าค่ะ” ไป๋ฮูหยินเอ่ยพลางยิ้มแย้ม

“ไม่เป็นไรเลยขอรับ แค่น้องเซียนอวี้ไม่เป็นอะไรก็ดีมากแล้ว เราเข้างานกันดีกว่าขอรับ” ชายหนุ่มเอ่ยพร้อมกับผ่ายมือให้ไป๋ฮูหยินเดินนำก่อน ส่วนตัวเองเดินคู่กับคุณหนูใหญ่ไป๋ด้านหลัง

“ท่านแม่! เหตุใดจึงเพิ่งมาถึงเจ้าคะ ข้ามาทีหลังพวกท่านแท้ ๆ แต่ไม่เห็นรถม้าของท่านเลยรออยู่ด้านนอกไม่กล้าเข้างานก่อน”

ไป๋ซูเหยียนแสดงตัวพร้อมเอ่ยทักพวกเขาเสียงดัง จนคนแถวนั้นหันมามอง

“พอดีรถม้าเกิดเรื่องนิดหน่อย แล้วนี่เจ้าใส่ชุดอะไรมากัน! ไม่คิดจะรักษาหน้าข้าบ้างหรือ!!!” เมื่อไป๋ฮูหยินเห็นบุตรสาวคนรองแต่งตัวเช่นไร ก็โกรธจนหน้าขึ้นสีทันที

“ชุดนี้ดีที่สุดของข้าแล้วเจ้าค่ะ เพราะอย่างนั้นข้าจึงเอาผ้าไหมเหมันต์ส่งไปตัดชุด ผ้าพับอื่น ๆ ก็สีเข็มมากเกินไป หากข้าทำชุดใส่จะถูกตำหนิถึงความไม่เหมาะสมเจ้าค่ะ”

นางเอ่ยเสียงไม่เบานัก จนคนที่อยู่แถวนั้นเริ่มหันไปซุบซิบกัน มารดานางเห็นจึงไล่นางไปยืนด้านหลัง

“ไปยืนหลังพี่สาวเจ้าโน้น ขออภัยท่านแม่ทัพที่บุตรสาวคนรองของข้าเสียมารยาทเจ้าค่ะ” ไป๋ฮูหยินหันไปเอ่ยกับชายหนุ่มที่ไม่แม้แต่จะทักทายคู่หมั้นตัวเองเลยสักนิด

เป็นพี่น้องกันแท้ ๆ แต่ช่างแตกต่างกันราวฟ้ากับเหว คนหนึ่งงดงามราวนางสวรรค์ กิริยามารยาทเพียบพร้อม

อีกคนแม้หน้าตาจะงดงามแต่ไม่เท่าพี่สาว เรื่องมารยาทก็พอใช้ได้ไม่ถือว่าโดดเด่น เหตุใดเขาจึงได้มาหมั้นหมายกับสตรีเช่นนี้กันนะ

“ข้าไม่ถือสาขอรับ คุณหนูรองไป๋เป็นเช่นไรพวกเราย่อมรู้ดีอยู่แล้วนี่ขอรับ” ชายหนุ่มเอ่ยพลางหัวเราะเบา ๆ ทำให้สองแม่ลูกหัวเราะออกมาเช่นกัน

ภายในงานเลี้ยงไม่ได้แบ่งแยกชายหญิง ในสวนยามนี้จึงมีหนุ่มสาวยืนพูดคุยชมดอกไม้กันหลายคน

“ไป๋ฮูหยินมาแล้ว อ้าว!! แม่ทัพจิ้นก็มาพร้อมกันหรือเจ้าคะ”

เหลียนฮูหยินเจ้าของงานเข้ามาทักทายพวกเขา ก่อนจะพามารดาเดินแยกออกไป โดยให้พวกเราเดินเล่นในงานกันไปก่อน

“ได้ยินว่าดอกเบญจมาศในสวนตระกูลเหลียนงดงามนัก เราไปเดินชมให้เห็นกับตากันเถอะเจ้าค่ะ” ไป๋เซียนอวี้เอ่ยชวนชายหนุ่ม และมองเลยมาที่นางเล็กน้อยเพื่อไม่ให้ถูกคนอื่นมองไม่ดี

“คุณหนูใหญ่ไป๋ว่าอย่างไรก็เอาตามนั้นเถอะขอรับ ข้าที่เป็นบุรุษย่อมไม่ขัดใจสตรี” แม่ทัพหนุ่มเอ่ยพลางยิ้มหวานให้หญิงสาวอย่างเปิดเผย

ไป๋ซูเหยียนมองภาพตรงหน้าแล้วอยากอาเจียนออกมาเสียตรงนี้ พวกเขาก็แสดงออกกันชัดเจนเพียงนี้มาเสมอ มีเพียงนางนี่แหละที่โง่มองไม่ออกเอง

นางเดินตามพวกเขาไปด้วยใบหน้าเศร้าสร้าย จนคนที่พวกเราเดินผ่านนั้นหันมามอง

“นั่นไม่ใช่คุณหนูตระกูลไป๋หรือ” คุณหนูคนหนึ่งเอ่ยขึ้น

“ก็ใช่นะสิ คนพี่กับคนน้องอยู่ด้วยกันเพียงนั้น ว่าแต่แม่ทัพเป็นคู่หมั้นของคุณหนูรองนี่ เหตุใดจึงเดินเคียงคู่กับคุณหนูไป๋คนพี่เล่า”

“นั่นสิ หากข้าไม่รู้มาก่อนคงเข้าใจว่าคุณหนูไป๋คนพี่เป็นคู่หมั้นกับแม่ทัพจิ้นเสียอีก แล้วคุณหนูรองที่เดินตามหลังเป็นสาวใช้”

“ข้าว่าวันนี้เราคงมีเรื่องสนุกให้พูดคุยกันแล้วล่ะ”

คุณหนูทั้งสามในกลุ่มพูดคุยกันอย่างออกรส ก่อนจะแอบตามพวกเขาไปห่าง ๆ เพื่อยืนยันสิ่งที่พวกนางคิด

หลังจากที่ไป๋ซูเหยียนแสร้งเดินหน้าเศร้าตามหลังพี่สาวผู้งดงามจนคนเห็นทั่วงานแล้ว นางก็ขอตัวแยกจากพวกเขาไปนั่งเล่นที่ศาลาในสวน

ซึ่งยามนี้ไม่มีผู้ใดอยู่ เป็นโอกาสดีที่จะให้คนขี้สงสัยได้เข้ามาถามไถ่เรื่องที่อยากรู้

“คุณหนูรองไป๋ เหตุใดจึงมานั่งตรงนี้คนเดียวเล่า” สตรีสี่คนเดินเข้ามานั่งข้างนางอย่างถือวิสาสะ

“คุณหนูเหลียน ข้าไม่ได้อะไรเจ้าค่ะ เพียงแต่มีเรื่องให้ต้องคิดเท่านั้น” นางรีบหันหน้าหนีพวกนางก่อนจะรีบเช็ดน้ำตาที่ตัวเองกลั่นออกมาเมื่อครู่จากการหยิกขาตัวเอง

“เจ้าร้องไห้หรือ เพราะพี่สาวกับคู่หมั้นเจ้าใช่หรือไม่!!” คุณหนูฮั่วเอ่ยถามเสียงดัง พร้อมกับดึงนางให้หันกลับไป

“ปะ เปล่าเจ้าค่ะ ลมเข้าตาข้าเท่านั้น” นางพยายามปฏิเสธ

“อย่าโกหกพวกเราเลยเจ้าค่ะ พวกเราเห็นหมดแล้วว่าพี่สาวกับคู่หมั้นของท่านสนิทสนมกันเพียงนั้น” คุณหนูเว่ยเอ่ยขึ้นบ้าง

“คุณหนูรองไป๋มีสิ่งใดในใจระบายให้ข้าฟังได้นะเจ้าคะ ข้าเห็นท่านทำหน้าทุกข์ใจตั้งแต่เดินตามพวกเขาเข้ามาในงานเลี้ยงแล้ว” คุณหนูจางเอ่ยพลางตบไหล่นางเบา ๆ

“เรื่องเช่นนี้ข้าเล่าออกไปก็เหมือนใส่ร้ายพี่สาว พวกท่านก็เห็นและรับรู้ดีว่าแม่ทัพจิ้นเป็นคู่หมั้นของข้า แต่ว่า....”

นางเอ่ยเพียงเท่านั้นก็ถอนหายใจออกมาอีกครั้ง คุณหนูทั้งสี่เป็นอันเข้าใจว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่มีอะไรแอบแฝงจริง ๆ

“แต่คุณหนูใหญ่ไป๋เป็นคู่หมั้นขององค์ชายใหญ่นี่ นางไม่เกรงกลัวอาญาเลยหรือ” ฮั่วอันหนิงเอ่ยขึ้นอย่างโมโห

“พี่สาวข้าคงไม่เกรงกลัวเพราะมีท่านพ่อกับท่านแม่ เออ...ข้าพูดมากไปแล้วจริง ๆ คงต้องขอตัวก่อนเจ้าค่ะ” นางแสดงท่าทีลนลานพร้อมกับรีบเดินหนีพวกเขาออกจากศาลา

เมื่อทั้งสี่หันไปจึงเห็นว่ามีกลุ่มฮูหยินเดินมาทางนี้ และหนึ่งในนั้นก็มีไป๋ฮูหยินอยู่ด้วย

“นางช่างน่าสงสารนัก ยามอยู่ในจวนคงถูกพี่สาวรังแกและมารดากดข่มมากเป็นแน่” จางฮวาจือเอ่ยขึ้น เพราะตนเข้าใจการแก่งแย่งในเรือนหลังเป็นอย่างดี

“นั่นสิ ดูอย่างชุดที่นางใส่มาวันนี้สิ ขนาดสาวใช้ข้ายังใส่ชุดที่ดูใหม่กว่านางเลย” เว่ยฝู่หรงเอ่ยบ้าง

“ข้ารังเกียจนัก พวกที่ผิดตัวผิดคู่แย่งบุรุษคนอื่นเนี่ย!! พวกเราช่วยกันกระจายข่าวเรื่องความชั่วช้าของแม่ทัพจิ้นกับคุณหนูใหญ่ไป๋เถอะ อย่าให้คนที่น่าสงสารเช่นไป๋ซูเหยียนต้องเจ็บช้ำใจเช่นข้าเลย”

เหลียนเมิ่งฉินเจ้าของงานวันเกิดเอ่ยขึ้นอย่างโมโห เพราะตนเคยเจอเหตุการณ์เช่นนี้มาเมื่อสองปีก่อน

คู่หมั้นของนางยืนยันจะแต่งสตรีแพศยาจากหอโคมแดงเข้าบ้านให้ได้ นางจึงยื่นคำขาดหากเขาแต่งหญิงผู้นั้นเป็นอนุ ตนจะถอนหมั้นทันที

เพราะแบบนั้น หญิงสาวจึงยังไม่ออกเรือนทั้งที่ตอนนี้อายุสิบแปดแล้วก็ตาม

ไป๋ซูเหยียนรู้ว่าคุณหนูเหลียนเคยพบเจอเรื่องใดมา จึงได้เลือกเป้าหมายเป็นคุณหนูผู้นั้น เพราะเชื่อว่าเหลียนเมิ่งฉินคงไม่ปล่อยผ่านเรื่องนี้แน่

นางกลับมานั่งที่โต๊ะไม่นาน คนก็ประกาศให้แขกในงานกลับมานั่งที่โต๊ะ เพื่อเปิดงานและมอบของขวัญ

ทุกอย่างดำเนินไปตามปกติ แต่ไป๋เซียนอวี้กับไป๋ฮูหยินรู้สึกถึงสายตาแปลก ๆ ที่มองมายังตน

“ไป๋ซูเหยียน เมื่อจบพิธีมอบของขวัญแล้ว เจ้าออกไปนั่งเล่นรอที่อื่นนะ เพราะเจ้าใส่ชุดเก่าตัวนี้มา คนอื่นจึงได้มองข้าด้วยสายตาแปลก ๆ เช่นนี้ หากกลับจวนไปข้าจะสั่งสอนเจ้าแน่!!”

ไป๋ฮูหยินเอ่ยเสียงเข้ม ก่อนจะหันไปยิ้มแย้มมองการมอบของขวัญของคนอื่นต่อ ราวกับเมื่อครู่ตนไม่ได้พูดข่มขู่ผู้ใด

เมื่อพิธีมอบของขวัญจบลงนางก็เดินคอตกออกไปจากงาน แต่ทันทีที่ไป๋ซูเหยียนลุกทุกคนที่จับตามองอยู่แล้วก็เห็นทันที

ในงานเลี้ยงจึงเริ่มซุบซิบกันว่าไป๋ฮูหยินที่ฉากหน้าแสดงออกว่ารักบุตรสาวทั้งสองเท่ากันนั้น แท้จริงแล้วคือเรื่องหลอกล่วงทั้งหมด

ดูได้จากการแต่งตัวและสีหน้าอมทุกข์ของคุณหนูรองไป๋ หากนางมีความสุขจริงเหตุใดจึงทำหน้าเหมือนฝืนยิ้มเช่นนั้น

แล้วบุตรสาวคนโตทำตัวสนิทสนมกับคู่หมั้นน้องสาวจนเกินงามเพียงนั้น แต่ไป๋ฮูหยินกลับไม่ห้ามปราม

คงอยากให้ลูกสาวคนโปรดได้แต่งงานกับแม่ทัพอนาคตไกล มากกว่าแต่งกับองค์ชายตาบอดไร้อำนาจกระมั้ง