3.เขาคนนั้นช่วยฉันไว้ (1)

‘คุณจารุพงษ์เพิ่งเข้ามาตอนบ่ายค่ะ แล้วก็กำลังจะออกไปทานข้าวเพราะยังไม่ได้ทาน อารยาไม่กล้าขัดน่ะค่ะ นภาเองก็หาทางถ่วงเวลา พาน้องที่มารอสัมภาษณ์ไปทานข้าวก่อน เพราะฝ่ายบุคคลส่งมารอตั้งแต่สิบเอ็ดโมง บ่ายแล้วก็ยังไม่ได้สัมภาษณ์สักที นภาจนใจจริงๆ ค่ะ’

รถคันโตแบบขับเคลื่อนสี่ล้อของเพชรหยุดลงหน้ารีสอร์ตในตำแหน่งของตัวเองอย่างแรง รู้ว่ากำลังถูกจารุพงษ์เล่นแง่ ด้วยความที่เป็นไม้เบื่อ

ไม้เมากันมาตั้งแต่กลับมาช่วยผู้เป็นป้าบริหารงานเต็มตัว เพราะเหมือนไปดับฝันจารุพงษ์เข้า อีกฝ่ายจึงมักจะคอยขัดเขาทุกเรื่อง ครั้งนี้ก็คงอีกเช่นกัน

ความจริงเพชรไม่คิดจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับงานของจารุพงษ์ แต่ด้วยญาติสาวขอร้องมา เขาเองก็ขอกับทางผู้เป็นป้าไปแล้วว่าวาสิฐีฝากฝังเพื่อนมา ป้าเขาก็อนุญาตอย่างไม่มีปัญหา

ร่างสูงก้าวอย่างรวดเร็วผ่านตึกหลักไปจนถึงอาคารของผู้บริหาร แล้วก็พุ่งผ่านประตูโดยมีนภามายืนรอรับหน้าอยู่

“คุณพงษ์ออกไปหรือยังครับ”

“ยังค่ะ นภาหาเอกสารด่วนให้อารยาเอาเข้าไปให้เซ็นก่อนน่ะค่ะ”

ชายหนุ่มพยักหน้าเล็กน้อย แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรมากกว่านั้น ประตูห้องก็เปิดออก เพชรหันหน้าไปมองก็เห็นร่างสูงที่เตี้ยกว่าตนเองประมาณหนึ่งคืบของจารุพงษ์ออกมา ใบหน้าหล่อเข้มด้วยผิวสีแทนชะงักเมื่อเห็นเขาก่อนจะยกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งอย่างถือดี พร้อมพาร่างกำยำล่ำสันเดินมาหา แต่แล้วก็ผ่านเลยไปที่ประตูทางออกจนเพชรต้องหยุดเอาไว้ก่อน

“เดี๋ยวก่อน”

เสียงเข้มทำให้อารยาที่ตามเจ้านายของตนออกมาด้วยใบหน้าจ๋อยสะดุ้งนิดๆ ทว่าคนถูกเรียกกลับเฉยไม่หยุดเท้าด้วยซ้ำ

เพชรพยายามระงับอารมณ์จากการถูกกวนให้ขุ่นขณะพูดกับอีกฝ่าย

“ถ้าคุณจะออกไปข้างนอก ผมคิดว่าคุณควรจะทำงานในหน้าที่ของตัวเองให้เรียบร้อยก่อนนะคุณจารุพงษ์”

คนที่ถูกเอ่ยชื่อหยุดกึก หันกลับมายกยิ้มมุมปากให้กับเพชรอย่างหยันๆ

“หน้าที่ผมเหรอ แน่ใจเหรอครับท่านรอง เพราะผมจำได้ว่าคนที่สั่งให้รับพนักงานต้อนรับคนใหม่คือท่านรอง ไม่ใช่ผม...”

จารุพงษ์เดินกลับเข้ามาใกล้เพชรก่อนจะพูดต่อ

“ใครรับ คนนั้นก็สัมภาษณ์สิ”

“คุณเป็นผู้จัดการฝ่าย”

“พูดแบบนี้เท่ากับท่านรองก็รู้ดีนี่ แล้วทำไมถึงก้าวก่ายหน้าที่คนอื่นไม่ทราบ”

คนที่ตั้งใจจะก่อกวนสวนขึ้นมาทันควันทำเอาดวงตาคู่คมของเพชรลุกวาบ ปกติเขามักไม่เปิดช่องว่างให้จารุพงษ์เล่นงานได้ เป็นครั้งแรกที่โดนอีกฝ่ายฉีกหน้า ชายหนุ่มขบกรามแน่น ไม่อยากให้อีกฝ่ายเห็นว่ายั่วให้เขาขุ่นเคืองได้สำเร็จ

“คุณจารุพงษ์ อย่าโยกโย้ให้มันมากนัก กลับเข้าไปในห้องของคุณซะ คุณอารยา เรียกตัวคนที่คุณจารุพงษ์ต้องสัมภาษณ์ตามเข้าไป”

เพชรไม่อยากต่อปากต่อคำให้มากความ ขณะที่อารยากำลังจะเอ่ยปากบอกบางอย่าง จารุพงษ์ก็สวนขึ้นเสียงดัง

“ขอโทษครับท่านรอง ผมหิว ยังไม่ได้ทานข้าวเที่ยง ถ้าใครอยากจะสัมภาษณ์ก็คงต้องรอไปก่อน”

“เขามารอคุณนานแล้ว ถ้าคุณหัดมาทำงานให้ตรงเวลา ก็สามารถออกไปทานข้าวได้ตรงเวลา แต่นี่คุณมาช้า เพราะฉะนั้นคุณต้องสัมภาษณ์ก่อน”

ผู้ที่มีอำนาจเหนือกว่าสั่งอย่างเด็ดขาด ทำให้จารุพงษ์ฉุนเฉียวขึ้นหลังจากตั้งใจหาเรื่องจนกลายเป็นต้องมานั่งรับคำสั่งจากอีกฝ่าย

“ผมคนนะครับ คนมันหิว จะห้ามไม่ให้ไปกินข้าว มันจะไม่ใช้อำนาจในทางที่ผิดไปหน่อยเหรอท่านรอง คิดว่าตัวเองใหญ่จะยัดเด็กเส้นก๋วยจั๊บคนไหนเข้ามาก็ได้หรือไง ถ้าคิดแบบนี้ ผมก็คงไม่ต้องสัมภาษณ์แล้วล่ะคร้าบ ท่านรองสั่งคำเดียว คนของท่านก็ไปยืนเชิดหน้าอยู่หน้าฟรอนท์ได้วันนี้พรุ่งนี้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ...”

ครืดดด

เสียงเปิดประตูกระจกขัดขึ้นในช่วงที่อารมณ์ของชายหนุ่มสองคนกำลังพุ่งสูงขึ้น และก็สามารถดึงสายตาทุกคู่ให้หันไปมองได้เช่นกัน

คนเข้ามาใหม่ปิดประตูอย่างเบามือแล้วหันมาเผชิญหน้าจึงเห็นว่าทุกคนต่างมองเธอกันเป็นตาเดียว ระหว่างที่เธอขอตัวไปเข้าห้องน้ำคนที่จะสัมภาษณ์เธอคงมาแล้ว

ศศิทำตัวไม่ถูกเมื่อถูกจ้องแต่แล้วดวงตาคู่สวยก็โตขึ้นเล็กน้อย เมื่อใบหน้าคมขาวที่มีไรเคราจางๆ ของชายหนุ่มคนหนึ่งเป็นใบหน้าที่เธอเคยพบเจอมาก่อน

‘ใช่เขาจริงๆ ด้วย’

เมื่อสองสามชั่วโมงก่อนเธอรู้สึกว่าคลับคล้ายคลับคลาผู้ชายที่เดินผ่านตรงหน้าฟรอนท์ และชื่อที่เขาเรียกขณะคุยโทรศัพท์ก็ทำให้เธอหันมองตาม ทว่าชายหนุ่มห่างออกไปประมาณหนึ่งจึงเห็นหน้าไม่ชัด

วาสิฐีฝากฝังเธอกับคนที่นี่ ซึ่งศศิเข้าใจว่าเป็นคุณนภาเพราะเธอเคยคุยโทรศัพท์ด้วย แต่ทำไมเพื่อนรุ่นน้องของเธอถึงโทรหาผู้ชายคนนี้?

“เอ่อ นี่...น้องศศิ คนที่รอสัมภาษณ์กับคุณจารุพงษ์น่ะค่ะ”

นภาเป็นคนเอ่ยแทรกความเงียบขึ้นมา อารยารีบเดินมาจับมือของศศิแล้วพาเข้าไปใกล้สองหนุ่มในระยะที่เหมาะสมแล้วเอ่ยแนะนำกับ

หญิงสาว

“คุณเพชร...เป็นรองประธานกรรมการของที่นี่จ้ะ ส่วนท่านนี้คือคุณจารุพงษ์ผู้จัดการฝ่ายประชาสัมพันธ์และบริการจ้ะ”

ศศิยกมือไหว้ทั้งสองคนตามลำดับที่อารยาบอก ขณะสบสายตาคู่คมของหนุ่มใบหน้าขาวคมเธอรู้สึกภายในใจวูบโหวง ทั้งที่เขาไม่มีท่าทางใดแสดงออกว่ารู้จักเธอมาก่อน แต่เมื่อสบกับแววตาวาววามของผู้ชายอีกคนกลับรู้สึกขนท้ายทอยลุก เพราะเขามองเหมือนกับผู้ชายหลายคนที่เธอพบเจอมา แม้จะหวั่นใจแต่มาถึงขั้นนี้แล้วก็ต้องพยายามทำให้ดีที่สุด คิดดังนั้นหญิงสาวจึงยิ้มน้อยๆ อย่างมีมารยาทให้กับทั้งสองหนุ่ม

จารุพงษ์ยิ้มกว้างตอบเจ้าของใบหน้าสวยจับใจในทันที ความคิดอยากหาเรื่องขัดคนที่เขาหมั่นไส้หมดลงเมื่อเห็นว่าผู้ถูกส่งมาน่าพิสมัยกว่าที่เขาคิดเอาไว้มาก ชายหนุ่มรีบผายมือเชิญหญิงสาวอย่างกระตือรือร้น

“มาสัมภาษณ์ งั้นเชิญทางนี้เลยครับ ผมกำลังรออยู่พอดี เชิญเลยเชิญ”

นภากับอารยาแอบเหลือบมองหน้ากันอย่างรู้ทัน ส่วนเพชรยกมุมปากหยันอีกฝ่าย ทว่าจารุพงษ์ไม่สนใจใครนอกจากสาวสวยถูกใจคนเดียว

ศศิมองคนที่ทำหน้าระรื่นอย่างหนักใจ แต่ก็ยอมก้าวตามเมื่อนภากับอารยาพยักหน้าให้ โดยอารยาผายมือให้เธอเดินตามเจ้านายของตนเข้าไปในห้อง

ดวงตาคู่คมมองตามประตูที่ปิดลงด้วยสายตาที่ไม่มีใครอ่านออก ก่อนเจ้าตัวจะหันกลับมาบอกกับเลขาของผู้เป็นป้า

“ถ้าเขาสัมภาษณ์กันเสร็จแล้ว ก็ฝากคุณนภาช่วยดูแลอีกทีนะครับ ผมขอตัวก่อน ยังไม่ได้ทานมื้อเที่ยงเหมือนกัน”

เสียงเข้มนั้นดูราบเรียบ ก่อนจะเหลือบไปยังประตูห้องของจารุพงษ์อีกครั้ง เมื่อเห็นอารยาก้าวออกมายิ้มอย่างโล่งอกให้นภาแล้วร่างสูงใหญ่ก็หมุนตัวเดินออกประตูไปเหมือนไม่ใส่ใจอะไรอีก โดยไม่มีใครรู้ว่า การที่

จารุพงษ์ยอมสัมภาษณ์คนที่เขาส่งไปง่ายๆ ทันทีที่เจอหน้าทำให้ชายหนุ่มกลับหนักใจขึ้นมาเสียมากกว่า

=====