5.จับตาดูไว้ (1)

เช้าวันนี้ศศิต้องมารายงานตัวกับฝ่ายบุคคลก่อน ขณะที่ปภาภรหรือแป้งรูมเมทของเธอก็เข้างานเช้าและแยกไปที่ฟรอนท์ก่อน จากนั้นฝ่ายบุคคลก็พาเธอมาส่งตัวที่แผนกซึ่งก็คือห้องของจารุพงษ์

จารุพงษ์กุลีกุจอเป็นคนพาเธอมายังออฟฟิศหน้าฟรอนท์ด้วยตัวเองแทนอารยา เพื่อแนะนำกับหัวหน้าแผนกสาวสวยเปรี้ยวชื่ออรอุมา จนศศิอดหวั่นใจกับสายตาขุ่นขวางชัดเจนของหัวหน้าโดยตรงไม่ได้ ดูก็รู้ว่าการที่

จารุพงษ์ทำเช่นนี้เหมือนให้ความสำคัญกับเธอมากเป็นพิเศษ ไม่เพียงแค่นั้น เขายังตามมาจนถึงหน้าฟรอนท์ในขณะหัวหน้าเดินนำเธอมาแจกแจงเรื่องการทำงานอีกด้วย

“งานในส่วนของเราไม่ใช่แค่ต้อนรับ แต่มีการจัดเตรียมเอกสารด้วย อรจะให้ปภาภรเป็นคนสอนงานเด็กใหม่ก็แล้วกันนะคะ”

หัวหน้าแผนกบอกกับพนักงานใหม่ ก่อนจะหันไปรายงานเจ้านาย ซึ่งจารุพงษ์ก็พยักหน้ารับรู้อย่างวางมาด

“อรคิดว่าไม่น่าจะมีอะไรแล้วล่ะค่ะ ในเมื่อตอนนี้ก็รู้จักกันแล้ว ต่างคนต่างไปทำหน้าที่ของตัวเองได้แล้วล่ะ แป้ง...ฝากด้วยนะ”

อรอุมาตัดบทหลังแนะนำเธอกับเพื่อนร่วมงาน ราวไม่อยากให้เสียเวลาพูดคุยมากความ

“อ้าว คุยกันเร็วจัง ผมนึกว่าจะพูดถึงขั้นตอนการทำงานคร่าวๆ ด้วยเสียอีก”

จารุพงษ์เอ่ยด้วยสีหน้าที่แสดงออกอย่างชัดเจนว่าเสียดาย หากก็ไม่ลืมหันมามองศศิด้วยแววตาราวยิ้มได้

“ไม่จำเป็นค่ะ เพราะขั้นตอนทุกอย่างปภาภรจะเป็นคนบอกแล้วสอนไปด้วยเอง”

หัวหน้าแผนกเสียงห้วนขึ้น พลางเหลือบไปมองเจ้านายหนุ่มตาขุ่นชั่วแวบก่อนจะปรับให้เป็นปกติ แต่ยังแฝงความมึนตึงอยู่ในสีหน้า

จารุพงษ์ถอนหายใจอย่างขัดใจเล็กน้อยโดยไม่ให้เสียมาดผู้บริหารจนเกินไปนัก แต่พนักงานในสายงานของเขาต่างก็มองออกว่าชายหนุ่มให้ความสนใจพนักงานใหม่มากกว่าใครๆ

พนักงานทั้งหมดในกะเดียวกันมีสี่คนรวมศศิด้วย สลับกันยืนหน้า

ฟรอนท์สองคน อีกสองคนเตรียมเอกสารด้านใน ปภาภรประกบเธอเพื่อสอนงานไม่ห่าง ขั้นตอนการลงทะเบียนไม่ค่อยยุ่งยาก อีกอย่างที่นี่ไม่มีแขก

วอล์กอิน หากจะเข้าพักต้องจองก่อนเท่านั้น ฉะนั้นช่วงที่ยุ่งจริงๆ คือหลังจากเรือเทียบท่า หน้าที่หน้าฟรอนท์ส่วนใหญ่มักจะเป็นให้คำแนะนำและอำนวยความสะดวกให้แขกที่ต้องการออกไปข้างนอก หรือโทรเรียกรถรับจ้าง

ศศิเข้ากับปภาภรได้เป็นอย่างดีและต่างก็พูดคุยกันมาบ้างแล้วตั้งแต่เมื่อวาน แถมอีกฝ่ายยังอายุเท่ากับเธออีกด้วย งานถือว่าราบรื่นทั้งวัน

ร่างอรชรลากเท้าช้าๆ ตามปภาภรไปยังห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าของพนักงานในเวลาเลิกกะแล้ว ซึ่งแต่ละคนจะมีล็อกเกอร์ของตัวเอง

คนเพิ่งเริ่มงานทรุดตัวนั่งบนเก้าอี้ยาวในห้องและถอดรองเท้าส้นสูงสองนิ้วทันทีอย่างไม่ห่วงภาพลักษณ์ เพราะปกติเธอก็ไม่เคยติดลุคนางงามหรือดาราที่ต้องเป๊ะตลอดเวลาอยู่แล้ว

“เมื่อยใช่ไหมล่ะ แรกๆ ก็อย่างนี้แหละ แต่เดี๋ยวก็ชิน ก่อนนอนก็แช่น้ำอุ่นสักหน่อยจะได้หลับสบาย”

ปภาภรพูดไปด้วยหันมายิ้มให้เพื่อนใหม่ไปด้วย มือก็ไม่หยุดเปลี่ยนเสื้อผ้า ในห้องนี้เป็นห้องของพนักงานหญิง หลายคนจึงชินชาไม่มีใครสนใจใคร ก่อนหน้านี้ศศิก็เคยเก้อๆ เขินๆ บ้าง ทว่าประสบการณ์ของการผ่านเวทีประกวดทำให้ปล่อยวางเปลี่ยนเสื้อผ้าได้อย่างไม่สนใจสายตาใคร ส่วน

ปภาภรก็มีเสื้อกล้ามกับกางเกงขาสั้นกระชับหุ่น

“ตอนแรกว่าจะพาไปเดินเล่นริมหาดย่อยหลังกินข้าวกัน แต่ศศิคงไม่ไหว เอาไว้วันหลังก็ได้ แต่วันนี้แป้งกับคนอื่นๆ จะพาไปร้านอร่อยเจ้าประจำ รับน้องใหม่”

“ไม่ต้องก็ได้จ้ะ”

ศศิโบกมือด้วยความเกรงใจ แต่อีกฝ่ายหันมาตบไหล่เบาๆ แล้วขยิบตาให้

“เอาน่า จริงๆ ก็ไปร้านนี้กันบ่อยจะตายไป โดยเฉพาะวันเงินเดือนออก เพราะเป็นร้านส้มตำที่แซบที่สุดบนเกาะนี้เลยล่ะ ใครไปก็ยกนิ้วให้ทุกคน”

“งั้นเหรอ แต่ว่าไม่ต้องเลี้ยงนะ กินข้าวด้วยกันจ่ายด้วยกันนี่แหละ”

“เฮ้อ...เอางั้นก็ได้ ป่ะ...แป้งเรียบร้อยแล้ว พี่แพรกับพี่นิ่มก็คงเสร็จแล้วล่ะ”

ปภาภรหมายถึงเพื่อนร่วมงานอีกสองคนที่เข้ากะเดียวกันแต่มี

ล็อกเกอร์อยู่แถวอื่น

คนเป็นน้องใหม่จึงพยักหน้าแล้วเก็บของตัวเองอย่างรวดเร็ว

=====