ตอนที่ 23
จุดจบตระกูลไป๋สายรอง
ผ่านมากว่าสามเดือนแล้วที่ไป๋เซียนอวี้อมาอยู่ที่เมืองชุนหมิง ทุกคืนวันนางเฝ้ารอการกลับไปเหยียบที่จวนตระกูลป็นั้นอีกครั้ง ไม่ใช่เพราะความคิดถึงหรือโหยหา แต่เพราะต้องการแก้แค้นต่างหาก
ตั้งแต่นางมาถึง นางพยายามส่งจดหมายกลับไปหามารดาและน้องชาย แต่ทั้งสองกลับเงียบไม่เคยตอบจดหมายนางเลย
กลับกันเมื่อนางส่งจดกหมายไปหาน้องสาว กลับได้รับการตอบกลับมาในไม่กี่วัน เท่านี้ก็รู้แล้วว่าคนที่จวนคิดกับนางเช่นไร
และวันที่รอคอยก็มาถึง วันนี้นางได้กลับมาเหยียบจวนตระกูลไป๋อีกครั้ง แต่คนที่มารอนางกลับมีเพียงมารดาเท่านั้น
“กลับมาก็ดีแล้ว แม่ให้คนเตรียมเรือนไว้ให้เจ้าแล้วไปพักเถอะ” ผู้เป็นมารดาเอ่ยอย่างไม่ยินดียินร้าย ใบหน้าที่เคยยิ้มแย้มยามพบนางนั้น ไม่มีอีกต่อไป
“เจ้าค่ะ ว่าแต่ท่านพ่อกับน้องชายไปไหนหรือเจ้าคะ ไม่เห็นออกมาต้อนรับข้าเลย” นางแสร้งเอ่ยถามไปเท่านั้น แต่ความจริงพวกเขาจะมารอร
ตอนที่ 25บทส่งท้ายวันที่องค์ชายใหญ่กับพระชายาจะเดินทางไปเมืองทางใต้ก็มาถึง ชาวเมืองต่างออกมาส่งพวกเขากันมากมาย รวมถึงตระกูลไป๋สายหลักด้วยเช่นกันก่อนหน้านี้ไม่กี่วันนางได้ไปหาครอบครัวตัวเองที่จวนนอกเมือง จึงได้เห็นสายตาไม่พอใจของพวกเขา เมื่อรู้ว่านางกำลังจะเดินทางไปเมืองทางใต้กับองค์ชายใหญ่หากพวกเขาพูดได้คงพ่นคำพูดไม่ดีต่าง ๆ ใส่นางมากมาย และบังคับให้นางพาพวกเขาไปด้วย หรือไม่ก็ให้นางทิ้งเงินทองไว้ให้พวกเขาเยอะ ๆเมื่อเห็นขบวนเดินทางของหลานสาวหายลับไปแล้ว ฮูหยินผู้เฒ่าก็ให้คนพาไปส่งที่เรือนนอกเมืองตอนนี้ทั้งสามต้องนอนในห้องเดียวกัน เพื่อให้ง่ายต่อการดูแล พวกสาวใช้จะได้ไม่ต้องเดินเข้าออกหลายห้อง“เป็นอย่างไรบ้างเหวินหลง แม่บอกเจ้าแล้วว่าให้เลือกฮูหยินที่เป็นบุตรสาวฮูหยินเอก เจ้าก็ไม่เชื่อแม่ ดึงดันจะเอานังลูกอนุนี่เป็นฮูหยิน เอกให้ได้ ครานี้ครอบครัวเจ้าไม่เหลือสิ่งใดแล้ว แม่เองก็คงช่วยเจ้าไม่ได้”
ตอนที่ 23จุดจบตระกูลไป๋สายรองผ่านมากว่าสามเดือนแล้วที่ไป๋เซียนอวี้อมาอยู่ที่เมืองชุนหมิง ทุกคืนวันนางเฝ้ารอการกลับไปเหยียบที่จวนตระกูลป็นั้นอีกครั้ง ไม่ใช่เพราะความคิดถึงหรือโหยหา แต่เพราะต้องการแก้แค้นต่างหากตั้งแต่นางมาถึง นางพยายามส่งจดหมายกลับไปหามารดาและน้องชาย แต่ทั้งสองกลับเงียบไม่เคยตอบจดหมายนางเลยกลับกันเมื่อนางส่งจดกหมายไปหาน้องสาว กลับได้รับการตอบกลับมาในไม่กี่วัน เท่านี้ก็รู้แล้วว่าคนที่จวนคิดกับนางเช่นไรและวันที่รอคอยก็มาถึง วันนี้นางได้กลับมาเหยียบจวนตระกูลไป๋อีกครั้ง แต่คนที่มารอนางกลับมีเพียงมารดาเท่านั้น“กลับมาก็ดีแล้ว แม่ให้คนเตรียมเรือนไว้ให้เจ้าแล้วไปพักเถอะ” ผู้เป็นมารดาเอ่ยอย่างไม่ยินดียินร้าย ใบหน้าที่เคยยิ้มแย้มยามพบนางนั้น ไม่มีอีกต่อไป“เจ้าค่ะ ว่าแต่ท่านพ่อกับน้องชายไปไหนหรือเจ้าคะ ไม่เห็นออกมาต้อนรับข้าเลย” นางแสร้งเอ่ยถามไปเท่านั้น แต่ความจริงพวกเขาจะมารอร
ตอนที่ 21ความแค้นครั้งใหม่ยามนี้ตระกุลไป๋ถูกเพ่งเล็งจากทั้งชาวบ้านและเหล่าขุนนาง จนใต้เท้าไป๋ไม่กล้าออกจากจวนไปที่ใด นอกจากออกไปว่าราชการเช้ากับฝ่าบาทแล้วก็ตรงกลับจวนทันที“วันนี้หมอที่นัดไว้จะมาใช่หรือไม่ ไป๋เซียนอวี้เป็นอย่างไรบ้าง”“ท่านพี่ ตอนนี้ลูกโกรธเรามาก แถมนางยังมีอาการคลุ้มคลั่งแปลก ๆ ร้องว่าหิวแต่พอเอาข้าวให้นางกลับไม่ยอมกิน ข้าไม่รู้จะทำอย่างไรแล้วเจ้าค่ะ”ไป๋ฮูหยินเอ่ยอย่างเป็นห่วงบุตรสาว ตั้งแต่เกิดเรื่องที่จวนตระกูลจิ้นนี่ก็ผ่านมากว่าเจ็ดวันแล้ว บุตรสาวนางพยายามออกจากจวนแทบทุกวัน ดีที่ตนให้พวกบ่าวช่วยกันจับตัวไว้“เพราะเจ้าเลี้ยงดูนางอย่างตามใจ ทุกอย่างจึงออกมาเป็นเช่นนี้ หึ! อย่างไรวันนี้นางต้องเอาเด็กออก ไม่เช่นนั้นข้านี่แหละจะกระทืบมารหัวขนนั่นออกมาเอง”ใต้เท้าไป๋เอ่ยจบก็เดินเข้าห้องทำงานตัวเองไปทันที ทิ้งให้ไป๋ฮูหยินยืนกลุ้มใจอยู่ตรงนั้นคนเดียวห
ตอนที่ 24ผลกรรม“ราชโองการจากฟ้า องค์ชายใหญ่ม่อเสวียนหยางมีเป็นผู้มีคุณธรรม มากความสามารถ ฝ่าบาทมีพระประสงค์แต่งตั้งให้เป็นชินอ๋อง ยกดินแดนทางใต้ทั้งหกเมืองให้ปกครอง ออกเดินทางในอีกสองเดือนข้างหน้า จบราชโองการ!!!!”“ขอบพระทัยฝ่าบาท ขอพระองค์ทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่น หมื่นปี”“ยินดีกับองค์ชายใหญ่และพระชายาด้วยพะย่ะค่ะ”กงกงหลี่ยิ้มกว้าง ทั้งดีใจที่องค์ชายใหญ่หายจากอาการตาบอด และดีใจที่องค์ชายใหญ่ได้พบเจอคนที่คู่ควรเสียทีเพราะตนนั้นรับใช้ใกล้ชิดฝ่าบาท ยามที่องค์ชายใหญ่เข้าวังไปถวายการรับใช้พระบิดาเขาย่อมเห็นถึงความเปลี่ยนแปลงของชายหนุ่มตรงหน้าพอเสร็จธุระก็รีบกลับตำหนักเพียงนั้น จะไม่ให้พวกเขารู้ได้อย่างไรเล่า บางวันพระชายาก็ฝากคนเอาสำรับอาหารมาให้ ขนาดฝ่าบาทขอชิมองค์ชายใหญ่ยังไม่ให้ชิมเลย“ฝ่าบาทก็ให้ฮองเฮาทำให้กินเองสิพะย่ะค่ะ นี่มันสำรับที่หวางเฟยทำมาให้กร
ตอนที่ 22หญิงงามตั้งแต่จบเรื่องงานแต่งครั้งนั้น จิ้นอวี่หาวก็ไม่ออกไปพบผู้ใดอีกเลย วัน ๆ ไม่อยู่ที่จวนก็อยู่ที่ค่ายทหาร มารดาเขาพยายามหาสตรีให้ แต่เขาก็ไม่สนใจวันนี้เขาขี่ม้าไปที่ค่ายทหารเช่นทุกครั้ง แต่ระหว่างทางกลับพบเข้ากับสตรีนางหนึ่งนอนสลบอยู่ข้างทาง ด้วยความที่เป็นสุภาพบุรุษตนจึงลงไปช่วยเหลือพาส่งโรงหมอ“ฝากท่านหมอช่วยดูแลนางด้วย นี่คือค่ารักษาของนางขอรับ” ชายหนุ่มเอ่ยจบก็ทำท่าจะเดินออกไป“ท่านแม่ทัพนางฟื้นแล้วขอรับ นางบอกว่าอยากพบผู้ที่ช่วยนางไว้” ผู้ช่วยหมอเดินเข้ามารายงาน ทำให้ชายหนุ่มชะงักเล็กน้อย“ท่านเข้าไปพบนางสักหน่อยเถอะ นางคงอยากขอบคุณท่านกระมั้ง” ท่านหมอเอ่ยชายหนุ่มจึงเดินกลับเข้าไปยังห้องที่หญิงสาวนอนอยู่ ใบหน้าเล็กจิ้มลิ้มชวนมองนั้นทำเอาเขาเผลอมองครู่หนึ่ง ก่อนจะได้สติกลับมา“ท่านคือคนที่ช่วยข้าไว้หรือเจ้าคะ ขอบคุณท่านมากหากไม่ได้ท่าน ข้าก
ตอนที่ 19ลูกเนรคุณ“กลับไปเถอะขอรับ อย่าให้ข้าต้องให้ทหารลากตัวพวกท่านออกไปเลย” จิ้นอวี่หาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา หากเป็นศัตรูป่านนี้เขาคงจับคนตระกูลไป๋มาถลกหนังแล้ว“ท่านพี่!! อย่าทำเช่นนี้เลยนะเจ้าคะ ข้าท้องลูกของท่านจริง ๆ ข้าไม่เคยนอกใจท่านเลยนะเจ้าคะ” ไป๋เซียนอวี้พยายามพูดแก้ต่าง แต่ดูแล้วไม่เป็นผลนักเพราะเหมือนจะเป็นการกระตุ้นให้แม่ทัพจิ้นโมโหหนักกว่าเดิมมากกว่า เขาพุ่งเข้าไปบีบแขนหญิงสาวอย่างแรงก่อนกระซิบให้ได้ยินกันสองคน“ความต้องการของเจ้ามากมายเพียงใดเหตุใดข้าจะไม่รู้ แค่เพียงบุรุษผู้นั้นเอ่ยปากออกมาก็แน่ชัดแล้วว่าคือเรื่องจริง หึ!!”หญิงสาวหน้าซีดเผือดทันที ก่อนจะร้องไห้ออกมาเสียงดังราวจะขาดใจตาย“พ่อบ้านไล่ตัวกาลกิณีนี่ออกไปจากจวนข้าให้หมด แล้วอย่าลืมเอาน้ำมนต์มาล้างทางเข้าจวนด้วย เดี๋ยวเสนียดติดหน้าประตูจวนข้า!!”จิ้นฮูหย