ตอนที่ 70.คุณพุดลองหลับตา แล้วลืมใหม่แต่หล่อนยังเห็น ตอนแรกจะวางกล้องทิ้ง แล้วลุกแล่นไปโวยวาย แต่มีอะไรบางอย่างยับยั้งเอาไว้คุณพุดลดกล้องลง ยิ้มเยาะ“คุณพิม จะต้องตามกันหนักกว่านี้แล้วมั้ง”เพราะเท่านี้พอจะรู้“ไม่ใช่คนดีแล้วแน่ๆ”หล่อนคว้ากล้องอีกหน ภาพการกอดจูบยังอยู่“จะต้องทำอะไรสักอย่างแล้วเรา”คุณพุดคิด แม้จะคิดไม่ออกตอนนี้ก็ตามทีธมรับรู้เรื่องของนงนุชหมดแล้ว เขาตกใจ...และเขาบอกกับภีมว่า ให้ดูแลนันทามากๆ“อย่าให้เข้าใกล้นันทา”“อย่างไรก็แม่ลูกนะ”ภีมลองหยั่งเชิงธมส่ายหน้าช้าๆ “เขาทิ้งพวกเราไป เราสองคนไม่มีแม่”“นันทาอาจจะต้องการแม่”“ไม่หรอกครับ ไม่แน่นอน...ผมรู้จักน้องดี น้องเข้มแข็งพอ”“ผมก็ไม่อยากให้เขามายุ่ง เพราะอย่างที่บอก เขาเคยร่วมมือกับพี่ชายผมจะฆ่าผม ไม่ได้นันทาผมก็ไม่รอด”“แย่จังเลยนะ” ธมก็อ่อนล้า “ผมไม่อยากให้นัยทาได้อยู่ตรงนี้เลย เขาอาจจะทำร้ายคุณแล้วคราวนี้นันทาเจอลูกหลง”“แต่ผมว่ายังไง นงนุชจะไม่กล้าทำอะไรรุนแรงอีก เพราะลูกสาวอยู่ตรงนี้ทั้งคน”“อย่าเพิ่งไว้ใจ...คนคนนั้น...”ธมเอ่ยเสียงกร้าว“คนที่ไร้หัวใจ เลวเสียขนาดนั้น ไม่มีสำนึกกับทุกเรื่องราวแน่นอน”
ตอนที่ 69.และภาพของหล่อนนั้นทำให้คุณพุดที่มีพฤติกรรมประหลาดในตอนนี้คือทำตัวเป็นคนแอบมองเหตุการณ์ที่บ้านของภีม...นับจากเขาพานันทามาอยู่และนับจากป๋าของหล่อนหายไปจากโรงพยาบาล หล่อนนึกสงสัยในตัวภีมเพราะคุณพิมพูดจาชักนำไปทางนั้น คุณพิมพูดจาเชิงสงสัยว่าภีมเป็นคนพาเอาตัวป๋าไปจากโรงพยาบาล คุณพุดเลยมาแอบทำตัวเป็นคนสะกดรอยที่จริงจะพูดว่าแอบไม่ได้ เพราะหล่อนก็ปรากฏตัวให้เห็นว่าอยู่ตรงเทอเรสของตึกใหญ่ด้านนี้ พร้อมกับของกินพร้อมสรรพเท่าที่จะเรียกหาได้ และยังให้ขนหมอนนุ่ม มากองเต็มบนโซฟาตัวใหญ่เบาะนุ่มหนาที่ยกเอามาตั้งวางเพื่อนั่งเอกเขนกและเพื่อสะดวกในการสอดส่อง หล่อนก็ยังมีกล้องสองตาส่องทางไกลไว้คอยปรับรับภาพเพื่อดึงซูม จับภาพ แต่หล่อนไม่เห็นตอนนงนุชเข้าไปในบ้านนั่นเห็นแค่ตอนนงนุชวิ่งกระเจิงออกมา“โดนถีบหรือโดนน้ำร้อนละนั่น”แต่ที่แน่ๆ หลังจากมีผู้ชายแปลกหน้าคนหนึ่งเข้าไปในบ้าน...หมอนั่นเป็นใครไม่รู้ ไม่เคยเห็น อาจจะเพื่อนของภีมแต่ที่แน่ๆ เสียงกรีดร้องของนงนุชได้ยินมาถึงนี่“โดนตบมาหรือไร”คุณพุดคำนึง...และจะอยู่เฉยไม่ได้ ครั้นจะเดินไปถามเองก็เสียฟอร์ม“มังคุด...”หล่อนตะโกนเรียกสาวใช้ชาวพม
ตอนที่ 68.นั่น...นั่น...โอย...หล่อนจำเขาได้ แม้จะนานปีเต็มที่ที่ไม่เจอเขาหล่อนไม่ลืม...ไม่เคยลืมแต่ว่า...หล่อนหายตัวได้ไหม หล่อนทำได้หรือไม่...หล่อนอยากหายตัวได้ในตอนนี้...หล่อนคร่ำครวญกับตัวเองรัวๆ ในใจ...มาทำไม มาเจอกันอีกทำไม แล้วมันจะฆ่าเราไหม...ดูเหมือนบุรุษตรงหน้าจะจำหล่อนได้แล้วเช่นกัน“เอ๊ะ” ธมอุทานนำหน้าคำนี้ก่อนเขาอุทานเสียงต่ำๆ ในลำคอ แล้วทันใดนั้นหน้าเขาก็แดงก่ำไปหมดแล้ว มันแดงไล่ตั้งแต่ต้นคอไปทั่วดวงหน้า...สองมือข้างกายกำแน่นหากันนันทามองเห็น หล่อนเติบโตมากับการเลี้ยงดูของเขา หล่อนเข้าถีงอารมณ์ของเขา อารมณ์ยามโกรธ ยามเกลียดชัง หล่อนลุกขึ้นพุ่งตัวผ่านนงนุชมากอดธมเอาไว้แน่น ปกตินันทาจะไม่ถูกตัวพี่ชาย หล่อนแสดงความรักฉันท์พี่น้องกับเขาด้วยคำพูด ด้วยสีหน้าแววตาโดยไม่แตะตัวกันมากนัก เพราะเขาเป็นผู้ชายและหล่อนเป็นผู้หญิง พี่น้องไม่ค่อยกอดกัน เพราะไม่ได้คุ้นเคยทำให้กระดากกระเดื่อง แต่ตอนนี้หากหล่อนไม่กอดรวบตัวเขาเอาไว้ ธมอาจจะเข้าไปบีบคอนงนุชเสียก็ได้ธมตัวใหญ่หนากว่าหล่อน เขาสั่น..หล่อนจะกอดรวบเขาอยู่หรือไม่“คุณภีม” นันทากรีดเสียงเรียกชายหนุ่มผู้เป็นสามีลั่นบ้
ตอนที่ 67.“นันทา แล้วเมื่อไหร่ภีมจะไปสู่ขอให้เป็นเรื่องเป็นราว ธมรู้เรื่องหรือยัง”“รู้แล้วค่ะ เขาอาจจะมาที่นี่ แต่ไม่กลัวเจอพี่ธมหรือคะ”“หากธมมา จะได้ไปที่อื่น”น่าขัน...แม่กับหล่อนจะละเว้นการแทนตัว ด้วยคำนั้นคำว่าแม่“ไม่กล้าเจอหน้าพี่ธมใข่ไหม”“เขาจะทำร้ายเอาน่ะสิ อย่างน้อยการหลบหน้าจะทำให้เขาไม่ดูชั่วร้ายนะ นันทา”“พี่ธมคงทำใจไม่ได้ แต่จริงๆ ก็ไม่ต้องทำอะไรกันมาก ตอนนี้ป๋าเขาก็ยังหายตัวไป สองวันแล้วยังเงียบหาย”“อือ...”“ทุกคนก็ร้อนใจกันอยู่ หนูไม่คิดว่าจะต้องมีงานแต่งอะไร”“ตกลงแกไม่อยากแต่งหรือ”“ไว้ค่อยคิดกันอีกทีหลังจากเจอป๋าก่อนค่ะ เราตกลงกันไว้อย่างนั้น ตอนนี้คือเรื่องจดทะเบียนกัน คุณภีมอยากทำให้ถูกกฏหมาย”“จดทะเบียนหรือ เขาจริงจังกับแกมากนะนั่น ตอนแรกฉันนึกว่าแกเป็นแค่ดอกไม้ริมทาง แต่ตอนนี้ฉันไม่กล้าคิดอีกแล้ว”นันทารู้สึกเคืองเล็กน้อย แม้แต่แม่แท้ๆ ก็ยังหมิ่นประมาทหล่อนหรือไร“หนูอาจจะง่ายเกินไป แต่หนูไม่เคยสำส่อนนะคะ” หล่อนบังคับเสียงไม่ให้สั่น “หนูมีเขาคนเดียว และแม้เรื่องนี้จะเกิดไว ไป หนูจะไม่มีคนอื่นอีก หากเขาจะไม่ดูแลหนูอีก”“นันทา จุ๊ๆๆ” นงนุชทำเ
ตอนที่ 66.“จะทำอะไรต่อไปครับ ภีมไม่รู้ เราจะต้องตามหาป๋าเองไหมครับ”“น่าจะเป็นเช่นนั้น”“ภีมเขาก็ร้อนใจ...”“ป๋าจะไปไหนนะ”“ผมให้พวกสายสืบออกตามหาข่าวแล้ว แต่พวกนี้ทำงานราคาแพงนะ คุณพิม”“แพงเท่าไหร่เท่ากัน จักร” เธอบอกเด็ดเดี่ยว “พี่ต้องพาป๋ากลับบ้าน”แต่เธอซ่อนความหมายเอาไว้มากกว่านั้นกลับบ้านเก่า!จักราสวมกอดเธอ เขารู้รสพิศวาสบาดจิตเสียแล้ว ไม่ว่าเธอจะป้องปัดขัดขืนอย่างไร เขาก็ไม่ยอมให้เธอได้กระทำ เขายังหักหาญจนได้...และคุณพิมก็ยอมผ่อนปรน...สุดท้ายเธอก็สนุกสนานไปกับอารมณ์ที่ตื่นเตลิด จักราได้พบว่าเธอตอบสนองต่อเขาได้มากมาย มันเหมือนว่าเธอได้ปลดปล่อยตัวเอง และให้ความร่วมมือด้วยดีให้ตายดับ...เขายิ่งลุ่มหลงเธอมากมายเพราะหาผู้หญิงที่แก่เหมือนมะพร้าวห้าวสุดมันอย่างเธอได้ยากเย็นนักหนาจักราได้ความสุขไปเต็มๆ และตอนนี้ต่อให้คุณพิมสั่งให้เขาทำอะไร ไม่มีหรอกที่เขาจะไม่ทำ...ภีมก็ภีม...ที่ไหนจะสู้คุณพิมได้อีก“ตั้งแต่เขามีเมีย”เธอเริ่มต้นคายพิษของสตรี มารยาห้าร้อยเล่มเกวียนของสตรีนั่นมาในรูปแบบสารพัด ยิ่งบุรุษผู้ตกอยู่ในความลุ่มหลงมัวเมาทางเพศ เขายิ่งมองไม่เห็นว่าตัวเองกำลังต้องบ่วงมารย
ตอนที่ 65.ลลิลสะอึก ไม่ว่าจะอย่างไร หล่อนก็ยังมีสำนึกอยู่บ้าง นานปีที่พ่อพยายามกรอกหูหล่อนอย่างสม่ำเสมอว่าหล่อนควรจะหาผู้ชายสักคนหนึ่งโดยมีโฟกัสไปที่ความร่ำรวยเป็นหลัก ไม่ต้องสนใจหน้าตา หรืออายุของผู้ชายคนนั้น ขอให้เขารวยและเลี้ยงดูหล่อนให้ได้ รวมทั้งเกื้อกูลพ่ออีกด้วย พ่อบอกหล่อนเสมอว่าหล่อนโชคดีเกิดมาหน้าตาดีนารีนั้นโบราณยกย่องเสมอว่ามีรูปเป็นทรัพย์ ฉันใดฉันนั้น ไม่ว่าจะพอศอไหนๆ นารีก็ยังมีรูปโฉมเป็นทรัพย์เสมอ และเมื่อทรัพย์เดิมของหล่อนไม่ได้เสริมแต่งยังสะดุดตาผู้ชาย หน้าตารูปร่าง พ่อแค่แนะนำให้หล่อนดูแล รู้จักแต่งตัว การที่พ่อให้หล่อนเข้าไปสนิทสนมกับ “บ้านใหญ่” ด้วยเหตุผลเดียวคือเข้าไปคุ้นเคยกับสังคมผู้ดี ...พวกนั้นมันพวกร่ำรวย คนรวยมันคบกับคนรวยด้วยกัน หาผัวสักคนนะ ลิลล์ แล้วแกจะไม่ต้องลำบากทำงาน แกเชื่อพ่อเถิด อยบ่ามัวแต่ให้ทานใครฟรีๆ ผู้ชายมันเอาคำรักมาหว่านล่อ แล้วหากแกหลง แกจะเสียเปล่าไม่ได้อะไร...แต่หลายปี...หล่อนยังหาไม่เจอภีมเป็นหนึ่งในหลายคนที่หล่อนหมายตา หล่อนชิงเขามาจากรสา ทำท่าจะได้อยู่แล้ว รสาก็ถอยไปแล้ว แต่แล้วภีมก็หลุดลอยไป ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ลลิลไม่เข้