3.เขาคนนั้นช่วยฉันไว้ (2)

การสัมภาษณ์งานค่อนข้างอึดอัดสำหรับศศิเพราะสายตาแสดงออกชัดเจนของผู้จัดการฝ่ายประชาสัมพันธ์และบริการ แถมยังใช้เวลาไม่นาน

อีกฝ่ายก็เริ่มออกนอกเรื่อง

“เอ้อ นี่ก็เกือบจะบ่ายสองแล้ว ผมหิวมากเลย ความจริงกำลังจะออกไปกินกลางวันพอดี”

“เอ่อ ขอโทษค่ะ”

“ไม่ใช่ครับ ไม่ใช่ ผมไม่ได้จะบอกว่าเป็นเพราะคุณเลยนะครับ จริงๆ แล้วผมตั้งใจจะถามว่า คุณหิวหรือเปล่า เห็นคุณนภาบอกว่ามารอสักพักแล้ว”

“คือว่า...”

“ต้องขอโทษจริงๆ ก็อย่างที่บอกตอนแรกล่ะครับ ผมไม่รู้ว่าฝ่ายบุคคลจะส่งตัวคุณมาให้สัมภาษณ์”

ชายหนุ่มรีบย้ำขึ้นมาด้วยสีหน้ารู้สึกผิด โดยที่ศศิยังไม่ทันได้อธิบายจนจบประโยคด้วยซ้ำ

“แต่ก็นั่นแหละนะ คำสั่งท่านรองทั้งคน”

เมื่อพูดมาถึงตรงนี้แล้วก็หยุดมองหน้าเธอ แววตาราวสงสัยชั่วแวบก่อนจะเลือนหายไป ตาคมกลับมาแพรวพราวเช่นเดิม

“ว่าไงครับ”

“คะ?”

ศศิพยายามจะไล่ตามคำพูดของอีกฝ่ายที่เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาอย่างรวดเร็ว แต่ก็ยังไม่ทันอยู่ดี

“ก็เรื่องข้าวกลางวันไงครับ คุณน่าจะหิวแล้วเหมือนกัน งั้นผมว่าเราไป...”

“เอ่อ พอดีว่าคุณนภากับคุณอารยาพาดิฉันไปทานช่วงพักกลางวันแล้วน่ะค่ะ”

“อ้าว...งั้นเหรอครับ”

ใบหน้าชายหนุ่มดูอึ้งไปชั่วขณะ แต่เขาก็ปรับสีหน้าได้เร็วพยักหน้าเหมือนเห็นดีด้วย ราวไม่ต้องการให้เสียมาดของผู้บริหารต่อหน้าพนักงานใหม่

“งั้นก็ดีแล้ว”

หญิงสาวมองคนที่กำลังจะเป็นเจ้านายของตนอย่างรอคอยว่าเขาจะสอบถามอะไรหรือบอกอะไรเธอเพิ่มเติม แต่เขากลับเงียบแล้วจ้องมองมาด้วยสายตาชื่นชมอย่างเดียว กระทั่งเธอไม่รู้จะวางหน้านิ่งต่อไปอย่างไรจึงถามออกไป

“ขอโทษค่ะ ไม่ทราบว่ามีอะไรจะถามเพิ่ม หรือว่า...อยากทราบเรื่องความสามารถที่ดิฉันทำได้นอกเหนือจากนี้อีกไหมคะ ดิฉันยินดีตอบนะคะ ถ้าหากคุณสงสัย”

เธอพยายามเลือกคำที่ดูไม่เสียมารยาทและดูสุภาพมากกว่าเร่งรัดให้จบบทสนทนา ด้วยเกรงว่าอีกฝ่ายอาจจะรู้สึกว่าเธอไม่ต้องการสัมภาษณ์ต่ออีกแล้ว

“อ๋อ...ไม่มีแล้วล่ะครับ”

“ค่ะ”

เขาตอบออกมาดื้อๆ แล้วยิ้มมุมปากทำให้เธอได้แต่ตอบรับ แล้วก็ไม่พูดอะไรอีกทำเอาคนเกรงใจจำต้องถามออกไป

“ถ้าอย่างนั้น...ก็...สัมภาษณ์เสร็จแล้วใช่ไหมคะ”

“ครับ”

อีกฝ่ายรับคำราวไม่ใส่ใจ ดูจะเอ่ยไปอย่างนั้นเอง เพราะเขาเอาแต่มองเธอด้วยสายตาพึงพอใจไม่ยอมคลาด คนทำตัวไม่ถูกยิ่งวางสีหน้าลำบากเข้าไปอีก ชายหนุ่มเองก็คงมองออก ท่าทางของเขาจึงเหมือนรู้ว่าตนเองเผลอแสดงอาการสนอกสนใจเธออย่างออกนอกหน้า จนต้องกระแอมแก้เก้อ

“เอ้อ...คือผมเองก็กำลังจะบอกว่าการสัมภาษณ์เรียบร้อยแล้วครับ เอาเป็นว่าเรา เอ้ย...เดี๋ยวผมจะเรียกคุณอารยาพาคุณไปพบฝ่ายบุคคลก็แล้วกันนะครับ อ้อ แล้วก็เริ่มงานได้ทันทีตามที่เขียนในใบสมัครใช่ไหมครับ”

“ใช่ค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้น พรุ่งนี้นะครับ”

“ค่ะ ขอบคุณนะคะที่รับดิฉันเข้าทำงาน”

ศศิยกมือไหว้พร้อมเอ่ย

“ยินดีเป็นอย่างยิ่งเลยครับ”

รอยยิ้มที่ส่งมาให้นั้นหญิงสาวอดยอมรับไม่ได้ว่าอีกฝ่ายเป็นหนุ่มเจ้าเสน่ห์มาก แม้จะเทียบกับอีกหนึ่งหนุ่มที่เธอพบข้างนอกแล้ว เจ้านายโดยตรงของเธอด้อยว่าตรงสีผิวกับความหล่อล้ำเลิศหาตัวจับยาก ทว่ายิ้มพราวกับนัยน์ตาชวนฝันหยาดเยิ้มส่งให้จารุพงษ์ดูเป็นมิตร ซ้ำยังชวนให้

ขัดเขินกว่าแววตาคมปลาบราวกับดุตลอดเวลาของชายหนุ่มคนนั้น

แต่นั่นไม่ได้มีผลกระทบต่อความรู้สึกของศศิแต่อย่างใด เธอตอบขอบคุณอีกครั้ง ก่อนร่างอรชรจะลุกขึ้นยืนแล้วหันหลังเดินไปเปิดประตูก้าวออกไป

สายตาคู่คมวาววามมองตามอย่างเสียดาย แล้วก้มลงหยิบเอกสารตรงหน้าที่ฝ่ายบุคคลส่งมาให้เปิดอ่านอย่างสนใจ ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยคิดแตะมันด้วยซ้ำ เนื่องจากไม่พอใจที่เพชรก้าวก่ายงานของตน ทว่าเมื่อได้เจอตัวจริงของคนที่รองประธานกรรมการออกหน้าฝากฝังมาก็อดอยากรู้จักเธอมากขึ้นไม่ได้

“ศศิ ภูวดล...คุ้นๆ แฮะ จะว่าไปหน้าก็ดูคุ้นนะ เคยเห็นที่ไหนหว่า”

จารุพงษ์ทวนเพียงชื่อนามสกุล ต่อจากนั้นเขาแค่เปิดผ่านๆ ไม่เสียเวลาอ่าน ก่อนจะเซ็นที่ส่วนอนุมัติรับพนักงานใหม่ ขณะบ่นพึมพำในสิ่งที่ตนเข้าใจไปเอง

“สวยหุ่นเซี๊ยะน่าขย้ำเสียขนาดนี้ ใครจะยอมปล่อยให้หลุดมือ ไม่รับเอาไว้วะ ว่าแต่...ไอ้เพชรมันฝากของมันมาเอง อย่าบอกนะว่าเป็นเด็กมัน แต่แล้วไง ถึงใช่ก็ไม่สนโว้ย อยากได้เสียอย่าง”

หลังบอกกับตัวเองแล้วก็ยิ้มมุมปากหยามหยัน

“ดีเสียอีก หึ...ทำให้กูขายหน้าในที่ประชุม แถมยังชอบเป่าหูนังแก่เรื่องงบประมาณที่กูทำเรื่องเบิกบ่อยๆ สักวันกูจะแย่งเด็กมึงเอามานอนด้วยให้ได้เลย ช่วยไม่ได้นี่หว่า ให้ไปทำอะไรไม่ทำ ดันส่งหมูมาเข้าปากกูเอง อยากเห็นจริงๆ ว่ามึงจะทำหน้ายังไง ไอ้เพชร”

แววตาคมฉาบความแค้นอย่างหมายมาดขณะจ้องมองที่รูปของสาวสวย จารุพงษ์มักถือคติที่ว่า การจะตะครุบเหยื่อให้อยู่มือ ต้องทำให้เหยื่อตายใจเสียก่อน ไม่ว่ารายไหนรายนั้น ผู้หญิงทุกคนไว้วางใจผู้ชายที่สนิทสนม ซึ่งคนพวกนั้นมักจะเป็นคนใกล้ตัว เช่น เพื่อน รุ่นพี่...หรือเจ้านายที่ใจดี

=====