2.งานใหม่ ชีวิตใหม่ (2)

“รอสักครู่นะคะ”

อีกฝ่ายบอกแล้วหันไปกดโทรศัพท์ภายใน ไม่นานก็หันกลับมาแจ้งกับเธอ

“เดี๋ยวเชิญนั่งรอที่โซฟาด้านหน้านะคะ”

“ขอบคุณค่ะ”

ศศิยิ้มให้ซึ่งก็ได้รอยยิ้มตอบกลับ ตอนนี้เธอถอดแว่นและหมวกไปแล้วอีกฝ่ายก็ดูไม่ได้เอะใจอะไร แน่นอนว่าเธอแต่งหน้าอ่อนๆ ที่สำคัญตอนนี้เธอตัดผมเหลือสั้นแต่ปลายคางเท่านั้น แถมยังรวบเอาไว้ด้านหลังเพราะรำคาญลมที่ตีจากการนั่งเรือ

ร่างระหงหมุนตัวไปทางโซฟาด้านหนึ่งพร้อมกระเป๋าเดินทางลากใบย่อม เพราะไม่ได้เอาอะไรมามากนักนอกจากเสื้อผ้า ด้วยยังไม่แน่ใจว่าจะได้อยู่ที่นี่แน่นอนหรือไม่

นั่งรอเพียงไม่นานก็มีคนเดินเข้ามาหาพร้อมพนักงานต้อนรับคนเดิมที่บอกจะรับฝากกระเป๋าเธอเอาไว้ให้ ศศิจึงหยิบเพียงเอกสารกับกระเป๋าใบเล็กติดตัว แต่ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าตนเองแต่งตัวเหมือนนักท่องเที่ยวทั่วไปด้วยเสื้อเชิ้ตผ้าพลิ้วสบายกับกางเกงยีนพอดีตัวพับขาขึ้นสูงห้าส่วนและรองเท้าแตะ

“เอ่อ ขอโทษนะคะ ชุดดูไม่ค่อยเรียบร้อย ฉันขอเปลี่ยนเสื้อผ้ายังพอจะทันไหมคะ”

ด้วยเกรงว่าจะทำให้เสียเวลาเธอจึงถามดูก่อน คิดว่าหากไม่ทันจริงๆ ก็จะเอ่ยขอโทษกับผู้ที่สัมภาษณ์เอง

พนักงานต้อนรับกับคนที่มารับเธอซึ่งอยู่ในชุดฟอร์มคนละแบบมองหน้ากันเล็กน้อย ก่อนทางฝ่ายบุคคลจะเป็นคนตัดสินใจ

“จะว่าไปแล้วก็ยังพอมีเวลาอยู่บ้าง งั้นมาทางนี้เลยจ้ะ”

ศศิค่อยโล่งใจขึ้นมาที่อีกฝ่ายยอมผ่อนปรนให้ จากนั้นเธอก็ลากกระเป๋าตามคนนำทางไป โดยพนักงานต้อนรับสาวหน้าเคาน์เตอร์บอกว่าหากเปลี่ยนชุดเสร็จแล้วก็ค่อยเอากระเป๋าเดินทางมาฝากไว้ที่ตนเองได้

ภายในห้องทำงานระดับผู้บริหารซึ่งมีเจ้าของร่างสูงใหญ่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ด้านหลังโต๊ะไม้สักหลังใหญ่ ใบหน้าหล่อเหลาเครียดขรึมรับฟังข้อความที่ดังผ่านโทรศัพท์บนโต๊ะก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างระอา

“เจ้านายคุณจะต้องมาถึงภายในสิบห้านาที”

“เอ่อ ค่ะ”

ชายหนุ่มกดวางสายหลังคำตอบรับ ถึงจะหน่ายกับพฤติกรรมของผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นลุงเขยซึ่งอายุมากกว่าตนไม่กี่ปีแค่ไหน แต่ด้วยความรักเคารพรวมทั้งเกรงใจผู้เป็นป้า เพชรจึงพยายามวางเฉยมาตลอด แม้รู้ทั้งรู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้ทุ่มเทหรือตั้งใจทำงานให้สมกับตำแหน่งผู้จัดการฝ่ายประชาสัมพันธ์และบริการอย่างที่เป็นอยู่ ทว่าก็นั่นแหละตำแหน่งนี้ยังได้มาเพราะป้าของเขาแต่งตั้งให้ จะหวังความสามารถอะไรก็คงยากสักหน่อย

ใบหน้าหล่อเหลาส่ายไปมาน้อยๆ ก่อนร่างสูงใหญ่จะขยับลุกขึ้น เดินไปยังประตูห้อง คิดว่าจะไปดูช่างที่มาทำการวัดพื้นที่เพื่อก่อสร้างเลาจน์ของตนกับหุ้นส่วนที่เริ่มดำเนินงานหลังเซ็นสัญญาไปเมื่อสามอาทิตย์ก่อน โดยอยู่ไม่ไกลจากตัวรีสอร์ตแห่งนี้มากนัก

ส่วนของผู้บริหารจะเป็นอาคารชั้นเดียวอยู่ด้านข้างตึกใหญ่ เพชรออกจากห้องทำงานของตนแล้วหยุดบอกเลขาของป้าว่าจะออกไปข้างนอกและไม่ลืมสั่งเรื่องสำคัญด้วย

“อีกสักพักฝ่ายบุคคลจะพาคนที่ผมฝากให้คุณจารุพงษ์สัมภาษณ์มา ผมไม่แน่ใจว่าคุณอารยาจะตามตัวเขามาได้เร็วแค่ไหน ฝากคุณนภาดูแลด้วยก็แล้วกันนะครับ”

“ค่ะคุณเพชร”

นภาเป็นเลขาของคุณสุพรรณีที่ทำงานด้วยกันมานานตั้งแต่ช่วงริเริ่ม และช่วยจัดการงานเอกสารของเพชรด้วย

ร่างสูงใหญ่เดินผ่านส่วนเชื่อมที่เป็นทางเดินมีหลังคาไปยังตึกหลักเพื่อจะไปลานจอดรถด้านหน้า ตัวอาคารหลักของที่นี่มีสามชั้น ด้านล่างเป็นส่วนต้อนรับ ห้องอาหารและสำนักงาน สองชั้นบนมีห้องพักแขก โดยห้องพักทั้งหมดจะอยู่ด้านหน้ามองเห็นวิวทะเล ส่วนที่เหลือของชั้นสองเป็นพื้นที่ของห้องออกกำลังกาย ชั้นบนสุดออกแบบแบ่งโซนที่เหลือจากห้องพักเป็นมุมพักผ่อนเปิดโล่ง จัดชุดโซฟาไว้หลากหลายสไตล์แต่ลงตัว และเป็นกระจกทั้งชั้นเพื่อให้เห็นธรรมชาติในส่วนของรีสอร์ตที่ตกแต่งอย่างกลมกลืนลงตัว ทั้งต้นไม้ ดอกไม้ และน้ำตก รวมไปถึงวิลลาพักที่แยกออกเป็นหลังๆ โดยรอบ

รีสอร์ต

ไม่นานชายหนุ่มก็มาถึงส่วนต้อนรับ พนักงานต่างก็ยกมือไหว้เขาแต่ไม่เพียงเท่านั้น แขกสาวๆ เองก็ยังแอบเมียงมองอย่างสนใจ ทว่าเพชรเพียงพยักหน้ารับคนของตนขณะมุ่งหน้าไปทางประตู

ร่างสูงใหญ่เดินผ่านหน้าฟรอนท์เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เขาหยิบจากกระเป๋ากางเกงออกมากดรับ พร้อมกับพยักหน้าให้พนักงานต้อนรับสาวเล็กน้อย แล้วเลี่ยงผู้หญิงร่างระหงคนหนึ่งที่เขาเห็นเพียงข้างหลังว่ากำลังส่งกระเป๋าให้กับพนักงานต้อนรับ เพราะคิดว่าเป็นแขกเขาจึงไม่ได้สังเกตอะไร

“ว่าไงครับตีตี้”

เสียงเข้มเอ่ยขึ้นดึงให้หญิงสาวที่เขาเดินผ่านหันมองตามด้วยสายตางุนงง ขณะที่ชายหนุ่มผ่านไปโดยไม่สนใจมองใคร

‘ตีตี้อยากรู้ว่าเพื่อนไปถึงหรือยังน่ะค่ะ ตีตี้โทรหาไม่ติด’

“งั้นเหรอครับ อาจจะแบตหมดหรือปิดเครื่องละมั้งครับ แต่เท่าที่พี่รู้ เขามาแล้วนะครับ เพราะที่ฟรอนท์ต้อนรับแจ้งไปที่ฝ่ายบุคคลแล้ว น่าจะอยู่ที่ฝ่ายบุคคลคงไม่สะดวกก็เลยปิดเสียงหรือปิดเครื่อง”

เพชรบอกตามที่รู้มาขณะก้าวพ้นประตูกระจกออกไป เรื่องการฝากงานครั้งนี้ชายหนุ่มให้คุณนภาดูแลให้ ซึ่งอีกฝ่ายจัดการได้อย่างดีไม่ขาดตกบกพร่อง พร้อมติดต่อพูดคุยกับทั้งวาสิฐีและเพื่อนที่จะมาสมัครเรียบร้อย ก่อนจะแจ้งให้ทางฝ่ายบุคคลเรียกตัวมาสัมภาษณ์อีกด้วย เขาไม่รู้แม้กระทั่งว่าเพื่อนของวาสิฐีชื่อนามสกุลอะไรด้วยซ้ำ

และอีกอย่างที่เพชรไม่รู้คือ มีสายตาคู่หนึ่งมองตามแผ่นหลังกว้างของเขาไปจนลับตา

=====