Chapter 14 "ผมจะพาคุณกลับบ้าน" 2

ชวินทร์ปล่อยเนตราขึ้นไปพักผ่อน เธอลับสายตาไปได้ไม่เท่าไรมือถือเขาก็ดังขึ้น

“โน้ตอยู่ที่ไหน”

รัชนีถามเสียงเย็น

“คุณแม่มีอะไรจะใช้ผมหรือครับ”

คนไม่คาดคิดโทรมา นี่ฉัตรบรรณคาบข่าวไปฟ้องหรือยังไง

“ลูกบอกแม่ว่าอยู่คอนโด แม่ให้คนไปดูก็ไม่เห็น”

“ผมมาทำธุระส่วนตัวครับ”

“ไปกับใคร อยู่ที่ไหน”

นางรุกไล่

“อยู่กับเพื่อนครับ”

“ผู้หญิงหรือผู้ชาย”

“โน้ตโตแล้วนะครับ”

เขาโอด

“คนบางคนโตแต่ตัว ยังทำอะไรเป็นเด็กๆ”

นึกภาพออกเลยว่าขณะนี้ผู้เป็นแม่คงกำลังค้อนเขาอยู่แน่ๆ

“ผมไม่ทำให้คุณแม่เสื่อมเสียหรอกครับ”

“งั้นก็รีบกลับมากรุงเทพฯซะ”

ชวินทร์รับคำ พลางคาดโทษฉัตรบรรณอยู่ในใจ หมอนั่นรู้ว่าทำอะไรเขาไม่ได้จึงเข้าทางแม่ ไม่รู้ท่านรู้เรื่องเนตราตื้นลึกหนาบางขนาดไหน

เขาขอเวลาอีกหน่อย ค่อยพาเธอกลับไปส่งบ้าน ค่อยๆ บอกความจริง และคุยกันถึงอนาคตว่าจะเป็นเช่นไร

...ขอแค่อีกหน่อย

“โน้ตว่ายังไงบ้างคะคุณแม่”

ดุลยาเก็บความร้อนใจไว้ไม่มิด ขณะเจมิลลายกชาขึ้นดื่ม เธอระวังทุกกิริยาเพราะแม่ของฉัตรบรรณก็อยู่ด้วย

“รับแต่ว่าครับๆ ใครก็ได้ละลายยาลมเพิ่มให้ฉันหน่อย”

แล้วรัชนีก็ทิ้งหลังพิงโซฟาทรงหลุยห์

“ตาโน้ตนี่ทำอะไรไม่เห็นหัวผู้ใหญ่”

ฉวีวรรณบ่น พลางพัดวีผู้เป็นน้องสาว

“คงเป็นเพราะคุณโน้ตไม่คิดจะจริงจังกับผู้หญิงคนนี้มั้งคะ เลยไม่ได้บอกใคร”

เจมิลลาออกความเห็น เธอได้ยินกิตติศัพท์ญาติผู้น้องคู่หมั้นว่าเป็นเพลย์บอย เปลี่ยนผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า

“ถ้าจะกินกันก็น่าจะหาคนไกลๆ นี่อะไรกันเป็นพนักงานบริษัทตาแปง”

ฉวีวรรณบ่น เคืองทั้งลูกทั้งหลาน แม้การคบใครจะเป็นเรื่องส่วนตัวก็ได้ตาม แต่สมภารกินไก่วัดขนาดนี้ นางมองว่าเสื่อมเสียการปกครองหมด

“ว่าผู้ชายฝ่ายเดียวไม่ได้หรอกค่ะ มันต้องผู้หญิงสมยอมด้วย”

ในสายตาดุลยา เนตราคือนางมารร้าย หน้าซื่อแต่ใจคด แม้เลิกกับชวินทร์ไปนานจนเธอมีคนใหม่ แต่ดุลยายังเคืองไม่หาย ที่แพ้ให้หญิงธรรมดาอย่างเนตรา แถมยังเป็นถึงสองครั้งสองครา

“โน้ตนะโน้ต ไม่เคยเห็นหลงใครจนไม่กลับบ้านกลับช่องหลายวันขนาดนี้”

ดุลยากลั้นใจไม่ส่งเสียงกรีดร้องออกมา เธอไม่เชื่อว่าคนอย่างเขาจะหลงเนตรา ยัยงูพิษหน้าจืดนั่นได้ เรื่องนี้ต้องมีเงื่อนงำมากกว่านี้

“คุณโน้ตอาจเล่นสนุกมากไปหน่อยค่ะคุณป้า”

เจมิลลาออกความเห็นรอบสอง ทีแรกตงิดๆ ที่เนตราเป็นเลขาฯคนสนิทของคู่หมั้น เนตรารู้ทุกเรื่องของฉัตรบรรณแม้แต่ขนาดเสื้อผ้า

และคะแนนความดีเนตรายิ่งลดฮวบ เมื่อรู้ว่าหญิงสาวมีแฟนอยู่แล้ว แต่ยังไปกับชวินทร์ คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ หน้าซื่อๆ แต่ใจคดเหมือนดุลยาว่าไว้ไม่มีผิด

“หนูเจมี่โทรหาตาแปงสิ ป้าร้อนใจ โน้ตไม่เคยทำอะไรแปลกๆ อย่างนี้”

ดุลยาลอบยิ้มอยู่ในใจ ไม่เสียแรงที่เธอยุเจมิลลาเรื่องเนตรา คู่หมั้นของฉัตรบรรณนำเรื่องไปบอกฉวีวรรณแบบกังวล แล้วนางฉวีวรรณก็มาบอกน้องสาว จนทุกคนได้มาประชุมกันอยู่ที่นี่

“น้าจะให้เบอร์บ้านกับคอนโดที่มีทั้งหมด แปงโทรไปถามคนดูแลนะว่าโน้ตไปอยู่ที่นั่นหรือเปล่า แล้วรีบพาคนไปรับน้องมาเลย นานกว่านี้น้ากลัวจะเกิดเรื่องฉาวโฉ่”

รัชนีสังหรณ์ใจไม่ดี และมักจะไม่พลาดเสียด้วยสิ

เนตราหลับยาวไปจนบ่ายคล้อย ตะวันเคลื่อนยอดไม้ไปไกล ลืมตาขึ้นอีกทีเพราะคอแห้ง ชวินทร์นั่งหลังพิงโซฟาหน้าแหงนมองเพดาน ท่าทางเคร่งขรึม คิ้วขมวด เขาเหลียวเห็นเธอพอดี จึงยิ้มให้

“หิวไหม เห็นดาวไม่ออกจากห้อง คิดว่าหลับอยู่เลยไม่กวน”

เขาไม่บอกความจริงว่ามีมาสเตอร์คีย์ ไขได้ทุกห้อง และไขเข้าไปดูเธอแล้ว

“กินข้าวก็ได้ เค้กก็มี”

เนตรากลับจ้องเขานิ่ง

“โน้ตมีอะไรหรือเปล่า ดูเครียดๆ นะ”

“คิดเรื่องงานน่ะ”

มือเขาแตะแขนเธอดันไปทางห้องอาหาร

“งานมีปัญหาเหรอ เรากลับกรุงเทพฯกันเลยก็ได้นะ”

แม้ชีวิตตอนนี้จะเหมือนความฝัน แต่เธอก็อยากรู้ชีวิตในความจริงอีกหกปีต่อมาของตนเองเช่นกัน

“ผมแก้ได้”

ดวงตาเป็นหน้าต่างของหัวใจฉันใด คนที่อยู่ตรงหน้าเธอนี่ก็ปิดความกังวลไม่มิดฉันนั้น

“โน้ตดูกังวล”

“เปล่าซะหน่อย”

เขาใช้มือสองข้างจับแขน กดร่างเธอลงบนเก้าอี้อย่างแผ่วเบา แล้วนั่งลงตาม

“เรื่องฉันกับครอบครัวโน้ตหรือเปล่า”

ชวินทร์ชะงัก ก่อนจะนึกได้ว่าตนเองเคยบอกอะไรเธอไว้

“เขาว่าโน้ตหรือเปล่าที่พาฉันมาอยู่แบบนี้”

เนตรามัวแต่คิดเรื่องระหว่างเธอกับเขา จนลืมเรื่องรอบข้างไปเลย

“ไม่มีใครว่าหรอก ถึงว่าผมก็ไม่สน”

มือใหญ่เปลี่ยนมากุมมือเธอไว้ เนตรารับรู้ถึงอุณหภูมิระหว่างกัน

“แล้วโน้ตเครียดเรื่องอะไรล่ะ”

เนตราไม่รู้หรอกว่าเขาคิดถึงแววตาแบบนี้ขนาดไหน ...แววตาที่มองเขาแบบมอง ‘โน้ต’ ไม่ใช่สายตาที่มองเขาแล้วเรียก ‘คุณชวินทร์’

“เล่าให้ฉันฟังเถอะ เผื่อจะได้หาทางแก้ไข เราเป็นแฟนกันไม่ใช่เหรอ”

คำพูดซื่อๆ ไร้เลศนัยหรือการจับผิด ทำให้คุณธรรมกับความดำมืดในใจชายหนุ่มตบตีกัน

“โน้ตช่วยฉันตั้งเยอะ”

ถ้าไม่นับการบังคับไปบ้าง เขาก็ถือว่าอารีกับเธอสุดๆ

“ถ้ามีอะไรที่ช่วยโน้ตได้บ้างฉันก็จะทำ”

เธอคิดว่าเนตราในอีกหกปีต่อมาก็จะตัดสินใจแบบนี้เช่นเดียวกัน

“ดาวตอนนี้น่ารักมากเลยรู้ไหม”

ชวินทร์ยกมือเธอขึ้นจุมพิต เนตรารู้สึกถึงกระแสไฟฟ้าอ่อนๆ จากริมฝีปากหนา ผ่านปลายเล็บแล่นตรงสู่หัวใจ เป็นผลให้มันเต้นคร่อมจังหวะ

“โน้ตอย่าเปลี่ยนเรื่อง”

ใบหน้าเธอร้อนฉ่า เลือดสูบฉีดแรงดีเหลือกำลัง

“บอกฉันสักนิด จะได้ไม่กังวลไปด้วย”

ตาสองคู่ประสานกันนิ่ง

“ดาวเป็นห่วงโน้ตนะ เหมือนที่โน้ตห่วงดาว”

เธอเปลี่ยนใช้สรรพนามแทนตัวเพื่อความสนิทสนม หวังเรียกความวางใจจากเขา

“...นะ”

เนตราทอดเสียง เลียนแบบเขาตอนร้องขอ คุณธรรมและความชั่วร้ายในใจเขายังตีกันวุ่น และมันแสดงออกมาในแววตาที่หวั่นไหว

“ผม...เคยทำเรื่องที่ไม่ดีกับดาวมาก”

และครั้งนี้คุณธรรมเป็นฝ่ายชนะ

“ไม่ดีมากขนาดไหน”

“ขนาดผมเองยังอยากชกตัวเองเลย”

เธอยกมือปิดปาก ไม่รู้จะตกใจหรือหัวเราะดี

“โน้ตตั้งใจทำหรือเปล่าล่ะ”

“คิดว่า เอ่อ...ไม่รู้สิ ตั้งใจแบบโง่ๆ มั้ง”

ชวินทร์เผยอีกด้านของตัวตน หลังหน้ากากที่มั่นหน้ามั่นโหนก เขามีความอ่อนแอ ลังเล ไม่แน่ใจ เหมือนปุถุชนทั่วไป

“แล้วตอนนี้โน้ตยังทำอยู่ไหม”

มือเคลื่อนไปประคองหน้าชายหนุ่ม เธอรับสัมผัสรู้ถึงกล้ามเนื้อที่หดเกร็งเพราะเครียดของเจ้าตัว

“ไม่แล้ว โน้ตไม่ทำ”

“ดีแล้ว”

ชวินทร์เปลี่ยนมาจับมือเธอ จุมพิตฝ่ามือเบาอย่างทะนุถนอม เนตรารู้สึกช่องท้องเบาหวิว

“ผมไม่อยากให้เรื่องยุ่งไปมากกว่านี้”

“โน้ตเล่ามาสิว่าทำอะไรผิดกับดาว”

ริมฝีปากสากชะงัก ความหนักอึ้งเลยวนอยู่ในอากาศ เป็นห้วงเวลาแห่งการตัดสินใจสำคัญของเขา

“เล่ามาเถอะ ดาวรับได้”

เนตรารักชวินทร์เหลือเกิน ทั้งเมื่อหกปีก่อนและปัจจุบันนี้ มิเช่นนั้นคงไม่ยอมเป็นแฟนเขา เธอคิดว่าตัวเองมีเหตุผลพอในการตัดสินใจ

 “เราสองคน...”

“หมดเวลาของมึงแล้ว”

ผู้ชายคนหนึ่งเปิดประตูบ้านเขามา เขาผิวคล้ำกว่าชวินทร์ รูปร่างสูง ข้างหลังมีผู้ชายในเสื้อซาฟารีสีดำอีกหลายคน

“แม่มึงให้มารับกลับ”

คนเหล่านั้นกรูมาจับตัวชวินทร์ เขาเตะต่อยดิ้นรนปัดป้องตัวเอง แต่ด้วยมีเพียงตัวคนเดียว จึงถูกหิ้วปีกอย่างง่ายดาย

“ไอ้แปง บอกแล้วไงว่ากูจัดการได้”

“กูช่วยไม่ให้มึงโดนคุกข้อหากักขังหน่วงเหนี่ยวนะเว้ย”

ฉัตรบรรณยกนิ้วชี้ขึ้นดันแว่นตา

“คุณแปง นี่มันอะไรกัน”

เนตราที่เรียกสติคืนกลับมาจากอาการตกตะลึงได้ รีบถาม ผู้ชายคนนี้คือคนในฝันจริงๆ นั่นแหละ เธอรู้สึกคุ้นเคยกับเขามาก สมแล้วที่เป็นเจ้านายกับเลขาฯ

“ผมมารับดาวกลับบ้าน”

ฉัตรบรรณยิ้มชืดๆ สำรวจความเรียบร้อยของเธอผ่านเลนส์ใส

“ไอ้แปง!”

“โทษทีว่ะโน้ต”

เขาชกรัวๆ ไปที่ท้องชวินทร์ จนเจ้าตัวเจ็บจนตัวงอ

“พาคุณโน้ตไปขึ้นรถตู้ มัดมือมัดปากไว้ด้วย”

ชายหนุ่มคลายหมัดออก สะบัดมือไล่ความเจ็บปวดเบาๆ

“ดาวไปกัน ผมจะพาคุณกลับบ้าน”